“เอ่อ……นับ!”
หลังจากที่กลืนซี่โครงลง ซูซือเยว่ถึงเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น
ใบหน้าของหญิงสาวแดงขึ้นมาทันที
ฉินโม่หานคีบผักป้อนข้างปากเธออีกรอบ
เธอรีบหลบหนีถอยหลัง “ไม่……ไม่ต้องแล้ว”
ถึงแม้ปากจะปฏิเสธ แต่อีกครั้งที่ฉินโม่หานคับผักป้อนเธอนั้น ร่างกายของซูซือเยว่ก็รับมันอยางอัตโนมัติ
ฟู๋เชียนเชียนที่อยู่ด้านข้างเอามือขึ้นมาปิดตาเงียบๆ
ดูไม่ลงดูไม่ลง
ทำไมเธอถึงสิ้นคิดแล้วมากินข้าวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันคู่นี้กันนะ!
พอคิดถึงตรงนี้ ฟู๋เชียนเชียนก็ดื่มน้ำไปหนึ่งคำ กระแอมไอเสียงเบา “ซือเยว่ อยู่ๆฉันก็อยากดื่มนมขึ้นมา ไปซูเปอร์มาร์เก็ตแป๊ปหนึ่งนะ”
ซูซือเยว่ขมวดคิ้ว “กินปิ้งย่างแล้วเธอยังจะดื่มนมอีก?”
ฟู๋เชียนเชียนใช้ความคิด “กินปิ้งย่างแต่ก็ต้องรับสารอาหารให้ครบ”
พูดจบ ฟู๋เชียนเชียนก็ลุกขึ้นยืน หันตัวแล้วเดินจากไป
ตอนที่จะออกไปนั้น เธอยังได้ยินเสียงสงสัยเของซูซือเยว่เบาๆ “ฉันจำได้ว่าเชียนเชียนไม่ชอบดื่มนมหนิ”
ฟู๋เชียนเชียนเหลือกตามองบน
ซูซือเยว่เธอโง่หรือไง!
นางฟ้าอย่างฉันแค่อยากให้พวกเธอได้ใช้โอกาสสองต่อสองจ่ะ!
“ปัง——!”
ทันใดนั้น เสียงจากตรงหน้า ทำให้ฟู๋เชียนเชียนดึงสติกลับมาได้
พอตั้งใจดูแล้ว เธอถึงสังเกตเห็นว่า เธอชนเด็กผู้หญิงที่อยู่หลังเธอล้มลง
“เป็นอะไรไหมคะ?”
ฟู๋เชียนเชียนรีบช่วยพยุงเธออย่างรวดเร็ว แล้วสำรวจร่างกายของเธอ
ยังดีที่ร้านอาหารอยู่ริมชายหาด ถึงแม้ว่าเจ้าเด็กน้อยจะล้มลง แต่ก็ไม่ได้มีบาดแผลอะไร
“หนูไม่เป็นไรค่ะ”
เด็กผู้หญิงใส่เดรสกระโปรงจีบสีขาวทั้งตัว เปียผมสองข้าง น่ารักราวกับตุ๊กตาพอร์ซเลน
ดวงตาสีดำกลมโตจ้องมองมายังฟู๋เชียนเชียน “แต่ว่าน้า คะ หนูหาคุณพ่อกับคุณแม่ไม่เจอค่ะ……”
เด็กหลงทาง?
ฟู๋เชียนเชียนชะงัก รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมแจ้งความ เด็กผู้หญิงรีบยกมือห้าม
“หนูรู้สึกว่าเดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ก็รีบมาหาหนูที่ริมชายหาดแล้วค่ะ”
พูดจบ เธอใช้สายตาคู่ที่ดูน่าสงสารนั้นมองหน้าฟู๋เชียนเชียน “แต่น้าคะ หนูรู้สึกหิวนิดหน่อยค่ะ”
พอเห็นท่าทางที่น่าสงสารแต่ก็น่ารักของเด็กคนนี้ หัวใจของฟู๋เชียนเชียนแทบจะละลาย “อยากกินอะไรคะ? เดี๋ยวน้าซื้อให้ค่ะ”
ซิงกวงน้อยเหลือบมองไปยังอาหารบนโต๊ะของซูซือเยว่ “อยากกินซี่โครงค่ะ……”
กินซี่โครง?
ฟู๋เชียนเชียนขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็นึกได้ว่าเมื่อกี้พวกเขาก็ได้สั่งซี่โครงไว้!
เธอจึงยิ้มพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยขึ้น “เรื่องง่ายมากค่ะ น้าพาไปนะคะ!”
ขณะพูด เธอก็อุ้มซิงกวงน้อยกลับโต๊ะของเธอ
ในตอนที่ฟู๋เชียนเชียนอุ้มเด็กหญิงกลับโต๊ะนั้น ซูซือเยว่และฉินโม่หานทั้งสองคุยกันผ่านทางโทรศัพท์โดยมีโต๊ะคั่นกลาง
ครูฉิน: “สามีเธอตักอาหารให้เธอไหม?”
ซูซือเยว่: “แน่นอนค่ะ! ฉันเป็นของรักของหวงสามีฉัน ทุกครั้งที่กินข้าวเขาจะตักอาหารให้ฉันตลอด”
พอพูดประโยคนี้จบ ซูซือเยว่ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เธอได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว ครูฉินที่อายุสูงท่านนี้ น่าจะเข้าใจว่าเธอคงไม่พูดอะไรที่ไม่ใช่ความจริงหรอก
แต่ซูซือเยว่ไม่คิดว่า หลังจากที่เธอส่งข้อความไปได้ไม่นาน ครูฉินท่านนี้ก็ส่งข้อความกลับมาให้เธออีก: “เธอจะสมหวังนะ”
ซูซือเยว่ขมวดคิ้ว หมายความว่ายังไง?
“น้าคนสวย!”
เธอยังไม่ทันที่จะทำความเข้าใจความหมายของครูฉิน เสียงหวานของเด็กหญิงได้ดังขึ้นข้างหู
ซูซือเยว่รีบเงยหน้าขึ้น
เด็กผู้หญิงที่ฟู๋เชียนเชียนอุ้มไว้นั้น คือคนเดียวกันกับคนที่แย่งขนมเธอในซูเปอร์มาร์เก็ต
“เด็กคนนี้พลัดหลงกับครอบครัวของเธอหน่ะ เธอบอกว่าหิวอยากกินซี่โครง”
ฟู๋เชียนเชียนยิ้มเขินอาย ก่อนจะปล่อยซิงกวงน้อยลง “ฉันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้พวกเราสั่ง……”
“กินสิคะ”
ฉินโม่หานที่อยู่ด้านข้างผลักจานซี่โครงให้อย่างนิ่งเงียบ
“ขอบคุณค่ะ!”
ซิงกวงปีนขึ้นบนเก้าอี้ ขณะที่เธอแทะซี่โครง เธอก็มองตรงไปยังฉินโม่หานด้วย
คนหล่อคนนี้คือสามีของน้าคนสวยหรอ?
เขาดูดีจริงๆ!
หล่อกว่าอาจี้นิดหน่อยด้วย
เธอรู้สึกท้อแม้เล็กน้อย ถึงแม้อาจี้จะแม่แย่งน้าคนสวยกับคุณอาคนนี้จริงๆ……คงน่าจะแย่งไม่ได้หรอกมั้ง?
เด็กน้อยยิ่งคิดยิ่งหดหู่ รสชาติซี่โครงในปากหายไปทันที
ท้ายสุดเธอก็หยุดกิน แล้วหยิบเครื่องดื่มข้างๆขึ้นดื่มคำใหญ่
แต่รสชาติเครื่องดื่มนี้……
เด็กหญิงดื่มเข้าไปหนึ่งคำ ก็รู้สึกว่ามันแปลก แต่ของเหลวที่เผ็ดร้อนนี้โดนกลืนเข้าไปในท้องของเธอแล้ว
ทันใดนั้น มือใหญ่ของใครบางคนแย่งแก้วในมือของเธอไปทันที
เสียงทุ้มต่ำและเข้มงวดดังขึ้นในหูของเธอ “ใครอนุญาตให้เธอดื่ม?”
น้ำเสียงที่จริงจังมาก ซิงกวงน้อยค่อยๆหดตัวลง “หนู……”
จบแล้วจบแล้ว เธอน่าจะทำให้สามีของน้าคนเสียโมโหเข้าแล้ว แผนที่จะเข้าใกล้น้าคนสวยล่มหมดแล้ว!
ในขณะที่เด็กหญิงไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไง ฉินโม่หานลุกขึ้นยืน ร่างใหญ่บังตัวของซิงกวงน้อยไว้อย่างมิดชิด
เด็กหญิงตกใจจนหัวใจเต้นเร็ว รู้สึกเวียนหัว น้ำตาเธอแทบจะไหล “คุณอาคนหล่อคะ หนูไม่ได้ตั้งใจดื่มเหล้าของคุณอานะคะ……”
ยังทันที่เธอจะได้พูดจบ มือใหญ่ของชายหนุ่มก็ยื่นออกมา แล้วอุ้มเธอขึ้น
อีกฝั่งของโต๊ะ ซูซือเยว่กำลังซุบซิบกับฟู๋เชียนเชียนเรื่องของครูฉิน พอได้ยินเสียงการเคลื่อนที่ ก็รีบเงยหน้าขึ้น
เห็นเพียงฉินโม่หานอุ้มเด็กหญิงขึ้น แล้วเดินก้าวใหญ่ไปยังรถ “เธอดื่มเหล้าเข้าไป ต้องพาไปล้างท้อง”
ซูซือเยว่ชะงัก เธอรับรู้ถึงความอันตรายของปัญหานี้ รีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งตามไป
ฟู๋เชียนเชียนก็กำลังจะลุกขึ้นตามไป แต่เจ้าของร้านอาหารดักไว้ก่อน “ทั้งหมด 582 หยวนครับ”
ฟู๋เชียนเชียน：“……”
ไหนบแกว่าฉินโม่หานเป็นคนเลี้ยงไง
……
ร้านอาหารอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล
หลังจากยี่สิบนาที ฉินโม่หานที่อุ้มเด็กหญิงไว้ก็ปรากฏตัวในโรงพยาบาล
“หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากล้างท้อง!”
เด็กหญิงในอ้อมกอดเขาพยายามประท้วง น้ำตาไหลอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด “ล้างท้องเจ็บมากเลยนะคะ!”
“หนูไม่เอา!!!”
ฉินโม่หานกลับอุ้มเธอไว้อย่างแน่น “อย่าดิ้นนะ นี่อาหวังดีกับเธอ”
ก่อนหน้านี้ซิงเฉินก็เคยดื่มไวน์ของท่านปู่โดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็แพ้แอลกอฮอล์เขาเลยต้องเข้าโรงพยาบาลนานอยู่พอสมควร
ซิงกวงที่น้ำตาไหลไม่หยุดมองไปยังชายหนุ่ม “คุณอาดุมาก!”
“อาดุขนาดนี้ทำตัวไม่ดีกับน้าคนสวยแน่เลย!”
“หนูจะให้อาจี้แย่งน้าคนสวยของหนูไป! ฮือๆๆๆๆ!”
ฉินโม่หานขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
เขาเป็นพวกที่เกลียดเด็กขี้ร้องไห้ ซิงเฉินและซิงหยุนเจ้าเด็กแสบสองคนนั้นเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาตลอด น้อยครั้งมากที่ร้องไห้ต่อหน้าเขา
แต่ ไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกที่มีต่อเด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ในอ้อมกอด เขาถึงไม่รู้สึกรำคาญเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่กลับรู้สึกสงสาร ไม่อยากให้เธอร้องไห้
“ฉันดีกว่า”
ซูซือเยว่เม้มปาก เดินเข้าไปแล้วอุ้มซิงกวงเข้าในอ้อมกอด “เด็กดื่มเหล้าไม่ได้นะ คุณอาก็แค่หวังดีกับหนูนะคะ”
พูดจบ ก็เดินมาถึงห้องฉุกเฉิน
หมอดันกรอบแว่น เงยหน้าถามเด็กหญิง
“ชื่ออะไรคะ?”
“จี้ซิงกวง”
“สองคนนี้ใช่พ่อแม่หนูไหมคะ?”
“……ไม่ใช่ค่ะ เขาคือน้าคนสวยกับอาคนหล่อแต่ดุค่ะ”
