สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 421 เก็บคนเนรคุณกลับมา

ตอนที่ฉินหนานเซิงลังเลอยู่ว่าจะตอบยังไง ไป๋ยู่หนานพูดขึ้นมาอย่างดูไม่ลงไปแล้ว

“อะแฮ่ม”

ฉินหนานเซิงและลั่วเยี่ยนหันหัว

ลั่วเยี่ยนถึงรู้ว่าในห้องยังมีคนอื่น ถ้าอย่างนั้นการที่ฉินหนานเซิงจูบเธอเมื่อกี้ ก็ถูกคนอื่นเห็นแล้วสิ？

หน้าของเธอก็ได้แดงขึ้นมาทันที แล้วเขม็งตาใส่ฉินหนานเซิงทีหนึ่ง

พูดอย่างเร็วว่า : “ฉันกลับไปก่อนล่ะ”

พูดจบก็ไปเลย เร็วจนฉินหนานเซิงไม่ทันห้าม

ฉินหนานเซิงรู้ตัวอีกที ก็ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตในการมองไปทางไป๋ยู่หนาน

“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ”

“ทำไมนายยังไม่ไปอีก？”

“ยังอยากได้ขาของนายอยู่ใช่ไหม？”

“เมื่อกี้ฉันได้ลองขาไว้แล้ว ไม่โดนขาที่เจ็บ”

“นายฉลาดเหมือนกันนี่นา”

ฉินหนานเซิงหึขึ้นมาทีหนึ่ง : “พอแล้ว ที่ควรพูดก็พูดแล้ว นายกลับไปคิดเรื่องเปลี่ยนไตดีกว่า มั่นใจว่าในวันที่ทำการผ่าตัดจะไม่มีปัญหาอะไร”

“แน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่านายจะไม่ทบทวนใหม่อีกหน่อยหรอ？”

“ไม่จำเป็น”

เห็นว่าโน้มน้าวไม่ได้ ไป๋ยู่หนานเองก็ไม่พูดอะไรอีก มาทำการตรวจสอบร่างกายให้ฉินหนานเซิงเสร็จแล้วถึงจะไป

ในห้องเหลือแค่ฉินหนานเซิงเพียงคนเดียว เขาถึงจะถอนหายใจ

ย้อนคิดกลับไปถึงจูบเมื่อกี้ ในตาก็เต็มไปด้วยความสุข

วันนี้หลอกได้จูบหนึ่ง วันต่อไปต้องหลอกให้ได้เยอะกว่านี้

ในเวลานี้เอง ไป๋เฉิงกลับมาจากข้างนอก

“คุณคะ เรื่องโทรศัพท์จัดการเสร็จแล้วครับ คุณชายซิงหยุนบอกว่าพรุ่งนี้จะให้คนส่งโทรศัพท์ใหม่มา”

ฉินหนานเซิงถึงหยุดหัวเราะ แล้วพยักหน้าเบาๆ

“แต่ว่า……”

“แต่ว่าอะไร？” ฉินหนานเซิงมองไป๋เฉิงลังเลอยู่ ก็เลยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

สุดท้ายไป๋เฉิงก็บอกตามความเป็นจริง

“แม่ของคุณ วันนี้ไปหาท่านชายแล้ว”

มือของฉินหนานเซิงกระตุก ขมวดคิ้วไว้แน่นกว่าเดิม

“เธอทำไมถึงไปอีก ได้ก่อเรื่องอะไรไหม？”

“ไม่รู้ว่าท่านไปรู้เรื่องที่คุณอยากบริจาคไตมาจากไหน ก็เลยวิ่งไปถามเบาะแสของคุณต่อท่านชายฉินยังบอกว่าทุกอย่างนี้คุณนายฉินเป็นคนทำหมดเลย เป้าหมายคืออยากจะทำให้คุณตาย”

ฉินหนานเซิงจ้องเขม็ง “ท่านรู้เรื่องนี้ได้ยังไง？”

“คือ………..”

“เตรียมรถ ฉันจะไปที่ตระกูลตอนนี้เลย”

“แต่ท่านชายฉินบอกว่าไม่ต้องให้คุณไป”

“นายเป็นผู้ช่วยฉันหรือว่าผู้ช่วยมัน？”

ไป๋เฉิงก้มหน้าลง : “ผมเป็นผู้ช่วยของคุณไม่มีผิด แต่ที่ท่านชายฉินพูดก็ถูก ถ้าคุณไปตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลงกว่าเดิม ยิ่งไปกว่านั้น อีก 2 วันก็จะทำการผ่าตัดแล้ว ถ้าคุณยังไปๆ มาๆ แล้วเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมาอีก……..”

“ไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรทั้งนั้น”

ไป๋เฉิงคิด เหมือนกับที่คุณสือเยว่พูดเลย เรื่องพวกนี้ไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้เลย

ก็เลยพูดตามที่คุณสือเยว่สอนเขา “แต่คุณนายฉินบอกว่า ขอแค่คุณไปปรากฏตัว แม่ของคุณก็ไม่มีทางยอมง่ายๆ แน่ ในฐานะแม่ของคุณ ถ้าท่านอยากจะบังคับให้คุณไป ท่านชายฉินเองก็ไม่ดีห้าม แต่ถ้าคุณไม่อยู่แล้ว การผ่าตัดของคุณนายลั่วก็ทำไม่ได้แล้ว สถานการณ์ของเธอในตอนนี้เป็นยังไง คุณเองก็รู้ดีที่สุด！”

ไม่ผิด พิได้ยินผลแบบนี้ ฉินหนานเซิงก็รีบใจเย็นลงทันที

อาเล็กและอาสะใภ้เล็กพูดก็ถูก ยิ่งเป็นสถานการณ์แบบนี้เขายิ่งต้องห้ามใจร้อน

ไม่ว่าใครที่อยากจะทำลายแผ่นการบริจาคไตของเขา เขาไม่มีทางปล่อยให้อีกฝ่ายทำสำเร็จ

เขาก็นึกถึงโทรศัพท์ที่ตัวเองเอาไปก่อนหน้านี้ รู้สึกโชคดีมาก

คุณแม่ลั่วเตรียมเรื่องการผ่าตัดในโรงพยาบาลแห่งนี้ ยังไม่ได้เผยให้กับคนนอกรู้ ขอแค่ทางพวกเขาได้ปกปิดข่าว ทางลั่วเยี่ยนก็ไม่มีทางที่จะปล่อยกระจายออกไป แม่ของเขาก็จะหาเขาไม่เจอ

ขอแค่รอให้การผ่าตัดผ่านไป แล้วค่อยมาหาคนที่แอบก่อเรื่องในที่ลับๆ ก็ยังไม่สายเกินไป！

ในตาของฉินหนานเซิงมีความเย็นแว๊ปผ่านไป ช่วงนี้มักรู้สึกว่ามีคนคอยจ้องทำร้ายเขาอยู่เบื้องหลัง

“ไป ให้คนของพวกเราปกปิดข่าวทางนี้ แล้วก็เรียกลั่วชิงเจ๋อขึ้นมาให้ฉันด้วย ฉันมีเรื่องจะบอกให้เขา”

ไป๋เฉิงเลือกที่จะบอกความจริงกับเขา ก็เพื่อให้ฉินหนานเซิงรู้สึกระมัดระวัง เห็นเขาใจเย็นลงแล้ว ก็พยักหน้าลง

“ผมไปตอนนี้เลย”

ไป๋เฉิงไปช่วยเขาเรียกคน ฉินหนานเซิงย้อนนึกถึงนิสัยเจ้าอารมณ์ของและป่าเถื่อนของแม่ ก็รู้สึกหัวโตมาก

รอให้การผ่าตัดครั้งนี้ผ่านไปได้อย่างสำเร็จ เขายังต้องเตรียมของขวัญส่งไปให้อาเล็ก

แต่ว่าอาเล็กของเขานั้นมีชื่อเสียงด้านเอาใจยาก คิดเรื่องการเอาใจอาสะใภ้เล็กและลูกผู้น้องทั้งสามยังง่ายกว่าเยอะ

……..

เมื่อไม่นาน

ตระกูลฉิน

ซูสือเยว่กลับมาถึงบ้านยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ก็ถูกคนโตของตระกูลและสะใภ้ใหญ่ฉินหามาถึงบ้าน

หลังจากนั้นก็เป็นเสียงการด่าและดูถูกต่างๆ ของสะใภ้ใหญ่ฉิน ด่าจนฉินโม่หานและซูสือเยว่งงไปหมด

สักครู่ถึงจะตอบสนอง ที่แท้ก็มีคนเอาข่าวที่ฉินหนานเซิงไปจับคู่ให้คุณแม่ลั่วไปบอกให้กับพ่อแม่ของฉินหนานเซิงนี่เอง ก็เลยมีคนมาถึงบ้านเพื่อขอความเป็นธรรม

เพราะไม่ว่ายังไงเรื่องนี้มันเกี่ยวกับร่างกายของหนานเซิง ฉินโม่หานจะยังไงก็ได้เมื่อก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้

ซูสือเยว่ว่าจะพาเด็กกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน คิดไม่ถึงว่าพึ่งเดินไปสองก้าว ก็ถูกสะใภ้ใหญ่ฉินจับแขนเสื้อไว้

“เป็นความผิดของแกทั้งหมดเลยนังสารเลว ฉันว่าแล่วว่าแกไม่ใช่คนดีอะไร”

“ก่อนหน้านี้ก็เพราะแกพยายามให้ลูกชายฉันแต่งงานกับนักแสดงคนนั้น ทำให้หนานเซิงของพวกเราถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ ตอนนี้แกยังอยากให้หนานเซิงบริจาคไตให้แม่ของนักแสดงคนนั้นอีกหรอ！”

“ช่างใจร้ายเหลือเกิน！รู้กันหมดว่าความสัมพันธ์ของแกกับแซ่ลั่วนั้นดีแค่ไหน แกเป็นคนโน้มน้าวให้ลูกชายฉันไปทำแบบนี้ใช่ไหม？แกพูดไม่ใช่เรื่อง”

สะใภ้ใหญ่ฉินครั้งนี้คาดว่าจะเป็นห่วงและโกรธมาก ดังนั้นจึงควบคุมการกระทำของตัวเองไม่ได้ เอาแต่พุ่งเข้าไปบนตัวของซุสือเยว่ จนกระทั่งอยากจะสู้กับเธอ

ซูสือเยว่มีพละกำลังมากมาย แต่ไม่ดีที่จะใช้กับเขา ถึงจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่ฉินโม่หานถูกตระกูลเลี้ยงจนโตนั้นมันเป็นเรื่องจริง ไม่ว่ายังไงก็มีบุญคุณอยู่ เธอเองก็ไม่ดีที่จะทำอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น สะใภ้ใหญ่ฉินในตอนนี้เป็นแม่ที่เป็นห่วงร่างกายของลูก เสียการควบคุมทางอารมณ์ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ซูสือเยว่เองก็ไม่ดีที่จะลงไม้ลงมือกับเธอ

แต่แรงของสะใภ้ใหญ่ฉินก็เยอะขึ้นกว่าเดิม คำพูดที่พูดก็น่าเกลียดกว่าเดิม

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ซูสือเยว่เถียงกลับไปนานแล้ว แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้เถียงกลับทันที

ถึงแม้ว่าเรื่องการจับคู่นั้นฉินหนานเซิงเป็นคนตัดสินเอง แต่ซูสือเยว่ที่อายุเยอะกว่าก็ไม่เคยห้ามเลย เพราะว่าในส่วนลึกของเธอก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจนี้

ตลอดทางที่ลั่วเยี่ยนเดินมาลำบากไม่น้อย ถ้าคุณแม่ลั่วเสียชีวิตเพราะไม่สบายอีก ลั่วเยี่ยนที่ตกอยู่ในห่วงลึกอยู่แล้ว ก็ต้องหดหู่กว่าเดิมแน่นอน

เป็นเพื่อนของลั่วเยี่ยน เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย

ตอนที่สะใภ้ใหญ่ตระกูลฉินจะใช้เล็บข่วนหน้าของตะกร้า สีหน้าของฉินโม่หานเปลี่ยนไปทันที ขึ้นไปก็จับข้อมือของสะใภ้ใหญ่ฉินไว้ ดึงออกด้านหน้าโดยตรง แล้วผลักไปข้างๆ อย่างแรง

สะใภ้ใหญ่ฉินเซไปมาแล้วนั่งลงบนพื้นทันที บนหน้ายังงงอยู่เลย

แต่ตามมาด้วย เธอก็ได้นั่งตะกร้าขึ้นมาทันที

“ได้สิ พวกแกสองสามีภรรยาร่วมมือกันมาจัดการฉันแล้ว ยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม？”

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกแกไม่ได้หวังดีอะไร ก็แค่อยากให้ลูกชายของฉันไปตาย พวกแกจะได้แย่มรดกของตระกูลฉินใช่ไหม？”

“ท่านปู่ ตอนนั้นเก็บไอ้คนอกตัญญูกลับมาซะอย่างนั้น！”

ฉินโม่หานกลับไม่สนใจเธอเลย หันไปมองซูสือเยว่อย่างเป็นห่วง ： “เธอเป็นอะไรไหม？”