“ป้าเดซี่คะ มีคนมาขอพบค่ะ”
ป้าเดซี่ที่กำลังง่วนอยู่กับการตั้งโต๊ะอาหารเช้าชะงักมือ
ก่อนจะหันไปถามสาวใช้
“ใครเหรอ”
“เอ่อ หนูไม่ทราบค่ะ แต่เห็นบอกว่าชื่อธาร…”
จากที่ชะงักอยู่แล้วป้าเดซี่ยิ่งชะงักใหญ่ มือสีขาวสะอาดสั่นเทาเล็กน้อย จนสาวใช้สังเกตเห็น
“ป้าเดซี่เป็นอะไรไปคะ ทำไมมือสั่นจัง หน้าก็ซีดแปลกๆ หรือว่าจะเป็นลมคะ”
“ป้าไม่เป็นไรหรอก เธอมาจัดโต๊ะต่อนะ ป้าขอตัวสักครู่”
“ค่ะ”
เมื่อเห็นสาวใช้รับคำและทำหน้าต่อแทนแล้ว ป้าเดซี่ก็รีบเดินแกมวิ่งไปหาแขกสาวที่มาขอพบ หล่อนภาวนาให้เควินไม่ลงมาเจอเสียก่อน
“หนูธาร…”
ผู้หญิงในชุดเสื้อผ้าสูงวัยยืนหันหลังให้อยู่ เส้นผมสีดำที่หล่อนเห็นเมื่อวานยามนี้ขาวโพลนเสียทั้งศีรษะ โดยมันขมวดเป็นปมไว้ด้านบนเหนือท้ายทอยและมีเน็ตสีดำคลุมทับเอาไว้อย่างเรียบร้อย
“คุณป้า…”
วรันธาราหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า และนั่นก็ยิ่งทำให้ป้าเดซี่เบิกตากว้างมากยิ่งขึ้น
“นี่หนู… ไปทำอะไรมาน่ะ ทำไมถึง…”
“ทั้งแก่ ทั้งน่าเกลียดใช่ไหมคะ”
ป้าเดซี่เดินเข้าไปใกล้ๆ พลางมองอย่างพิจารณาละเอียดลออ “ใช่ ผมก็ขาวไปทั้งหัว หน้าตาก็แกกว่าป้าอีก”
วรันธารายิ้มแต่ยิ้มไม่ได้มากเพราะติดอุปกรณ์ช่วยแก่เอาไว้
“คือหนูพอจะรู้จักช่างแต่งหน้าน่ะค่ะ ก็เลย… ไปได้สภาพนี้มา…”
“แล้วผมนี่หนูย้อมหรือว่าใส่วิกล่ะ ดูเหมือนจริงมากเลย”
“หนูใส่วิกค่ะ ที่หน้านี่ก็เป็นชิ้นเนื้อปลอมมาติดเอาไว้สร้างความอัปลักษณ์เฉยๆ คุณป้าว่าแค่นี้แก่พอหรือยังคะ”
ป้าเดซี่มองแล้วก็อดขำไม่ได้ จากสาวสวยคนเมื่อวานตอนนี้กลายเป็นหญิงชราได้อย่างน่าประหลาดใจ
“แก่เกินไปด้วยซ้ำ นี่ถ้าคุณเคนไม่รับเอาไว้เพราะคิดว่าแก่จนทำงานไม่ไหวจะยุ่งนะเนี่ย”
“อ้าว… หนูก็ลืมคิดไปเลยค่ะ”
วรันธาราทำหน้าตกใจ แต่ป้าเดซี่ที่เห็นในความพยายามของหญิงสาวก็พร้อมจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่
“ไม่ต้องกังวลหรอกนะ หนูธารทำขนาดนี้แล้ว ยังไงป้าก็จะช่วยพูดกับคุณเคนให้ ถ้าคุณเคนไม่รับหนูเข้าทำงานน่ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า”
“เรียกป้าว่าป้าเดซี่เหมือนทุกคนที่นี่เถอะ แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณเคนหรือคนอื่น ต้องเรียกป้าว่าคุณเดซี่นะ เพราะหนูธารในตอนนี้ดูชรากว่าป้าอีก”
ป้าเดซี่อดหัวเราะอีกไม่ได้
“เอาเป็นว่าป้าจะพาไปที่ห้องพักก่อนนะ เดี๋ยวพอคุณเคนลงมากินข้าวเช้าแล้ว ป้าจะรีบบอกว่าได้คนมาใหม่แล้ว”
“คุณเควินจะเรียกหนูพบไหมคะคุณป้า”
“เรียกแน่นอน แต่ไม่มีอะไรหรอก ป้าจะคอยช่วยอยู่ข้างๆ”
ทั้งสีหน้าทั้งแววตาของวรันธาราเต็มไปด้วยความวิตกกังวล จนป้าเดซี่ต้องให้กำลังใจอีกครั้ง
“อย่ากังวลเลย เข้ามาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงก็ต้องสู้ต่อไป เพื่อเงินเดือนสูงลิบของคาสโตรเซ่นไงล่ะ”
ไม่ใช่เพื่อเงินเดือน แต่เป็นเพราะเพื่อข่าวลับสุดยอดของเควินต่างหากล่ะ
วรันธาราเต็มไปด้วยความละอายใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกนอกจากต้องก้มหน้าทำเพื่อปากท้องต่อไป
“ขอบคุณค่ะคุณป้า”
“ไปเถอะ พาจะพาไปที่ห้องพัก อยู่นอกตึกทางนู้นน่ะ”
นิ้วของป้าเดซี่ชี้ออกไปนอกตัวตึก
“ค่ะป้า ขอบคุณคุณป้าอีกครั้งค่ะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร เอาของไปเก็บเถอะ อีกประเดี๋ยวคุณเคนก็ลงมากินข้าวเช้าแล้ว”
ป้าเดซี่เดินนำออกไปแล้ว แต่วรันธารายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาของหล่อนถูกตรึงเอาไว้กับความวิจิตรงดงามของคฤหาสน์หรู
“มาได้แล้วหนูธาร เดี๋ยวคุณเคนลงมาเจอพอดี”
“ค่ะป้า…”
วรันธาราจำต้องละสายตาจากความงดงามเบื้องหน้าและวิ่งตามร่างท้วมของป้าเดซี่ออกไปจากตึกใหญ่
“ได้คนใช้ใหม่แล้วหรือครับป้าเดซี่”
ป้าเดซี่ที่ยังไม่ทันได้เริ่มต้นบอกอะไรเควินเลยชะงัก หน้าตามีพิรุธขึ้นมาเล็กน้อย
“คุณเคนรู้ได้ยังไงคะ ป้ายังไม่ได้บอกเลย”
เควินที่กำลังกัดขนมปังปิ้งอยู่ยิ้มบางๆ ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มจัดจ้องมองไปยังคู่สนทนา
“ผมเห็นจากหน้าต่างห้องนอนน่ะ”
“คุณเคนเห็น…”
“ใช่ครับ ว่าแต่ทำไมป้าเดซี่จะต้องทำหน้าตาตกใจแบบนี้ด้วยล่ะครับ หรือว่ามีอะไรปิดบังผมอยู่”
“ปละ… เปล่าค่ะ ป้าไม่มีอะไรปิดบังคุณเคนเลยค่ะ สักนิดก็ไม่มี”
เควินหรี่ตาแคบจ้องหน้าป้าเดซี่เขม็ง ในขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตา
“แน่ใจหรือครับป้าเดซี่”
“แน่… แน่ใจสิคะ ป้า… ป้าจะมีอะไรปิดบังคุณเคนได้ยังไงกันล่ะคะ”” ป้าเดซี่ก้มหน้าหลบสายตา
เควินไหวไหล่กว้างผึ่งผายของตัวเองน้อยๆ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกว่าป้ามีพิรุธ”
“ไม่มี๊… ไม่มีหรอกค่ะ” ป้าเดซี่ปฏิเสธเสียงสูงลิบจนเควินแปลกใจ แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะไม่คาดคั้นเพราะไว้ใจหญิงสูงวัยตรงหน้า
“ไม่มีก็ไม่มีครับ แล้วนี่คนใช้คนใหม่ไปไหนซะล่ะครับ”
“เอ่อ ป้าให้เอาของไปเก็บของอยู่ที่ห้องพักน่ะค่ะ”
นิ้วเรียวยาวสีแทนส่งชิ้นขนมปังเข้าปากเป็นคำสุดท้าย ก่อนจะพูดขึ้นเสียงจริงจัง
“ให้ไปพบผมที่ห้องทำงานด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าจะรีบพาไปพบคุณเคนนะคะ”
“ให้มาคนเดียว ป้าเดซี่ไม่ต้องมาด้วยนะครับ”
คราวนี้ป้าเดซี่หน้าซีดราวกับกระดาษขาว “ทำ… ทำไมล่ะคะคุณเคน เมื่อก่อนตอนรับคนใหม่ๆ ป้าก็ต้องเข้าไปด้วยเสมอ”
“แต่คนนี้ไม่ต้องครับ ผมจะสัมภาษณ์รอบสุดท้ายด้วยตัวของผมเอง เพราะถ้าไม่น่าไว้วางใจ ผมจะไม่มีวันให้อยู่ในคาสโตรเซ่นต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว”
“เอ่อ… ค่ะ”
เควินระบายยิ้มให้กับป้าเดซี่ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารสุดหรู
ป้าเดซี่ถอนใจออกมาอย่างเป็นกังวล แม้เควินจะยิ้มแต่รอยยิ้มที่เห็นมันช่างดูเลือดเย็นแปลกๆ
“หนูธารเอ๋ย จะไปรอดสักกี่น้ำกันเนี่ย” แม้จะกังวลใจมากมายแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถที่จะถอยหลังได้อีกแล้ว สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือการเดินหน้าต่อไปจนกว่าจะสุดทาง
