“ไม่ต้องมาทำเป็นหน้าบูดเลย เข้าไปแอบในห้องน้ำได้แล้ว หรือว่าอยากเป็นข่าวล่ะ”
เขายังคงยืนนิ่ง วรันธาราจึงต้องเป็นฝ่ายดันร่างใหญ่โตเข้าไปในห้องน้ำเสียเอง
“แล้วอย่าออกมาเชียวนะคะ จนกว่าพี่แม็กจะไป” หญิงสาวสั่งเสร็จก็ดันประตูปิด ก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูห้อง
“พี่แม็กมีอะไรกับธารเหรอคะ”
แม็กเวลล์ยิ้มหวาน พลางชูกล่องพิชซ่าที่ซื้อมา “พี่ซื้อมาฝากน้องธารน่ะ รู้ว่าน้องธารชอบกิน”
วรันธาราแสนจะลำบากใจ แล้วทำไมแม็กเวลล์ถึงต้องซื้อพิชซ่ามาฝากในวันนี้ด้วยนะ วันที่ตรึงเครียดแบบนี้นะ
“เอ่อ ขอบคุณมากค่ะ แต่ธารอิ่มมาแล้วน่ะค่ะ”
“เสียดายจัง พี่อยากให้น้องธารได้กิน” แม็กเวลล์ทำหน้าตาน่าสงสาร จนวรันธาราอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ “เอ่อ แต่ธารกินอีกได้ค่ะไม่มีปัญหา ขอบคุณพี่แม็กมากนะคะที่คิดถึงธาร”
หญิงสาวรีบรับกล่องพิชซ่ากล่องใหญ่มาถือเอาไว้ “ความจริงแค่ถาดเล็กก็พอแล้วนะคะ ธารทานกินคนเดียว”
“เอ่อ ถ้าน้องธารไม่รังเกียจ พี่ขอ…”
วรันธารารู้ทันทีเลยว่าแม็กเวลล์ต้องการอะไร
โอ๊ย… พระเจ้า ทำไมจะต้องมาอยากกินมื้อเย็นกับหล่อนเอาวันนี้ด้วยนะ วันที่มีเควิน คาสโตรเซ่นหลบอยู่ในห้องน้ำ
“คือว่า… พี่ซันอาจจะว่าเอาได้นะคะ ถ้าพี่แม็กไม่รอกินพร้อมมื้อเย็นด้วยกัน”
“วันนี้ไอ้ซันมันไม่กลับห้องหรอก มันไปกับสาว เหลือแต่พี่ที่ต้องกินข้าวคนเดียว”
“เอ่อ… คือว่า…”
“ถ้าน้องธารไม่สะดวกให้พี่กินด้วยก็ไม่เป็นไรครับ พี่ไปกินคนเดียวที่ห้องก็ได้ พี่ชินซะแล้วล่ะ เวลาโดนทิ้งน่ะ”
แม็กเวลล์กำลังจะเดินจากไป วรันธารารีบคว้าแขนเอาไว้ ด้วยความสำนึกผิดระคนสงสาร
“ได้สิคะ กินด้วยจะได้หมดเร็วๆ เนอะ” วรันธารากัดฟันพูด ก่อนจะหันไปชำเลืองมองที่ประตูห้องน้ำด้วยความเป็นกังวลใจ “เอ่อ งั้นธารว่าเราไปกินพิชซ่าแสนอร่อยที่นอกห้องกันนะคะ”
“อ้าว… ทำไมไม่กินที่นี่ละครับ หรือว่าน้องธารไม่ไว้ใจพี่”
“คือ… มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ คือธาร…”
สายตาผิดหวังของแม็กเวลล์ทำให้วรันธาราไม่มีทางเลือกอีกแล้ว “ก็ได้ค่ะ กินในนี้ก็ได้ค่ะ”
แม็กเวลล์ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “ขอบใจน้องธารมากนะที่ให้เกียรติพี่”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ เรามีรีบกินกันดีกว่านะคะ จะได้รีบหมด… เอ่อ ธารหมายถึงได้รีบอร่อยน่ะค่ะ” วรันธารารีบลากโต๊ะญี่ปุ่นมาที่กลางห้อง และรีบเปิดกล่องพิชซ่าทันที มือเล็กหยิบพิชซ่าถาดใหญ่ขึ้นมากินด้วยความรีบร้อน
มันต้องหมดให้เร็วที่สุด แม็กเวลล์จะได้รีบกลับไป และเควินจะได้ออกมาจากห้องน้ำเสียที
“น้องธารหิวมากเลยหรือครับ”
แม็กเวลล์เห็นวรันธารากินเอากินเอาจนปากเปรอะมือเปื้อนก็อดที่จะถามอย่างประหลาดใจไม่ได้
วรันธารายิ้มเจือนๆ ก่อนจะรีบตอบ “อ้อ พิชซ่าเป็นของโปรดธารน่ะค่ะ ยิ่งหน้านี้ด้วยแล้ว ธารยิ่งชอบ กินค่ะพี่แม็ก”
แม็กเวลล์รับพิชซ่าจากมือของวรันธารามากัดกิน สายตาก็มองหญิงสาวด้วยความแคลงใจตลอดเวลา
“หมดแล้ว…” หญิงสาวร้องออกมาอย่างดีใจ
“ไม่น่าเชื่อนะครับว่าน้องธารจะกินพิชซ่าได้เร็วแบบนี้ แค่ไม่ถึงห้านาทีพิชซ่าถาดใหญ่หมดเกลี้ยง”
“แหม… ก็พี่แม็กช่วยกินนี่คะก็เลยหมดเร็ว”
“พี่พึ่งกินไปครึ่งชิ้นเองครับ”
วรันธาราหน้าเจื่อนเจือนเมื่อมองเห็นพิชซ่าครึ่งชิ้นในมือของแม็กเวลล์ “สงสัยธารต้องถ่ายพยาธิบ่อยๆ แล้วล่ะค่ะ กินเยอะทุกที” หญิงสาวพยายามซ่อนอาการจะอ้วกเอาไว้สุดฤทธิ์
“เอ่อ พี่แม็กอิ่มแล้วก็…”
“พี่กะว่าจะนั่งเล่นที่ห้องน้องธารสักพัก หวังว่าน้องธารคงไม่ขัดข้องอะไรนะครับ”
เจ้าของห้องแทบทรุดกองกับพื้น “ว่า…ว่ายังไงนะคะ”
“พี่จะนั่งคุยกับน้องธารน่ะครับ”
“เอ่อ แต่ว่า… ธารเหนียวตัวอยากอาบน้ำแล้วน่ะค่ะ”
“ว้า เสียดายจัง…”
“เอ่อ ธารต้องขอโทษด้วยนะคะ เอาไว้วันหน้านะคะ วันนี้ธารอยากอาบน้ำจริงๆ ค่ะ”
หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนเดินนำร่างแม็กเวลล์ไปที่ประตูห้อง “ไว้เจอกันนะคะพี่แม็กซ์”
“ไว้เจอกันครับ”
แม็กเวลล์กำลังจะเดินออกไปแล้ว อีกสองก้าว… อีกสองก้าวเท่านั้นความอึดอัดโลกาวินาศของหล่อนก็จบสิ้นลง
“บายค่ะพี่แม็ก”
“บายครับ”
อีกก้าวเดียว… พี่แม็กเดินออกไปสิ ธารจะได้ปิดประตู หญิงสาวลุ้นอยู่ในใจ และแม็กเวลล์ก็ยกเท้าขึ้น
วรันธารายิ้มกว้างโล่งอก เพราะแม็กเวลล์ต้องออกไปก่อนที่เควินจะหมดความอดทนแน่ แต่แล้วความหวังของหล่อนก็พังพินาศยับเยิน เมื่อจู่ๆ ประตูห้องน้ำก็ถูกดันให้เปิดกว้าง พร้อมๆ กับร่างของเควินที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเพียงแค่กางเกงชั้นในบ็อกเซอร์สีเข้มเพียงตัวเองเท่านั้นก้าวออกมา ก้าวออกมาก่อนที่แม็กเวลล์จะออกไปเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว
วรันธาราหน้าซีดเผือด โลกทั้งใบถล่มลงต่อหน้าต่อตา
“นั่น… ใครน่ะน้องธาร”
เควินก้าวออกมาอย่างไม่คิดอับอายสายตาของแม็กเวลล์ เดินมาหยุดข้างกายหล่อน และกอดหล่อนเอาไว้
“ผมเป็นผัวของวรันธารา ว่าแต่คุณเถอะเป็นใคร”
วรันธาราพูดไม่ออก ยืนนิ่งเป็นหุ่น
แม็กเวลล์ได้ยินก็ช็อก “ผัว…?”
“ใช่ครับ เมื่อกี้เรากำลังเข้าได้เข้าเข็มกันอยู่ แล้วคุณก็มาเคาะประตูขัดจังหวะ เมียผมก็เลยจับผมไปขังไว้ในห้องน้ำ เพราะไม่ต้องการให้หนุ่มๆ แถวนี้รู้ว่าตัวเองมี ‘ผัว’แล้ว” เควินย้ำชัดคำว่าผัวชัดเจน จนวรันธาราต้องตวัดตามองเขียวปั๊ด
“นี่… น้องธาร… มีผัวแล้ว… เหรอครับ…”
“พี่แม็กคะ… คือว่า… คือว่า…”
หญิงสาวพยายามจะอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าเควินจะไม่ยอมเปิดโอกาสให้
“เอาเป็นว่าครั้งนี้ผมจะไม่ถือสาอะไรที่คุณมาชวนเมียผมกินพิชซ่า แต่ถ้ามีครั้งหน้า ผมต่อยคุณคว่ำแน่”
แม็กเวลล์ผิดหวังยิ่งนัก แต่ก็จำต้องยอมรับความจริง “ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าน้องธารจะ… โอเคร… ผมขอตัวนะครับ”
“เอ่อ พี่แม็กคะ ธาร… ธารอธิบายได้ค่ะ พี่แม็ก…”
แม็กเวลล์ก้าวออกไปจากห้องแล้ว เควินก็รีบกระชากประตูปิดลงทันที จากนั้นก็จ้องหน้าวรันธาราเขม็ง
“อร่อยไหมล่ะพิชซ่าน่ะ”
วรันธาราได้ยินคำว่าพิชซ่าก็ทำท่าผะอืดผะอม ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ และโก่งคออาเจียนจนหมดไส้หมดพุง เควินรีบตามเข้าไปลูบหลังให้อย่างเป็นห่วง แต่กระนั้นก็อดเหน็บแนมแหนมด้วยความหึงหวงไม่ได้
“เป็นไงล่ะ พิชซ่าแสนอร่อย”
“มันอร่อยที่ไหนกันล่ะคะ” วรันธาราถูกหิ้วปีกกลับมาที่เตียงอีกครั้งอย่างหมดสภาพ
“จะไปรู้หรือ เห็นกินเป็นถาด แถมถาดใหญ่ด้วยนะ”
“ที่ฉันกินเยอะขนาดนั้นก็เพราะว่าฉันต้องการจะให้พี่แม็กกลับออกไปเร็วๆ ยังไงล่ะ”
“นึกว่าชอบให้มันอยู่ด้วยซะอีก”
“คุณอย่ามาพูดดีเลย ไอ้ที่แทบจะแก้ผ้าออกมาเมื่อกี้นี้น่ะ มันคุ้มกับชื่อเสียงของคุณที่จะเสียไปไหม”
เควินไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่แยแส
“หมอนั่นไม่รู้จักผมหรอก”
“แล้วถ้าตรงกันข้ามล่ะ คุณจะทำยังไง ฉาวโฉ่เชียวนะคะ”
“นี่ถามจริงๆ เถอะ คุณห่วงผมหรือห่วงว่าตัวเองจะไม่สามารถอ่อยผู้ชายต่อไปได้กันแน่”
วรันธาราผุดลุกขึ้นยืน กอดอกมองคนปากดีอย่างโมโห “ฉันก็เป็นห่วงคุณน่ะสิ สำหรับตัวฉันน่ะ ถึงจะชื่อเสียงย่อยยับแค่ไหนก็ไม่เป็นอะไรหรอก แต่คุณเป็นมหาเศรษฐี มีธุรกิจมากมาย ถ้าเรื่องคาวๆ แบบนี้หลุดออกไป คุณจะเสียหายหนักนะคะ”
เควินอึ้งเล็กๆ กับสิ่งที่ได้ยิน “ผมจัดการทุกอย่างได้ คุณไม่ต้องมากังวลแทนผมหรอก”
“ฉันก็ไม่อยากจะกังวลแทนคุณหรอก ถ้าฉันไม่ได้รัก…” หญิงสาวชะงักงัน และรีบเปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นสายตาคมกริบหรี่แคบมองมาอย่างคาดคั้น
“ฉันหมายถึง รักเงินของคุณน่ะ ถ้าคุณล่มจม ฉันก็ไม่มีเงินน่ะสิ จริงไหมคะ” แก้ตัวแล้วก็รีบหันหลังให้
เควินมองด้านหลังของคนตัวเล็กเงียบๆ ก่อนจะดึงเข้ามาสวมกอด “ไม่ต้องกังวลหรอก ผมมีเงินให้คุณผลาญได้อีกนาน”
วรันธาราย่นจมูกใส่คนอวดดีก่อนจะดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของจอมเถื่อน แต่เขาไม่ยอมปล่อย
“เรามาต่อ… เรื่องที่ค้างกันไว้ให้จบเถอะ”
ร่างเล็กถูกผลักให้นอนราบลงกับเตียง และเขาก็ทาบทับลงมาหาอย่างแน่นหนา ปากจูบ ลิ้นโลมเลีย มือบีบเค้นไปทุกสัดส่วนสาว ไม่ช้าเขาก็เปลื้องผ้าของหล่อนออก และสอดใส่เขามาหาอย่างรุนแรง ปานพายุครั้ง หญิงสาวกรีดร้องด้วยความซ่านกระสันนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแกร่งเสียทุกครั้ง
เสียงเตียงลั่นกับเสียงเนื้อกระทบกันเท่านั้นที่แผดเสียงดังก้องอยู่ภายในห้องแคบ ตลอดทั้งค่ำคืน…
