หานหยุนที่ได้ยินตกใจจนเกือบทำโทรศัพท์หลุดมือ
“คุณชายฉินคุณกำลัง……พูดเล่นใช่ไหมครับ?”
หลังจากที่ซูสือเยว่ความจำเสื่อม น่ารักงั้นหรอ?
เขายังจำฉากที่ซูสือเยว่บีบคอเขาแล้วดันชิดผนังก่อนหน้านี้ ที่เกือบทำเขาเกือบตายอยู่เลย
ผู้หญิงแบบนี้……
เข้าข่ายคำว่าน่ารักยังไง?
คุณชายฉินคงจะไม่ได้โดนทำร้ายร่างกายจนสมองเพี้ยนหรอกใช่ไหม?
และแล้วเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณชายฉินคุณไว้ใจได้เลยครับ ผมจะพยายามหาวิธีที่ทำให้ซูสือเยว่ฟื้นความทรงจำให้ได้ครับ คุณจะได้หลุดพ้นจากทะเลความทุกข์โดยเร็วที่สุด”
พูดจบ เขาก็กดวางสายแล้วเดินตรงดิ่งเข้าห้องศูนย์วิจัย “อาจารย์ครับ ผมว่าพวกเราต้องเร่งทำวิจัยให้เร็วขึ้นแล้วครับ”
“ผมคิดว่าสามีของคนไข้รายนี้น่าจะโดนทำร้ายร่างกายจนเพี้ยนไปแล้วครับ!”
……
แม้ว่าซูสือเยว่จะตัดสินใจวาจะดูแลฉินโม่หาน ปกป้องฉินโม่หาน
แต่พอเอาเข้าจริง ก็รู้สึกยากเล็กน้อย
เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องอ่านหนังสือของฉินโม่หาน ลังเลอยู่สักครู่ สุดท้ายก็ตัดสินใจเคาะประตู “ฉินโม่หาน คุณอยู่ไหม?”
เสียงตอบรับจากชายหนุ่มดังออกมาจากภายในห้อง “เข้ามาสิ”
ซูสือเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ ในมือถือถาดเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูอย่างระมัดระวัง
ถาดบนมือที่เธอถือนั้น คือชาที่เมื่อกี้ฟู๋เชียนเชียนเป็นคนสอนเธอชง
หญิงสาวถือถาด แล้วเดินมาข้างฉินโม่หานอย่างช้าๆ ก่อนจะหยิบชาถ้วยนั้นวางลงบนโต๊ะของเขา
“ฉันชงมาให้คุณ ลองชิมดูสิ”
ชายหนุ่มมองถ้วยชาที่ซูสือเยว่วางลงบนโต๊ะด้วยสายตานิ่งๆ แล้วเงยหน้ามองใบหน้าของซูสือเยว่ “เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?”
ซูสือเยว่ชะงัก “เรียกคุณว่าฉินโม่หานไงคะ”
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวถอนหายใจออกมา ก่อนจะหยิบชาถ้วยนั้นขึ้น แล้วเป่าเบาๆ “เมื่อก่อนคุณไม่เคยเรียกชื่อของผมเลย”
ร่างกายของซูสือเยว่กระตุกเบาๆ
เธอมองเขาด้วยความสงสัย “แล้วเมื่อก่อนฉันเรียกคุณว่าอะไร?”
ไม่เรียกชื่อเขา งั้นเรียกเขาว่าอะไรกัน?
โม่หาน?
ท่านชาย?
“ไม่ใช่โม่หาน แล้วก็ไม่ใช่ท่านชายด้วย เป็นคำเฉพาะที่ไม่ใช่ว่าใครจะเรียกได้”
ราวกับว่าเขาจะเดาความคิดของเธอออก ชายหนุ่มจึงยกยิ้มขึ้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
คำเฉพาะที่ไม่ใช่ว่าใครจะเรียกได้……
ซูสือเยว่ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่นาน
“เมื่อก่อนฉันเรียกคุณว่า……สา……สามี?”
“ใช่”
ฉินโม่หานหลุบตามองต่ำแล้วจิบชา แล้วสายตาเจ้าเล่ห์ก็แวบออกมาในตาของเขา “เมื่อก่อนคุณเรียกผมแบบนี้มาตลอด อยู่ๆคุณมาเรียกชื่อผม ผมเลยไม่ค่อยชิน”
ซูสือเยว่：“……”
แต่จะให้เธอเรียกเขาว่าสามีกะทันหันแบบนี้ เธอก็รู้สึกไม่ชินเหมือนกันไหม?
แต่……
เสียงที่ฟู๋เชียนเชียนคุยกับเธอเมื่อตอนเย็น ดังขึ้นในหู มีหลายๆเรื่องที่ฉินโม่หานช่วยเธอไว้ในตอนนั้น……
หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเอง
ช่างเถอะ เรียกสามีก็สามี!
ใครสั่งให้เธอหมกมุ่นหล่ะ ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอรู้สึกถูกคอกับเขาอีกแล้วยังทำให้เจ้านั่นของเขาตื่นตัวอีก!
“สา……สามี”
เธอกัดปาก ก่อนจะพูดอย่างตะกุกตะกัก “ชาที่ฉันชง รสชาติโอเคไหม?”
“ก็ไม่แย่”
ชายหนุ่มวางถ้วยชาที่ดื่มหมดแล้วลงด้วยท่าทางที่สง่า “นึกยังไงถึงชงชาให้ผม?”
ซูสือเยว่กระแอมไอเสียงเบา “ฟู๋เชียนเชียนบอกว่าเธอรู้สึกรสชาติอาหารที่นี่ไม่ถูกปาก ก็เลยอยากชงชาดื่มหน่ะ”
“ฉันเห็นเธอชงชา เลยลองฝึกชงตาม”
“เธอบอกว่าฉันชงไม่อร่อย ก็เลย……”
ฉินโม่หานหน้าแดงขึ้นทันที
เพราะรสชาติไม่ดี ก็เลยเอามาให้เขาดื่ม?
“ค่อยยังชั่วที่คุณชอบ!”
ซูสือเยว่ถอนหายใจออกมา “ฉันก็ว่า ไม่ใช่ทุกคนที่จะรสนิยมแย่เหมือนฟู๋เชียนเชียน!”
คำพูดที่ชายหนุ่มกำลังอยากจะพูดออกมา ถูกกลืนลงคอไป
เขาเกี่ยวยิ้มขึ้น “ของที่คุณทำ ยังไงก็ดีหมดอยู่แล้ว”
ขณะที่พูดประโยคนี้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
สายตาที่ลึกซึ้งและอ่อนโยนแบบนี้ บวกกับน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขา……
มีเสี้ยววินาที ที่ซูสือเยว่รู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกกระแทกอย่างแรง
ใบหน้าของเธอแดงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล หัวใจก็เริ่มเต้นแรง
เธอกัดปาก กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอรู้สึกเขิน จึงรีบหยิบถ้วยชาที่ว่างเปล่ากับถาดขึ้นพร้อมกัน “ฉัน……ฉันลงไปก่อนนะ!”
พูดจบ เธอก็ก้าวขาเพื่อเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
น่าจะเป็นเพราะประหม่าเกินไป ขาซ้ายของเธอสะดุดเข้ากับขาขวา จึงล้มลงพื้นเข้าอย่างจัง—
จังหวะชั่วพริบตาเท่านั้น ฉินโม่หานที่กำลังจะพุ่งตัวเข้า เพื่อจะกอดเธอเอาไว้เหมือนกับฮีโร่ที่พุ่งเข้ามาช่วย
ในวินาทีที่จะล้มลงพื้น……
ซูสือเยว่อาศัยทักษะศิลปะการต่อสู้ของเธอ ใช้แขนดันร่างตัวเองออกจากพื้น จากนั้นก็กระโดดดีดตัว ลุกขึ้นยืนจากพื้น
แม้ว่าซูสือเยว่จะไม่ได้ล้มลง แต่ถาดและถ้วยชาในมือของเธอได้หลุดออกจากมือ
“แคร้ง” ถ้วยชาแตกเป็นเสี่ยงๆจนเศษกระจายไปทั่ว
มือของฉินโม่หานที่กำลังจะยื่นไปช่วยเธอนั้นหยุดกลางอากาศ
ซูสือเยว่มองเศษถ้วยชาที่แตกอยู่ไกลๆ แล้วรีบวิ่งเข้าไปเพื่อเก็บ
แต่เธอไม่คิดว่า เศษแก้วที่ดูเหมือนไม่คมนั้น กลับบาดมือเธอ ในตอนที่เธอเก็บพวกมันขึ้นมา
“ปล่อยเลย!”
พอเห็นนิ้วมือที่โดนบาดจนเลือดออกของเธอ ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะยื่นมือซ้ายดึงเธอให้ลุกขึ้นยืน
เขาดึงเธอเอาไว้ ก่อนจะกดเธอลงบนโซฟา จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินไปเอากล่องยาสามัญประจำบ้าน “เด็กอย่างซิงเฉินกับซิงกวางยังรู้เลยว่าห้ามไปเก็บเศษแก้วพวกนั้น คุณโตขนาดนี้ ไม่รู้หรือไง?”
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ “หรือว่า เพราะความทรงจำ เลยลืมเรื่องพื้นฐานพวกนี้ไปด้วย?”
ความเจ็บปวดจากนิ้วกับคำตำหนิของชายหนุ่ม ทำให้ซูสือเยว่เริ่มน้ำตาคลอ
เธอกัดริมฝีปากตัวเอง แล้วจ้องแผ่นหลังของเขา “ฉันนึกว่าฉันหนังหนา ไม่มีทางบาดเจ็บ”
“หนังหนา?”
ฉินโม่หานค่อยๆหรี่ตาลง
ภาพตอนที่เธอและเขาแต่งงานกันปรากฏขึ้น
ตอนนั้น เธอยังเป็นแค่นักแสดงแทนตัวเล็กๆด้านศิลปะการต่อสู้อยู่เลย
ตอนเช้าเวลาถ่ายงานแล้วได้รับบาดเจ็บ พอกลางคืนก็กลับบ้านมาทายา
ทุกครั้งที่เขาถาม เธอก็ได้แต่ยิ้มตาหยีแล้วบอกเขาว่า เธอหนังหนามาก ไม่มีทางบาดเจ็บหรอก
ตอนนี้ พอได้ยินคำนี้อีกครั้ง……
เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แล้วถือกล่องยาเดินมาหยุดตรงหน้าของเธอ “ใครบอกว่าเธอหนังหนา?”
เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ หยิบแอลกอฮอล์ล้างแผลออกมาจากกล่องยา “จัดการเองเลย”
ซูสือเยว่กัดปาก แล้วเพิ่งสังเกตเห็นมือของชายหนุ่มที่พันผ้าพันแผลเอาไว้
“มือของคุณ……”
เธอสูดจมูก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฟู๋เชียนเชียนบอกว่า……”
“คุณบาดเจ็บ เพราะปกป้องฉัน?”
ฉินโม่หานนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหัวเราะออกมา “ไม่ได้สาหัสมาก อีกสักพักก็หายแล้ว”
“แค่ไม่สะดวกใช้งานช่วงระยะสั้นเฉยๆ”
ซูสือเยว่ก้มหัวลง แล้วเงียบไป
จริงๆแล้ว ผ้าพันแผลที่พันมือเขาไว้นั้นหนามาก เธอรู้ดีว่า มือของเขา ต้องบาดเจ็บสาหัสแน่นอน
แต่เขากลับทำเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร……
ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้น “มือข้างนี้คุณ ต้องทายาทุกวันใช่ไหม?”
ฉินโม่หานพยักหน้า
ซูสือเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว ก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือข้างที่ได้รับบาดเจ็บของเขา แล้วเริ่มแกะผ้าพันแผลออกจากมือของเขา “ให้……ฉันดูหน่อยได้ไหม?”
