สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 432 เอาลูกชายของฉันมา

หน้าของลั่วเยี่ยนถูกโยนโดน ร้องออกเสียงอย่างตกใจ

ซูสือเยว่รีบถาม “เยี่ยนเยี่ยน เธอเป็นอะไรมากไหม？”

“โยนได้ดีมาก！ผู้หญิงสองคนนี้มันขยะสังคมชัดๆ รีบเปิดโปงพวกมัน ดูว่าต่อไปพวกมันจะเอาหน้าที่ไหนออกจากบ้าน！”

มีนักข่าวด่าว่าพวกเธออย่างเสียงดัง ทำให้ทุกคนตาม

ในเวลานี้เอง พวกฉินโม่หานที่อยู่ในห้องก็ตกใจ พาบอดี้การ์ดแล้วพุ่งออกมา

บอดี้การ์ดได้กั้นนักข่าวที่ฮึกเหิมออก ส่วนฉินโม่หานก็ได้จูงมือของซูสือเยว่ แล้วถามเธออย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรนะ？”

ซูสือเยว่ยังคงหวาดผวา ส่ายหน้าใส่เขาแล้วไปดูลั่วเยี่ยนต่อ

ตาของลั่วเยี่ยนยังบวมอยู่ ตอนนี้สีหน้าดูไม่ได้เลย อารมณ์ใกล้จะถึงขีดสุดแล้ว

คำพูดเมื่อกี้ที่เฉิงลู่ว่าเธอ เธอฟังเข้าไปในหูหมดเลย

ซูสือเยว่และฉินโม่หานสบตากัน ก็สังเกตออกว่าผิดปกติ

เฉิงลู่เห็นฉินโม่หานออกมา ก็รู้สึกผิด

แต่แล้วก็นึกถึงคำพูดที่ฉินเจี้ยนอานบอกเธอ ขอแค่วันนี้เธอทำให้เรื่องใหญ่ ฉินโม่หานเองก็ไม่กล้าทำอะไรกับเธอ เห็นแก่หน้าของท่านปู่ ไม่แน่ยังต้องให้เงินเธอก้อนใหญ่เป็นค่าชดเชย ยิ่งไปกว่านั้นซูสือเยว่ก็ต้องมาขอโทษกับเธอด้วยตัวเอง！

ในใจมีความมั่นใจแล้ว ตาของเฉินลู่หมุนแล้วก็ได้แสดงขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่สาม！ถึงแม้ว่านายไม่ใช่คนของตระกูลฉิน แต่ไม่ว่ายังไงท่านปู่ก็เลี้ยงแกจนโต ทำกับแกเหมือนกับว่าแกเป็นลูกชายแท้ๆ ทำไมตอนนี้นายกลับเนรคุณแบบนี้ล่ะ？”

เฉินลู่ปาดน้ำตา ร้องไห้น่าสงสารมาก ยิ่งไปกว่านั้นคืออยากจะคุกเข่าลงให้ฉินโม่หาน ทำให้พวกนักข่าวนั้นแตกตื่นกันอีกครั้ง

“เพื่อนๆ ในห้องไลฟ์ เชื่อว่าพวกคุณเองก็เห็นความจริงแล้ว ฉินโม่หานและภรรยาของเขามีนิสัยที่เหมือนกับสัตว์ อยากจะแย่งมรดกของตระกูลฉิน ลงทุนไปโน้มน้าวให้ผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลฉินไปบริจาคไตให้กับแม่ยายตัวเอง ยังอยากจะลงไม้ลงมือบนโต๊ะผ่าตัด เพื่อให้บรรลุเป้าหมายในการฆ่าและแย่งทรัพย์สิน！”

รอบๆ ก็มีบทสนทนาต่างๆ ดังขึ้นมา เป็นการด่าที่มีต่อซูสือเยว่ทั้งนั้น ไม่มีใครเชื่อเลยว่าซูสือเยว่และฉินโม่หานจะเป็นฝ่ายถูก

“ไม่ต้องด่าแล้ว พวกเขาทำแบบนี้ก็เพื่อฉัน”

ลั่วเยี่ยนที่ถูกบังไว้ด้านหลังของซูสือเยว่และฉินโม่หาน อยู่ๆ ก็เดินออกมาจากด้านหลังของพวกเขาแล้วใช้คำพูดเดียวก็ได้ดึงความสนใจทั้งหมดไป

“พวกสือเยว่ไม่เกี่ยวด้วย พวกเธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น ถูกฉันหลอกหมดเลย”

“ลั่วเยี่ยนเธอทำอะไรอยู่？ใครจะปกป้องเธอ เธอ…….”

ซูสือเยว่รีบไม่ไหวแล้ว อยากให้ลั่วเยี่ยนกลับไปในห้องไม่ต้องพูดอะไร อีกฝ่ายกลับจับมือของเธอ

ลั่วเยียนยิ้มให้ซูฉือเยว่ “ขอบคุณนะ สือเยว่ แต่ว่าเธอกับท่านชายไม่จำเป็นต้องทำเพื่อฉันมากขนาดนี้จริงๆ ที่จริงพวกเธอก็ถูกฉันหลอกแล้ว”

ซูสือเยว่ขมวดคิ้วแน่น ฉินโม่หานและจ้องเธอไว้อย่างเคร่งเครียด

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย พวกเราไม่ต้องการให้นายมารับผิด”

“ไป๋ลั่ว ส่งคุณลั่วกลับไปในห้อง！”

เสียงของฉินโม่หานเบามาก ด้วยความโกรธที่ห้ามไม่อยู่

ผู้ช่วยของฉินโม่หานไป๋ลั่วรีบตามขึ้นไป จะพาลั่วเยี่ยนไป

ลั่วเยี่ยนยังขัดขืนอยู่ เฉิงลู่กลับอยู่ภายใต้ความช่วยเหลือของคนอื่น เบียดบอดี้การ์ดออกแล้วไปจับลั่วเยียนไว้

เธอพูดด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยวว่า “แกห้ามไป！รีบเอาลูกชายฉันคืนมา！”

แรงของเฉิงลู่เยอะมาก มือของลั่วเยียนถูกกระชากจนแดงไปหมด ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปลั่วเยี่ยนต้องได้รับบาดเจ็บแน่ๆ

ซูสือเยว่แทบจะห้ามไม่ให้ตัวเองลงไม้ลงมือกับเฉิงลู่ไม่ไหวแล้ว

“หยุดให้หมด！”

นอกกลุ่มผู้คน ก็มีเสียงตะโกนอย่างโกรธของผู้ชายดังขึ้น

ทุกคนอึ้งแล้วหันกลับไปมอง ก็เห็นฉินหนานเซิงนั่งอยู่บนรถเข็น ได้มองมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่ไม่ดี

“หาผมไม่ไปหาชั้นบน กลับมาวิวาทที่นี่ แม่ แม่อยากหาผมจริงหรอ？”