ความร้อนผ่าวที่อยู่บนตัวชายหนุ่มกับกลิ่นฮอร์โมนของเพศชายของเขา เตะเต็มโพรงจมูกของซูสือเยว่
ฉินโม่หานเรียกชื่อเธอทุ้มต่ำด้วยอาการเมาเหล้า
“สือเยว่…อย่าไป…”
ซูสือเยว่ย่นคิ้ว พลางเงยหน้าจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงด้านหน้า
ดวงตาเหม่อลอย น้ำเสียงมึนเมา
แสดงให้เห็นว่า เป็นอาการยาออกฤทธิ์
หญิงสาวเม้มริมฝีปากไว้แน่น พลางมองใบหน้ารูปเส้นสันที่อันเย็นชาที่ขีดเส้นอยู่บนใบหน้า หัวใจราวกับถูกอะไรบางอย่างกระแทกลงมาอย่างรุนแรง มันความเจ็บปวด มีทั้งความหวาดหวั่น
แต่ที่มากไปกว่านี้คือ ลำบากใจ
ถ้าทุกอย่างไม่มีได้เกิดเรื่องขึ้น เวลาก็หยุดอยู่ตอนที่ไปถ่ายละครในหมู่บ้านบนภูเขาและฉินโม่หานอยู่ด้านนอก พร้อมทั้งรับมีดแทนเธอเอาไว้ในช่วงเวลานั้น มันคงดีมาก
ถ้าวันนั้นปรากฏตัวในหอประชุม ไม่ถูกผู้ดูแลบ้านเสิ่นพาตัวไป ถ้าต่อมาเธอไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยน…
หรือว่าเธอกับฉินโม่หานก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้
ถ้าเป็นเธอที่เป็นคนเมื่อก่อนนี้ ฉินโม่หานถูกคนวางยามา แถมดื่มจนเมาแอ๋ แล้วกอดเธอไม่ยอมปล่อย เธอต้องตอบกลับเขาอย่างอ่อนโยนแน่นอน
แต่ว่าตอนนี้…
ระหว่างเธอกับเขานั้น มันเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบถึงกันได้
ช่องว่างที่ว่านี้ ฉินโม่หานเขาเป็นคนขุดมาเองทั้งนั้น
ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ถูกวางยา แถมสติสัมปชัญญะไม่อยู่กับร่องกับรอย แถมยังกอดเธอเอาไว้ พูดว่าไม่อยากให้เธอไป พูดว่าคิดถึงเธอ…
ซูสือเยว่รู้สึกว่าตลกมาก
ภายใต้แสงไฟส่อง ดวงตาอันดำขลับของหญิงสาว ผิวขาวเนียนเกลี้ยงเกลา ใบหน้าดั่งตุ๊กตากระเบื้องต่างชาติที่ทำมาจากหยกแกะสลักอันวิจิตรตระการตา
ฉินโม่หานใช้แววตาที่ทำเหมือนว่าเมาจ้องมองเธออยู่ พร้อมทั้งอดไม่ได้ที่จะพลิกตะแคงตัวมา พลันใช้มือบีบใต้คางของเธอเอาไว้แน่น และจูบเธอ…
เดิมที เขาคิดว่าน่าจะเป็นการจูบที่แสนวิเศษมาก
ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนอบอุ่น เขาก็ถูกคนวางยามา ซูสือเยว่ก็ไม่ปฏิเสธ
แต่ไม่คิดเลยว่า…
“เพี๊ยะ–!”
ริมฝีปากของชายหนุ่มจุมพิตลงบนมุมปากของหญิงสาวนั้น ซูสือเยว่หรี่ตาลง พร้อมทั้งเงื้อมือขึ้น
การตบออกไป ตบจนฉินโม่หานไม่ได้เตรียมตัวไว้เลย
รูม่านตาของชายหนุ่มขยายโตทันที
“ถูกวางยาก็เลยจะข่มเหงฉันใช่ไหม?”
ซูสือเยว่เลิกคิ้ว พลางใช้แรงที่มี จัดการผลักฉินโม่หานลงบนเตียง
หญิงสาวเงื้อมือปิดปาก
หลังจากปิดปากแล้ว เธอก็รู้สึกว่าน่าตลกชะมัด
ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้จูบลงมาด้วยซ้ำ
ทำไมความคุ้นชินของเธอยังคงรู้สึกได้ว่าเขาจูบเธอแล้วจริงๆ
แถมยังถูปากอีก….
ความเคยชินนี้มันช่างเอาชีวิตคนได้เลยจริงๆ
แต่ไม่เป็นไร ต่อไปเธอจะคุ้นชินกับการที่ไม่มีฉินโม่หานอยู่ในชีวิตแล้ว
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอด พร้อมทั้งเอาผ้าห่มคลุมตัวของเขาเอาไว้
“ฉินโม่หาน”
เมื่อเห็นสภาพเมาแอ๋ของชายหนุ่ม ซูสือเยว่สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณถูกวางยามา ส่วนเรื่องที่ทำลงไปอาจจะไม่ได้ตั้งใจ”
“แต่ว่า คุณกับฉันเราเลิกรากันแล้ว”
“อีกไม่กี่วันหลังจากนี้ก็ต้องไปขอหยางชิงโยวแต่งงานแล้ว คุณไม่มีสติสัมปชัญญะ แต่ฉันมี”
“ฉันจะไปหาคนมาดูแลคุณเอง ลาก่อนนะ”
พูดจบ หญิงสาวก็ถือเสื้อโค้ตออกมา พลางหันตัวเดินออก
“ปึง” เสียงดังลั่น ประตูถูกปิดลง
ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
ใบหน้ายังเจ็บแสบอยู่
ทว่าในใจนั้น ยังเย็นยะเยือกอยู่สักพัก
ครั้งนี้เขา…
ทำร้ายหัวใจของเธอจริงๆ
เธอก่อนหน้านี้ ต่อหน้าเขา ความจริงแล้วไม่ได้มีสติสัมปชัญญะอะไรมากมาย
แต่ตตอนนี้ ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสายตาของเธอ มันก็แค่คนถูกวางยาเท่านั้นเอง เธอสามารถควบคุมตนเองในการที่จะไม่เข้ามาข้องแวะกับเขา
ดวงตาของชายหนุ่มปิดลงพลางถอนหายใจยาว
การใช้วิธีนี้ในการให้เธอฟื้นคืนความทรงจำ ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้เสียใจ
ก็แค่…
เขาชักจะหมดความอดทน ที่จะทำอย่างไรถึงได้ให้เธอยอมยกโทษให้เขา…
……
ตอนที่ซูสือเยว่กลับมาถึงบ้านของหลิงซือยู่นั้น หลิงซือยู่กำลังนั่งกอดถังขนมอยู่ พร้อมทั้งนั่งกินขนมกับหลิงหราน และดูการ์ตูนไปด้วย
เมื่อเห็นว่าเธอกลับมาแล้ว หลิงซือยู่ก็เลิกคิ้วเหลือบมองนาฬิกา
ครึ่งชั่วโมงเองเหรอ?
เขาเพิ่งผละตัวออกจากซูสือเยว่ครึ่งชั่วโมงเอง และบวกกับเวลาที่ซูสือเยว่พาฉินโม่หานไปโรงแรมอีก…
ชายหนุ่มขมวดคิ้วไว้อย่างหนักหน่วง
ไม่มั้ง?
ร่ำรวยที่สุดในเมืองหรง อำนาจบารมีก็มากมายที่สุด เป็นผู้ชายที่ไม่สามารถยั่วยุได้ แต่แค่ไม่กี่นาทีเนี่ยนะ?
หลิงหรานยังทำหน้าตื่นตระหนกไปด้วย
หญิงสาวจ้องมองซูสือเยว่ที่เดินเข้าประตูมาอย่างตื่นตระหนก “คุณ…กลับมาเร็วขนาดนี้เชียว?”
“อื้อ”
ซูสือเยว่พยักหน้าให้อย่างเฉยเมย พลันเงยหน้ากวาดตามองหลิงซือยู่ “ไม่ใช่ว่าไปหาสาวที่รู้จักกันในเนตเหรอ?”
“เจอกันแล้วเหรอ?”
หลิงซือยู่ชะงักเล็กน้อย
ทำไมเวลานี้ ซูสือเยว่ยังนึกขึ้นมาได้อีก เรื่องแฟนสาวที่รู้จักกันในเนตเนี่ย!?
เมื่อครู่เธอเพิ่งเกิดเรื่องขึ้นกับฉินโม่หาน แม้ว่าจะไม่ได้หมดเรี่ยวหมดแรงก็ตาม ก็ไม่ควรมีเวลามาสนใจกับเรื่องของคนนอกอย่างเขาไหม?
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว “ไม่เจอกันเหรอ?”
หลิงซือยู่เม้มริมฝีปาก พร้อมทั้งตอบกลับอย่างหมดความอดทน ได้แต่ตอบตามน้ำไป “เจอแล้วสิเจอกันแล้ว!”
ซูสือเยว่ยิ้มให้ “เจอกันแล้ว แล้วทำไมตอนนี้คุณมาอยู่ที่บ้านได้ล่ะ?”
เพิ่งจะเจอกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็จบกันแล้วเหรอ?
หลิงซือยู่เกาศีรษะ “เอ่อคือ….”
ทำไมจู่ๆ ซูสือเยว่สังเกตเรื่องของเขาขึ้นมาด้วย?
“ความจริงแล้ว เพื่อนผู้หญิงที่รู้จักกันในเนตที่ฉันจะเจอกันนั้น…”
ชายหนุ่มกวาดตาเหลือบมองหลิงหรานที่อยู่ด้านข้าง พลันดึงแขนข้างหนึ่งของหลิงหรานเอาไว้ “เพื่อนผู้หญิงที่ผมต้องเจอ ความจริงแล้วก็คือพี่หราน”
“พี่หรานใช้อีก ID หนึ่งมาคุยโม้กับผมในเนตมาตลอด!”
“เรื่องเจอเพื่อนผู้หญิงในคืนนี้ พี่หรานเป็นคนแกล้งผมนี่แหละ!”
“ทำไมผมถึงได้อยู่ใกล้กับเพื่อนผู้หญิงในเนตได้ขนาดนี้เนี่ย….”
คำพูดของหลิงซือยู่วกไปวนมา
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว ยังอยากพูดอะไรต่อ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตนเองไม่มีอะไรจะพูดกับเขาแล้ว
ดังนั้นหญิงสาวเลยถอนหายใจ พลางก้าวเท้าเดินจ้ำอ้าวขึ้นด้านบน
ความจริงแล้วเธอเองก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องของหลิงซือยู่กับเพื่อนผู้หญิงในเนตเลย
เธอก็แค่ …หาเรื่องให้ตัวเองทำเท่านั้นเอง เลยหาประเด็นให้ตัวเอง
มิเช่นนั้น ในสมองของเธอก็มีแต่ฉินโม่หาน
สะบัดยังไงก็ไม่หลุดสักที
แต่เห็นได้ชัดว่า คำพูดของหลิงซือยู่ มันช่างน่าเบื่อจะตาย
เธอถอนหายใจยาว พลางผลักประตูเข้าห้องของตนเอง จากนั้นก็นอนลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรงทันที
หญิงสาวมองเพดานห้อง ภาพที่ปรากฏอยู่ด้านหน้า ต่างเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงแรมก่อนหน้านี้ กล้ามหน้าท้องของฉินโม่หานที่ปรากฏให้เห็นกับเส้นร่องยาวลึกลงเหนือท้องน้อย
ท่วงท่าที่เขากอดเธอเอาไว้
เขาเรียกชื่อเธอด้วยอาการเมา พร้อมทั้งภาพที่ต้องการจะจูบเธอ
ชั่วครู่ เธอก็ลุกพรวดจากเตียง จากนั้นก็ดื่มน้ำที่วางอยู่หัวเตียงจนหมดแก้ว
ไม่ได้สิไม่ได้ เธอต้องหนักแน่นเข้าไว้ ตั้งสติ
อย่าหลงใหลไปกับร่างกายของผู้ชาย
อีกอย่าง… ร่างกายนั่น ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นไม่เคยลูกคลำซะที่ไหนล่ะ!
แต่ว่า ยิ่งคิดแบบนี้ไปเรื่อยๆ เธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว
ทำไมต้องมีสติสัมปชัญญะด้วยล่ะ?
ชีวิตของคนเขาต้องปล่อยวางบ้าง
อย่างน้อย ในเวลานี้ เขายังไม่ใช่สามีของหยางชิงโยว
รอให้ผ่านไปอีกหลายวัน เขาถึงจะเป็นสามีของคนอื่นจริงๆ แล้ว…
เธอก็ไม่สามารถสร้างความสัมพันธ์ในสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดเรื่องขึ้น…
เมื่อคิดถึงเรื่องตรงนี้ หญิงสาวก็ลุกนั่งจากเตียงทันที
ผู้ชายที่แสนดีขนาดนี้ ทำไมถึงไม่หลับนอนด้วยล่ะ
อีกอย่างตอนนี้เขาถูกวางยา รอพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมา ต้องจำอะไรไม่ได้แน่ๆ เลย!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูสือเยว่ก็หยิบเสื้อโค๊ตแล้วลุกขึ้นและลงจากเตียง พร้อมทั้งใส่และมุ่งหน้าเดินออกไปทันที
ในห้องรับแขก หลิงซือยู่ขมวดคิ้วมองแผ่นหลังของเธอ “คุณจะไปไหน?”
“ไปนอนกับฉินโม่หาน!”
