ณ เมืองหรง
สถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง
ฉินโม่หานนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถง มองรูปภาพของผู้หญิงที่อยู่บนผนังเงียบๆ
บนรูปภาพหนัง ครึ่งหนึ่งของใบหน้าผู้หญิงคือปานสีแดงขนาดใหญ่ ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นรอยแผลเป็น
มีจุดด่างดำและรอยแดงบนผิวเต็มไปหมด
แต่ว่าถ้ามองอย่างละเอียดแล้ว เค้าโครงของใบหน้าค่อนข้างสวย ค่อนข้างจะคล้ายคลึงกับผู้หญิงคนหนึ่ง
บนรูปนั้นยังเขียนข้อมูลของเจ้าของสถานฝึก “สวี่หรง”
เธอเกิดที่เมืองสตัฟฟ์ เป็นลูกสาวของคนขี้เมาในสลัม ฐานะค่อนข้างยากจน
จนมาถึงเมื่อครึ่งปีก่อน เธอถูกหวย
หลังจากที่เธอท่องเที่ยวโลกมาครึ่งปี เธอก็ต้องการมีส่วนช่วยเหลือสังคม ก็เลยมาที่เมืองหรง แล้วก็เปิดยิมที่สอนศิลปะการป้องกันตัวให้กับผู้หญิง
สถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง
ฉินโม่หานอ่านข้อมูลทั้งหมด แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา
เมื่อครึ่งปีก่อน ถูกหวยงั้นหรอ?
เหตุผลที่แปลกประหลาดแบบนี้ มีแค่เธอนั่นแหละที่คิดออก
“ท่านชายฉิน”
พนักงานของโรงยิมเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีนอบน้อม พร้อมกับมองผู้ชายตรงหน้าด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิดเล็กน้อย “เจ้าของสวี่ของพวกเรา เธอบอกว่าไม่ได้ต้องการการลงทุนเพิ่มเติม”
“เธอมีเงิน”
พูดจบ พนักงานคนนั้นก็ยิ้มด้วยความขอโทษ “เธอบอกว่าเธอไม่ต้องการเจอนักธุรกิจหน้าเงินแบบคุณ ให้คุณกลับไปซะ”
ฉินโม่หานคลี่ยิ้มจางๆ “งั้นหรอครับ? ”
เขาเอนหลัง แล้วก็กวาดสายตามองพนักงานที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เฉยเมย “เห็นแก่ที่เจ้านายของคุณเป็นคนต่างถิ่น ผมให้โอกาสเธอได้เปลี่ยนความคิด ให้เธอออกมาเจอผมหน่อย”
“ถ้าไม่อย่างนั้น ในเมืองหรงนี้ ผมเป็นใครคุณก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว”
ใบหน้าของพนักงานคนนั้นซีดลงทันที
เธอเม้มปาก แล้วก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ท่านชายฉิน หัวหน้าของพวกเราก็แค่อยากจะอยู่ที่เมืองหรง แล้วก็ทำเรื่องเล็กน้อยเพื่อเด็กผู้หญิงในเมืองหรง เพียงเท่านั้นเองค่ะ”
“เธอเก็บเงินต่อ1บทเรียนแค่1หยวนเท่านั้น สาวๆ เรียนที่นี่จนจบคอร์ส ก็ยังใช้เงินไม่ถึง 100 หยวนเลย มันถูกมากๆ แล้วค่ะ”
“หัวหน้าของฉันก็แค่ทำเพื่อสาธารณประโยชน์ อาการที่คุณมาข่มขู่คนที่ทำเพื่อคนอื่นแบบนี้…… มันน่าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ? ”
ฉินโม่หานยิ้มยากเย็นชา
“แล้วถ้าผมขู่ให้เธอออกมาเจอผมจริงๆล่ะ? ”
ชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นนั่งด้วยท่าทางสบายๆ และพิงเก้าอี้ มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่เย็นชา “คนอย่างผม ยิ่งชอบบังคับคนอื่นอยู่ด้วยสิ”
พนักงาน：“……”
เธอสูดลมหายใจเข้า “ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะท่านชายฉิน รอสักครู่นะคะ”
“ฉันจะไปบอกหัวหน้า”
เขาพูดจบ พนักงานขายก็ออกไป
ทิศทางที่เธอเดินไปนั้น ฉินโม่หานเห็นสุดของทางเดิน มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมใส่ชุดสีขาวยืนหันหลังให้เขาอยู่ข้างๆหน้าต่าง
เหมือนกับว่า กำลังดูวิวทิวทัศน์อยู่
แล้วก็เหมือนกับ กำลังรอใครบางคนอยู่
พนักงานคนนั้นเดินเข้าไป แล้วก็กระซิบบอกอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเธอ
หญิงสาวคนนั้นชะงักไปทันที แล้วก็หันหน้ามาพร้อมกับมองมาที่ฉินโม่หาน
ใบหน้าของเธอ มันช่างน่าเกลียดและน่ากลัวมากกว่าในรูปของเธอซะอีก
แต่ว่าในสายตาของฉินโม่หาน เขาไม่ได้มีความตกใจและความรู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
สายตาที่เขามองเธอ เต็มไปด้วยความคิดถึงที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ในที่สุด เขาก็ตามหาเธอเจอแล้ว
ถึงแม้ว่าต้องใช้วิธีแบบนี้
ที่แท้ เธอก็ไม่ได้อยากจากเขาไปไกล
ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่จำเป็นต้องมาที่เมืองหรง และเปิดยิมในขอบเขตอิทธิพลของเขาหรอก
แต่ว่าเธอไม่อยากสนิทสนมกับเขาอีกต่อไป นั่นเป็นสาเหตุให้เธอสร้างตัวตนปลอมอย่าง “สวี่หรง” ขึ้นมา แล้วก็เปิดสถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง
เขาจำได้ว่าเธอเคยพูดว่า การเล่นละครไม่ใช่ความฝันของเธอ แต่มันเป็นแค่วิธีในการหาเลี้ยงชีพเท่านั้น
เพราะว่าเคยคบกับเฉิงเซวียน แล้วก็เคยเป็นเพื่อนรักกับเซี่ยงหวั่นฉิง ดังนั้นเธอก็เลยรู้สึกว่าการเล่นละคร คือสิ่งที่เธอสามารถแตะต้องได้ และเป็นอาชีพที่หาเงินได้ง่ายที่สุด
ดังนั้นเธอก็เลยเลือกที่จะเรียนการแสดง แล้วสุดท้ายก็กลายมาเป็นนักแสดง
ถึงแม้ว่าได้เป็นนักแสดงแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอทำมากที่สุด ถ้าอย่างนั้นตอนนี้……การเปิดโรงยิม น่าจะเป็นเรื่องที่เธอชอบมากที่สุดแล้วสินะ?
ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเหม่อลอย ผู้หญิงที่ชื่อสวี่หรงก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
ภายใต้น้ำเสียงที่เธอจงใจกดให้ต่ำ เขาก็ยังคงได้ยินน้ำเสียงในอดีตของเธอ
“ท่านชายฉิน”
เธอยิ้มแล้วมองหน้าเขา “โรงยิมเล็กๆ ของฉันเพิ่งจะเปิดได้แค่อาทิตย์เดียวเอง ปริมาณการใช้บริการค่อนข้างที่จะน้อย”
“ฉันมีนักเรียนแค่30กว่าคน ได้เงินแค่ไม่เกิน 200 กว่าแค่นั้นเอง……”
“ฉันไม่เข้าใจ ว่ายิมที่แทบจะหาเงินไม่ได้แบบนี้ ท่านประธานใหญ่อย่างคุณ ทำไมถึงได้ให้ความสนใจเราอยากจะมาลงทุนกับฉันให้ได้ล่ะ? ”
พอได้อยู่ใกล้กันแบบนี้ ฉินโม่หานก็เห็นได้อย่างชัดเจน ถึงรอยแผลเป็นที่ถูกแต่งขึ้นมาบนใบหน้าของหญิงสาว
ใช่แล้ว
เมื่อก่อนเธอเคยเป็นนักแสดงอยู่ช่วงหนึ่ง แล้วก็เคยอยู่ในกองถ่ายมาเป็นเวลานาน
การจะหาเพื่อนที่สามารถแต่งหน้าได้แบบนี้ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องที่ยากเลย
เพียงแค่ การแต่งหน้าแบบนี้ มันสามารถหลอกคนอื่นได้
แต่สำหรับคนที่รู้จักเธอดีนั้น ข้อบกพร่องนั้นชัดเจนมาก
แต่ว่าฉินโม่หานก็เสแสร้งทำเป็นจำเธอไม่ได้ เขายิ้ม
“ใครบอกว่าที่ผมจะมาลงทุนกับสถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง เพื่อเงินอย่างเดียวล่ะครับ? ”
“ในเมื่อการที่คุณเริ่มต้นเปิดยิ้มแห่งนี้มันไม่ใช่เพื่อเงิน แล้วทำไมคุณถึงรู้สึกว่า การที่ผมจะมาลงทุนกับคุณ ผมต้องการเงินจากคุณล่ะครับ? ”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว
เธอหรี่ตามองผู้ชายดื้อรั้นที่อยู่ตรงหน้าของเธอ “ถ้าอย่างนั้นท่านชายฉิน คุณบอกฉันได้ไหมคะว่า ทำไมคุณถึงต้องการมาลงทุนกับฉัน? ”
ฉินโม่หานนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามอยู่บนโซฟา “เพื่อภรรยาของผม ซูสือเยว่”
ซูสือเยว่ชะงักไปในทันที
เธอถอยหลังไปสองก้าว สายตาดูตื่นตระหนก แม้แต่น้ำเสียงของเธอยังสั่นเบาๆ “ฉัน……ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณเท่าไหร่”
สายตาของชายหนุ่มเรียบเฉย “ภรรยาของผมก็เป็นผู้หญิงที่มีศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมเหมือนกัน”
เขามองสวี่หรงที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง สายตาเหมือนกับมองผ่านเธอไปยังที่ไกลๆ “เมื่อก่อนตอนที่เธอยังคบกับผมอยู่นั้น ผมได้ทำหลายเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ ทำให้สุดท้ายเธอก็จากผมไป”
“ผมพยายามตามหาเธอทุกที่ที่สามารถหาได้ แต่ว่าก็หาไม่เจอ……”
ภายในน้ำเสียงที่น่าดึงดูดของชายหนุ่ม สามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่อยู่ในนั้น
ซูสือเยว่แอบกำหมัดแน่น
เธอเม้มปาก หัวใจรัดแน่นขึ้น
เธอนึกไม่ถึงเลยว่า ตอนที่จะได้เจอฉินโม่หานอีกครั้งนั้น พอฉินโม่หานเจอเธอ ก็จะพูดอะไรแบบนี้ออกมา
เขา……จำเธอได้หรอ?
หรือว่าจำไม่ได้เลย?
“ผมหวังว่าเธอจะมีชีวิตที่ดี มีความสุข อยู่ในที่ที่ผมมองไม่เห็น”
ระหว่างที่พูดนั้น ชายหนุ่มก็หันหน้ามา แล้วก็มองใบหน้าที่น่าเกลียดของหญิงสาวอย่างจริงจัง
“คิดว่า ถ้าเกิดว่าเธอไปในที่ที่ไม่คุ้นเคย แล้วสามารถปักหลักได้แล้ว เธอก็คงจะเปิดโรงยิมแห่งหนึ่งเหมือนกัน”
“ดังนั้น ผมก็เลยอยากจะลงทุนกับโรงยิม สมทบทุน เพื่อให้พวกเด็กผู้หญิงในเมืองหรงสามารถป้องกันตัวเองได้”
“และก็เพื่อสื่อความสบายใจของตัวเอง และสามารถหลอกตัวเองได้ ภรรยาของผมกำลังมีชีวิตที่ดีอยู่ด้านนอกนั่น”
ซูสือเยว่เม้มปาก พร้อมกับก้มหน้าลง “ความปรารถนาของคุณเป็นสิ่งที่ดี แต่ว่า……”
“ฉันไม่ได้ต้องการมันเท่าไหร่นะ”
ระหว่างที่พูดนั้น เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณน่าจะอ่านข้อมูลของฉันมาบ้างแล้วใช่ไหมคะ? ”
“เมื่อ 6 เดือนก่อนฉันถูกหวย ฉันก็เลยไม่ขาดเงิน”
ฉินโม่หานยิ้ม แล้วก็หยิบบัตรเครดิตขึ้นมาวางบนโต๊ะ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็คิดซะว่าถูกหวยอีกครั้งหนึ่งแล้วกัน”
