ตอนที่ 364 เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว (5)
เยี่ยลี่ร์เชี่ยก็สั่งคนของตนเอง “เร็วเข้า! พวกเจ้าก็รีบเข้าไปช่วย! จับพวกมันกลับไปให้ได้!”
ทหารรักษการณ์ของชาวหูต่างก็ขึ้นหน้าไปช่วยล้อมรอบคนชุดขาวทั้งสี่คนนั้นไว้
กลับนึกไม่ถึงว่าทีแรกคนชุดขาวที่นอนอยู่บนกองหิมะคนหนึ่ง จู่ๆ ก็ยกหน้าไม้ขึ้นแล้วยิงมาทางฝั่งเว่ยจาง
เหยาเยี่ยนอวี่ที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องน่าเศร้ารันทด จึงไม่ทันสนใจมือสังหาร ทว่าจู่ๆ นางก็สัมผัสได้ถึงความอาฆาตที่กำลังมาเยือน ดังนั้นภายในใจจึงรู้สึกถึงความอันตราย จึงขึ้นหน้ามาผลักเว่ยจางทันที
ลูกดอกหนึ่งดอกกลับยิงโดนท้องน้อยของนาง
“คุณหนู!” ชุ่ยเวยขานเรียกจวนจะขาดใจ แล้วมุ่งเข้าไปอุ้มเหยาเยี่ยนอวี่ไว้
“เยี่ยนอวี่!” แววตาเว่ยจางเยือกเย็น แล้วยกมือยิงลูกดอกออกไปหนึ่งดอก จึงยิงเข้าไปตรงหว่างคิ้วของคนชุดขาว คนๆ นั้นร้องอย่างทรมานแล้วสิ้นลมหายใจไปทันที
“เยี่ยนอวี่ อดทนไว้…” เว่ยจางขานเรียกด้วยเสียงแหบ แล้วอุ้มนางไว้ในอ้อมกอด จากนั้นก็รีบวิ่งไปตรงชายฝั่งแม่น้ำ
หันซังเย่ว์ได้ยินเสียงทุกข์ทนของเว่ยจาง จึงชะงักมือ หลังจากแขนของเขาถูกอีกฝ่ายฟันถึงจะได้สติกลับมาเพราะความเจ็บปวด หลังจากร้องออกมาแล้วกลับมีแรงมหาศาลในการสังหารศัตรูอย่างน่าตกใจ เขาจึงเข้าไปปาดคอของอีกฝ่ายทันที
ในสถานการณ์นองเลือดเช่นนั้น ตอนที่ทหารม้าของชาวหูมาถึง ทุกอย่างก็สิ้นสุดลงแล้ว
ทหารคนสนิทของเยี่ยลี่ร์เชี่ยยี่สิบกว่านายนั้น เหลือเพียงสามนายเท่านั้น ทั้งสามนายต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้กระทั่งเยี่ยลี่ร์เชี่ยก็ยังโดนฟันไปสองที ตอนนี้เขาเครียดจนสบถหยาบพลางเดินมาเดินไปอย่างกระวนกระวายใจ
กลุ่มคนชุดขาวสิบหกคนถูกสังหารจนหมด เหลือเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็ใช้ดาบแทงตัวเองตาย
หันซังเย่ว์ถูกฟันไปหนึ่งทีเท่านั้น และแผลก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมาก ถังเซียวอี้และจ้าวต้าเฟิงได้รับบาดเจ็บระดับความรุนแรงที่ไม่เท่ากัน ทหารนกอินทรียี่สิบนาย ได้รับบาดเจ็บไปแปดนาย มีสามนายที่มีอาการสาหัส
“เยี่ยลี่ร์เชี่ย!” หันซังเย่ว์ตวาดใส่เยี่ยลี่ร์เชี่ยด้วยความโมโห “ข้าจะพาทหารม้าหนึ่งแสนนายมาเยือนในค่ายทหารเยี่ยลี่ร์อีกแน่นอน!”
“แม่ทัพหัน…นี่…” เยี่ยลี่ร์เชี่ยก็รู้สึกลำบากใจ ทว่ากลับยากที่จะเอ่ยออกมา คนของเขาก็ตายไปสิบกว่าคนแน่ะ!
เสียงอันเย้ยหยันที่แสนเย็นชาของเยี่ยลี่ร์ก่วงดังขึ้นจากด้านหลังของเยี่ยลี่ร์เชี่ย “ทำไมหรือ แตกแยกกับสหายต้าอวิ๋นของเจ้าแล้วหรือ”
“เจ้านี่เอง?!” เยี่ยลี่ร์เชี่ยหันกลับไป แล้วมองเยี่ยลี่ร์ก่วงด้วยความโมโห
เยี่ยลี่ร์ก่วงแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “เหอะๆ! ช่างน่าขบขันยิ่งนัก ที่ผ่านมามีแต่เจ้านี่แหละที่ขบคิดอุบาย ข้าไม่เคยต่ำทรามเยี่ยงเจ้า”
เว่ยจางที่อยู่ด้านหน้ากำลังอุ้มเหยาเยี่ยนอวี่ข้ามแม่น้ำไป อวิ๋นคุนที่อยู่อีกฟากของแม่น้ำเห็นเหยาเยี่ยนอวี่อยู่ในสภาพที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเปรอะเปื้อนด้วยเลือดจึงสะดุ้งตกใจทันที รีบเข้าไปเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น”
เว่ยจางแทบจะพูดอะไรไม่ออก ฝีเท้าชะงักลงเพียงชั่วขณะ จากนั้นก็อุ้มนางขึ้นม้าแล้วมุ่งหน้าไปที่กระโจมค่ายทหาร หลังจากนั้น หันซังเย่ว์และถังเซียวอี้ต่างควบม้าพาชุ่ยเวยและชุ่ยผิงติดตามไปด้วย พอเห็นอวิ๋นคุนจึงได้ดึงบังเหียนม้าไว้ “รองแม่ทัพ ช่วยคนสำคัญยิ่งกว่า พวกเราขอกลับค่ายทหารก่อนเถอะ!”
“เร็วเถอะ!” อวิ๋นคุนพยักหน้าด้วยคิ้วขมวด
“ไป!” หันซังเย่ว์โบกแส้ม้าขึ้นแล้วตีลงไปหนึ่งที
จ้าวต้าเฟิงติดตามอยู่ด้านหลัง ขณะที่กระโดดลงจากม้าก็สบถหยาบไปด้วย อวิ๋นคุนรั้งเข้าไว้แล้วเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น จ้าวต้าเฟิงสบถหยาบไปด้วยและเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด จากนั้นติดตามทหารนกอินทรีไป อวิ๋นคุนผายมือ สั่งการพวกเขาให้รีบกลับไปทำแผลที่ค่าย
ภายในค่ายทหารใหญ่ของหันซังเกอ เว่ยจางวางเหยาเยี่ยนอวี่ลงบนเตียงที่อยู่หลังฉากกั้นอย่างระมัดระวัง ตอนนี้เวลานี้ เขาเจ็บปวดจนเหมือนจะขาดใจตาย ช่างเป็นความเจ็บปวดที่ราวกับตายทั้งเป็น
นางกันลูกดอกนั้นแทนตนเอง เขาแทบอยากจะเอาลูกดอกนี้แทงลงกลางใจของตนเอง ต่อให้ตอนนั้นตนจะต้องตายคาที่ ก็ไม่ยอมให้นางเจอกับความทุกข์ทรมานเช่นนี้แน่นอน
เซียวหลินได้ตามหมอทหารเข้ามาทำแผลให้เหยาเยี่ยนอวี่ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว เหยาเยี่ยนอวี่กลับผายมือแล้วปฏิเสธกลับ
“คุณหนูเหยา…แผลนี้ต้องรีบทำประเดี๋ยวนี้” หันซังเกอขมวดคิ้วเป็นปม
เซียวหลินก็เกลี้ยกล่อมขึ้น “เจ้าอย่าดื้อสิ หากยังไม่รีบทำแผล เจ้าต้องเสียเลือดไปมากกว่านี้แน่ แล้วจะหายยากกว่าเดิม!”
เหยาเยี่ยนอวี่จับลูกดอกที่แทงอยู่ตรงท้องน้อย แล้วขมวดคิ้วทนกับความทุกข์ทรมาน พร้อมพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “รอ…ชุ่ยเวยมา”
“ชุ่ยเวยล่ะ…แค่กๆ…” เสียงของเว่ยจางแหบอย่างผิดปกติ หลังจากพูดจบก็อดที่จะกระแอมกระไอไม่ได้ กลับมีเลือดออกจากปากของเขา
“เสี่ยนจวิน!” “หันซังเกอเห็นสภาพของเขาจึงสะดุ้งตกใจทันที แล้วรีบเข้าไปจับไหล่ของเว่ยจาง “เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”
“ชุ่ยเวยล่ะ!” เว่ยจางตะคอกจนทำให้หมอทหารที่อยู่ด้านข้างถึงกับถอยไปด้านหลังสองก้าว
“มาแล้ว!” ถังเซียวอี้อุ้มชุ่ยเวยเข้ามาในกระโจมแล้ววางนางลงตรงหน้าเตียงโดยตรง “ท่านแม่ทัพ! ชุ่ยเวย…เร็ว!”
“คุณหนู! คุณหนูเป็นเช่นไรบ้าง!” ชุ่ยเวยวิ่งพุ่งไปตรงหน้าเหยาเยี่ยนอวี่แล้วร้องห่มร้องไห้ขึ้น
“ไม่ต้องร้อง! ข้ายังไม่ตาย” เหยาเยี่ยนอวี่พูดด้วยเสียงอ่อนแอ “เช็ดน้ำ…ตาให้แห้ง แล้วเตรียมตัวรักษาข้า!”
“คุณหนู! คุณหนู!” ชุ่ยผิงที่ถูกหันซังเย่ว์พาเข้ามา พอเห็นเหยาเยี่ยนอวี่ก็ทรุดตัวลงบนพื้นทันที
“อย่าร้องไห้กันเลย!” หันซังเกอพึมพำด้วยเสียงต่ำ “คุณหนูของพวกเจ้ายังหวังให้พวกเจ้าเป็นคนรักษาอยู่! เก็บน้ำตาของพวกเจ้าไว้เสีย!”
ชุ่ยเวยและวุ่ยผิงต่างก็หยุดร้องไห้ ต่างคนต่างเช็ดน้ำตาทันที
เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างอ่อนแรง แล้วพูดขึ้น “หากมีกระจก ก็เอามาให้ข้าหน่อยเถอะ”
“เจ้าจะเอากระจกไปทำอะไร” หันซังเกอเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
เหยาเยี่ยนอวี่ยกยิ้มอีกครั้ง แล้วมองสาวใช้สองคนที่ร้องไห้จนตาแดง พร้อมพูดขึ้น “สั่งให้ใครก็ได้มายกกระจกไว้ที ข้าจะดูแผลของตัวเองไปด้วย จะได้สอนพวกนางทำแผลไปด้วย”
“…” ต่อให้หันซังเกอจะเป็นบุรุษที่เข้มแข็งเพียงใด พอได้ยินคำพูดเช่นนี้ ก็อดรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้
เว่ยจางยิ่งทนดูไม่ได้อยู่แล้ว จึงกุมมือเหยาเยี่ยนอวี่พร้อมก้มหน้าลงต่ำ น้ำตาหยดลงกลางฝ่ามือนางสองหยด
เหยาเยี่ยนอวี่พยายามยกมือตัวเองขึ้น แล้วตบหลังมือของเว่ยจาง พร้อมพูดด้วยเสียงเบา “พอเถอะ แผลของข้าอยู่ตรงหน้าท้อง คุณชายทั้งหลายได้โปรดออกไปก่อนเถอะ”
หันซังเกอพลันสั่งให้คนข้างนอกมาเอากระจกเข้ามาหนึ่งบานแล้วพูดด้วยความลำบากใจ “กระจกนี้ให้ใครถือดี หมอทหาร…”
“ข้าเอง” เว่ยจางยืนขึ้นแล้วรับกระจกนั้นมา
ชุ่ยเวยเปิดกล่องยาไปด้วยและพูดขึ้น “คุณหนูเสียเลือดมากเพียงนั้น ปลายลูกดอกนี้มีตะขอ ประเดี๋ยวตอนดึงมันออกมา เกรงว่าเลือดยังคงไหล…”
“ใช้เลือดของข้า” เว่ยจางเลิกแขนเสื้อขึ้นโดยที่ไม่ลังเล
ชุ่ยผิงขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ “เลือดของแม่ทัพ คุณหนูใช้ไม่ได้เจ้าค่ะ”
เหยาเยี่ยนอวี่หันไปมองเว่ยจางเพียงชั่วพริบตาแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “กลุ่มเลือดของข้าเหมือนของแม่ทัพหัน”
“ได้ เช่นนั้นก็ใช้ของข้าเถอะ” หันซังเกอเลิกแขนเสื้ออย่างไม่ลังเล
“ใช้ของข้าเถอะ!” หันซังเย่ว์พุ่งเข้าไป “เลือดของข้าเหมือนของพี่ชายข้า”
ชุ่ยผิงมองเหยาเยี่ยนอวี่เพียงชั่วพริบตา เหยาเยี่ยนอวี่พยักหน้าเล็กน้อย นางจึงเอากระบอกถ่ายเลือดมา แล้วใช้ข้างที่มีเข็มแทงเข้าไปหลอดเลือดตรงแขนของหันซังเย่ว์ หลังจากสูดเลือดออกมาแล้ว ก็ใช้ปลายเข็มทิ่มเข้าไปหลอดเลือดตรงแขนของเหยาเยี่ยนอวี่
