หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 670 ใครรังแกใคร

หลานเยาเยาคาดเดา บางทีแม่ทัพที่ติดตามผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูมาอาจจะไม่ได้มีเพียงไม่กี่คน เพราะโจมตีเมืองโยวกวงจึงเปลี่ยนเป็นน้อยลงไปเรื่อยๆแล้ว

แต่ทำอะไรไม่ได้ คำสั่งทหารไม่อาจขัดขืนได้ พวกเขาจำเป็นต้องทำตาม

เพราะหนึ่งเดือนมานี้ รบแพ้ติดต่อกัน เดิมที่ทหารก็ไม่มีขวัญกำลังใจ บวกกับอาหารจืดชืดไร้รสชาติ เหล่านายทหารยิ่งหมดอาลัยตายอยากอย่างไร้ที่เปรียบ

ฉะนั้น หลานเยาเยารู้ว่าผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจะต้องใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง ทำให้นางอยู่ต่อ อย่างน้อยทำให้เหล่านายทหารที่อยู่ภายใต้วิธีการฆ่าตัวตายของการโจมตีเมือง สามารถมีมื้ออาหารที่พึงพอใจได้

แต่ทว่านิสัยขี้สงสัยมากๆของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรู

เวลาที่ไม่มีเรื่อง มักจะชอบวิ่งมาที่ทหารหั่วโถว นอกจากชื่นชมฝีมือทำอาหารของนาง ถือโอกาสแอบกิน ก็คิดหาทางหลอกถามด้วยนิสัยเคยชิน

หลานเยาเยาเสแสร้งไม่รู้ ตามที่โดนหลอกถามด้วยวิธีการต่างๆก็ได้ประวัติตัวตนที่ได้คิดไว้ในใจล่วงหน้าดีแล้ว

รอจนผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจากไปแล้ว มีคนในทหารหั่วโถวปลอบนางว่าอย่าคิดมาก ยังบอกนางว่า ผู้บัญชาการทหารก็นิสัยเช่นนี้

อีกทั้งบอกเรื่องในอดีตของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูออกมา บอกว่าสิบกว่าปีก่อนยุทธการรบเหตุการณ์หนึ่ง

ตอนนั้นขณะที่คัดเลือกแม่ทัพ มีแม่ทัพผู้หนึ่งเคยเพราะคบเพื่อนผิด อีกทั้งใช้คนจำนวนมากสู้รบพ่ายแพ้คนจำนวนน้อย ขายหน้าเป็นที่สุด มีคนบอกว่าแม่ทัพผู้นั้นก็คือไส้ศึกของประเทศอื่น ทำให้ผู้บัญชาการทหารป้องกันระวังแม่ทัพผู้นั้นเป็นอย่างมาก ยังมักจะไปหยั่งเชิงตลอดเวลา

ไม่ต้องพูดเลย ยังถูกเขาทดสอบหยั่งเชิงออกมาได้จริงๆ โดยส่วนตัวของแม่ทัพผู้นั้นได้มีการไปมาหาสู่กับประเทศอื่นจริงๆ

หลังจากนั้นเป็นต้นมา

ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูก็กระตือรือร้นกับการทดสอบหยั่งเชิงมาตลอด ไม่ว่าจะสงสัยหรือไม่สงสัย แค่เพียงพูดจาหรือทำเรื่องบางอย่าง มักจะแฝงไปด้วยการทดสอบหยั่งเชิงเสมอ ไม่ว่ากับใครก็เป็นเหมือนกัน ทุกคนล้วนเคยชินเป็นเรื่องปกติแล้ว

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!

ก่อนหน้านี้อยู่ที่นี่มักจะเห็นผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูมาเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่ทหารหั่วโถวทางนี้ ยังถามนางหลากหลายเรื่องอีก หลานเยาเยายังคิดว่าตัวเองถูกสงสัยซะแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะทำเรื่องใดล้วนระแวดระวังเป็นที่สุด

คิดไม่ถึง จะได้พบเจอคนขี้สงสัย

เช่นนี้นางก็วางใจแล้ว

ผ่านการโจมตีเมืองอีกสองสามรอบแล้ว อีกทั้งผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูยังได้รับจดหมายเร่งด่วนแปดร้อยลี้มากขึ้นเรื่อยๆ ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูที่ไม่มีเวลามาเดินเตร็ดเตร่ที่ทหารหั่วโถวตรงนี้ มองดูเมืองโยวกวงที่อยู่ใกล้เพียงตรงหน้า ร้อนใจจนกลัดกลุ้มกระวนกระวาย

ด้วยเหตุนี้!

เขาวางแผนสู้กันจนตายไปทั้งสองฝ่าย พรุ่งนี้ทหารม้าทั้งหมดไปโจมตีเมืองโยวกวง แม้ว่าจะใช้ชีวิตคนไปถม ก็ต้องตัดเมืองโยวกวงเป็นรูให้ได้

คำสั่งนี้สั่งการไป

กองทัพที่ขวัญกำลังทหารอ่อนแอในทีแรก คราวนี้ยิ่งเป็นการกล่าวด้วยความคับข้องแค้นใจ

ทุกคนล้วนมาที่ทหารหั่วโถวเรียกร้องให้ทำอาหารมื้อสุดท้ายให้อร่อยๆ อย่างไรเสียพวกเขาก็กินข้าวมื้อก่อนโดนตัดหัวเชียวนะ!

หลานเยาเยารู้ โอกาสอันยอดเยี่ยมมาถึงแล้ว

ขณะที่ทหารของศัตรูกองทัพใหญ่ทั้งหมดเตรียมกำลังพลเข้าบุกโจมตีวันนั้น ฐานะหนึ่งในสมาชิกทหารหั่วโถว หลานเยาเยาก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงการถูกผลักเข้าไปในสนามรบไม่ได้

วันนี้หลานเยาเยาเงียบสงบเป็นพิเศษ จับจ้องมองดูเมืองโยวกวงที่อยู่ใกล้เพียงตรงหน้าแต่ก็กลับอยู่ไกลสุดขอบฟ้า ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูเห็นนางแล้ว ก็อดที่จะหลีกเลี่ยงสายตาไปไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง!

เดิมทีคนอื่นเขาสามารถใช้ชีวิตดีๆได้

เป็นเขาที่ต้องการให้คนอื่นอยู่ให้ได้ ตอนนี้ยังต้องการให้ทหารหั่วโถวที่ไม่มีความสามารถในการสู้รบพุ่งเข้าไปก่อน ตัดแนวหลังที่ทำอาหารให้นายทหาร และก็เพราะต้องการให้พลทหารทั้งหมดโอบอุ้มความเด็ดเดี่ยวที่จะต้องตายไปโจมตีเมืองโยวกวง โจมตีได้ก็สามารถมีชีวิตได้ มิเช่นนั้นจำต้องตายทั้งหมด

มีแม่ทัพผู้หนึ่งให้โอวาทก่อนทำสงคราม หลังจากให้โอวาทเสร็จ ขวัญกำลังใจของทหารยังคงอึมครึมไร้ชีวิตชีวาทั้งผืนแผ่น

เขาอดมองไปทางหลานเยาเยาไม่ได้: “หลานเทียน เจอกันใหม่ชาติหน้า!”

ประโยคนี้เป็นคำพูดจากใจจริง

อย่างไรเสีย สงครามในวันนี้ ฝ่ายตรงข้ามเป็นอ๋องเย่ที่มีอำนาจอิทธิพลเหนือผู้ใด เป็นที่รู้จักในนามเทพสงครามของประเทศก่วงส้า เปิดศึกกับเขา อีกทั้งภายใต้สถานการณ์กำลังทหารที่แตกต่างกันเป็นอย่างมาก ด้านหน้าสุดที่พุ่งไป มีเพียงทางตายสถานเดียว

หลานเยาเยาที่เปลี่ยนชื่อเป็นหลานเทียนวันนี้สงบนิ่งเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด นางพยักหน้าเพียงเบาๆ เงยหน้ามองดูดวงอาทิตย์ที่แสบตาบนท้องฟ้าเปิดปากกล่าวว่า:

“ไม่เป็นไร เป็นตายตามชะตาชีวิต มั่งมีศรีสุขอยู่ที่สวรรค์ลิขิต”

พูดจบ!

นางเดินโซเซก้าวหนึ่งอย่างฉับพลัน ตาสองข้างเหลือก ล้มพับลงบนพื้น

“เห้ย หลานเทียน เจ้าอย่าแกล้งตายนะ! แกล้งตายข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้ เร็ว รีบลุกขึ้น” แม่ทัพที่เดิมทียังมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย เวลานี้ล้วนรู้สึกขายหน้าแทนนางแล้ว ยกเท้าถีบนางเบาๆ

“หลบหนีก่อนจะสู้รบก็คือตาย วิธีนี้ใช้ไม่ได้”

แต่ไม่ช้า

แม่ทัพผู้นั้นก็อึ้งไปแล้ว

เพราะตัวเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติแล้ว ยังไม่ได้รับรู้ดีๆว่านั่นคือความรู้สึกอะไร ก็ค่อยๆสูญเสียสติสัมปชัญญะแล้ว ต่อจากนั้น พลทหารก็ล้มลงมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเป็นแถวๆ เป็นด้านๆ ไม่กี่นาที พลทหารทั้งกองทัพทั้งหมดล้มลง มีเพียงผู้บัญชาการทหารผู้เดียวที่นั่งอยู่ในกระโจมรถของรถทำศึก ยังคงนั่งอยู่โดยไม่เป็นอะไร

เห็นสถานการณ์ประเภทนี้

เขาตื่นตระหนกไร้ที่เปรียบ ลุกขึ้นมาช้าๆด้วยความเหลือเชื่อ เดินลงจากรถทำศึก โซซัดโซเซมองดูเหล่าพลทหารที่ล้มลงทั้งผืน เดินไปด้านหน้าทีละก้าวทีละก้าว

เวลานี้ประตูเมืองของเมืองโยวกวงเปิดกว้าง

ทหารม้าของอ๋องเย่พรั่งพรูออกมาจากประตู ตั้งขบวนอย่างรวดเร็วพุ่งเข้ามาทางนี้

ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูค่อยๆเดินไปอยู่ด้านหน้าสุด

หลานเยาเยาขยับตัวลุกขึ้นมา ในใจค่อนข้างกลัดกลุ้ม

เมื่อครู่ที่ล้มนั้น จุดที่ล้มไม่ถูกต้อง กระแทกโดนศีรษะโดยที่นางไม่ได้ระวัง ตอนนี้มึนหัวเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าสมองได้รับกระทบกระเทือนเล็กน้อยหรือไม่?

“คิดไม่ถึงว่าเป็น เป็นเจ้า!” แม้ว่าผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจะรู้สึกเหนือความคาดหมาย แต่ก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผล

“อืม เป็นข้า!” หลานเยาเยายอมรับอย่างกล้าหาญ

“เป็นผู้ใดกันแน่? ทำไมต้องทำถึงเพียงนี้?”

เขาเคยส่งคนไปตรวจสอบ ตัวตนของหลานเทียนไม่ได้มีปัญหา อีกทั้งภาพวาดของเขาก็ถูกเอาไปให้คนแยกแยะแล้ว ยืนยันว่าไม่ผิด

“ชื่อเดิมของข้าหลานเยาเยา อดีตเป็นเทพธิดา อยู่แต่ละประเทศล้วนเคยมีการปลอมแปลงชื่อ เจ้าสืบไม่พบเบาะแสแม้แต่น้อยก็เป็นปกติ”

เมื่อได้ยินคำว่าเทพธิดาสองคำ

ดวงตาของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจ้องจนแทบจะแตก ไม่เพียงกวาดตามองนางหลายครั้ง ยังคงไม่น่าเชื่อ

“เทพธิดาไม่แบ่งแยกประเทศเขตแดน สร้างความสุขความโชคดีให้ประชาชน ข้าและพลทหารทำเพื่อประเทศชาติทั้งใจ ซื่อสัตย์ภักดี สาบานว่าแม้ตายก็จะซื่อสัตย์ต่อราชสำนัก พวกข้ามีความผิดอย่างไร?”

ยิ่งไปกว่านั้น

เขาเคยได้ยินว่าเทพธิดาทำสงครามใหญ่กับราชครูเทียนเวิง ตายไปพร้อมกับราชครูเทียนเวิงในทะเลทรายแล้ว เขาไม่เคยพบเห็นหน้าตาของเทพธิดา แต่มักจะรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมือน

แต่ตั้งแต่ที่ลักษณะท่าทางการทำเรื่องที่รอบคอบไร้จุดบอด รวมทั้งการทำเรื่องโดยไม่ทิ้งร่องรอยแล้ว เป็นบุคลิกที่น่านับถือของเทพธิดาจริงๆ

“พวกเจ้าซื่อสัตย์ภักดีไม่ผิด ที่ผิดคือราชสำนักของพวกเจ้า ขณะนี้มีการรุกรานจากภายนอก พวกเขายังจะทำให้ภายในวุ่นวาย เพราะคิดว่าคนจากนอกแผ่นดินยังไม่แข็งแกร่งพอหรือ?”

ความวุ่นวายภายใน?

ระหว่างประเทศกับประเทศจะเรียกว่าความวุ่นวายภายในได้อย่างไร?

ยังมีการรุกรานจากภายนอกอะไรอีก? รวมถึงคนจากนอกแผ่นดินอะไรกัน?

ในสมองของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูสับสนไปหมด

เวลานี้เขาอดที่จะมองไปทางพระอาทิตย์บนฟ้าไม่ได้ จิตใจความคิดสับสน

“ดวงอาทิตย์วันนี้ค่อนข้างผิดปกตินะ!”

“เจ้าเดาไม่ผิด ข้าใส่ยาลงไปในอาหาร เมื่อพบแสงแดดไม่นานก็จะล้มลง”

ทั้งกองทัพจำนวนมาก นางก็จำเป็นต้องวางยาจำนวนมาก ยาที่เลือกจำต้องไร้สีไร้กลิ่น อีกทั้งนอกจากเป็นลมแล้ว ไม่มีผลเสียต่อร่างกาย ยังไงซะตัวนางเองก็ต้องเอาเข้าปากนี่!

“เจ้าแน่ใจเพียงนี้ว่าวันนี้จะต้องมีพระอาทิตย์? หากว่าวันนี้ฝนตกล่ะ?”

หลานเยาเยายิ้มแล้ว “ไม่ว่าวันนี้จะพายุโหมฝนตกหรือว่าฟ้าผ่า พระอาทิตย์ก็ยังคงลอยสูงอยู่ เพียงแค่ดวงตาของเรามองไม่เห็นก็เท่านั้น”

ร่างกายสวมชุดเกราะ แต่ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูกลับสั่นเทา เอามีดคมตรงช่วงเอวเล่มหนึ่งออกมา ยังไม่รอให้เขาลงมือ เงาคนร่างหนึ่งโจมตีมา มีดคมตกลงพื้นทันที

มองเงาร่างคนที่หยุดลงข้างกายหลานเยาเยาแวบหนึ่ง มองเขาด้วยความระมัดระวัง

ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูโมโหแล้ว: “ทำไม ยังกลัวว่าข้าจะทำร้ายเทพธิดาอีกหรือ?”

เขาเพียงแค่อยากใช้มีดใหญ่ค้ำยันพื้น ทำให้ตัวเองไม่ล้มลงไปง่ายๆขนาดนั้น อย่างไรเสียเขาเป็นผู้บัญชาการทหารนี่ จะต้องยืนหยัดให้นานสักหน่อย ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะไม่ไว้หน้าเพียงนี้

เพิ่งพูดจบ ก็ล้มไปบนพื้นทันที ปิดตาลงอย่างเลือนราง

จนกระทั่งขณะที่ลืมตาอีกครั้ง!

กองทัพใหญ่หลายหมื่นคนของเขาที่เหลือถูกจับเป็นเชลย เหล่าแม่ทัพถูกคุมขังไว้ที่หนึ่ง

อ๋องเย่ชุดคลุมสีดำทรงอำนาจทั้งตัว ก็นั่งอยู่ตรงหน้าของพวกเขาอย่างสูงส่ง ก็นั่งอยู่เช่นนั้น ไม่โกรธแต่มีพลังอำนาจในตัวเอง ทำให้คนรู้สึกกดดันเป็นที่สุด

เห็นบรรดาแม่ทัพฟื้นขึ้นมา หลังจากได้รู้จากปากของผู้บัญชาการทหารว่าทำไมพวกเขาถึงได้หมดสติแล้ว แต่ละคนโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้

และอ๋องเย่เปิดปากประโยคแรกก็คือ:

“เยาเยาไม่เข้าใจยุทธวิธีการรบ วิชาการรักษายังไม่ลึกซึ้ง พวกเจ้าเคยได้รังแกนางหรือไม่?”

แม่ทัพของประเทศศัตรูที่นิสัยตรงไปตรงมาผู้หนึ่งโกรธจนแทบจะกระอักเลือด ลากร่างกายที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง พยายามเขย่าประตูห้องขัง กล่าวด้วยความโมโหเป็นอย่างยิ่งว่า:

“กองกำลังที่ได้รับการฝึกฝนอย่างดีแสนนาย บุกโจมตีเมืองสูญเสียไปแล้วหลายหมื่น ที่เหลือถูกนางวางแผนทีเดียวจัดการทั้งหมดแล้ว ตอนนี้กำลังรอยาถอนพิษอยู่นี่? พวกเรารังแกนาง? ใครรังแกใครกันล่ะ?”

“เป็นแบบนี้ดีที่สุด หากให้ข้ารู้ว่าเส้นผมนางหลุดไปเส้นหนึ่ง เช่นนั้นก็ปรนนิบัติด้วยการลงโทษทัณฑ์อย่างหนัก”

อ๋องเย่สีหน้าเคร่งขรึม

ไม่เหมือนล้อเล่นแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นเขาอ๋องเย่แห่งประเทศก่วงส้าผู้สูงส่ง จะมาล้อเล่นกับพวกเขาคนที่ทำการพ่ายแพ้เหล่านี้ได้อย่างไรกัน

ได้ยินว่าการลงโทษทัณฑ์อย่างหนักที่อ๋องเย่กล่าวถึงน่ากลัวเป็นที่สุด อีกทั้งทำให้เหมือนตายทั้งเป็น

ด้วยเหตุนี้แต่ละคนล้วนมองไปทางผู้บัญชาการทหาร

ใช้พลังอำนาจข่มขวัญ ตบไหล่ แขกหัวนับหรือไม่?

อ๋องเย่เคลื่อนสายตาไปที่ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูในพริบตา ยิ้มอย่างเย็นยะเยือกแล้ว

“ดีมาก พยุงเขาออกมาดื่มชาร้อนๆหน่อย”

สิ้นสุดคำพูด

จื่อซีจื่อเฟิงด้านหลังอ๋องเย่ ถลกแขนเสื้อขึ้นทันที เดินไปทางห้องขัง……

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดร้าย เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง?ไม่ใช่เลย ตั้งแต่เขาแต่งงานกับคุณหนูหกของจวนแม่ทัพก็เปลี่ยนไปแล้ว “เยาเยาร่างกายอ่อนแอ ไม่ชอบพูดคุย ข้าไม่วางใจให้เขาไปคนเดียว”รู้สึกอับอายนัก!พระชายาใช้ไม้ตีรัชทายาท นังเสแสร้ง ปากนั้นสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ยังไม่วางใจอีกหรือ?“เยาเยา นางไม่มีความรู้ที่เกี่ยวกับสงคราม ฝีมือทางการแพทย์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเจ้าอย่ารังแกนาง”ทหารของฝ่ายศัตรูกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ทหารสิบหมื่นที่ถูกพระชายาวางแผนมาเป็นเชลยศึกกำลังรอการถอนพิษอยู่ นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ของพระชายาเย่ หรอ?“ เยาเยานางไร้เดียงสา ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น” ทหารทั้งหลายเหลือบมองเจ้านายที่กำลังหลีกเลี่ยงเพื่อความรัก เจ้านาย จริยธรรมของท่านที่อยู่ไหน?

Comment

Options

not work with dark mode
Reset