วรันธาราตื่นขึ้นในเช้าของวันถัดมาด้วยอาการปวดหัวอย่างหนัก และก็ระบมในบางส่วนอย่างหนักด้วยเช่นกัน
“กี่… กี่โมงแล้วเนี่ย”
ร่างเปลือยเปล่าผุดลุกขึ้นนั่งเร็วๆ ก่อนจะต้องนิ่วหน้าน้อยๆ เพราะระบมที่ซอกขา
“สิบโมงยี่สิบนาที คุณไปทำงานไม่ทันแล้วล่ะ” เสียงตอบของเควินดังมาจากทางหน้าต่าง วรันธาราหันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้าง มองพ่อผู้ชายที่หล่อราวกับไม่ใช่คนตรงหน้าอย่างลืมตัว
เควินในชุดลำลองเรียบหรูอมยิ้มทรงเสน่ห์ ขณะเดินเข้ามาหยุดที่ขอบเตียง ซึ่งมันก็ตรงหน้าหล่อนนั่นแหละ
“และถึงจะไปทัน ผมก็ไม่ให้ไป”
“แต่… แต่ฉันต้องไปทำงานนะคะ วันนี้ฉันมีสัมภาษณ์…” หล่อนยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดเสียก่อน
“ผมจัดการยกเลิกให้หมดแล้วล่ะ”
“คุณ… มันคนเผด็จการ”
เควินยิ้มมุมปากเบาๆ “อย่ามาหาเรื่องใส่ตัวแต่เช้าดีกว่า เพราะเรื่องที่คุณทำเมื่อคืนยังไม่ได้สะสางกันเลย”
“คุณ… คุณหมายถึงเรื่อง…” คนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ เมื่อนึกถึงฉากรักร้อนแรงในรถ ไม่ใช่แค่หนึ่งครั้ง แต่มันถึงสามครั้ง แถมสองครั้งหลังหล่อนเป็นฝ่ายบุกคนเดียว
“ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องเซ็กซ์ในรถ หรือแม้แต่เรื่องที่คุณเป็นฝ่ายขอต่อในครั้งที่สองและครั้งสาม”
“คน… คนบ้า”
“ผมหมายถึงเรื่องที่คุณดื่มเหล้าต่างหาก”
วรันธาราเบี่ยงตัวจะหนีลงจากเตียง แต่เขาคว้าเอาไว้ “ดื่มทำไม ตอบผมมาซะดีๆ”
“ฉัน…” ดื่มก็เพราะหึงคุณยังไงล่ะ เควิน คาสโตรเซ่น “ฉันแค่อยากดื่ม… มีอะไรหรือเปล่า”
“มีสิ เพราะผมไม่ชอบผู้หญิงขี้เมา”
คนฟังคอแข็ง หล่อนทำอะไรก็ผิดไปซะทุกอย่างสินะ “ถ้าคนดื่มเป็นคุณวรัญญา คุณคงจะชอบสินะคะ” จากนั้นก็สะบัดหน้าหนีอย่างโมโห “ปล่อยนะ ฉันจะไปอาบน้ำค่ะ”
เควินไม่ปล่อย แถมยังกระชากร่างอรชรให้คุกเข่าบนเตียง และกอดรัดแนบอกอีกต่างหาก “อย่าพูดถึงคนอื่น ผมไม่ชอบ”
“แต่คุณน่าจะชอบนะคะ เมื่อคนอื่นคนนั้นคือคุณวรัญ… อื้อ…” วรันธารายังพูดไม่ทันจบประโยค ปากที่ขยับของหล่อนก็ถูกกระแทกลงมาแรงๆ เสียก่อน ด้วยคนจอมบงการ เขาจูบหล่อนจนปากแตก จนสาแก่ใจแล้วนั่นแหละถึงยอมให้อิสระ
“ห้ามพูดถึงคนอื่น”
“แต่…”
“ผมจะจูบคุณจนปากเปื่อย ถ้าไม่หยุดพูดถึงคนอื่นเสียที”
เมื่อเห็นเควินเอาจริง วรันธาราก็จำต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะมองเขาอย่างหวาดๆ
“ฉัน… ฉันจะอาบน้ำ”
“ยังอาบไม่ได้ เราจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้วนี่” หล่อนสะบัดตัว แต่เขากระชากเข้าไปกอดแน่นขึ้น
“อย่าดื้อกับผม”
“ฉันไม่ได้ดื้อ”
“ก็ไอ้การเถียงคำไม่ตกฟากของคุณนี่แหละที่เรียกกว่าดื้อ”
นัยน์ตาของเควินช่างดุดัน และน่าเกรงขามนัก วรันธาราจึงจำต้องก้มหน้าหลบสายตา แต่ก็ถูกนิ้วแกร่งจับคางมนเชยขึ้นเสียก่อน
“เรื่องของผมกับวรัญญา มันจบลงไปนานมากแล้ว อย่าพูดถึงอีกเข้าใจหรือเปล่า”
“ไหนบอกไม่ให้พูดถึงคนอื่นยังไงล่ะคะ”
เควินไหวไหล่กว้างน้อยๆ
“คุณหยุดพูด แต่ผมพูดได้”
วรันธาราทำอะไรไม่ได้นอกจากมองค้อน เควินอมยิ้มก่อนจะก้มลงจูบปากอิ่มเร็วๆ
“เมื่อกี้ผมจูบแรงไปหน่อย เจ็บหรือเปล่า”
“สนใจด้วยหรือคะ”
“ถ้าไม่สนใจจะถามหรือ เจ็บอยู่หรือเปล่า”
วรันธาราเสหลบสายตา ในขณะที่เขาก็เอาแต่จ้องหน้าหล่อนตลอดเวลา ทำราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่ค่ะ”
“ผมขอโทษ…”
จากที่เคยเสหลบตา จำต้องช้อนขึ้นมองคนกล่าวคำขอโทษแทบไม่ทัน “คุณ… ขอโทษฉันหรือคะ”
“อืมมม์” เควินพยักหน้า “ผมไม่เคยทำให้ผู้หญิงเจ็บมากก่อน และไม่ชอบด้วยเวลาเห็นน้ำตาของผู้หญิง โดยเฉพาะน้ำตาของคุณ วรันธารา”
หญิงสาวสบสายตากับดวงตาคมกล้า ก่อนจะต้องเสหลบตาอย่างเอียงอาย “เมื่อกี้… คุณไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บอะไรหรอกค่ะ”
“ผมจะแก้ตัว… อีกครั้ง…”
เขาโน้มหน้าลงมาหา หัวใจของวรันธาราเต้นแรงระรัว และรีบผละหนีด้วยความขัดเขิน
“อย่า… อย่าค่ะ” หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองหัวใจของผู้ชายคนนี้ แต่กลับรู้สึกดีเหลือเกินยามที่เขาแสดงความอ่อนโยนด้วยแบบนี้
“ฉัน… ต้องรีบไปทำงานจริงๆ ค่ะ”
“งานของคุณ… ก็คือการทำให้ผมพอใจ…” เขารวบหล่อนเข้าไปกอดอีกครั้ง และครั้งนี้แน่นกว่าเดิมมากนัก
“อยู่กับผม… ตลอดทั้งวันนะ วรันธารา”
ไม่ใช่แค่น้ำเสียงทุ้มชวนฟังเท่านั้นที่เต็มไปด้วยการออดอ้อน แต่แววตาคู่นั้นของเควินก็ให้ความรู้สึกเดียวกัน วรันธาราร้อนผ่าวไปทั้งตัว กำแพงต้านทานพังครืนลงไม่เหลือชิ้นดี
“ผม… ต้องการคุณเหลือเกิน…”
“เควิน…”
หล่อนไม่ขัดขืนเขาอีกแล้ว ยอมให้เขากอด ยอมให้ปากร้อนผ่าวกดแนบลงมาหา ผ้าห่มที่คลุมกายสาวถูกกระชากโยนทิ้งไป พร้อมๆ กับฝ่ามือร้อนจัดที่เคลื่อนไหวซุกซน ปทุมถันถูกบีบเค้น ยอดถันถูกบดบี้ด้วยเรียวนิ้วแกร่ง ปากอิ่มถูกกดแนบด้วยริมฝีปากแสนช่ำชองหนักหน่วง หล่อนถูกดันให้นอนราบลงกับเตียงอย่างง่ายดาย
“เควิน…”
“ผม… ต้องการคุณ…”
ดวงตาสีน้ำเงินอมดำของเควินเต็มไปด้วยแรงปรารถนา จนวรันธาราหมดแรงจะต้านทาน สองมือเล็กจึงยกขึ้นกอดรอบลำคอแกร่ง และจูบตอบสนองด้วยจิตวิญญาณทั้งหมด
“ธาร… ทูนหัว… ผมคลั่งแล้ว… ผมคลั่งคุณเหลือเกิน…”
เสื้อผ้าของเควินปลิวหายออกไปจากร่างกายในพริบตา ผิวสีแทนเรียบตึงแนบชิดลงมาหา และสองร่างก็กอดรัดกันอย่างแนบแน่น เควินซุกซนราวกับเด็กน้อย เขาบีบ ดูดอม ลิ้นสากชุ่มชื้นเลียไล้ไปตามผิวเนียนทุกซอกมุม
“อ๊า… เคน… เคนขา…”
ใบหน้างามแหงนเงยสูงขึ้น เมื่อคนตัวโตซุกไซ้ต่ำลงไปที่กลางลำตัว สองขาแย้มกว้างออก สองมือเล็กขยุ้มศีรษะทุยแรงๆ กดทึ้งให้เขาแนบชิดลงมาหามากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อ๊า… ไม่ไหวแล้ว… เคน… เคนขา… ได้โปรด… โอ้ว…” สะโพกอวบเผยอยกสูง ปากอิ่มบวมช้ำวิงวอนอย่างน่าเวทนา “ได้โปรด… เคนขา… ธาร… ธารไม่ไหวแล้ว…” ทั้งเรียวลิ้น ทั้งนิ้วแกร่ง ทุกจังวะของเควินทำให้หล่อนคลั่ง “โอ้ว… เคนขา… ได้โปรด…” เมื่อเขาไม่ยอมทำตามที่ต้องการ หล่อนที่หมดความอดทนก็ไม่อาจจะรั้งรอได้อีกต่อไป วรันธาราผลักร่างกำยำให้นอนราบลงกับพื้น ก่อนที่ตัวเองจะปีนป่ายขึ้นไปคร่อมอยู่ข้างบน
“ธาร…” เควินอุทานด้วยความตื่นเต้นและก็ครางระรัวออกมาเมื่อความแข็งชันถูกครอบครองด้วยกล้ามเนื้อสาวคับแน่น “โอ้ว… พระเจ้า… ธาร… คุณแน่นเหลือเกิน คุณ… อ๊ากกก…”
สะโพกอวบส่ายพลิ้ว ใบหน้างามเงยไปด้านหลัง เส้นผมสีดำขลับยาวคลอเคลียกับต้นขากำยำ สองมือสอดประสานกับมือใหญ่เอาไว้ จากนั้นก็ควบขี่อย่างหิวกระหาย
“โอ้ว… ธาร… เก่งเหลือเกิน… โอ้ว…”“ และเควินก็ไม่อาจจะควบคุมเซ็กซ์บนเตียงได้อีกเช่นเคย
