บทที่ 407 สาวใช้ที่น่ารังเกียจ หยาบคายใช้อำนาจบาตรใหญ่
ขณะนี้!
รถม้าสีแดงเข้มขี่ช้าๆมาบนถนนแสนไกล เมื่อผู้คนเห็นรถม้าสีนี้และดูมีอำนาจ ก็รีบสงบลงอย่างรู้ตัวเอง
เทพธิดามาแล้ว!
ดูท่าเทพธิดาจะมาเพื่อกระเป๋าพยาบาล
รถม้าสีแดงหยุดที่ประตูร้านประมูลเสินตู หลานเยาเยาเดินออกมาจากด้านในด้วยท่าทางเย่อหยิ่งมีสง่าราศี ทำเอาทุกคนฮือฮาในความงาม
โดยเฉพาะชายหนุ่มวัยรุ่นพวกนั้น ที่เอ่ยชมหน้าตาและคุณสมบัติของเทพธิดาไม่ขาดปาก ลูกตาของพวกเขาแทบมองตรงกันไปทั้งหมด
เมื่อได้ยินว่าเทพธิดามาแล้ว
ท่านหานที่เป็นผู้ดูแลก็รีบออกมายังประตูเพื่อต้อนรับ: “ผู้น้อยขอคารวะ……”
“ท่านหานไม่ต้องพิธีรีตอง”เมื่อเห็นว่าท่านหานจะคารวะ หลานเยาเยาก็รีบโบกแขน เพื่อบอกเขาว่าไม่ต้องคารวะ
“ขอบพระทัยเทพธิดา เชิญเทพธิดาด้านในนี้”เดิมท่านหานนั้นเคยเจอเทพธิดาแล้ว และก็มีความประทับใจที่ดีต่อเทพธิดา ตอนนี้มาเห็นเทพธิดาเมตตาอ่อนโยนเช่นนี้ ความประทับใจก็ยิ่งดี
“รบกวนท่านหานแล้ว”
ไม่เจอกันสามปี ผมของท่านหานก็เป็นสีขาวบางส่วน แม้แต่เคราขาวก็ยาวขึ้นมา แต่แววตายังคงประกายแวววาว
ตอนที่ท่านหานพานางมายังประตูห้องหรู
จู่ๆหลานเยาเยาก็หยุดฝีเท้าลง
นี่……
นี่เป็นห้องหรูที่นางอยู่เมื่อสามปีก่อนตอนที่เข้ามาร้านประมูลเสินตูครั้งแรก คิดไม่ถึงว่าหลังจากสามปีจะได้เข้ามาร้านประมูลเสินตูอีกครั้ง ท่านหานไม่รู้ว่านางคือเด็กน้อยที่ประมูลกระเป๋าพยาบาลนั่น แต่ก็เตรียมห้องนี้ให้นางโดยบังเอิญ
นางกับห้องหรูนี้ถือว่ามีวาสนาต่อกันละ!
ท่านหานไม่รู้ว่าเพราะอะไร ดังนั้นเมื่อเห็นเทพธิดาหยุดฝีเท้า จึงถามขึ้นอย่างสงสัย:
“เป็นอะไรหรือ มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสมหรือไม่?”
ที่จริงท่านหานไม่ได้ตั้งใจจะจัดห้องนี้ให้เทพธิดา แต่เมื่อวานตอนที่เทพธิดาส่งคนมาจองห้อง เหลือเพียงแต่ห้องนี้
แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ เค้าโครงและรูปแบบภายในห้องหรูนั้นสง่างามมาก วิสัยทัศน์ก็ดีมาก เหลือไว้ให้เทพธิดานั้นก็ค่อนข้างเหมาะสมแล้ว
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าห้องหรูนี้ดีมาก”
หลังจากที่หลานเยาเยาเข้าไป ท่านหานก็รีบสั่งคนใช้ข้างๆนายหนึ่ง ว่าให้เอาชาที่เย็นเล็กน้อยบนโต๊ะไปเททิ้ง แล้วก็ยังสั่งให้คนรับใช้ไปเปลี่ยนใบชาที่ดีที่สุดในร้านประมูลเสินตูมา
หลังจากที่เห็นว่าเทพธิดานั้นพึงพอใจกับห้องนี้ ท่านหานก็ออกไป
เพราะหลานเยาเยามาค่อนข้างเร็ว ระยะเวลากว่าจะเริ่มการประมูลนั้นยังเหลืออยู่ครึ่งก้านธูป
ดังนั้น นางจึงอยู่ในห้องหรูอย่างไม่มีอะไรทำ
เมื่ออยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ได้กิน หลานเยาเยาก็หยิบเหรียญเงินออกมาเล่นเคาะๆ แต่กลับรู้สึกเบื่อยิ่งกว่าเดิม
ดังนั้นจึงทำได้เพียงงีบหลับ
จื่อซีและจื่อเฟิงเห็นจนไม่รู้สึกประหลาดใจ มองคุณหนูของตัวเองหลับฟุบอยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าปกติ
ส่วนองครักษ์ผู้นั้นไม่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับเทพธิดา เมื่อเห็นท่าทางนาง ก็มีความดูถูกขึ้นมาในแววตา
แต่ทว่า……
หลานเยาเยาเพิ่งหลับตาได้ไม่นาน ก็มีเสียง “เพล้ง”เสียงดังแสบแก้วหูดังเข้ามาในหู และมันทรมานหู
บนระเบียงด้านนอก
“แม่นาง ขอโทษ ขอโทษ ข้าน้อยมิได้ตั้งใจ ข้าน้อยจะเช็ดให้สะอาดเอง”
เสียงถ่อมตัวของผู้ชายดังขึ้น เขาเอ่ยขอโทษอย่างร้อนรน แต่สิ่งที่ได้รับไม่ใช่การให้อภัย กลับเป็นเสียงด่าทอถากถาง
“เจ้าเป็นใคร ก็เป็นแค่คนใช้ต่ำต้อย ตั้งใจทำให้เสื้อผ้าของข้าเปียก และยังน่ารังเกียจคิดเอาเปรียบข้าอีก เจ้าเหมาะสมงั้นเหรอ?”
“แม่นาง ขอโทษจริงๆ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อีกอย่างก็เห็นชัดๆว่าท่านเป็นคนชนมาก่อน”
ประโยคท้ายนั่น เสียงของคนใช้เบาลงมาก
“เพี๊ยะ” เสียงตบหูดังกังวาน จากนั้นก็มีเสียงแหลมของผู้หญิงดังขึ้น:
“เจ้าว่าอะไรนะ? บอกว่าข้านั้นชนเองหรือ? คิดไม่ถึงจริงๆว่าพวกเจ้าร้านประมูลเสินตูจะมีพฤติกรรมเช่นนี้ เห็นๆอยู่ว่าเจ้าคว่ำกาน้ำชาเอง แล้วก็มาเปียกข้า ยังกล้ามาใส่ร้ายข้าอีก
ถ้าคุณหนูของข้ามา ข้าจะให้คุณหนูของข้าตัดหัวเจ้าซะ ดูท่าทางยาจกของเจ้าคงชดใช้เสื้อผ้าใหม่ให้ไม่ได้
เอาอย่างนี้แล้วกัน! เจ้าก็คุกเข่าไปที่พื้น แล้วก็เลียน้ำชาที่คว่ำลงพื้นออกไปให้หมด แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป ไม่เช่นนั้นอย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ”
เสียงถากถางโอหังของผู้หญิงดังขึ้นเรื่อยๆ พูดจบก็ยังพูดหัวเราะกับหญิงสาวข้างๆอีกคนว่า:
“เสี้ยฮัว เห็นรึยัง เป็นคนใช้ก็ต่ำต้อยเช่นนี้ พวกเราสั่งให้เขาทำอะไรเขาก็ต้องทำ?”
“ชุนซวง ช่างเถอะ! เจ้าขัดสองขาเขา ตบหูเขากี่ทีก็ได้ อย่างไรที่นี่ก็เป็นร้านประมูลเสินตู พวกเราก็ไม่ใช่คุณหนู เป็นเพียงสาวใช้ข้างกายก็เท่านั้น”
สาวใช้ที่ชื่อชุนซวงพอได้ฟังก็รู้สึกไม่สบายใจ นางรีบพูดอย่างอวดดีว่า:
“กลัวอะไร?เสี้ยฮัว ทำไมเจ้าขี้ขลาดขนาดนี้ ร้านประมูลเสินตูแล้วยังไง? หรือการที่คนใช้ของพวกเขาทำน้ำชาร้อนๆหกเปียกใส่เสื้อผ้าข้า
แล้วข้าไม่ต้องให้เขาชดใช้อะไรเลย ก็เพียงแค่ให้เขาเลียน้ำชาที่อยู่บนพื้นให้สะอาดก็เท่านั้น หรือเขาไม่เต็มใจ?
เขาควรจะยิ้มกล่าวซาบซึ้งบุญคุณข้าด้วยซ้ำ นอกจากนั้น พวกเราก็เป็นคนของจวนเฉิงเสี้ยง แม้จะเป็นสาวใช้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนใช้ต่ำต้อย เราก็สูงกว่า”
ในวันปกติพวกนางเดินบนถนน คุณหนูก็จะมีคนมารายล้อม รวมถึงพวกนางสาวใช้ที่ติดตามข้างกายก็ถูกมองสูงขึ้นมาหน่อยนึง
“นั่นจริงแท้แน่นอน”เสี้ยฮัวขานพูด
แต่จากนั้นนางก็พูดเสียงเบากับชุนซวงว่า:
“แต่อย่าลืมเรื่องที่คุณหนูให้พวกเราทำนะ คุณหนูชอบห้องหรูที่อยู่ด้านหน้าเป็นที่สุด ได้ยินมาว่าในนั้นมีคนเข้าไปอยู่แล้ว!”
“อะไร? ห้องหรูที่คุณหนูต้องการนั้นมีคนยึดใช้ไปแล้วเหรอ? ใครมันไม่รู้ผิดชอบชั่วดีขนาดนี้?”
สีหน้าของชุนซวงเปลี่ยนไป ราวกับคุณหนูตระกูลของพวกเขาเป็นคนเปิดร้านประมูลเสินตูเสียอย่างงั้น ด้านในจะมีคนอยู่หรือไม่ก็จะต้องรอให้พวกนางเห็นด้วย
ชุนซวงไม่สนใจคนใช้ที่บีบบังคับให้คุกเข่าลงไปที่พื้นอีกแล้ว แต่เตะเขาแรงๆไปสองสามที และก็ตั้งใจเทขนมที่อยู่ในมือคนใช้ลงพื้นให้หมด
สุดท้ายก็ลากเสี้ยฮัวไปอย่างฉุนเฉียว มุ่งหน้าไปยังห้องหรูที่พวกนางพูดถึง……
เดิมทีเพราะเสียงเอะอะโวยวายนั่นทำให้หลานเยาเยาขมวดคิ้วแน่น เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเสียงฝีเท้าของสาวใช้สองคนนั้นจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องหรูที่นางอยู่
หลานเยาเยาเลิกคิ้วเล็กน้อย
กำลังสงสัยพอดีว่าทำไมจวนเฉิงเสี้ยงถึงมีสาวใช้ที่หยาบคายบ้าอำนาจขนาดนี้
“ก๊อกๆๆ……”
“ด้านในมีคนอยู่ไหม?”เสี้ยฮัวเคาะพร้อมกับลองถามหยั่งเชิง
แม้สิ่งที่พูดจะดูเกรงใจ แต่มือที่เคาะประตูนั้นไร้มารยาทมาก
พูดว่าเคาะประตู แต่ที่จริงมันเหมือนตบประตู ถ้าเพิ่มแรงอีกหน่อยก็สามารถใช้คำว่าพังประตูมาอธิบายก็ได้
เสียงเคาะประตูหนักๆไม่น่าฟังดังเข้ามาในห้องหรู แต่กลับไม่มีเสียงในห้องดังขึ้น
“เสี้ยฮัว จะต้องเกรงใจพวกเขางั้นเหรอ? เดิมที่นี่คุณหนูก็ได้จองก่อนแล้ว มีคนมาอยู่ที่คนโดยพลการและยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เจ้าเกรงใจพวกเขา แต่พวกเขากำลังแสร้งทำเป็นอยู่นะ เจ้าถอยไป ข้าเอง”
“ก๊อกๆๆ……”
คนที่เคาะประตูก่อนหน้านั้นแรงแล้ว แต่เมื่อเทียบกับเสียงเคาะประตูของคนปัจจุบันก็ถือว่าอ่อนโยนแล้ว
ชุนซวงใช้กำปั้นทุบประตู
“คนข้างในฟังข้าให้ดี ข้าคือสาวใช้ข้างกายของลูกสาวของภรรยาเอกของจวนเฉิงเสี้ยง ห้องหรูนี้เป็นของคุณหนูพวกข้า ทางที่ดีพวกเจ้ารีบเก็บข้าวของแล้วไสหัวไปซะ
ไม่เช่นนั้น รอจนคุณหนูมา พวกเจ้าจะต้องรับผิดชอบผลที่ตามมา”
