สามีเถื่อน ซีรีส์ชุด ชุด The Billionaire demon’s virgin mistress Erotica Vol.2 – ตอนที่ 1

TEXAS: เทกซัส เป็นรัฐแห่งหนึ่งของประเทศสหรัฐอเมริกา ตั้งอยู่ทางภาคกลางค่อนลงไปทางทิศใต้ของประเทศ สภาพอากาศค่อนข้างหลากหลาย มีทั้งอบอุ่นจนถึงหนาวเย็นจัด สถาปัตยกรรมที่สำคัญมีมากมาย อาทิเช่น อาคาร 4 แห่งของ แฟรงก์ ลอยด์ ไรต์ พิพิธภัณฑ์ที่ออกแบบโดย ทาดาโอลโอะ อันโด พิพิธภัณฑ์ศิลปะคิมเบลล์ ที่ออกแบบโดย ลุยส์ คาฮ์นที่เมืองฟอร์ตเวิร์ธ และที่จะไม่กล่าวถึงไม่ได้เลยนั่นก็คือบุคคลสำคัญในรัฐเทกซัส ที่พอเอ่ยชื่อแล้วทุกคนจะต้องรู้จัก และครางละเมอให้กับความสมบูรณ์แบบของเขาผู้นั้นทันที

เควิน คาสโตรเซ่น อภิมหาเศรษฐีจอมเถื่อนผู้ลึกลับ เควินมีรายชื่อติดอันดับต้นๆ เสมอเมื่อนิตยสารฟอร์บส์ (FORBES) มีการจัดทำขึ้น

แต่ชายหนุ่มกลับไม่เคยรู้สึกยินดีกับสิ่งที่คนเหล่านั้นพยายามยัดเหยียดเยียดให้เลยสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกเอือมระอา จนไม่อยากจะเสวนาหรือให้สัมภาษณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

นักข่าวก็เหมือนผึ้งที่กำลังโหยหาหยาดน้ำหวาน คนพวกนั้นพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้หาแอ่งน้ำหวานให้เจอ จากนั้นก็จะเจาะจะดูดจะสูบจนแห้งเหือด ก่อนจะโบยบินทิ้งไป

เขาเกลียดพวกนักข่าว เกลียดคนที่จ้องแต่จะหาประโยชน์จากความเป็นส่วนตัวของคนอื่น จำได้ว่าเมื่อเดือนก่อน เขาพึ่งถูกแอบถ่ายภาพยามที่ไปพักผ่อนที่เกาะส่วนตัวในไอซ์แลนด์ ภาพส่วนตัวของเขากับแวนด้าคู่ขาชาวเยอรมันถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในสหรัฐอเมริกา รวมไปถึงคอลัมน์ต่างๆ ในโลกออนไลน์ สร้างความไม่พอใจให้เป็นอย่างยิ่ง จนต้องใช้อำนาจเงินในมือจัดการกับสื่อสกปรกพวกนี้จนเข็ดหลาบ

แต่กระนั้นเขาก็ยังคงมองเห็นความกระหายในสายตาของนักข่าวพวกนี้ยามที่จ้องมองมาอย่างชัดเจน

“ทำไมหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ หรือว่ามีภาพหลุดออกไปอีกแล้วล่ะ เควิน”

เควินที่นั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องแย่ๆ ในอดีตที่ผ่านมาส่ายหน้าเบาๆ

“เปล่าหรอก ตอนนี้ฉันระวังตัวมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ แต่ก็รู้สึกไม่ถูกต้องเลย ทำไมฉันจะต้องมานั่งระวังตัวจากพวกนักข่าวด้วย ทั้งๆ ที่มันก็เป็นชีวิตของฉัน จริงไหม ธีโอ”

ธีโอ เอเมอร์ริค อภิมหาเศรษฐีหนุ่มหล่อเพื่อนรักสมัยเรียนของเควินหัวเราะขับขบขัน

“มันก็จริงอย่างที่นายว่านั่นแหละ แต่นายก็อย่าลืมสิว่า นักข่าวเขาก็ทำหน้าที่ของเขา ถ้าไม่หาข่าว เขาก็ตกงานกันน่ะสิ”

“แต่ต้องไม่ใช่ข่าวของฉัน” เควินกัดฟันกรอด “นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย ไม่ชอบเป็นที่จับตามองของใคร แต่นี่… พวกนักข่าวพยายามทำให้ฉันเป็น ซึ่งมันน่าสะอิดสะเอียนมาก”

“ก็ใครใช้ให้นายเกิดมาหล่อ รวย ครบเครื่องกันล่ะ เควิน”

“แล้วนายไม่หล่อ ไม่รวย ไม่ครบเครื่องหรือไง ธีโอ” เควินถามกลับอย่างหัวเสีย “และอีกอย่างนักข่าวพยายามจับคู่ฉันกับคนนู้นคนนี้ ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องจริงสักนิด มันน่ารำคาญ”

ธีโออมยิ้มพลางเอนกายพิงกับพนักโซฟานุ่มภายในคฤหาสน์หรูของเพื่อนรัก

“ที่เรียกให้ฉันบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเทกซัสก็เพราะต้องการระบายเรื่องนักข่าวเนี้ยเนี่ยนะ เคน”

เควินพยักหน้าน้อยๆ

“ฉันไม่รู้จะระบายกับใคร”

“ก็เจ้าแม็ตไงล่ะ” ธีโอเอ่ยถึงเมเตโอเพื่อนสนิทอีกคน “นายกับหมอนั่นอยู่ใกล้กันมากกว่าฉันอีกนะ นี่อย่าบอกนะว่านายลืมไปแล้วว่าฉันอยู่วอชิงตัน ในขณะที่เจ้าแม็ตมันอยู่ลุยเซียนาน่ะ” ธีโออดไม่ได้ที่จะโวยวายบ้าง แต่เควินกลับไม่สะทกสะท้าน

“ก็นายมีเวลาว่างมากกว่าเจ้าแม็ต ฉันก็เลยคิดถึงนาย”

ธีโอที่นั่งฟังอยู่รีบยกแก้ววิสกี้ขึ้นมาจิบดับความขุ่นเคืองทันที

“ถ้านายเรียกฉันมาหาด้วยเรื่องนักข่าวอีกเพียงครั้งเดียว ฉันจะจับนายยัดเข้าไปในบัญชีรายชื่อหนุ่มๆ ของเอเมอร์ริดเลิฟทันที ไม่เชื่อคอยนายคอยดูก็แล้วกัน”

เควินได้ยินก็หัวเราะร่วนลืมเรื่องนักข่าวไปชั่วขณะ “จะให้ฉันไปเดตกับสาวๆ ที่ติดต่อเข้ามาว่างั้นเถอะ”

“ใช่ นายต้องทำ หากนายเรียกฉันขึ้นมาหาด้วยเรื่องไร้สาระอีก จำเอาไว้นะเจ้าเควิน”

“โอเค ฉันจะพยายามก็แล้วกัน”

“ต้องทำให้ได้ต่างหาก ถ้านายไม่อยากไปเป็นหนุ่มเลิฟ”

เมื่อเห็นเพื่อนรักสมัยเรียนเรียกทำหน้าตาขรึงขังพูดเสียงจริงจัง เควินจึงต้องรีบรับปากเพราะไม่อยากทำให้เพื่อนโกรธ

“ฉันจะไม่เรียกนายขึ้นมาหาอีก แต่ฉันจะเดินทางไปที่วอชิงตันเพื่อไปหานายด้วยตัวเอง โอเคไหม ธีโอ”

ธีโอทำหน้าผะอืดผะอมแต่ก็ไม่มีทางเลือก

“ก็แล้วแต่นายเถอะ แต่ขอบอกว่าฉันมีงานรัดตัวตลอด คงพานายเที่ยวได้ไม่ทั่วหรอกนะ”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา”

“แล้วปัญหาของนายคืออะไรล่ะเคน”

เควินประสานสายตากับธีโอ

“นักข่าวยังไงล่ะ”

ธีโอได้ฟังก็ถอนหายใจยาวเหยียด หมอนี่เกลียดนักข่าวเข้าเส้นเลือดดำไปแล้วจริงๆ

“ระวังจะได้เมียเป็นนักข่าวเถอะ”

เควินส่ายหน้าดิก พลางแสดงท่าทางสะอิดสะเอียน

“แค่ให้มองยังยากแล้ว ถ้าจะให้เอามาทำเมียด้วย ฉันคงฆ่าตัวตายแน่ๆ นายอย่าพูดเรื่องไร้สาระเลยดีกว่าธีโอ เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันเกลียดนักข่าว เกลียดพวกปลิงหิวเลือดพวกนั้น”

“เออๆ ตามใจนายเถอะ” เป็นอีกครั้งที่ธีโอยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ “แต่ถ้าได้เมียเป็นนักข่าวเมื่อไหร่ อย่าลืมยกหุ้นให้ฉันยี่สิบเปอร์เซ็นต์ล่ะ”

“ฉันให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เลย เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้”

เควินมั่นใจเหลือเกิน จนธีโออดขำขันไม่ได้

“ล้อเล่นเฉยๆ ฉันไม่เอาหุ้นของนายหรอก แค่นี้ฉันก็มีมากจนจำแทบไม่หมดแล้ว”

เควินระบายยิ้ม หยิบแก้ววิสกี้ขึ้นจิบบ้าง ธีโอมองเพื่อนที่นั่งนิ่งเงียบอย่างพิจารณา ก่อนที่ความทรงจำเลือนรางสมัยที่ยังเป็นนักศึกษาค่อยๆ ย้อนกลับมาในหัวอีกครั้ง

แฟนสาวคนแรกของเควินเป็นนักข่าว เควินรักแฟนสาวคนนี้มาก… มากจนยอมให้ทุกอย่าง แต่สุดท้ายแฟนสาวคนนี้กลับไม่ยอมซื่อสัตย์กับเควิน นำภาพเปลือยของเควินไปขายให้กับหนังสือพิมพ์เพื่อแลกกับเงินเพียงแค่ห้าหันพันเหรียญ เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้เควินได้รับความอับอายจนต้องหยุดเรียนกลางคัน แต่เวลาผ่านไปไม่นานเพื่อนรักของเขาก็สามารถลุกขึ้นยืนหยัดต่อสู้กับความฉาวโฉ่ที่เกิดจากการทรยศนั้นมาได้ จนถึงทุกวันนี้วันที่ เควิน คาสโตรเซ่น เข้มแข็งดั่งราชสีห์ วันที่ไม่มีนักข่าวคนไหนสามารถต่อกรกับเควินได้อีก

“นายลืมวรัญญาได้หรือยัง”

ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มเกือบดำของเควินไหววูบก่อนจะมืดลึกลงจนไม่อาจจะเข้าใจความรู้สึกได้

“นายถามถึงผู้หญิงคนนี้อีกทำไม ธีโอ”

แม้น้ำเสียงของเควินจะราบเรียบปกติ แต่ดวงตาคู่นั้นของเควินยังคงมีร่องรอยแห่งความเจ็บปวดอยู่

“ฉันขอโทษ แต่ที่ฉันถามก็เพราะว่าอยากรู้ว่านายหมดรักในตัวของวรัญญาลงไปแล้วหรือยัง”

เควินเทวิสกี้ในแก้วหายลงไปลำคอแกร่งสีแทนจนหมด ก่อนจะตวัดสายตาจ้องหน้าเพื่อนรัก

“ยังไม่ลืม”

“นายยังรักผู้หญิงทรยศคนนั้นอยู่หรือ”

มุมปากข้างหนึ่งของเควินยกสูงขึ้นจนเกิดเป็นรอยยิ้มหยันเยาะบนใบหน้าหล่อเหลา

“เกลียดต่างหาก”

“เกลียดหรือ?”

“ใช่ ความรักสำหรับฉันมามันตายดับไปตั้งแต่คืนนั้นแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ในตอนนี้ก็คือความเกลียดชัง”

“ได้ยินแบบนี้ฉันก็โล่งใจ ฉันดีใจนะเคน ที่นายหลุดพ้นจากบ่วงรักงี่เง่านั้นได้แล้ว ฉันบอกตามตรง ฉันรู้สึกแย่มากที่เห็นนายเศร้าหมองเพราะพิษรัก”

“ความรักไม่ได้งี่เง่าหรอกธีโอ แต่คนครอบครองมันต่างหากที่จะเป็นผู้กำหนดว่าความรักจะสวยงามหรือว่าจะเน่าเหม็น” ดวงตาของเควินมืดลึกไร้แสงสว่าง

ธีโอระบายลมหายใจออกมา “ถ้านายอยากได้ผู้หญิงสักคนมาคั่นเวลาเหงา บอกฉันได้นะเคน ลูกค้าสาวๆ สวยๆ ของฉันมีเยอะ ฉันสามารถจัดการให้นายได้ทันที”

เควินเค้นเสียงหัวเราะเยาะออกมา

“ผู้หญิงแค่มีเงินเท่านั้นก็ปรี่เข้ามาหมอบคลานที่แทบเท้าแล้ว ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องรบกวนนายหรอกธีโอ อันที่จริงทุกวันนี้ฉันก็มีผู้หญิงเอาไว้ผ่อนคลายมากมาย”

“ได้ยินแบบนี้ฉันก็ดีใจ… ดีใจที่นายไม่มีความทุกข์อีกต่อไปอีกแล้ว”

“ขอบใจมากธีโอ ขอบใจสำหรับการเป็นผู้รับฟังที่ดีสำหรับฉันเสมอมา”

ธีโอยิ้มกว้าง พลางยกมือขึ้นตบไหล่เพื่อนรัก

“ฉันยินดีเสมอ และไอ้ที่ฉันบ่น ก็เพราะว่าไม่อยากให้นายเหมารวมว่านักข่าวจะนิสัยแย่เหมือนวรัญญาเสียทุกคน คนดีๆ ก็มี ฉันอยากให้นายคิดแบบนี้”

ไหล่กว้างของเควินไหล่ไหวน้อยๆ อย่างไม่แยแสสิ่งใด

“เอาเป็นว่าฉันจะฟังที่นายพูด แต่เรื่องจะคิดตามทำตามหรือไม่นั่น อยู่ที่วิจารณญาณของฉันและสถานการณ์ดีไหม”

ธีโอรู้ดีว่าเควินเป็นผู้ชายที่ดื้อรั้นมากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะเถียงกับเพื่อนรักอีก เพราะยังไงก็ไม่มีทางชนะหรอก อย่างดีก็แค่เสมอเท่านั้น

“ตามใจนายเถอะเคน”

เควินระบายยิ้มบางๆ พร้อมกับยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มจนหมดอีกครั้ง ซึ่งธีโอก็ดื่มเช่นเดิมกัน

“แล้วตอนนี้นายเป็นยังไงบ้างล่ะธีโอ สาวๆ ยังตบกันแย่งนายกันอยู่อีกไหม”

หลังจากมัวแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองมานาน เควินก็อดที่จะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของธีโอบ้างไม่ได้

ธีโออมยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกับถอนใจเบาๆ “ก็ยังมีเป็นระลอก ฉันเองก็แสนจะเบื่อหน่าย”

คราวนี้เควินหัวเราะกร๊าก

“ก็นายมันทั้งหล่อทั้งเซ็กซี่นี่น่า แถมรวยล้นฟ้า ผู้หญิงก็วิ่งเข้าใส่กันแบบนี้แหละ แต่ความจริงนายน่าจะยินดีนะ ได้นอนกับผู้หญิงคืนล่ะคน สนุกไม่ซ้ำรสชาติดีออก”

“เอดส์ถามหากันพอดีน่ะสิ”

“นายมีหน่วยคัดกรองเรื่องนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

ธีโอเอนร่างกำยำที่แน่นหนั่นไปด้วยกล้ามเนื้อกับเบาะของโซฟานุ่มราคาแพงระยับ

“มันก็ใช่ แต่ถ้าจะให้ฉันเปลี่ยนผู้หญิงทุกคืนก็คงไม่ดีหรอก ฉันไม่ใช่พวกบ้าเซ็กซ์นายก็รู้ ถ้าเป็นเจ้าแม็ตก็ว่าไปอย่าง”

เควินหัวเราะร่วนอีกครั้ง

“นั่นสินะ ในกลุ่มเพื่อนของเรา เจ้าแม็ตมันบ้ากามที่สุดนี่น่า เห็นผู้หญิงเป็นวิ่งเข้าใส่ ในขณะที่นายถือว่าขี้อายที่สุดในกลุ่ม แต่ดันไปเปิดบริษัทจัดหาคู่ซะงั้น”

“มันคือชะตาชีวิตมั้ง”

“คงใช่” เควินเออออตามเพื่อนรัก “แล้วคืนนี้จะอยู่ค้างกับฉันหรือเปล่า จะได้พาเที่ยว”

“พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้าน่ะ คงอยู่เที่ยวกับนายไม่ได้”

เควินไหวไหล่น้อย และพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ก็ตามใจนาย แต่ครั้งหน้าห้ามมาแค่วันเดียวแล้วรีบกลับอีกก็แล้วกันล่ะ”

“ฉันจะพยายามก็แล้วกัน ว่าแต่นายเถอะ หายเครียดแล้วใช่ไหม เรื่องนักข่าวน่ะ”

“อืมม์ ดีขึ้นแล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันจะพยายามทำเหมือนที่นายแนะนำก็แล้วกัน”

“ดีมากเพื่อนรัก”

ธีโอวางแก้วเปล่าลงกับโต๊ะเตี้ยตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืน เควินรีบลุกขึ้นยืนเช่นกัน

“แล้วนายจะมีความสุข อ้อ ฉันลืมบอกไป คนรู้จักของฉันที่อยู่เมืองไทยเล่าให้ฟังว่า… วรัญญาหย่าขาดกับสามีคนไทยแล้ว และตอนนี้ก็กำลังจะเดินทางกลับมาที่อเมริกาอีกครั้ง”

กรามแกร่งของเควินขบแน่น แต่ก็พยายามที่จะระงับโทสะเอาไว้ “ฉันไม่อยากได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้อีก”

ธีโอระบายยิ้มบางๆ “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเอ่ยถึงผู้หญิงคนนี้นั้น ฉันก็แค่อยากให้นายเตรียมให้พร้อม เพราะไม่แน่… วรัญญาอาจจะคิดกลับมาหานายก็เป็นไปได้”

“ขยะยังไงก็คือขยะ”

“ได้ยินนายพูดแบบนี้ฉันก็โล่งใจแล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันกลับก่อน นายเองก็พักผ่อนเถอะ”

“ฉันจะให้คนขับรถไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้ ไว้โทรคุยกัน”

เมื่อธีโอยืนยันความต้องการเช่นนั้น เควินจึงไม่อยากขัดเพื่อน แม้จะรู้สึกเกรงใจก็ตาม

“เดินทางปลอดภัยนะธีโอ ขอบใจนายมาก”

“อืมม์ แล้วเจอกัน”

เควินเดินตามร่างสูงใหญ่ระดับเดียวกันกับตัวเองของธีโอออกไปยังหน้าตัวคฤหาสน์ รถสปอร์ตหรูสีทองจอดเทียบอยู่

“โชคดีธีโอ”

“ขอบใจมาก เคน ฉันไปล่ะ”

สองหนุ่มโบกมือลาให้แก่กัน ก่อนที่ธีโอจะก้าวหายเข้าไปในรถสปอร์ตคันงาม ไม่ช้ามันก็แล่นจากไปด้วยความเร็ว เควินยิ้มบางๆ ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาทางปาก

เขาคบหาเป็นเพื่อนกับธีโอและเมเตโอมาตั้งแต่เรียนระดับไฮสคูล จนกระทั่งตอนนี้เวลาผ่านเลยมานานหลายสิบปีแล้ว พวกเขาก็ยังคบหา และรักใคร่กลมเกลียวกันเหมือนเดิม

“คุณเคนคะ ป้าขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมคะ”

เสียงสุภาพจากป้าเดซี่แม่บ้านประจำคฤหาสน์หรูดังขึ้นด้านหลัง และนั่นก็ทำให้เควินหยุดคิดเรื่องราวในอดีตไปชั่วขณะ พร้อมกับหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง

“ว่าไงครับป้าเดซี่”

ผู้หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมในชุดฟอร์มประจำคฤหาสน์คาสโตรเซ่นยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า

“เอ่อ เรื่องที่คุณเคนให้ป้าประกาศรับสมัครสาวใช้มาทดแทนแม่เมญ่าน่ะค่ะ”

คิ้วเข้มหนาดำที่อยู่เหนือดวงตาคมกริบรียาวหวานฉ่ำเลิกสูงขึ้น ก่อนจะเอ่ยถาม

“มีอะไรหรือครับ”

“คือว่า… มีคนมาสมัครกันเยอะมากเลยค่ะ แล้วป้าก็ไม่รู้ว่าจะคัดเลือกเอาคนไหนดี ป้าก็เลยจะมาขอความคิดเห็นจากคุณเคนน่ะค่ะ ว่าควรจะทำยังไงดี”

เควินระบายยิ้ม พลางมองหน้าคู่สนทนานิ่ง

“ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของป้าเดซี่นี่เลยนะครับ”

คำตำหนิที่แฝงมากับคำถามของเควินทำให้ป้าเดซี่รู้สึกละอายใจไม่ใช่น้อย “เอ่อ ป้าขอโทษค่ะคุณเคน แต่พอมีคนมาสมัครกันเยอะ มีตัวเลือกเยอะแบบนี้ ป้าก็เลยรู้สึกว่ามันตัดสินใจยากน่ะค่ะ”

“การตัดสินใจของป้าเดซี่คือที่สุด ใครก็ได้ ขอแค่ขยัน ไม่เกี่ยงงาน ไม่ใช่สาววัยรุ่น และไม่ใช่สายของนักข่าว แค่นั้นครับ” เควินพูดจบก็จะเดินจากไป แต่ป้าเดซี่เรียกเอาไว้เสียก่อน

“เอ่อ… แล้ว… แล้วถ้าป้าทำพลาดล่ะคะ”

“ป้าเดซี่ก็จะตกงานยังไงล่ะครับ”

ริมฝีปากของเควินระบายยิ้ม แต่ดวงตาสีน้ำเงินอมดำกลับลุกเป็นไฟจนน่าสะพรึงกลัว

“ผมขอตัวนะครับ”

“เอ่อ ค่ะ… ค่ะ คุณเคน”

เควินเดินห่างออกไปแล้ว แต่ป้าเดซี่ก็ยังคงยืนนิ่งด้วยความวิตกกังวลอยู่ที่เดิม

“รับแค่ตำแหน่งเดียว แต่มาสมัครกันเป็นพัน แล้วแบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนเป็นนักข่าวปลอมตัวมา เฮ้อออ”

ป้าเดซี่ถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเดินคอตกกลับออกไป

Comment

Options

not work with dark mode
Reset