“ฝันไปเถอะ!” เควินเค้นเสียงเดือดดาล ก่อนจะกระชากร่างของวรันธาราออกไปจากห้องเช่า
“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน…” วรันธาราพยายามขืนตัวเอาไว้ แต่แรงของหล่อนไม่เคยต่อกรกับเควินได้สักครั้ง ไม่ช้าก็ถูกฉุดกระชากลากถูไปที่รถได้อย่างง่ายดาย
“ผมจะฆ่าคุณ…”
“โอ๊ย…” วรันธาราร้องอุทานเพราะเจ็บระบม เมื่อร่างเล็กถูกจับกระแทกกับตัวรถแรงๆ จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงมาหา พร้อมกับสองแขนแข็งแกร่งที่กางขวางกั้นอิสรภาพเอาไว้
“บนเตียง!”
คนเมาหน้าตาแดงก่ำ “อย่า… อย่ามายุ่งกับฉัน… คนรักของคุณกลับมาแล้ว ไปหาเธอนู่นนู้น”
เควินมองคนพูดตาขวาง “ผมไปแน่ แต่ไม่ใช่คืนนี้ ดังนั้นคุณก็ยังต้องทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนกับคืนก่อนๆ”
“ไม่!”
“ผมจะทำให้มันใช่ คอยดูสิ” แล้วเขาก็จับร่างอรชรไร้เรี่ยวแรงของวรันธารายัดใส่รถ กำลังจะปิดประตูอยู่แล้ว เสียงของแม็กเวลล์ก็ดังขึ้นเสียก่อน
“น้องธาร… จะไปไหนครับ” แม็กเวลล์เดินมาหยุดที่รถ
“จะไปขึ้นสวรรค์ คุณจะไปกับพวกเราไหมล่ะครับ”
เควินตวัดตามองแม็กเวลล์อย่างไม่เป็นมิตร มองจนแม็กเวลล์ต้องถอยหลังออกห่างโดยอัตโนมัติ
“พี่แม็ก… ช่วยธารด้วย… ธารไม่อยากไปกับ… เขา…”
“ไม่อยากไปกับผัว จะไปกับชู้หรือไง หุบปากซะ ก่อนที่ผมจะโมโหมากไปกว่านี้ วรันธารา!”
“แต่ฉัน… อุ๊บบบ… อื้อออ…” ปากของวรันธาราถูกกระแทกแรงๆ ด้วยริมฝีปากร้อนจัดของเควิน เขาจูบป่าเถื่อน ประกาศให้รู้ว่าอย่างชัดเจนว่าเขาคือนาย และนายสั่งอะไรหล่อนก็ต้องทำ
แม็กเวลล์เห็นภาพสองคนจูบกันก็ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความปวดใจ
“งั้นผม… ขอตัวก่อนนะครับ อ้อ… ฝากนี่ให้น้องธารด้วย”
ขวดเหล้าที่ยังไม่ได้ผ่านการเปิดถูกส่งมาตรงหน้า เควินรับเอาไว้ในมือ
“ขอบคุณครับ แต่ผมจะขอบคุณมากกว่านี้ ถ้าคุณจะห้ามปรามเมียของผมไม่ให้ดื่ม…”
แม็กเวลล์จนปัญญาที่จะพูด จึงก้มหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป และพออยู่กันตามลำพัง เควินก็หันมาจ้องหน้าคนที่นั่งคอแข็งอยู่ในรถอย่างเดือดดาลทันที
“ชอบนักใช่ไหม เหล้าน่ะ”
“มันหรือของฉัน”
“ดี งั้นผมจะสนองให้” มือใหญ่หมุนเปิดขวดเหล้า และก็ไม่ทันได้คาดคิด เหล้าทั้งขวดถูกเทลงบนเนื้อตัวของวรันธาราจนเกลี้ยง เควินโยนขวดทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ในขณะที่คนถูกกระทำอ้าปากค้าง พูดไม่ออก
“จำเอาไว้ อย่าลองดีกับผม!”
“คน… คนร้ายกาจ”
เควินหัวเราะในลำคอเบาๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยโทสะร้อนแรง “ยังไม่หมดหรอก โทษทัณฑ์ของคุณในค่ำคืนนี้น่ะ”
แล้วพ่อคนตัวโตที่ดูดีไปซะทุกกระเบียดนิ้วก็เดินอ้อมรถขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ แต่ก่อนที่จะออกรถ เขาก็หันมาจ้องหน้าหล่อนอีกครั้ง
“ผมจะดูด จะเลียเหล้าพวกนี้จากเนื้อตัวของคุณให้เกลี้ยง”
“ไม่… ไม่ได้นะ… ฉันไม่ยอม”
เควินอมยิ้มทระนง “ลิ้นของผมทรงอานุภาพแค่ไหน คุณเคยลองมาแล้วนี่ รับรองคืนนี้เราจะสนุกกันจนเช้า ก็ดีเหมือนกัน คุณเมาๆ แบบนี้ ผมคงต้องยอมเป็นฝ่ายรับบ้าง จริงไหม”
คนนั่งฟังแก้มแดงก่ำ ตอนนี้ความเมามายหายไปเกือบครึ่ง “ใคร… ใครจะยอมให้คุณเลีย”
“ก็คุณไง…”
“ฉันไม่ยอม”
“ผมจะเลียทุกซอกทุกมุม ดูสิว่าคุณจะกดหัวผมแรงเหมือนเดิมหรือเปล่า วรันธารา…” ชื่อของหล่อนที่ออกมาจากลำคอแกร่งนั้นช่างชัดเจนและเต็มไปด้วยแรงอารมณ์
“เอาล่ะ นั่งเฉยๆ เลิกพูดมาก ผมจะขับรถ”
สิ้นคำพูดของเควิน รถคันงามก็แล่นทะยานขึ้นไปบนท้องถนนอีกครั้งด้วยความเร็วสูง
วรันธารานั่งกุมมือบนตักของตัวเองแน่น บีบแรงๆ จนรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งสองมือ
เควินยังต้องการหล่อนทำไมอีก ในเมื่อ… คนของเขากลับมาแล้ว ผู้หญิงที่สวยราวกับ ‘นางฟ้า’ ในขณะที่หล่อน… คิดถึงตรงนี้แล้วก็อดที่จะก้มมองสภาพของตัวเองไม่ได้
ลูกเป็ดขี้เหร่…
หล่อนไม่มีอะไรเทียบกับวรัญญาได้เลย เหมือนกับที่วรัญญาพูดใส่หน้านั่นแหละ
“ตอนที่เนสบอกฉันว่าเคนมีผู้หญิงใหม่ ฉันก็หวั่นใจไม่น้อยเลยนะว่าตัวเองจะสามารถทวงเคนกลับคืนมาได้หรือเปล่า จนกระทั่งวันนี้… วันที่ฉันได้เห็นผู้หญิงคนใหม่ของเคน วรันธารา”
เจ็บ… เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนหัวใจปวดร้าวไปหมด แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น แพ้… แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้ลงสนาม
เล็บคมกริบจิกลงบนฝ่ามือจนทะลุเข้าไปในเนื้อ แต่ความเจ็บปวดที่ฝ่ามือกลับไม่อาจจะเทียมเท่าความทรมานในหัวใจได้เลย หัวใจของหล่อนกำลังเลือดไหล กำลังไหลโชกเพราะถูกความผิดหวังทิ่มแทง
“ฉัน… ฉันคิดว่าเรา…” ในที่สุดก็ทำลายความเงียบสงบลงด้วยคำพูดที่ผ่านการตัดสินใจมาแล้วอย่างดี “ควรจะจบกันได้แล้วค่ะ”
รถทั้งคันถูกเหยียบเบรกกะทันหัน พร้อมๆ กับพวงมาลัยที่พักจนสุดเพื่อเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง
“คุณว่าอะไรนะ วรันธารา”
เขาหันมามองหล่อน แม้จะอยู่ในความมืดมิด แต่แววตาของเขาก็กระจ่างจัดต่อความรู้สึกของหล่อนเหมือนเดิม
“ฉัน… ฉันอยากยุติ… ความสัมพันธ์ของ… เรา…”
“ไม่ได้!” เควินสวนกลับไปโดยไม่ต้องหยุดคิดแม้แต่น้อย
“ทะ ทำไมล่ะคะ ในเมื่อ…”
“ไม่มีเหตุผล แต่ผมจะไม่มีวันยุติความสัมพันธ์ของเรา ไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้นเด็ดขาด”
วรันธาราได้ยินแบบนั้นก็น้ำตาไหล “เพราะคุณ… ยังไม่เบื่อในตัวของฉันสินะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีเหตุผล แต่ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป ห้ามเดินออกไปจากชีวิตของผมเด็ดขาด”
“เพื่ออะไรกันล่ะคะ ในเมื่อ…” หญิงสาวที่ตอนนี้หายเมาเป็นปลิดทิ้งถามกลับทั้งน้ตำน้ำตา “คนรักของคุณก็กลับมาแล้ว และเธอก็สวยงามเหลือเกิน ทางที่ดีคุณควรจะทิ้งลูกเป็ดขี้เหร่อย่างฉัน ไปหานางหงส์เสียเถอะค่ะ”
“อย่ามาริมาบังอาจอ่านสั่งให้ผมคิดตามที่คุณต้องการ เพราะผมไม่ชอบ”
“ฉันไม่ได้สั่งนะคะ แต่… ฉันพูดตามความจริง คุณควร…” หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบก็ถูกกระชากเข้าไปกอดรัดแน่นเสียก่อน พร้อมกับเขาที่ก้มหน้าต่ำลงมาหา นัยน์ตาคมกริบเต็มไปด้วยความดุดัน
“ผมควรจะอยู่กับคุณ ชัดเจนไหม วรันธารา”
“แต่… แต่ฉันไม่มีอะไรสู้คนรักเก่าของคุณได้เลยนะคะ ฉัน… ฉันไม่ต้องการให้คุณถูกหัวเราะเยาะ”
กรามแกร่งของเควินขบแน่น “ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมจู่ๆ คุณพล่ามเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ผมจะบอกอะไรให้ ตอนนี้ทุกคนต่างอิจฉาผม ที่ผมได้กินคุณ วรันธารา”
“มะ… ไม่จริง…”
ริมฝีปากหยักสวยสีสดของเควินขยับเข้ามาใกล้ มันอยู่ห่างจากกลีบปากของหล่อนเพียงแค่เส้นด้ายรอดผ่าน
“อย่าดูถูกตัวเอง… และไว้ใจผม”
“แต่…”
“อย่าหึงไร้สติอีก เข้าใจไหม”
คราวนี้ริมฝีปากที่แค่เคยอยู่ใกล้ประกบทับลงมาหา พร้อมๆ กับจูบดันดูดดื่มก็ระเบิดขึ้น ชายหนุ่มบดขยี้ลงกับเนื้อนุ่มด้วยสัมผัสเร่าร้อน หนักหน่วง และหิวกระหาย กอดรัดร่างเล็กแต่อวบอัดไปทั้งตัวแนบอก ลิ้นแกร่งบุกรุกเข้าไปภายใน ตวัดรัดรึงลิ้นเล็กอย่างโหยหา เสียงหวานครางแผ่วเบายิ่งผลักดันให้เขาสิ้นสุดการควบคุมตัวเอง
“ขอผม… ในรถ… อีกครั้ง…”
ปากร้อนจัดกดลงหนักๆ บนเนื้อนุ่มที่ซอกคอระหง ก่อนจะทั้งดูดทั้งกัดจนเกิดรอยแดงช้ำ วรันธาราห่อไหล่ครวญคราง ร่างเล็กที่เปียกปอนไปด้วยแอลกอฮอล์ส่ายไหวไปมา
“อืมมมมม์… รสชาติผิวของคุณ… วิเศษเหลือเกิน”
“อ๊า… เควิน… เคน… อื้อ…” หญิงสาวครางระรัว เหมือนถูกมือใหญ่ควักเต้างามออกมาดื่มกิน นิ้วแกร่งบี้คลึงจนยอดทรวงเบ่งขยายแข็งเป็นไต ก่อนจะโน้มศีรษะลงไปดูดอมเอาไว้ในอุ้งปาก
“อ๊า… อ๊า…”
เควินดูดอมราวกับเด็กทารกที่กำลังโหยหิวน้ำนมจากอกของมารดา เขาทั้งดูด ทั้งกัด จนร่างเล็กสะท้านเยือก มือบางกดศีรษะทุยสวยแนบแน่น ในขณะที่บั้นท้ายอวบส่ายระริก
“ร้อนแรงเหลือเกิน… ธารจ๋า…”
ชายหนุ่มดูดอมจนสาแก่ใจก็เลื่อนเบาะรถให้ถอยหลังออกไปจนสุด ร่างอรชรถูกยกให้ขึ้นมานั่งคร่อมตักแกร่ง พร้อมๆ กับการรูดกางเกงชั้นในตัวจิ๋วให้พ้นทาง
“อ๊า… เคน… เคนขา…”
“วิเศษมาก… ธาร…” มือแกร่งรูดซิปกางเกงตัวเองอย่างลนลาน ก่อนจะจับร่างอวบอิ่มสวมทับลงไปหา
“อ๊ะ… อ๊า…” กล้ามเนื้อสาวโอบรัดความแข็งชันเอาไว้จนหมดความยาว
“โยกขยับทูนหัว… ขย่มผม… โอ้ว…”
เควินเงยหน้าไปด้านหลัง มือใหญ่รวบเอวคอดเอาไว้แน่น พร้อมกับยกร่างเล็กขึ้นสูงก่อนจะกดทับลงมาเป็นจังหวะหนักหน่วง
“อ๊า… เคนขา…”
“ผมชอบแรง… ได้โปรด… ขย่มแรงๆ โอ้ว… แบบนั้น… ธารจ๋า… โอ้ว… แบบนั้น แรงแบบนั้น โอ้ว…”
เควินมักจะเป็นฝ่ายควบคุมเสมอในทุกๆ สถานการณ์ โดยเฉพาะสถานการณ์การวาบหวามเช่นนี้ แต่กับวรันธารา เขาไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้เลย มันเป็นแบบนี้อีกครั้ง และนับครั้งไม่ถ้วน
ยอมให้หล่อนครอบงำ… ได้อย่างน่าวิตกกังวล…
“ธาร… ผมจะไม่ไหวแล้ว… ธารจ๋า…” รถทั้งคันโยกไหวท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาหา
