สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 180 พวกเราออกไปพัก

รถแล่นออกไปจากเมืองหรงไปยังเขตภูเขาตลอดทั้งช่วงเช้า

ซูสือเยว่พิงไหล่ของเหลียงหยูซินนอนหลับไปตลอดทั้งเช้า

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา รถก็ได้มาถึงอำเภอเสวียนซานแล้ว

เห็นแสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างสวยงามด้านนอกหน้าต่างรถ เธอก็เบิกบานใจขึ้นมา หลับตาลงไปโดยอัตโนมัติ ซึมซับอุณหภูมิของแดดที่ส่องลงมา

เหลียงหยูซินที่อยู่ข้างๆมองเธอมาเงียบๆ “อารมณ์ไม่ดีไม่ต้องมาแสร้งทำเลย”

พูดจบ เธอก็ได้ตบไหล่ซูสือเยว่ไปเบาๆ “ฉันคิดว่าท่านชายฉินของเธอก็คงจะลำบากใจแต่ไม่สะดวกที่พูดออกมา”

“ถ้าเขามีธุระกับเย่เชียนจิ่วคนนั้นล่ะก็ มันก็ไม่จำเป็นจะต้องรอมาจนถึงตอนนี้”

ซูสือเยว่นิ่งค้างไป

หลังจากที่ผ่านไปได้สักพัก เธอลืมตาออกมายิ้มด้วยความจนใจเล็กน้อย “เธอคิดว่าฉันแคร์ข่าวเมื่อวานมากเลย?”

ในทางตรงกันข้ามกัน เธอไม่ได้เอามันมาใส่ใจเลย

ความรู้สึกที่ฉินโม่หานมีต่อเธอ เธอรู้มันอย่างชัดเจน ไม่มีความจำเป็นต้องหวาดระแวงกันอีก

ยิ่งไปกว่านั้น…

ช่วงสุดท้ายเย่เชียนจิ่วก็โกรธจนทำลายข้าวของ คาดว่าการสนทนาของทั้งสองคนไม่ได้น่าอภิรมย์เท่าไหร่นัก

มีคนปล่อยคลิปอย่างนี้ออกมา เป้าหมายจริงๆมันก็เรียบง่ายอย่างมาก

ไม่นำไปสู่การแสดงความคิดเห็นของมหาชน ว่าเธอกับฉินโม่หานไม่มีความสุข

ไม่ก็อยากฉวยโอกาสให้ระหว่างเธอกับฉินโม่หานมีการระแวงกัน

แต่น่าเสียดายที่ความคิดของคนพวกนี้ได้คำนวณกันได้ผิดพลาดแล้ว

“เธอไม่แคร์เลยเหรอ?”

เหลียงหยูซินย่นคิ้วออกมาเล็กน้อย มองซูสือเยว่ไปเงียบๆ “เมื่อเช้าเห็นเธอดูห่อเหี่ยวมาตลอดทั้งเช้า ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยใช่มั้ย?”

ซูสือเยว่หาวออกมา พร้อมกับพยักหน้าออกมา “ไม่ได้นอนมาทั้งคืนจริงๆนั่นแหละ”

“แต่ไม่ได้เกี่ยวกับข่าว”

เพราะว่าช่วงนี้ในหัวมีแต่เรื่องที่เกี่ยวกับเฉินเชี่ยนทั้งนั้น โดยพื้นฐานแล้วได้ลืมเนื้อหาบทละครไปหมดแล้ว

เพื่อที่จะไม่เป็นตัวถ่วงของการถ่ายทำนอกสถานที่ในครั้งนี้ เมื่อคืนเธอจึงอ่านบทใหม่อีกรอบมาตลอดทั้งคืน

ทำมาซ้ำๆจนถึงเช้ากว่าจะนอน เมื่อเช้าก็เลยโทรมมากเลยจริงๆ

“เธออย่าปากแข็งไปเลย”

เหลียงหยูซินทอดถอนหายใจออกมา “ทุกคนเห็นข่าวกันหมดแล้ว และก็รู้ถึงความไม่สบายใจของเธอเหมือนกัน…”

“ไม่เป็นไร”

“อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาแล้วมันจะได้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย”

ซูสือเยว่นิ่งค้างไป พอจะพูดอะไรออกไป รถก็ได้จอดลง

ผู้กำกับเฉิงลุกยืนขึ้นมา “ถึงแล้ว!”

นักแสดงลงจากรถบัส ทุกคนต่างลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองเดินไปยังที่พักที่ทางกองได้จัดเตรียมเอาไว้

ซูสือเยว่ลากกระเป๋าของตัวเองเพิ่งจะเดินออกไปได้แค่ไม่กี่ก้าว กระเป๋าก็ได้ถูกคนดึงเอาไว้

เธอตกใจแล้วหันกลับไปมอง

ด้านหลังเป็นจี้หนานเฟิงที่อยู่ในชุดสีดำ

มือใหญ่ของชายหนุ่มได้ดึงกระเป๋าเดินทางของเธอ พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ให้ผมทำให้เถอะ”

“ดีเลยๆ!”

ซูสือเยว่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เหลียงหยูซินที่อยู่ข้างๆได้ตอบแทนเธอออกไปทันที “งั้นก็รบกวนเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงจี้ด้วยแล้วกันค่ะ!”

“ไม่เป็นไร”

จี้หนานเฟิงลากกระเป๋าเดินทาง เดินอยู่ตรงหน้าของซูสือเยว่กับเหลียงหยูซินไปอย่างเงียบสงบ

ซูสือเยว่ย่นคิ้วมองเหลียงหยูซินไป

เหลียงหยูซินขยิบตาให้เธอ กระซิบเสียงเบาที่ข้างๆใบหูของเธอ “ฉินโม่หานยังไปเจอผู้หญิงคนอื่นลับหลังเธอได้เลย เธอให้เจ้าชายแห่งวงการบันเทิงจี้ลากกระเป๋าให้หน่อยมันจะทำไม?”

“ห้ามให้คนอื่นเขาทำให้ตัวเองทำได้คนเดียว?”

ซูสือเยว่มองเธอไปด้วยความจนใจ “มันไม่ใช่เรื่องเดียวกันสักหน่อย”

แต่การที่มีคนมาช่วยถือกระเป๋ายังไงมันก็เป็นเรื่องที่ดี เธอเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

กลุ่มคนเดินเข้าไปในที่พักที่ทางกองได้เช่าเอาไว้เรียบร้อยแล้วกันอย่างช้าๆ

“คุณผู้ชาย…”

บนถนนดินแดงที่อยู่ไกลออกไปจากที่พัก มีรถมาเซราติสีดำคันหนึ่งจอดอยู่

ไป๋ลั่วมองภาพที่กระเป๋าเดินทางของซูสือเยว่ถูกจี้หนานเฟิงดึงเข้าประตูไปนิ่งๆ กระแอมออกมาด้วยความทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “บางทีคุณผู้หญิงคงอาจจะเหนื่อย…เลยหาคนมาช่วยเธอลากกระเป๋าให้ก็เท่านั้น…”

ตรงที่นั่งข้างหลัง สายตาที่ชายหนุ่มมองซูสือเยว่ที่อยู่ไกลออกไปนั้น ได้มีใบหน้าบึ้งตึงออกมา

……

เพราะว่าข้อผิดพลาดในการนับจำนวน จำนวนนักแสดงได้เยอะกว่าจำนวนห้องพักไปสอง

ผู้กำกับเฉิงไกล่เกลี่ยอยู่กับเจ้าของที่พักอยู่นาน สุดท้ายเจ้าของที่พักก็ยอมเอาบ้านสองหลังในหมู่บ้านข้างๆมาเพิ่มให้

แต่ปัญหาก็คือบ้านที่ให้พักที่เพิ่มมาให้นั้นเป็นบ้านดินเก่าๆ และที่พักที่ระหว่างเหล่านักแสดงกันเองได้จองกันเอาไว้เรียบร้อยแล้วเป็นวิลล่าเล็กๆสามชั้น

ไม่มีใครยอมไปพักที่บ้านดิน

สุดท้ายผู้กำกับเฉิงก็ถอนหายใจออกมา “ไม่งั้นก็จับฉลากกันดีกว่า”

“ฉันเขียนเอง!”

หยางชิงโยวที่อยู่ข้างๆได้เอากระดาษกับปากกามาอย่างกระตือรือร้นทันที “ทั้งหมดต้องเขียนเท่าไหร่น่ะ?”

ผู้กำกับเฉิงย่นคิ้วออกมา กวาดสายตามองกลุ่มคนที่อยู่ภายในห้องโถงใหญ่ “จี้หนานเฟิงกับซูสือเยว่ไม่ต้องเขียน”

“นับจำนวนของทุกคนดู แล้วลบสอง”

มือของหยางชิงโยวชะงักไปเล็กน้อย มุมปากยิ้มออกมา “ทำไมจะต้องตัดพวกเขาทั้งสองคนออกไปด้วยล่ะคะ?”

“เพราะว่าพวกเขาเป็นตัวหลักไง”

เหลียงหยูซินกลอกตาออกมา “การออกมาถ่ายทำนอกสถานที่ในครั้งนี้ หลักๆแล้วจะถ่ายบทของตัวหลัก แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองคนจะต้องพักในที่ที่ดีหน่อย”

“ถ้าไปพักที่บ้านดินเล็กๆ ถ้าเกิดป่วยขึ้นมา การถ่ายทำมันจะล่าช้าไป เธอรับรับผิดชอบได้มั้ย?”

หยางชิงโยวแสยะยิ้มออกมาจางๆ “แต่ทุกคนมาจากเมืองกันทั้งนั้น แล้วก็ไม่มีใครที่เกิดมาก็ติดหนี้ใคร”

“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้มันก็เป็นฤดูร้อน มันก็ไม่ได้หนาวด้วย หรือว่าพักที่บ้านดินแล้วมันจะป่วยขึ้นมาได้จริงๆงั้นเหรอ?”

เหลียงหยูซินย่นคิ้วออกมา “เธอหมายความว่าอะไร?”

“ความหมายของฉันคืออยากให้ทุกคนเท่าเทียมกัน”

พูดจบ หยางชิงโยวก็ได้เคลื่อนสายตามองไปยังเหล่านักแสดงคนอื่นๆ “ที่ฉันพูดไปมันไม่ถูกหรือไง?”

หลังจากที่เหล่านักแสดงเงียบกันไปสักพัก ทุกคนต่างก็พากันคล้อยตามกันขึ้นมา “ใช่แล้วๆ”

มีใครจะยอมทิ้งวิลล่าห้องใหญ่ไปพักบ้านดินเล็กๆกันล่ะ?

ถ้าซูสือเยว่กับจี้หนานเฟิงก็จับฉลากด้วยล่ะก็ พวกเขาก็จะเหลือโอกาสที่จะได้พักห้องใหญ่มากขึ้น!

ผู้กำกับเฉิงย่นคิ้วออกมา มองซูสือเยว่กับจี้หนานเฟิงไปอย่างกระอักกระอ่วน “ทั้งสองคน…”

“ช่างเถอะ”

ซูสือเยว่แสยะริมฝีปากออกมาจางๆ “ไม่ต้องจับฉลากก็ได้ ให้ฉันไปเถอะ”

ในความหมายของคำพูดที่หยางชิงโยวต้องการสื่อออกมาก็คือเธอกับจี้หนานเฟิงในฐานะที่เป็นตัวหลัก ไม่ควรจะได้รับสิทธิพิเศษ

งั้นเธอก็จะไม่ทำตัวพิเศษ เธอไปพักเองก็จบ

เพียงแค่สภาพแวดล้อมของที่พักมันไม่ค่อยดีนักเท่านั้นเอง เธอยังพอทนได้

เธอนั้นขนาดโรงพยาบาลจิตเวชก็เคยอยู่มาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบ้านดินเล็กๆนี่เลย?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เธอก็เดินไปตรงหน้าจี้หนานเฟิง ดึงกระเป๋าเดินทางของตัวเองมาพลาง หันหน้าไปมองเจ้าของบ้านไปพลาง “อยู่ที่ไหนคะ?”

“ฉันไปกับเธอด้วย”

จี้หนานเฟิงย่นคิ้วออกมา ไม่ปล่อยให้ซูสือเยว่ได้เอากระเป๋าเดินทางไป

มือหนึ่งเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางของเขา ส่วนอีกมือหนึ่งก็ลากของเธอ “ไปกันเถอะ”

คำพูดของชายหนุ่ม ไม่เพียงแต่จะทำให้ซูสือเยว่ตื่นตกใจออกมาแล้ว แต่ยังทำให้ทุกคนในที่แห่งนั้นพากันตกใจออกมาด้วยเช่นกัน

เหลียงหยูซินรีบพุ่งเข้ามาขวางเขาเอาไว้ “ช่าง…ช่างมันไปเถอะ?”

“ฉันไปเป็นเพื่อนสือเยว่ก็พอ คุณ…”

“ไม่ใช่ว่าที่นั่นมีสองห้องหรอกเหรอ?”

จี้หนานเฟิงเลิกตาขึ้นมองเหลียงหยูซินไปนิ่งๆ “ก็ไม่ใช่ว่าจะพักอยู่ด้วยกันเสียหน่อย”

เจ้าของบ้านที่อยู่ข้างๆก็รีบเสริมทัพเข้ามันที “ใช่แล้วๆ”

“สองห้องเป็นห้องที่อยู่ตรงกันข้ามกัน ไม่ได้เชื่อมเข้าด้วยกัน!”

“งั้นก็เอาแบบนี้แหละ”

จี้หนานเฟิงกวาดสายตามองเหล่านักแสดงที่อยู่โดยรอบไปอย่างเย็นชา “ในเมื่อทุกท่านไม่ยอมไปพักข้างนอกกัน งั้นผมกับซูสือเยว่ไปเอง”

“ตัวหลักชายหญิงต่างก็ไม่อยู่ที่นี่กันพอดี ทุกคนก็สามารถเลือกตามใจชอบกันได้เลย”