ในขณะที่พี่น้องทั้งสองคนกำลังลังเลอยู่นั้นซูโม่ได้ส่งข้อความมาอีกแล้ว
“ทำไมถึงยังไม่ปลดล็อคคอมให้ฉัน? ฉันให้เงินน้อยไปหรอ?”
“ฉันให้เพิ่มอีกหนึ่งแสน แกช่วยปลดล็อคคอมฉันเดี๋ยวนี้ ฉันรีบ!”
พอดูข้อความที่เธอส่งมา ซิงเฉินขมวดคิ้ว แล้วโทรหาซูสือเยว่
“หม่ามี๊ เลิกงานแล้วหรอครับ?”
“ครับ เลิกแล้วครับ”
เบาะหลังของรถ ซูสือเยว่มองไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลซูนอกหน้าต่างรถ แล้วถอนหายใจออกยาวๆ “แต่ว่าวันนี้หม่ามี๊กับแด๊ดดี้มีธุระนิดหน่อย น่าจะกลับถึงบ้านดึกๆครับ”
“ถ้ารู้สึกหิว ให้พี่เลี้ยงทำอาหารให้พวกลูกกินก่อนนะ”
“อยู่บ้านต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังนะครับ”
เสียงของหญิงสาวนั้นอ่อนโยนอย่างมาก
ก่อนหน้านี้ถ้าได้ยินน้ำเสียงที่ห่วงใยของซูสือเยว่ ซิงเฉินจะรู้สึกอบอุ่นเสมอ แต่วันนี้ พอได้ยินเธอพูดแล้ว เขากลับรู้สึกเสียใจ
หม่ามี๊ไม่มีลูกแล้ว
เธอต้องปรับอารมณ์ของตัวเองยังไง ถึงได้เอาความรู้สึกที่มีต่อลูกตัวเองส่งต่อมายังพวกเขา ทั้งหวังดีและจริงใจกับพวกเขา?
“หม่ามี๊”
ซิงเฉินสูดหายใจเข้าอย่างลึก ก่อนจะเรียกเธอเสียงต่ำ
“เป็นอะไรครับ?”
ความกังวลทั้งหมดของซูสือเยว่ที่จะถึงบ้านตระกูลซู ไม่ทันได้สังเกตน้ำเสียงที่ต่ำลงของซิงเฉิน
“ไม่มีอะไรครับ”
ซิงเฉินขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นมองซิงหยุน
ซิงหยุนก็กำลังมองเขาอยู่พอดี
สองพี่น้องมองตากัน
สุดท้าย ซิงเฉินก็บีบรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา “หม่ามี๊ ขอบคุณมี๊ที่ยอมเป็นหม่ามี๊ของผมกับพี่นะครับ”
“ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมกับพี่จะอยู่เคียงข้างมี๊เอง”
“ถึงแม้……”
เขากัดปากตัวเอง และพยายามเอาคำพูดในใจที่เขาต้องการจะพูดออกมา “ถึงแม้อานาคตแด๊ดดี้จะมีความคิดเห็นกับมี๊ หรือทำตัวไม่ดีกับมี๊”
“ผมกับพี่ก็จะคอยอยู่เคียงข้างมี๊ตลอดไปครับ”
“พวกผมเป็นคนที่ทำให้มี๊อยู่เคียงข้างแด๊ดดี้ พวกผมจะรับผิดชอบเองครับ”
พูดจบ เด็กชายก็กดวางสายทันที
ทำไมจู่ๆซิงเฉินถึงได้พูดแบบนี้?
เธอเงยหน้ามองฉินโม่หานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ “ไอ้ตัวแสบพูดอะไรอีกแล้ว?”
ซูสือเยว่เม้มปาก แล้วพูดคำพูดของซิงเฉินออกมาอีกหนึ่งรอบ
“พูดไปเรื่อย”
ฉินโม่หานยกมือขึ้น ก่อนจะกอดซูสือเยว่ไว้ในอ้อมแขน “ทำไมลูกถึงได้พูดแบบนี้กับเธอ?”
“เพราะว่า……”
ดวงตาที่คมลึกของเขาจ้องมองใบหน้าของเธอ “เธอกังวลว่าฉันจะรังเกียจเธอ เลิกกับเธอ?”
ซูสือเยว่หน้าแดง แล้วรีบส่ายหน้า “ฉันเปล่า!”
เธอจะไปคิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?
“โกหก”
เขาตัดสินใจเชื่อแบบนั้นซิงเฉิน พูดแบบนั้น ก็เพราะเธอกลัวว่าเขาจะเลิกกับเธอ
ในที่สุดเขาก็เกี่ยวยิ้มขึ้น แล้วกอดรัดเธอไว้อย่างแน่น “กลับมาใส่ใจท้องของเธอดีกว่า”
“ไม่มีทางมีวันนั้นหรอก”
ลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาทำให้ซูสือเยว่ใจสั่นขึ้นมาอย่างทันที
ลมหายใจของเธอหยุดไปชั่วขณะ จากนั้นก็เอนหัวพิงเข้าในอ้อมกอดของเขาอย่างธรรมชาติ
ถึงแม้เธอจะไม่ได้เป็นห่วงว่าเขาจะเลิกกับเธอ แต่ ณ ตอนนี้ ในใจของเธอมีแต่ความเครียดที่ต้องเจอคนตระกูลซู และต้องการอ้อมกอดจากเขาจริงๆ
เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิจากเขา ซูสือเยว่เม้มปาก ก่อนจะพูดออกมาเสียงอู้อี้ “นายพูดจริงทำจริงไหม?”
เสียงหัวเราะของฉินโม่หานที่ดังอยู่เหนือหัวพูดว่า “เรื่องไร้สาระอย่างการโกหก ฉันทำไม่เป็น”
มุมปากเธอเกี่ยวยิ้มขึ้นบางๆ แล้วยื่นมือออกไป กอดเอวแกร่งของเขาเอาไว้
……
ภายในวิลล่าตระกูลฉิน
ในวินาททีที่ซิงเฉินกดวางโทรศัพท์ซูสือเยว่ ซิงหยุนได้ปลดล็อคคอมพิวเตอร์ให้ซูโม่แล้ว
พี่น้องทั้งสองคนนั่งเงียบๆอยู่หน้าคอม แล้วเลื่อนดูรูปที่ซูสือเยว่ท้องทีละรูป
“ถ้าหากเด็กที่อยู่ในท้องของหม่ามี๊ตอนนั้นคือพวกเราสองคนก็คงดี”
ซิงเฉินกอดหมอนกอดเอาไว้ ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเศร้า
ซิงหยุนเปลี่ยนท่านั่งที่สบายกว่านั่งอยู่บนเก้าอี้ “บนโลกไม่มีเรื่องถ้าหากเยอะขนาดนั้น”
แม่ของพวกเขาตายแล้วก็คือตายแล้ว
แด๊ดดี้บอกว่า ตอนนั้นเขาเห็นเองกับตาว่าร่างของแม่ที่ถูกเผาจนดำนั้นถูกส่งออกมาจากกองไฟ
วันครบรอบการเสียชีวิตของแม่ในทุกๆปี พวกเขาก็จะไปกราบไหว้แม่ของพวกเขา
หลังจากที่ซูสือเยว่แต่งงานเข้ามา ซิงหยุนกับซิงเฉินเป็นคนเสนอเอง ว่าจะเรียกเธอว่าหม่ามี๊ แต่ไม่ใช่เรียกว่าแม่
เพราะพวกเขามีแม่เป็นของตัวเอง
“ฉันก็แค่พูดไปเรื่อย……”
ซิงเฉินเบ้ปาก เขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
พูดจบ เขาก็หันหน้าไป แล้วมองหน้าซิงหยุนอย่างตั้งใจ “พี่ นายว่าแด๊ดดี้คงไม่รังเกียจหม่ามี๊จริงๆหรอกใช่ไหม?”
ซิงหยุนขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้”
แต่ที่เขารู้ก็คือ แทนที่จะให้แด๊ดดี้รู้หลังจากที่ตกหลุมรักหม่ามี๊แล้วจริงๆ ให้รู้ตอนนี้เสียเลยคงจะดีกว่า
เรื่องแบบนี้ รู้เร็วดีกว่ารู้ช้า
ถ้าไม่รักจริงๆ ก็คงจะไม่รู้สึกแคร์ขนาดนั้น
“ฉันคิดว่าแด๊ดดี้คงไม่ใส่ใจหรอก”
ซิงเฉินหยิบนมเปรี้ยวข้างๆขึ้นมา ดื่มไปด้วยแล้วปลอบตัวเองไปด้วย “แด๊ดดี้ก็มีพวกเราหนิ มีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจที่หม่ามี๊เคยมีลูก!”
ซิงหยุน：“……”
“โลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนจริงๆ”
“แต่นายพูดถูก ถ้าหากแด๊ดดี้กล้ารังเกียจหม่ามี๊ พวกเราก็เอาเหตุผลนี้มาสู้กับดี้!”
…………
คฤหาสน์ตระกูลซู
มาเซราคิคันสีดำจอดลงหน้าประตู
“ท่านชายฉิน!”
ซูจิ่นเฉิงเดินออกมาต้อนรับพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ถึงแม้ว่าเขาจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่พอตอนที่ฉินโม่หานเดินออกมาจากรถ ซูจิ่นเฉิงถึงกับนิ่งไป
ชายตรงหน้าเขาทั้งร่างสูง หน้าตาดี ออร่าที่ดูสูงส่งและเย่อหยิ่ง เทียบกับท่านชายฉินตาแก่หัวโล้นที่เคยได้ยิน นี่มันฟ้ากับเหวชัดๆ!
ถ้าตอนนั้นรู้ว่าหน้าตาที่แท้จริงของท่านชายฉินเป็นแบบนี้ ให้ตายยังไงเขาก็จะไม่ยอมให้ซูสือเยว่แต่งงานแทนซูโม่หรอกนะ!
นี่เขาดูถูกซูสือเยว่เกินไปแล้ว!
พอนึกถึงตรงนี้ เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณคือท่านชายฉินหรอครับ?”
ฉินโม่หานยิ้มอ่อนๆแล้วพยักหน้า “ครับ”
“ท่านชายฉินตัวจริงนี่ยังหนุ่มขนาดนี้เลย……”
ซูจิ่นเฉิงถอนหายใจ “ผมยังคงรู้สึกเสียใจจริงๆครับ”
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว ร่างสูงที่พิงประตูรถไว้ ตั้งใจบังซูสือเยว่ที่กำลังเตรียมตัวจะลงจากรถ “เสียใจอะไรครับ?”
“เสียใจที่ตัดสินใจไปทั้งที่ไม่เห็นกับตา เชื่อข่าวลือที่คนอื่นสร้างขึ้นมา ถึงได้พลาดลูกเขยอย่างท่านชายฉินไป”
“แบบนี้ถือว่าคุณซูพูดไม่ถูกนะครับ”
ชายหนุ่มเกี่ยวยิ้มขึ้นบางๆ น้ำเสียงทุ่มต่ำและเย็นชา “ตอนนี้ผมก็ถือว่าเป็นลูกเขยคุณครึ่งหนึ่งไม่ใช่หรอครับ?”
“ตอนที่คุณบอกพ่อผมว่าจะให้ซูสือเยว่แต่งงานกับผม คุณพูดอย่างจริงจังมากว่า ถึงซูสือเยว่จะไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณ แต่คุณก็สนิทกับเธอมากกว่าลูกแท้ของคุณมาตลอดหนิครับ”
คำพูดสองประโยคของเขา ทำให้คำพูดต่อจากนี้ของซูจิ่นเฉิง ถูกกลืนกลับไป
ใช่ ตอนนั้นที่เขาจัดการให้ซูสือเยว่เป็นคนแต่งงาน เขาพูดต่อหน้าคนตระกูลฉินอย่างจริงจัง……
คิดถึงตรงนี้ เขากระแอมไอเสียงเบา แล้วหันหน้าหนี “แน่นอนครับ ในใจของผม สือเยว่เหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆของผม……”
“หรอครับ?”
ชายหนุ่มเพิ่งจะพูดจบ ร่างบางเดินออกมาจากด้านหลังของฉินโม่หาน
ซูสือเยว่มองหน้าของเขาอย่างเย็นชา “คุณซู นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะ ว่าในใจของคุณแล้ว ฉันก็ไม่ได้จากลูกสาวแท้ๆ”
“ถ้าเห็นฉันเป็นลูกสาวแท้ๆจริงๆ แล้วทำไมหนึ่งเดือนกว่าที่ฉันแต่งงานไปนั้นถึงไม่เคยถามไถ่กันเลยคะ ให้สามีฉันมาที่นี่ แล้วยังเน้นย้ำเขาไม่ให้พาฉันมา?”
