ตอนที่ 28 ลาก่อนเสี่ยวหลงเปาของโย่วโย่ว
ตอนนี้โย่วโย่วกำลังจะจบชั้นอนุบาล เดิมทีเธอตั้งใจจะไปหาเขาพร้อมกับเสี่ยวหลงเป่าไส้เนื้อปูที่เขาโปรดปราน
ก่อนหน้านี้วันนี้เธอบอกให้โย่วโย่วรอเธอที่โรงเรียนหลังเลิกเรียน
หยุนซือซือไม่ต้องการให้โย่วโย่วเห็นเธอในสภาพนี้เธอจึงรีบนั่งรถแท็กซี่กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่และจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อย
เมื่อมาถึงโรงเรียนอนุบาลเด็กทุกคนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เหลือแค่โย่วโย่วที่ถือกระเป๋าและนั่งอยู่ข้างทางเข้าโรงเรียนคนเดียว
เธอมองเห็นเด็กชายตัวเล็กๆจากระยะไกลทันที ขณะที่ศีรษะของเด็กชายลดลงและมือของเขาก็กำบางอย่างอยู่ เขากำลังมองดูมันอย่างมีสมาธิ
หยุนซือซือระงับความเศร้าในใจ เธอยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาเขา
“ โยวโย่ว! ”
โย่วโย่วเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเธอใบหน้าของเขาก็สว่างขึ้นและมีรอยยิ้มแพรวพราว เขารีบกระโดดลงจากที่นั่งและวิ่งเข้าหาเธอด้วยความตื่นเต้น เขาอ้าแขนและกระโดดไปรอบ ๆ อย่างดีใจในขณะที่เขาทำตัวขี้อายต่อหน้าเธอ
“ แม่! กอดผมหน่อย กอดๆ … ”
หยุนซือซือลดตัวลง แล้วเด็กชายก็พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเธอเหมือนสำลีก้อนและแสดงความรักต่อเธอ
ใบหน้าขาวราวกับน้ำนมของเขาคลอเคลียที่คอของเธออย่างรักใคร่ ในขณะที่เขาเม้มริมฝีปากเล็ก ๆ ด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างไม่พอใจและพูดว่า “ แม่ครับทำไมมาตอนนี้ โย่วโย่วรอนานแล้ว….”
“แม่ขอโทษนะโย่วโย่ว มีบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำงาน แม่เลยมาช้าไปหน่อยจ่ะ”
“ ครับ! โย่วโย่วยกโทษให้แม่! ” เจ้าตัวเล็กเอียงศีรษะ ดวงตาที่น่าดึงดูดของเขาค่อยๆก่อตัวโค้งลูกกลมสว่างเหมือนเต็มไปด้วยแสงแดดอบอุ่น
โย่วโย่วยิ้มและเม้มริมฝีปากอย่างน่าสงสาร มือของเขาแตะลงบนท้องและสะอื้น “ แม่ครับโย่วโย่วหิว! แม่สัญญาว่าจะพาโย่วโย่วไปกินเสี่ยวหลงเปาวันนี้ เราจะไปกันเมื่อไหร่ครับ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของโย่วโย่วการแสดงออกของหยุนซือซือก็เปลี่ยนไป เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เงินออมทั้งหมดในธนาคารของเธอถูกนำไปจ่ายหนี้ของหยุนนาหมดแล้ว
เมื่อเธอถูกไล่ออก เงินเดือนของเธอในเดือนนี้ผู้จัดการจะสามารถโอนเข้าบัญชีเธอได้ในวันถัดไป ในตอนนี้เธอถูกมัดด้วยเงินจริงๆ
เสี่ยวหลงเป่าไส้เนื้อปูเป็นของโปรดของโย่วโย่ว และมันแพงเกินไป เฉพาะในวันพิเศษหรือเธอได้รับโบนัสเท่านั้นจึงจะสามารถพาเขาไปกินได้
หยุนซือซือรู้สึกขมขื่นในใจ เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่โย่วโย่ว มือของเธอลูบแก้มนุ่มของเขาเบา ๆ และพูดด้วยท่าทีปลอบประโลมว่า “ โย่วโย่ว วันนี้เรากินข้าวที่บ้านกันดีไหม? ”
ขณะที่เธอพูดแบบนี้รอยยิ้มของโย่วโย่วก็แข็งขึ้น ดวงตาของเขาหลบตาด้วยความผิดหวังริมฝีปากค่อยๆมุ่ยและย่นคิ้ว เขาพึมพำว่า “ แม่สัญญากับโย่วโย่วแล้ว แม่คืนคำไม่ได้นะ… ”
เขากำกระดาษในมือแน่น เขาบึ้งตึงมากจนใบหน้าซีดเซียวกลายเป็นสีแดงขณะที่เขาขบริมฝีปากล่างด้วยฟันสีขาวอย่างไม่พอใจ ขนตางอนหนาของเขารับความชื้นสองสามหยด… สัญญาณว่าเขากำลังจะร้องไห้
หยุนซือซือกำลังสูญเสียสิ่งที่ต้องทำ เมื่อเธอเห็นเด็กชายตัวเล็กน้ำตาไหลด้วยความผิดหวังเธอจึงรีบเช็ดน้ำตาให้เขาด้วยมือของเธออย่างเร่งรีบและพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “โย่วโย่ว ไม่ร้องนะลูก แม่จะทำตามที่แม่สัญญาไว้นะ!”
โย่วโย่วหันไปเบา ๆ ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างโกรธ
หยุนซือซือลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะกัดริมฝีปากล่าง และตัดสินใจที่จะบอกกับเขาว่าเธอตกงานในที่สุด เพราะเธอไม่อยากทิ้งภาพที่เธอโกหกไว้ในความทรงจำของเขา
“ โย่วโย่ว แม่ขอโทษนะลูก วันนี้แม่…แม่ตกงาน ก็เลย….”
