หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 341 ปับปับปับคืออะไร

บทที่ 341 ปับปับปับคืออะไร

“อืม!” แน่นอนนางรู้ว่าเป็นนักฆ่าของยิงจวน เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงตามไล่ฆ่าสองคนนั้น “ไปช่วยสองคนนั้น จำไว้ว่า แอบช่วยอย่างเงียบๆ”

ไม่ว่าจะพูดอีกอย่างไร นางก็ถือว่าเป็นคนของเรือแห่งความสิ้นหวัง

และเจ้าของเรือแห่งความสิ้นหวัง——หานแส ก็เป็นพี่ใหญ่ของยิงจวน แน่นอนว่าการช่วยคนของนางนั้นไม่สามารถให้คนของยิงจวนรู้ได้ว่าเป็นนาง

“ใช่!”

จื่อเฟิงเป็นผู้นำทาง

หลานเยาเยาก็ขี่สวนหยู่ไปหลบอยู่ในความมืด……

แม้ว่าจื่อเฟิงจะยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บภายใน แต่ก็ยังสามารถรับมือกับยิงจวนยายเมิ่งทั้งสองคนและยังจัดการกับนักฆ่าศพแห้งได้

สำหรับสิ่งนี้!

หลานเยาเยาก็ไม่ได้กังวลเลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนนี้นางนั่งอยู่บนพื้น พิงก้อนหินก้อนใหญ่ ที่ล้อมรอบไปด้วยใบเฮาเช่า ตราบใดที่ไม่ได้มายังด้านหน้าของหินก่อนใหญ่ ก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่ามีนางอยู่อย่างแน่นอน

หลานเยาเยานั่งไขว่ห้าง

หลังจากเงียบสงบ ก็รู้สึกหิวแล้ว จึงได้ไปหาในช่องว่างของระบบ พบว่าของกินได้กินไปหมดแล้วตั้งแต่ที่อยู่ในวังหิมะแล้ว และแม้แต่เศษก็ไม่มีเหลือเลย

“เฮ้อ หิวมาก!”

การรอใครบางคนในสภาพที่หิวโหย เป็นเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องง่ายเรื่องหนึ่ง

ดังนั้น นางจึงได้แต่หาคนมาคุยด้วยเท่านั้น

แต่ที่นี่นอกจากตัวนางเองแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นเลย นางจึงได้แต่สื่อสารกับระบบได้เท่านั้น

“เจ้าระบบ การจะไปถึงระดับห้าจำเป็นต้องทำภารกิจแบบใดให้สำเร็จ”

หลังจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้เลื่อนระดับไปถึงระดับสี่ตั้งแต่สามปีก่อน ก็ไม่เคยได้รับการเลื่อนระดับขึ้นอีก นางจึงอยากรู้เล็กน้อยว่าจะต้องทำภารกิจใดถึงจะไปถึงระดับห้า

ใครจะรู้……

【เจ้านาย! ฉันเหนื่อยใจมากกับการที่จะต้องบอกท่านว่า ระบบได้เลื่อนระดับเป็นระดับห้ามานานแล้ว เครื่องมือทางการแพทย์และยาได้มีการแสดงให้ท่านแล้ว เพียงแต่ท่านไม่เคยตรวจสอบเลยเท่านั้นเอง】ระบบส่งเสียงที่น่าเบื่อหน่ายออกมา

ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านายเบื่อ เดาว่าตนเองก็คงถูกลืมไปสุดขอบฟ้าแล้ว

อะไรนะ

เลื่อนระดับแล้วอย่างนั้นหรือ

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่กัน ทำไมตนเองไม่ได้รับข่าวสารใดๆ เลย

“คุณรีบพูดให้ชัดเจน จะต้องทำภารกิจอะไรจึงจะเลื่อนระดับได้ถึงระดับห้า ทำไมจึงรู้สึกว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลยก็มีการเลื่อนระดับแล้วล่ะ”

【……】เจ้าระบบปาดเหงื่อโดยไม่พูดอะไร

ยังไม่ได้ทำอะไรเลยหรือ

สิ่งที่ควรทำหรือไม่ควรทำ ก็ล้วนทำหมดแล้ว

“ทำไมไม่พูดล่ะ รีบพูดสิ! ตกลงว่ามันคือภารกิจอะไร

【ปับ ๆ ๆ!】

“เป็นบ้าอะไร”

【ก็คือจะต้องมีการปับปับปับกับคนกรุ๊ปเลือด A3! ไม่ได้ว่าท่านนะเจ้านาย ภารกิจแบบนี้ในระหว่างที่กระบวนการของภารกิจจะสำเร็จ ท่านไม่ควรจะมาปิดกั้นฉัน】

ฉากที่ดุเดือดขนาดนี้ ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอันตรายเลยสักนิด น่าเสียดายที่สุด

“……”

ใบหน้าของหลานเยาเยาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที ทำให้ฉากนั้นได้ปรากฏขึ้นมาในความคิดอีกครั้ง จมูกก็ร้อนขึ้นในทันที ราวกับรู้สึกว่าจะมีเลือดกำเดาไหล

หลานเยาเยารู้สึกไม่ดี

สลัดภาพที่สกปรกในความคิดออกไปทันที และไอขึ้นเบาๆ

“โธ่ ในเมื่อภารกิจระดับห้าได้สำเร็จแล้ว และยังสำเร็จจนยอดเยี่ยมอีกด้วย

อย่างนั้นคุณบอกฉันมา ว่าภารกิจในการเลื่อนระดับระบบของระดับห้าคืออะไร และยังต้องเลื่อนระดับอีกกี่ระดับ จึงจะถือว่าระบบเลื่อนระดับเสร็จสมบูรณ์”

หลานเยาเยาอาจจะตรวจสอบเครื่องมือทางการแพทย์และตัวยาที่เพิ่งเปิดใหม่แล้ว ทำให้นางตกใจมากจนไม่ไหวแล้ว

ทั้งหมดล้วนเป็นเครื่องมือทางการแพทย์ชั้นสูง เช่น หนึ่งในเครื่องมือใดเครื่องมือหนึ่ง หากมีคนต้องการเปลี่ยนหัวใจ เพียงหาหัวใจที่เหมาะสมได้ จากนั้นนำไปใส่ไว้ด้วยกันกับคนก็ได้แล้ว

การทำงานอัตโนมัติทั้งหมดนี้ เป็นเพียงเครื่องมือทางการแพทย์ที่ฝืนธรรมชาติ

แน่นอน!

สิ่งนี้จำเป็นต้องได้รับการประคับประคองความเข้มแข็งทางจิตใจอย่างมหาศาล

นอกจากเครื่องมือทางการแพทย์ที่ชาญฉลาดแล้ว ตัวยาที่เพิ่งเปิดใหม่ ก็แทบจะเหมือนกับยาขนานวิเศษ

ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นทันที

ดังนั้น!

นางจึงอยากรู้ว่าภารกิจในการไปถึงระดับหกนั้นคืออะไร

คงจะไม่สามารถช่วยคนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้จริงๆใช่ไหม

【เจ้านาย ฉันจะบอกปัญหาที่หนักหน่วงปัญหาหนึ่งให้กับท่าน ระดับถัดไป ก็คือภารกิจของการเลื่อนระดับสู่ระดับที่หกซึ่งเป็นภารกิจการเลื่อนระดับขั้นสุดท้าย

สำหรับภารกิจนั้นคืออะไร ฉันยังไม่สามารถบอกได้ชัดเจนในตอนนี้ และหลังจากการเลื่อนระดับขั้นสุดท้ายเสร็จสมบูรณ์ จะเปิดเผยอะไรออกมาฉันก็ไม่อาจรู้】

เอ่อ……

แม้แต่การเลื่อนระดับขั้นสุดท้ายตัวระบบเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ คงจะไม่พ้นการเวียนว่ายตายเกิดใช่ไหม

หากเป็นเช่นนั้น ก็คงจะไร้สาระเกินไป

เดิมทีหลานเยาเยาต้องการให้เจ้าระบบบอกลาไป แต่กลับพบว่า……เจ้าระบบจึงได้บอกลาอย่างตระหนักรู้ถึงสถานการณ์ในขณะนั้นเป็นอย่างดี

“……”

เป็นจริงอย่างที่คิด!

หลังจากการเลื่อนระดับใหม่นั้น เจ้าระบบก็พูดจาไม่เป็นกลไกแล้ว สมองก็ยิ่งฉลาดขึ้นเรื่อยๆ

ไม่เลวไม่เลว

หลังจากเจ้าระบบได้บอกลาไปเอง หลานเยาเยาก็รีบตรวจสอบสิ่งที่เพิ่งเปิดใหม่ทั้งหมด ยิ่งตรวจสอบก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น

จึงหัวเราะออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ

“ฮ่าฮ่าฮ่า……”

เวลาผ่านไปเกือบจะครึ่งชั่วโมง หลานเยาเยาที่นั่งพิงก้องหินอยู่ก็ได้ยินเสียงของฝีเท้า

ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าใครกลับมา นางจึงหยิบยาเม็ดที่เพิ่งเปิดใหม่ออกมาหนึ่งเม็ด และยืนขึ้นด้วยหน้าตาที่งดงามและมีเสน่ห์

ยังไม่ทันจะเอ่ยปาก

ก็ทำให้คนที่มาต้องตกใจราวกับไก่พองขน และถอยออกไปหลายก้าว

“……”

ไม่ใช่จื่อเฟิง

สายตาของหลานเยาเยากลายเป็นแหลมคมขึ้นทันที เมื่อได้เห็นคนที่ตกใจกลัวจนปิดบังใบหน้าของตนเองคนนั้นได้เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง

หลานเยาเยาก็กลอกตาใส่โดยตรง

เขาเป็นคนคุ้นเคยที่กวนประสาท ก็คือโม่เหลียงเฉิน

โม่เหลียงเฉินซึ่งมีเงาร่างของเทพธิดาอยู่แต่เดิม ตอนนี้กลับมีใบหน้าที่ซีดเซียวหมดแล้ว

หลังจากยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเป็นเทพธิดา เขาก็ปกปิดหัวใจของตนเองที่กำลังจะกระโดดออกมา

“เทพ เทพธิดา!”

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” หลานเยาเยาถาม

“ทำธุระนิดหน่อย” เพียงแต่ว่าถูกคนช่วงชิงไปก่อนแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยได้จัดการเรื่องต่างๆ

พูดจบ โม่เหลียงเฉินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และรีบถามไปอย่างสงสัยทันที “เทพธิดาคงจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนของยิงจวนใช่ไหม”

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

หลานเยาเยามองไปยังโม่เหลียงเฉินอย่างดูแคลน มองเขาด้วยท่าทางที่กระอักกระอ่วน และยิ้มอย่างชั่วร้าย “ดูเหมือนว่าจะก่อเรื่องยุ่งมาสินะ!” เมื่อเห็นโม่เหลียงเฉินไม่ได้พูดอะไร หลานเยาเยาจึงได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“มีอะไรกินไหม”

“มี มี” โม่เหลียงเฉินได้หยิบเสบียงอาหารนิดหน่อยออกมาจากถุงเล็กๆ ที่แขวนอยู่ที่เอว หลังจากมอบให้กับเทพธิดา จึงรู้ตัวในทันที

ทำไมเขาจะต้องให้นางกินด้วยล่ะ

แต่ ก็ได้ยื่นมือออกไปแล้ว และทันทีที่ยื่นมือออกไป เสบียงอาหารนั้นก็ได้ถูกหยิบไปแล้ว

หลานเยาเยากินไปหนึ่งคำ แววตาก็เปล่งประกายขึ้น

“ได้สิ!เสบียงอาหารมีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย เอาสิ แบ่งให้เจ้า”

“โอ้ ดีเลย!”

เดิมทีโม่เหลียงเฉินไม่ได้รู้สึกหิว แต่เมื่อเห็นเทพธิดากำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย เขาก็รีบหยิบมากินโดยสัญชาตญาณ

เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของเทพธิดา รวมทั้งรอยประทับรูปดอกไม้ที่สวยงามที่เบ่งบานบนใบหน้า ก็นึกขึ้นมาได้ถึงคำพูดที่เย่แจ๋หยิ่งได้พูดกับเขา

ดังนั้น!

หยิบเมล็ดแตงโม่ถุงเล็กๆ ออกมาจากแขนเสื้อ

“ต้องการสิ่งนี้ไหม”

ตอนนี้ หลานเยาเยาได้งอมุมปาก มองตรงไปยังดวงตาของโม่เหลียงเฉิน

“เจ้าก็รู้แล้วหรือ”

โม่เหลียงเฉินเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันของเย่แจ๋หยิ่ง อีกทั้งเป็นคนสนิทเย่แจ๋หยิ่ง และเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียด เมื่อเห็นท่าทีนี้ของเขา ก็เดาได้ว่านางคือใคร

“เอ๊ะ”

โม่เหลียงเฉินไม่แน่ใจว่านางกำลังถามถึงอะไร

“ช่างเถอะ” หลานเยาเยาหยิบเมล็ดแตงโมถุงเล็กๆ ในมือ แทะเมล็ดแตงโมไปด้วยถามไปด้วยว่า “เจ้าเป็นคนมาช่วยอาฝูและโม่ซางหรือ”

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดร้าย เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง?ไม่ใช่เลย ตั้งแต่เขาแต่งงานกับคุณหนูหกของจวนแม่ทัพก็เปลี่ยนไปแล้ว “เยาเยาร่างกายอ่อนแอ ไม่ชอบพูดคุย ข้าไม่วางใจให้เขาไปคนเดียว”รู้สึกอับอายนัก!พระชายาใช้ไม้ตีรัชทายาท นังเสแสร้ง ปากนั้นสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ยังไม่วางใจอีกหรือ?“เยาเยา นางไม่มีความรู้ที่เกี่ยวกับสงคราม ฝีมือทางการแพทย์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเจ้าอย่ารังแกนาง”ทหารของฝ่ายศัตรูกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ทหารสิบหมื่นที่ถูกพระชายาวางแผนมาเป็นเชลยศึกกำลังรอการถอนพิษอยู่ นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ของพระชายาเย่ หรอ?“ เยาเยานางไร้เดียงสา ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น” ทหารทั้งหลายเหลือบมองเจ้านายที่กำลังหลีกเลี่ยงเพื่อความรัก เจ้านาย จริยธรรมของท่านที่อยู่ไหน?

Comment

Options

not work with dark mode
Reset