แคลอรีน่าพึ่งบอกลาไครี่ย์ไปไม่ถึงห้านาที เสียงเครื่องยนต์คุ้นหูก็กระหึ่มขึ้นที่หน้าตึก หล่อนรีบก้าวออกไป เพราะมั่นใจว่าเควินคือเจ้าของรถคันนั้น และมันก็ใช่จริงๆ
คนรับใช้ผู้ชายเปิดประตูรถกว้างออก ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยของเควินจะก้าวลงมา
“เควิน” แคลอรีน่ารีบเดินเข้าไปหาลูกชายที่ยืนโงนเงนด้วยความเป็นห่วง แต่ถูกผลักไสอย่างไม่ไยดี
“อย่ามาแตะต้องตัวผม”
“เควิน”
ชายหนุ่มยิ้มหยัน ก่อนจะเดินโซเซเข้าไปในบ้าน โดยมีคนรับใช้ผู้ชายรีบเดินตามหลังเข้าไปด้วยความเป็นห่วง
แคลอรีน่าถอนใจเบาๆ อย่างเป็นกังวล และก็รีบเดินตามลูกชายเข้าไปภายในเช่นกัน
“ไปเอาเหล้ามาอีก”
คนรับใช้ผู้ชายหันมามองหน้าหล่อนอย่างขอความคิดเห็น ซึ่งหล่อนก็ส่ายหน้าและไล่ให้ออกไป
“ลูกเมามากแล้วนะเควิน ขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ”
“ผมไม่เมา”
“จะไม่เมาได้ยังไงกัน กลิ่นเหล้าฟุ้งแบบนี้น่ะ ขึ้นไปนอนเถอะเควิน แม่จะพาขึ้นไป” แคลอรีน่าเข้ามาจะประคองลูกชาย แต่ก็ถูกสะลัดแรงๆ จนเซออกห่าง
“อย่ามาแตะต้องตัวของผม”
“เควิน… เมื่อไหร่ลูกจะให้อภัยแม่สักที”
เควินยิ้มหยัน มองมารดาผ่านดวงตาที่แดงก่ำ “ผมไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงที่ทิ้งผมกับพ่อไปหรอกครับ อย่าหวังเลย”
“แต่… แม่สำนึกผิดแล้วนะเควิน แม่รักลูกนะ” แคลอรีน่ายื่นมาเข้าไปจะแตะแขนของลูกชาย แต่เควินขยับออกห่างด้วยท่าทางรังเกียจ
“อย่าคาดหวังสิ่งนั้นจากผมเลย เพราะคุณแม่ไม่มีวันได้มันอีกแล้ว”
ดวงตาของเควินลุกเป็นไฟ ขณะขยับตัวถอยหลังหนีผู้เป็นมารดา “ที่ผมยอมให้คุณแม่เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ก็เพราะคุณพ่อ… คำสั่งเสียของคุณพ่อทำให้ผมจำต้องสะกดกลั้นความต้องการแท้จริงของตัวเองเอาไว้ และยอมให้คุณแม่กลับเข้ามา… แต่ขอบอกเลยนะครับ ผมไม่เคยยินดีเลยที่ได้เห็นหน้าคุณแม่”
“เควิน…” แคลอรีน่าน้ำตาไหลอาบแก้ม มองลูกชายอย่างขอความเมตตา “แม่โง่เขลานักที่เลือกคนอื่น แต่ถึงแม่จะจากไป แต่ไม่เคยมีวันไหนที่แม่ไม่รักลูกเลยนะเควิน แม่รักคุณเสมอ”
“เก็บความรักไร้ความรู้สึกของคุณแม่เอาไว้เถอะครับ ผมไม่ต้องการ ขอตัวครับ” เควินหมุนตัวและเดินโซเซจะขึ้นบันได หลายครั้งที่เซจะล้ม แต่เขาก็กัดฟันคว้าราวบันไดเอาไว้ เขาอยู่มาได้ตั้งไม่รู้กี่สิบปีโดยที่ไม่มีแคลอรีน่า แล้วทำไมเขาจะอยู่ต่อไปไม่ได้อีก
ดวงตาคมกริบที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มีน้ำตาคลอเบ้า ภาพความหลังที่แม่เดินจากไปยังตราตรึงอยู่ในสมอง แต่อ้อมกอดสุดท้ายของแม่กลับเป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่อาจจะจดจำมันได้ มันนานมากแล้ว… และเขาจะไม่โหยหามันอีกแล้ว
แคลอรีน่ามองร่างสูงใหญ่ของลูกชายที่เดินหายขึ้นไปชั้นบนทั้งน้ำตา หล่อนสะอื้นไห้ ก่อนจะทรุดลงกับพื้นด้วยความทุกข์ทรมาน หากย้อนเวลากลับไปได้ วันนั้นหล่อนจะไม่เดินจากไป
“เควิน… แม่ขอโทษ…”
เควินนอนราบบนเตียงนุ่ม ดวงตายังเบิกกว้างจ้องมองเพดานหรูด้านบน ภาพความสุขในอดีตทำให้เขายิ่งรู้สึกทรมาน เสียงหัวเราะสดใสยามที่ถูกพ่อกับแม่กอดรัดเอาไว้ แต่ความสุขพวกนั้นมันช่างสั้นนัก เพราะไม่นานผู้ชายอีกคนก็มาพรากแม่จากไป ทิ้งเขากับพ่อให้ทนทุกข์ทรมานอยู่กับความคิดถึงนานหลายปี
หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ภายในทะลักออกมา เควินนอนปลดปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเงียบๆ
แคลอรีน่าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาทรมานอย่างแสนสาหัส
วรัญญาเป็นผู้หญิงคนที่สองที่ทำให้เขาเข็ดขยาดกับความรัก และเกลียดชังความเสน่หา
จนกระทั่งได้พบเจอกับวรันธารา… หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงสวยหยาดฟ้า แต่หล่อนกลับทำให้เขาหัวใจที่ตายด้านไปนานเต้นแรง เขาต่อต้านหล่อนอย่างดุเดือด แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้อย่างน่าเวทนา จนสุดท้ายก็ต้องมาเจ็บปวดกับผู้หญิงที่ชื่อวรันธาราอีกครั้ง เพราะหัวใจมักง่ายของตัวเอง
เควินกัดฟันแน่น ยันกายลุกขึ้นนั่ง มองออกไปนอกหน้าต่างที่ยามนี้ถูกเคลือบเอาไว้ด้วยแสงอาทิตย์อบอุ่นแต่หัวใจของเขากลับกำลังเย็นเฉียบด้วยความผิดหวัง
“ผู้หญิงใจร้าย”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นหลายครั้งติด เควินไม่ใส่ใจมัน ปล่อยให้มันดังอย่างต่อเนื่องแบบนั้นจนดับไปเอง ชายหนุ่มกำลังจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาใหม่
เควินกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ และก็ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบหู
“มีอะไรกับฉันหรือธีโอ”
“ฉันแค่คิดถึงนายน่ะ เป็นยังไงบ้าง เงียบไปเลยนะช่วงนี้” ธีโอหัวเราะร่วนมาตามสายอย่างอารมณ์ดี ซึ่งตรงกันข้ามกับอารมณ์ของเควินในตอนนี้เป็นที่สุด
“ฉันก็สบายดีเหมือนกัน แต่ไม่อยากคุยกับใคร”
ธีโอได้ยินก็รู้ทันทีว่าเพื่อนรักกำลังมีเรื่องทุกข์ใจ “ใครทำอะไรให้ไม่สบายใจอีกล่ะเพื่อน”
“ไม่มีอะไรหรอก นายสบายดีก็ดีแล้ว งั้นฉันจะไปอาบน้ำก่อน” เควินตัดบทเพราะไม่มีกระจิตกระใจจะคุยต่อ
“เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบวางไปไหน”
“ฉันจะไปอาบน้ำ”
ธีโอเต็มไปด้วยความสงสัยกับคำพูดคำจาของเพื่อนรัก แต่ก็ไม่คิดจะถาม เพราะรู้ดีว่าไม่มีทางได้คำตอบแน่
“ฉันกับเจ้าแม็ตตกลงกันว่าจะไปเทกซัสน่ะ จะไปหานาย”
“ฉันไม่ว่างต้อนรับพวกนายสองคนหรอก เอาไว้สักเดือนหน้าค่อยมาก็แล้วกัน”
ธีโอทำหน้าเหวอเลยทีเดียวกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะปกติเควินจะยินดีเสมอถ้าพวกเขาจะขึ้นไปหาที่เทกซัส แถมบางทีก็โทรหาเว้าวอนให้พวกเขาขึ้นไปหาเสียเองอีกด้วย แต่วันนี้มาแปลก
“ปกตินายจะดีใจไม่ใช่หรือที่พวกฉันจะขึ้นไปหาน่ะ”
“ตอนนี้ฉันก็ดีใจ แต่ไม่ว่างน่ะ”
ธีโออึ้งพูดไม่ออก เควินจึงตัดบทแทน “เอาเป็นว่านายขึ้นไปหาเจ้าแม็ตที่ลุยเซียน่าแทนเถอะ ฉันไม่ว่างจริงๆ”
เมื่อเพื่อนรักยืนยันแบบนั้น ธีโอก็ไม่อยากจะขัดใจ แต่ก็อดเสียดายไม่ได้อยู่ดี
“ตามใจนาย งั้นฉันเปลี่ยนให้เจ้าแม็ตมันขึ้นมาหาฉันที่วอชิงตันแทนก็ได้”
วอชิงตัน… เควินชะงักไปกับคำว่า ‘วอชิงตัน’
‘ฉันจะไปวอชิงตันวันพรุ่งนี้’
ตอนนี้วรันธารากำลังอยู่ที่วอชิงตันเหมือนกันนี่ ความรู้สึกบางอย่างเต้นแรงอยู่ภายในอก เควินกำโทรศัพท์มือถือในมือแน่น ราวกับกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง
และสุดท้ายก็ได้คำตอบ!
“ฉันจะไปหานายที่วอชิงตัน”
“ว่าไงนะเควิน!” ธีโอทั้งตกใจ ประหลาดใจ
“ฉันจะไปหานายที่วอชิงตัน”
“นายเนี่ยนะจะบินมาหาฉันที่วอชิงตัน…” ธีโอครางอย่างเหลือเชื่อ และก็เชื่อไม่ลง “อย่ามาหลอกกันเล่นดีกว่า นายไม่ชอบวอชิงตัน เพราะเคยถูกล้วงกระเป๋า และนายก็ตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะไม่มาอีก ฉันยังจำได้อยู่นะเควิน”
“เรื่องนั้นมันนานมากแล้ว และฉันก็ลืมไปแล้วด้วย นายโทรไปบอกเจ้าแม็ตว่าไม่ต้องมาเทกซัส ให้บินตรงไปที่วอชิงตันได้เลย เพราะฉันก็จะบินไปวอชิงตันเย็นนี้”
“เควิน… นายพูดเล่นหรือเปล่าเนี่ย” ถึงขนาดนี้ธีโอก็ยังไม่อยากจะเชื่อ
“ฉันพูดจริง เย็นนี้เจอกัน นายมารับฉันที่สนามบินด้วยล่ะ”
“เห้ย… เควิน เดี๋ยวก่อนสิ” ธีโอตะโกนมาตามสาย แต่เควินตัดสายทิ้งไปเสียแล้ว พร้อมกับรีบกระโจนลงจากเตียง มุ่งหน้าตรงไปยังห้องน้ำด้วยดวงตาเป็นประกาย
เขาไม่ได้ไปตามหาวรันธาราสักหน่อย แค่ไปหาธีโอเพื่อนรักของเขาเท่านั้นเอง
