ตอนที่ 52 เอ้อระเหย
ร่างกายทั้งสองเกี่ยวพันกันและไม่นานทั้งคู่ก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
ร่างกายของพวกเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
ความรู้สึกที่อดกลั้นนี้คล้ายกับทั้งคู่ผสมผสานกันอย่างใกล้ชิดราวกับพวกเขากำลังประทับร่างกายของอีกฝ่าย
มันงดงามและน่าพอใจอย่างยิ่ง
หลังจากนั้นก็มีความสุขที่ไม่อาจบรรยายได้เกิดขึ้นราวกับคลื่น
หยุนซือซือที่กำลังจมในความยินดีปีนขึ้นไปบนไหล่ของเขาและกุมฝ่ามือกว้างของเขา เธอสอดนิ้วเข้ากับเขาและเอามือไปลูบแก้มที่ร้อนระอุของเธอ
ฝ่ามือของเขาค่อนข้างหยาบและชื้น แต่ก็อุ่นใจได้มาก!
เธอแทบจะสั่นสะท้านเธอแนบริมฝีปากลงบนคนตัวบางที่เย็นเฉียบของเขา
การสัมผัสนั้นอ่อนโยนและอบอุ่นมันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง…
การหายใจของมู่หยาเฉอขาดห้วง เขาหลงใหลในจูบที่อ่อนโยนและสนิทสนมนี้ซึ่งเหมือนกับจูบแห่งความใกล้ชิดของคนรัก
ครั้งนี้เขาไม่ได้หลบเลี่ยงแต่กลับประทับริมฝีปากลงบนเธออย่างแน่นหนา มันและจูบที่ลำคอของเธออย่างลึกซึ้ง
เขาหลับตาและเปิดขึ้นอีกครั้งดวงตาสีดำของเขาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่มีเสน่ห์เหมือนดอกไม้ที่อยู่ใต้ตัวเขา เขากอดเธอไว้บนเตียงอย่างสุดความสามารถ
ลมหายใจของหยุนซือซือแตกออกจากริมฝีปากอย่างเอ่อล้นและรีบร้อน
เขาซบหน้าลงที่คอของเธอสูดกลิ่นหอมในเส้นผมนั้น
ดูเหมือนแสงสีขาวกระพริบไปทั่วจิตใจของพวกเขา ในที่สุดทั้งคู่ก็ถูกผลักไปยังท้องฟ้าที่งดงามด้วยกระแสน้ำที่รุนแรงเหล่านี้
ต้องยอมรับว่าฤทธิ์ของ Love Hunting Powder นั้นดุเดือดจริงๆ
มู่หย่าเจ๋อจับเธอลงและจงใจเข้าหาเธอถึงสามครั้งก่อนที่ฤทธิ์ของยาจะหมดลง
เมื่อเขาฟื้นจากรสแห่งความสุขอันยาวนานท้องฟ้าก็สว่างแล้ว
คนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาคลายฤทธิ์ยา เธอเหนื่อยมากจนหลับไป แขนที่บอบบางและเรียวยาวของเธอโอบรอบสะโพกของเขาแน่น
ทั้งคู่เปียกและเหนียวตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมยาวและชื้นครึ่งหนึ่งของเธอติดอยู่ที่หน้าอกของเขาทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย
เมื่อมองไปที่เธอในร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยจูบที่คลุมเครือและรอยช้ำที่เขาทิ้งไว้
ทุกรอยเป็นร่องรอยแห่งการโจมตีอย่างบ้าคลั่งตลอดทั้งคืน
เขาต้องบ้าแน่ ๆ เขาต้องบ้าไปแล้วที่ทำแบบนี้…
หลังจากหมั้นหมายมาสามปีแล้วมู่หย่าเจ๋อมักจะควบคุมตัวเองได้ดีมาโดยตลอดไม่เคยแตะต้องผู้หญิงด้วยซ้ำ แต่เขาสูญเสียการควบคุมให้กับผู้หญิงคนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
หัวใจของเขาต่อต้านความใกล้ชิดอย่างชัดเจน แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ควบคุมตนเอง’ เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนี้ซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของหนูน้อยอี้เฉิน
มู่หยาเฉอจ้องมองร่างบอบบางของเธอ
เธอผอมมาก ผอมมากจนเมื่อฝ่ามือใหญ่ของเขาลูบไล้แก้มเธอเบา ๆ ใบหน้าของเธอก็ถูกบดบังและกลืนกินได้อย่างง่ายดาย
เขาไม่รู้ว่าหกปีที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตแบบไหนและชีวิตของเธอดำเนินไปอย่างไร?
ค่าตอบแทนที่เขามอบให้เธอนั้นเกือบจะเท่ากับค่าตอบแทนตลอดชีวิตของคนทั่วไป
ควรเพียงพอที่เธอได้รับชีวิตที่สมบูรณ์แบบไม่ใช่เหรอ?
เธอดูผอมกว่าที่เคยเห็นเมื่อหกปีก่อน สีหน้าที่ซีดและอ่อนแรง และดูเหมือนสะโพกของเธอจะสามารถจับได้ด้วยมือข้างเดียว เธอบอบบางมาก
ในหกปีที่ผ่านมาเธอสำเร็จการศึกษาแล้วใช่ไหม? หางานที่ดีได้ใช่ไหม? มีครอบครัวที่มั่นคงใช่ไหม? หรือบางที… จะแต่งงานแล้ว?
ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เต้นรัวอย่างผิดปกติเมื่อนึกถึงเรื่องนี้…ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยบางอย่างพุ่งพล่านอยู่ในตัวเขา
เธอแต่งงานหรือยัง?
ให้ตายเถอะ เขากังวลมากเกี่ยวกับคำถามนี้จริงๆ!
