ฉินหนานเซิงโมโหไม่เบาเลย ได้ออกคำสั่งให้ไป๋เฉิงไปตรวจสอบทันที
ซูสือเยว่เห็นสถานการณ์แล้ว ได้ฝากซิงหยุนกับซิงกวงไว้ให้กับเขา ส่วนตัวเองได้จูงมือซิงเฉินลงไปหาลั่วเยียนที่ห้องผู้ป่วยชั้นล่าง
ตอนที่พวกเธอมาถึง ลั่วเยียนกำลังคุยกับหมอด้วยตาแดงก่ำอยู่
เห็นซูสือเยว่ยังได้ประหลาดใจมาก：“สือเยว่ เธอมาได้ยังไง？”
“ฉันได้ยินว่าเธออยู่นี่ เลยมาเยี่ยมเธอสักหน่อย”
ลั่วเยียนอำลากับคุณหมอ แล้วเดินมาพูดคุยกับซูสือเยว่
“เธอมีใจแล้ว”
“น้าลั่วเยียนไม่ต้องเสียใจนะครับ”
“ลูกอมอันนี้ให้คุณน้าครับ หม่ามี๊ของคุณน้าจะต้องดีขึ้นแน่นอนครับ”
ซิงเฉินเอาอมยิ้มออกมาจากกระเป๋า พอยื่นให้กับลั่วเยียนแล้วยังคอยพูดจาปากหวาน
ที่ซูสือเยว่พาซิงเฉินมา ก็เพราะรู้สึกว่าเจ้าตัวแสบคนนี้สร้างรอยยิ้มให้คนรอบข้างเก่งมาก
ความจริงพิสูจน์ว่าเธอทำถูกแล้ว
ลั่วเยียนรับลูกอมที่ซิงเฉินให้เธอ ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ผ่อนคลายออกมา：“ขอบคุณซิงเฉินนะ เดี๋ยวรอให้หม่ามี๊ของน้าหายดีแล้ว น้าเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่ผมนะครับ”
ซิงเฉินรีบพยักหน้า “งั้นหผมจะกินปิ้งย่างนะครับ”
ลั่วเยียนยิ้มอีก：“โอเคครับ”
พูดคุยกับซิงเฉินเสร็จ ลั่วเยียนได้มองมาที่ซูสือเยว่อีก
“คุณหมอว่าไงบ้าง อาการของคุณป้าเป็นยังไงบ้าง？”
“ก่อนหน้านี้อาการหนักนิดหน่อย ดีที่มีคนใจดีบริจาคไตให้ อีกทั้งยังตรวจจับคู่สำเร็จกับแม่ฉัน คุณหมอบอกถึงแม้ผ่าตัดมีความเสี่ยงอยู่ แต่เปอร์เซ็นต์ที่จะสำเร็จก็สูงมากเช่นกัน”
“จะเข้ารับการผ่าตัดวันไหน？”
“อีกสามวันข้างหน้า”
ซูสือเยว่ตบไหล่ของเธอ “หลายวันนี้เธอต้องลำบากหน่อยนะ แต่ตอนที่ดูแลคุณป้า ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ รู้ยัง？”
ลั่วเยียนได้ยินแล้วยิ้ม：“ฉันรู้แล้ว”
“อย่ามัวแต่ยืนคุยอยู่ข้างนอกเลย เข้าไปนั่งข้างในกันเถอะ”
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้เยี่ยมคุณป้าด้วย”
ทั้งสามคนเข้าไปในห้องผู้ป่วยด้วยกัน ซูสือเยว่แว๊บแรกก็สังเกตเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงและกำลังพูดคุยกับคุณแม่ลั่ว
เธอประหลาดใจเล็กน้อย จึงได้หันหน้าไปถามลั่วเยียน：“นี่คือ……”
ลั่วเยียนรีบแนะนำให้เธอทันที：“อ๋อ นี่คือหรงหลิน เพื่อนร่วมงานที่ท่านเวินแนะนำให้ฉัน”
“หรงหลิน นี่คือซูสือเยว่ เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันค่ะ”
หรงหลินได้ยินแล้วลุกขึ้นเดินมาที่ข้างกายของซูสือเยว่ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่ใสสะอาด
“คุณนายฉิน ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของคุณมานานมากแล้วครับ”
ซูสือเยว่ยักคิ้ว：“คุณเคยได้ยินชื่อของฉัน？”
“คุณนายฉินที่โด่งดังไปทั่วเมืองหรง ฟันฝ่าจากแสตนอินมาตลอดทาง จนตอนนี้กลายเป็นดาราที่มีชื่อเสียงมาก ใบหน้าของคุณก็เหมือนโลโก้ตัวเป็นๆ ผมไม่อยากรู้จักก็ยังยากเลยครับ”
ซูสือเยว่ฟังแล้วยิ้ม เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเป็นศัตรูที่แพร่มาจากบนตัวหรงหลินได้อย่างประหลาดใจ
“ถ้าคุณหรงรู้จักฉันผ่านการข่าวและคำค้นหายอดฮิต งั้นคงไม่ค่อยประทับใจฉันเท่าไหร่สินะคะ？”
“ทำไมคุณนายฉินถึงพูดแบบนี้ล่ะครับ？”
“ข่าวที่เกี่ยวข้องกับฉันในช่วงนี้ เหมือนล้วนไม่ใช่ข่าวดีอะไรเลย”
“หมายถึงเรื่องที่คุณแปลงร่างเป็นสวี่หรงเปิดสถานฝึกศิลปะป้องกันตัว เก็บค่าเล่าเรียนแค่หนึ่งหยวนสอนเด็กผู้หญิงเหรอครับ？”
ซูสือเยว่ไม่ได้พูดอะไร ไม่ยอมรับและไม่ได้ปฏิเสธ
“เรื่องนี้มีข้อพิพาทค่อนข้างเยอะจริงๆ แต่ผมเชื่อว่าที่จริงความตั้งใจเดิมของคุณนายฉินคือคิดแทนเด็กผู้หญิงพวกนั้น ที่จริงผมนับถือคุณมาก ขอแค่เป็นเรื่องที่อยากทำก็จะไปทำแน่นอน ไม่ว่าคนอื่นจะคิดยังไง ขอแค่ไม่ละอายแก่ใจตัวเอง เหมือนจอมยุทธ์ในสมัยโบราณเลยครับ”
ซูสือเยว่ยักคิ้ว ทั้งๆที่เป็นคำชม แต่พอฟังอยู่ในหูของเธอแล้ว กลับรู้สึกบาดหูอย่างไร้สาเหตุ
“คุณหรงพูดซะฉันอายจนจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้วค่ะ”
ลั่วเยียนมองเธออย่างประหลาดใจ：“ทำไมต้องอายจนจะแทรกแผ่นดินหนีด้วย ทั้งๆที่กำลังชมเธอ”
ลั่วเยียนรู้สึกว่าหรงหลินพูดถูก ที่จริงเธอก็คิดแบบนี้เหมือนกัน
ถึงแม้คนมากมายต่างก็เข้าใจซูสือเยว่ผิด แต่เท่าที่เธอเห็น การกระทำมากมายของซูสือเยว่ล้วนเท่ห์มาก！
ซูสือเยว่หันไปมองลั่วเยียน รู้สึกไอดอลคนที่ตัวเองชอบมาโดยตลอดคนนี้ช่างน่ารักและใสซื่อจริงๆ
เธอฟังไม่ออกเลยว่าคำพูดของหรงหลินแฝงด้วยการเหน็บแนม กลับกันยังนึกว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังชมเธอจากใจจริงอีก
ซูสือเยว่ยิ้มอ่อนๆ
“เพราะจากปากของคุณหรง ฉันไม่เหมือนจอมยุทธ์หญิงอะไรนั่นเลย กลับเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่ขอแค่ตัวเองมีความสุขก็จะกระทำผิดอย่างเหิมเกริมสารพัดอย่าง”
หรงหลินยักคิ้วสวยเล็กน้อย แววตามีความรู้สึกผิดโผล่ขึ้นมา
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นครับ คุณนายฉินคงจะเข้าใจความหมายผมผิดไปแล้วครับ”
“เข้าใจผิดหรือเปล่า คุณหรงน่าจะรู้ดีค่ะ？”
ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน บรรยากาศผิดสังเกตนิดหน่อย
ลั่วเยียนค่อนข้างทำอะไม่ถูก มีรู้ทำไมสือเยว่ถึงได้ปะทะกับหรงหลิน
ในขณะที่ลั่วเยียนกำลังมึนงงอยู่ หรงหลินได้เป็นฝ่ายถอยหลังไปหลายก้าว
จากนั้นได้พูดกับซูสือเยว่ด้วยรอยยิ้ม：“คุณนายฉิน คุณมาที่นี่น่าจะไม่ใช่แค่มาเยี่ยมลั่วเยียนกับคุณป้ามั้งครับ？คุณได้ไปเยี่ยมคุณชายน้อยฉินมา？เขาได้พูดอะไรกับคุณใช่หรือเปล่าครับ ถึงได้ทำให้คุณเข้าใจผมผิด”
คำพูดนี้พูดจบ ลั่วเยียนก็เข้าใจขึ้นมาทันที
“ฉินหนานเซิงพูดอะไรไม่ดีของหรงหลินให้เธอฟัง？”
เธอกัดฟันกรอด ไม่นึกเลยว่าคนอย่างฉินหนานเซิงยังจะวิ่งไปฟ้องด้วย！
เก่งจริงๆ ทำไมเมื่อก่อนดูไม่ออกเลยว่าเขาเป็นคนแบบนี้
ซูสือเยว่ฟังจบแล้วขมวดคิ้ว：“ฉันได้ไปเยี่ยมหนานเซิงมาจริงค่ะ แต่เขาไม่ได้เอ่ยถึงคุณเลยค่ะ”
หรงหลินยิ้มอย่างอ่อนโยนทีนึง：“สงสัยผมคงจะเข้าใจคุณชายน้อยฉินผิดไปแล้ว คราวหน้าถ้าเจอเขาจะต้องขอโทษเขาแน่นอนครับ”
“ขอโทษะอะไรคะ ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาเสียมารยาทเอง！”
“ลั่วเยียน นั่นมันคนละเรื่องกันครับ”
“คุณนายฉินน่าจะไม่พูดเท็จเพื่อปกป้องหลานชายของสามีเธอหรอกครับ ผมเข้าใจคุณชายน้อยฉินผิดจริงๆ ก็ควรจะต้องขอโทษเขาครับ”
“แต่ว่า……”
ลั่วเยียนกัดฟันพร้อมทั้งมองซูสือเยว่อีกแว๊บนึง ในแววตาแฝงด้วยความสงสัยที่ชัดเจน
ซูสือเยว่เกือบจะถูกยั่วโมโหจนหัวเราะ
เยี่ยมมาก ฝีมือหลอกผู้หญิงของหรงหลินคนนี้สูงขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่ายังเป็นผู้ชายแรดด้วย
ฉินหนานเซิงดูแล้วเป็นคนชกต่อยเก่งมาก ที่จริงเป็นคนโง่คนนึง ไม่งั้นก็ไม่นานป่านนี้ก็ยังไม่รู้ใจตัวเองหรอก ทำเอาซะตอนนี้ถึงขั้นจีบเมียจนได้รับสินความทุกข์ทรมาน
ถ้าให้ฉินหนานเซิงเจอกับหรงหลินตัวต่อตัวเอง จะต้องถูกรังแกตายแน่ๆ
ตอนนี้ซูสือเยว่ไม่คิดจะสนใจผู้ชายแรดคนนี้ เธอเลือกที่จะเดินเข้าไปทักทายกับคุณแม่ลั่ว
“สวสัดีค่ะคุณป้า หนูมาเยี่ยมคุณป้าค่ะ ช่วงนี้อาการคุณป้าเป็นไงบ้างคะ？”
“คุณซูเหรอคะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมป้าค่ะ ที่จริงป้าก็ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ยังต้องลำบากคุณวิ่งมาเที่ยวนึงอีก ป้าเกรงใจจริงๆเลย”
“ไม่รบกวนค่ะ ลั่วเยียนเป็นเพื่อนสนิทของหนู แม่ของเธอก็เหมือนแม่ของหนูค่ะ”
ซูสือเยว่ยิ้ม จากนั้นได้เปิดกระติกเก็บความร้อนที่หิ้วอยู่ในมือออก
“นี่เป็นซุปไก่ที่หนูตุ๋นเอง ก่อนมาได้ถามคุณหมอมาโดยเฉพาะ อันนี้บำรุงร่างกายมาก ดื่มก่อนผ่าตัดมีส่วนช่วยในการฟื้นฟูร่างกายของคุณป้าค่ะ”
“โอ้ว งั้นขอบคุณหนูมากเลยนะ”
ซูสือเยว่ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นได้ตักซุปไก่ออกมาให้เธอถ้วยนึง
ลั่วเยียนรีบรับถ้วยมา：“ฉันมาเอง สือเยว่ ขอบใจเธอนะ”
ซูสือเยว่ฟังที่พูดแล้วได้ลุกขึ้นขยับพื้นที่ตรงขอบเตียงให้ ตอนที่หันหน้าพบว่าหรงหลินกำลังจ้องมองซิงเฉินที่อยู่ข้างๆ
นึกถึงเรื่องที่ซิงเฉินเจอก่อนหน้านี้ ซูสือเยว่ตกใจ
เธอรีบเดินไปบังการมองเห็นของหรงหลินไว้
“จู่ๆนึกขึ้นมาได้ว่าท่านปู่ฉินกับท่านเวินเป็นเพื่อนกันมาหลายชั่วคน แต่ท่านเหมือนไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเมืองหรงมีตระกูลหรงอะไรด้วย ไม่ทราบว่าคุณหรงเป็นคนเมืองหรงหรือเปล่าคะ？”
