บทที่ 97 เกิดอะไรขึ้น
เมื่อทุกคนมองกลับไปยังพื้นที่การต่อสู้อีกครั้ง พวกเขาก็พบเข้ากับหลุมขนาดใหญ่ เจ้าต้นไม้ที่ว่านั่นได้หายไปแล้ว ภาพตรงหน้าทำให้พวกเขาคิดว่าตัวเองต้องฝันไปแน่ๆ
หลังจากฉู่เหินเหวี่ยงแหเสร็จแล้ว เขามองไปยังเบี้องหน้าโดยที่ลุ้นอยู่ว่าจะมีอะไรรอเขาอยู่ที่ปลายแหกัน เพราะเขาไม่สามารถมองลงไปยังเบื้องล่างได้
ฉู่เหินไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำลงไป มันจะทำให้เขาได้กำไรขนาดไหน เป็นเพราะฉู่เหิน มันจึงทำให้ต้นไม้วิเศษที่กำลังจะตื่นในอีก 10 ปีข้างหน้าต้องตื่นขึ้น การที่ต้นหยินเย่ซงจะได้ผลสีเงินได้นั้น ปกติต้องใช้เวลายาวนานมาก ทว่าเขากลับใช้วิชาร่ายไปที่ต้นไม้ และบังคับให้มันตื่นขึ้น
และเพราะแบบนี้นี่เอง เจ้าต้นหยินเย่จึงออกผลมามากมาย ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉู่เหินลงมือ ต่อให้ต้นหยินเย่ซงจะเกิดปฏิกิริยา แต่มันก็คงไม่มีทางที่จะรุนแรงขนาดนี้
หลังจากที่เขาหว่านแหลงไปไม่นาน ฉู่เหินก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาพยายามดึงแห หากแต่มันก็ไม่ขยับเลย
สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ พวกมนุษย์และปีศาจกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่ในแหของเขานับหมื่น มันไม่มีทางเลยที่เขาจะออกแรงดึงมนุษย์และปีศาจกว่าหมื่นตน ซึ่งก็รวมไปถึงต้นไม้ขึ้นมาพร้อมกันได้ แต่เขาก็พยายามต่อไปอย่างไม่ลดละ
อีกไม่นานเวลาของการหว่านแหก็จะหมดลงแล้ว ถึงตอนนั้นมันจะปิดลง ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็จะสูญเสียแหวิเศษไป และนั่นก็จะเท่ากับว่าเขาไม่มีสิทธิ์หว่านแหวิเศษอีกต่อไปแล้ว เพียงแค่ฉู่เหินคิดเรื่องนี้ มันก็ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว
ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาดึงมันต่อไปเพื่อให้ได้แหขึ้นมา โชคยังดีที่ไม่นานนักเขาก็รู้สึกได้ว่าแหของเขากำลังขยับขึ้นมา
ในระหว่างที่กำลังสาวแห เขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาดึงอะไรที่หนัก ๆ แบบนี้
ทว่า เมื่อเขาดึงมันขึ้นมาได้สำเร็จ สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปทันที มันคือสีหน้าที่สลับไปมาระหว่างความเศร้าและตะลึง เกิดอะไรขึ้นกันนะ?
มีของมากมายในแหนั่น แต่หลัก ๆ เลยก็คือกิ่งไม้และเศษแขน ต่อให้ฉู่เหินจะมีจิตใจที่กล้าแกร่งแค่ไหนก็ตามแต่เขาก็ไม่อาจทนภาพนี้ได้
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ยังคงจ้องมองมันต่อไป จากนั้นเขาก็ยกแหนั่นขึ้นมาบนเรือและพูดออกมาว่า “เยี่ยมเลย เรือใหม่ตอนนี้เปื้อนหมดแล้ว”
หลังจากพยายามทนกลิ่น ฉู่เหินก็ฝ่ากองเศษซากแขนที่อยู่ในแหนั่น นี่มันอะไรกัน? แขนคนเรอะ? นี่มันขานี่? นั่นหัวใช่ไหม?
หลังจากเห็นแบบนั้น ฉู่เหินก็ทนไม่ไหวจนต้องรีบวิ่งไปอ้วกที่ข้างเรือ เขาใช้เวลาเล็กน้อยก่อนที่จะทำตัวให้คุ้นชินกับมัน บางทีอาจจะมีสมบัติอยู่ในนั้นก็ได้!
ท้ายที่สุดแล้วเขาก็พบมัน
“ผู้ถือครองฉู่เหิน ได้รับหนึ่งในฟันของปีศาจเลเวล 5 สามารถนำไปทำอาวุธหรือทำยาได้ ค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 50,000 ค่าประสบการณ์ที่ต้องการในการเพิ่มเลเวลเหลืออีก 113,860 แต้ม”
หลังจากได้ยินเสียงจากระบบ ชายหนุ่มก็ยิ้มออกมา โชคยังดีที่เขาได้ฟันปีศาจตัวนี้มา การหว่านแหของเขาครั้งนี้ไม่ถือเสียเปล่า เขาสามารถนำมันไปทำอาวุธหรือนำไปปรุงยาก็ได้ ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย
ชายหนุ่มมองไปยังเขี้ยวนั่นที่มีสีขาวที่ไร้รอยขีดข่วน มันสวยงามมาก แบบนี้น่าจะนำไปประมูลได้ราคาแพงอยู่ แต่อันที่จริงเขาก็ไม่คิดจะขายมันหรอก
“ผู้ถือครองฉู่เหิน ได้รับปีศาจเกราะแดงและหัวเสือที่สามารถใช้ในการฝึกสัตว์เลี้ยงได้ เนื้อส่วนหัวของเสือเองก็สามารถใช้กินได้ เพิ่มค่าประสบการณ์ 50,000 แต้ม ค่าประสบการณ์ที่ใช้ในการยกระดับขาดอีก 63,860 แต้ม”
เขาไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเข้ากับเสือชื่อเจี่ยตัวนี้ได้ บางทีในดงปีศาจพวกนั้นอาจจะมีวิญญาณของเขาซ่อนอยู่ก็เป็นได้ อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็ยังจับสัมผัสได้ถึงจิตอันเบาบางได้อยู่
ชายหนุ่มเห็นหัวเสือนี่ ก่อนจะย้อนก็นึกถึงเจ้าแมวนพเวทย์ของเขา เจ้าเหมียวเป็นสัตว์ที่ติดตามเขาตัวแรก และตอนนี้มันก็อ่อนแอที่สุด แม้แต่นกคีรีบูนมันก็คงสู้ไม่ไหว แต่ด้วยหัวเสือนี่มันอาจจะทำให้พลังของมันพุ่งทะยานไปมากกว่าเดิมก็ได้
ฉู่เหินรีบเก็บสมบัติทั้งหมดเอาไว้แล้วหาของชิ้นอื่นต่อ คราวนี้เขาเจออุ้งตีนหมี หางหมาป่า แต่เพราะว่าระบบไม่แจ้งเตือนอะไรมาเขาจึงไม่สนใจมันแต่อย่างใด
ในขณะที่กำลังจะยอมแพ้ไปแล้ว เขาก็พบแหวนเก็บของอยู่ที่ก้นกองขุมทรัพย์นี้ แน่นอนว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ตาฝาด มันจะต้องมีของดี ๆ ในแหวนนี่แน่ ๆ
ทว่า เมื่อเขาดูมันอีกครั้งก็ได้มีเสียงระบบดังขึ้นมา
“ผู้ถือครองฉู่เหินได้เก็บแหวนที่มียามากมายในนั้นรวมไปถึงเมล็ดแห่งจิตวิญญาณและวิชายุทธ์ ได้รับค่าประสบการณ์ 20,000 ค่าประสบการณ์ที่ต้องใช้ในการยกระดับเหลืออีกเพียง 43,860 แต้ม”
ทันทีที่มันมอบค่าประสบการณ์ให้เขา ฉู่เหินก็ขมวดคิ้วก่อนที่จะดูของที่อยู่ข้างในนั้น อย่างไรเสียถ้าเกิดว่าวิธีการฝึกนั้นมันยากเกินไป ถ้าเป็นแบบนั้น มันก็น่าจะให้ค่าประสบการณ์มากกว่านี้
พวกเศษแขนขาที่เขาเจอ ชายหนุ่มก็เก็บมันไปเพื่อเอาไปเลี้ยงปลาเกล็ดขาวเพื่อคนจากกองทัพ
มันแปลกมากที่ได้เห็นตอไม้มากมายและแขนที่ขาดวิ่น แล้วส่วนอื่น ๆ ล่ะ? เขาว่าจะใช้เศษแขนพวกนี้มาทำเป็นหุ่นเชิดตัวใหม่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ซะแล้ว
ทว่า เขาเองก็รู้ดีว่าหัวใจของมนุษย์นั้นไม่สามารถทดแทนด้วยหัวใจช้างได้หรอก การเก็บเกี่ยวในครั้งนี้ มันก็เหมือนกับการเหวี่ยงแหของเขาครั้งที่แล้ว หลังจากที่เขาหัวเราะไปแล้ว สายตาของเขาก็มองไปยังทะเลลึกเบื้องล่าง
