สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 185 แค้นนี้ต้องชําระ
ตอนที่ 185 แค้นนี้ต้องชําระ
เฉินซ่งคว้ามือลูกสาวด้วยสีหน้าบูดบึงก่อนจะเดินกลับบ้านไป!
หลี่ซื่อฮวาตกตะลึง เขาไม่คิดว่าหยุนเถียนเถียนจะเด็ดขาดเช่นนี้สําหรับนางแล้วความถูกต้องสําคัญกว่าความเกรงใจ แม้จะต้องทําให้หัวหน้าหมู่บ้านขุ่นเคืองก็ตาม!
“นายน้อยหลี่ ข้าจะไปโรงงานกับท่านและจะจัดการความเรียบร้อยด้วยตนเองโดยจะไม่ไปรงกวนครอบครัวของท่านหัวหน้าหมู่บ้านอีก!”
หลี่ซื่อฮวาพยักหน้า “เอาล่ะ งั้นก็ไปกันเถอะ!”
หยุนเถียนเถียนเดินออกไปด้วยใบหน้านิ่งเฉย หยุนเคอรีบวิ่งตามมาทันทีเพราะรู้ดีว่าเมื่อนางโกรธอาจเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นได้
เพราะหยุนเถียนเถียนเดินเข้าไปในโรงงานด้วยความฉุนเฉียวจึงทําให้บรรยากาศของโรงงานเปลี่ยนไป
ไม่นานเหล่าคนงานก็รับรู้และวิ่งมารวมตัวกันยังลานโรงงานทัน
นางหวงก้าวไปข้างหน้าพร้อมถาม “นางหยุน มีอะไรเกิดขึ้นห รือ?”
หยุนเถียนเถียนระงับอารมณ์และตระหนักได้ทันทีว่าตนสัญญากับหัวหน้าหมู่บ้านไว้ว่า จะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป
“พี่เต๋ออัน ไปเรียกภรรยาของท่านและกลับบ้านไปเถิดนี่เงินค่าจ้างและเงินชดเชยของท่านทั้งสอง รับไปเสียและไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก!”
ภรรยาของเต่ออันเป็นหญิงซื่อสัตย์ ทั้งยังไม่เคยคิดร้ายต่อใครไม่เคยขี้เกียจหรือเถลไถล ทุกคนต่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงถูกไล่ออก?!
“เถียนเถียน เกิดอะไรขึ้น? เราสองผัวเมียไม่เคยเกียจคร้านหรือเถลไถลเลย”
หยุนเสียนเถียนนิ่งเงียบพร้อมครุ่นคิด เนื่องจากไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ ดังนั้นนางจึงต้องคิดหาเหตุผล! เมื่อไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วหยุนเถียนเถียนจึงหลับตาลงและพูด “หากท่านสงสัยว่าเหตุใดข้าจึงทําเช่นนี้ก็กลับไปถามน้องสาวของท่านเสียเถิด!”
เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเต่ออันก็ตระหนักได้ทันทีเมื่อไม่นานมานี้นองสาวของข้าทําให้เถียนเถียนต้องขุ่นเคืองเป็นไปได้ไหมว่าไฉ่อจะยั่วโมโหนางอีกครั้งจนทําให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้?”
ภรรยาของเต่ออันถามด้วยความสงสัย “เถียนเถียน! น้องสาวของเราทําอะไรให้เจ้าโกรธเคืองหรือ?”
“กลับไปถามน้องสาวท่านเถิด อย่าให้ข้าต้องพูดเลย!”
หยุนเถียนเถียนหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจพวกเขาอีกเลย!
ภรรยาของเต่ออันมองสามีด้วยแววตาเศร้าโศกก่อนจะพบว่าเต้ออันเองก็หน้าซีดด้วยความเสียใจเช่นกัน!
“ไปเถิด กลับไปดูที่บ้านกัน!”
เมื่อพูดจบเฉินต่ออันก็ลากตัวภรรยากลับบ้านทันที!
แม้ทั้งสองจะจากไปแล้ว ทว่าเสียงฮือฮาในโรงงานยังคงดังสนั่นพวกเขาไม่เข้าใจว่าครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านทําอะไรที่ส่งผลให้หยุนเถียนเถียนโกรธถึงเพียงนี้ และต่างคาดเดากันว่าเฉินไฉ่อีต้องเป็นผู้ก่อเรื่องแน่
ขณะที่ทุกคนกําลังซุบซิบนินทากันอยู่นั้น จีชื่อก็พบว่านางหวงก้มหน้าทํางานอย่างมุ่งมั่นโดยไม่สนทนากับใคร!
“นางหวง เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”
นางหวงก้มหน้าตอบ “ข้าไม่รู้อะไรเลย รีบทํางานกันเถิด อย่าต้องให้นางโกรธเคืองเราไปด้วยเลย!”
“เป็นไปได้อย่างไร? ปกติแล้วหญิงผู้นี้ปากสว่างยิ่งกว่าใคร! นางสามารถต้านทานความอยากรู้ยากเห็นของตนได้อย่างไรกัน? แน่นอนว่านางต้องรู้อะไรแน่!”
“นางหวง ฟังนะ.. ข้าเป็นป้าของหยุนเถียนเถียน ข้าจําเป็นต้องรู้หลานของข้าแข็งแกร่งและใจเย็นเสมอ แน่นอนว่าต้องมีบางอย่างที่ทําให้นางเป็นเช่นนี้!”
นางหวงกระซิบทันที “สัญญากับข้ามาว่าเจ้าจะไม่บอกใคร!”
นางหวงมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็นก่อนจะก้มศีรษะลงพร้อมกระซิบ
“เฉินไม่ดีไม่ใช่หญิงเรียบร้อบอย่างที่เจ้าเห็น เมื่อไม่กี่วันก่อนนายน้อยหลี่เดินทางมายังหมู่บ้านของเราเพื่อรับของนางกลับวิ่งไปดักรถม้าของเขาไว้ทั้งยังมุ่งร้ายต่อหยุนเถียนเถียนซึ่งทําให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก!”
“นายน้อยหลี่เป็นถึงลูกชายตระกูลใหญ่ นางจะคู่ควรกับเขาได้อย่างไร?! ไฉ่อีเป็นเพียงหญิงชนบทธรรมดา นางทําให้ครอบครัวของตนเสื่อมเสียชื่อเสียงเพื่อสิ่งใดกัน?!”
จี้ชื่อถามด้วยความงนงง อย่างไรก็ตาม ไม่น่าแปลกหากหยุนเถียนเถียนจะไล่ครอบครัวนี้ออกไปโดยทันทีเพราะเฉินไม่ดีล่วงเกินและมุ่งร้ายต่อนาง ยิ่งไปกว่านั้นนายน้อยหลี่ยังคอยหนุน หลังหยุนเสียนเถียนอยู่แม้หัวหน้าหมู่บ้านจะไม่เห็นด้วยก็ไม่สามารถขัดขืนได้!
ขณะเดียวกันหัวหน้าหมู่บ้านลากตัวลูกสาวกลับบ้านไปด้วยท่าทีเคร่งขรึมภรรยาของเขาตกใจทันที่เห็นเหตุการณ์จึงรุดเข้าไปถาม “พ่อ!เกิดอะไรขึ้น?”
“เจ้ายังจะถามอีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น? เหตุใดจึงไม่ถามว่าลูกสาวของเจ้าทําระยําอะไรไว้?!”
เฉินไม่อีพยายามดิ้นหนีจากกํามือของผู้เป็นพ่อ ทว่าก็ไม่สามารถต้านทานความแข็งแรงของเขาได้จึงกรีดร้องด้วยความโมโห
หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวทันที “ข้าต้องทําเช่นนี้เพราะเจ้าไร้สติ! ทําเช่นนี้เพื่อสิ่งใดกัน?! วิ่งไประรานพวกเขา งบ้าน ไม่รู้หรือว่าคนทั้งหมู่บ้านสมเพสเจ้าเพียงใด?! ยังดีที่หยุนเถียนเถียนสัญญาว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง หากแพร่สะพัดออกไปต้องไม่มีใครยอมแต่งงานกับเจ้าแน่!”
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยความงุนงง “เจ้าไม่ได้ไปปักผ้ากับสหายของเจ้าหรอกหรือ?เหตุใดจึงไปก่อเรื่องยังบ้านของนาง
ได้?”
“ข้า ข้าเพียงอยากพบนายน้อยหลี่ แต่เมื่อเห็นว่าเขากําลังกับหยุนเคอข้าจึงไปสนทนากับหยุนเถียนเถียน!”
เมื่อได้ยินคําพูดนั้น ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านจึงมองสามีด้วยความประหลาดใจทันที “เจ้าลงโทษนางมากเกินไป”
“มากเกินไปงั้นเหรอ?! ลูกสาวเจ้าสร้างเรื่องและใส่ร้ายเถียนเถียนอย่างไม่ละอาย อ้อนวอนขอถวายตัวเป็นนางบําเรอให้ กับนายน้อยหลี่!ยิ่งไปกว่านั้นนางด่าทอหยุนจิงเอ๋อผู้ล่วงลับอย่างเสียหายยังจะบอกว่าข้าทํามากเกินไปอีกหรือ?!”
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านแทบไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวผู้รอบรู้ของนางจะกระทําเรื่องโง่เขลาเช่นนี้โดยไม่ละอาย
“เป็นไปได้อย่างไร?
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากเชื่อ เพราะหากข้าฟังก็คงไม่เชื่อเช่นกัน!”
เมื่อพูดจบเฉินซ่งนั่งลงจิบชาด้วยความโมโหที่ร้อนผ่าวจนอกแทบระเบิด
