หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 88 ถึงเวลาเจ้าแสดงแล้ว

บทที่ 88 ถึงเวลาเจ้าแสดงแล้ว

 

ก็เพียงเท่านี้หากฮองเฮายังสงสัยอะไรก็รอจนหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของพระราชินีเสร็จสิ้นข้าก็จะตอบท่านด้วยตนเอง ท่านถามอย่างไม่จบไม่สิ้นข้าก็จะตอบอย่างไม่จบไม่สิ้น

นี่ไม่ได้ทำให้เสียบรรยากาศใช่ไหม? 

ดังนั้น ตอนนี้ก็ไม่รับการโต้แย้งใดๆ”

คนทั่วไปไม่กล้าพูดเช่นนี้กับฮองเฮาเพราะถึงอย่างไรฮองเฮาก็เป็นแม่ของแผ่นดินมีฐานะและอำนาจนับว่าสูง 

แต่นาง หลานเยาเยา กล้าพูดขนาดนี้!

ถ้าฮองเฮายังไม่ยอมปล่อยพวกนางไปหล่ะก็ นี่จะเป็นการทำลายงานเลี้ยงที่พระราชินีจัดขึ้น นางอยากแกล้งให้พระราชินีทำไม่สำเร็จหรอ?

แม้หลานเยาเยาจะวาจาเฉียบคมแต่จากรอยยิ้มหวานๆที่อยู่บนหน้าก็มองความหมายที่พุ่งเป้าไปยังฮองเฮาไม่ออกเลยสักนิด

เหมือนกับมีก้อนฝ้ายก้อนนึงยัดเข้าไปในคอของฮองเฮา จะคายก็คายไม่ออกจะกลืนก็กลืนเข้าไปยาก 

“ฮองเฮา น้ำชาในมือเจ้าใกล้จะเย็นหมดแล้วใช่ไหม? ข้าสั่งให้คนเอาแก้วใหม่มาให้” 

ความหมายแฝงก็คือฮองเฮาพูดมากไปแล้วจนต้องใช้ชามาอุดปากนางไว้ 

แล้วคนที่นั่งอยู่ส่วนใหญ่ก็เป็นนักแสดง จะไม่เข้าใจความหมายแฝงของพระราชินีได้อย่างไร?

ฮองเฮาเองก็ต้องเข้าใจ! 

นางหน้าซีดไปชั่วขณะ รีบขอบคุณพระราชินีที่ประทานน้ำชาให้จากนั้นก็มองหลานเยาเยาตาเขม่น นัยน์ตาก็ฉายความดุดันโมโห

หลังจากนั้น พระราชินีก็โบกมือมาทางพวกนางสองคนอีกครั้งพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตประจำวันทั่วไปของพวกนางแล้วก็มอบกำไลข้อมือให้แก่พวกนางคนละอัน

แต่ก็ทำให้เหล่าลูกสาวของขุนนางจำนวนมากที่นั่งอยู่ในโถงอิจฉาแทบตาย! 

ครู่เดียว! 

ฮ่องเต้เสด็จ กลุ่มนางสนมสองสามคนก็เดินตามเข้ามา เมื่อเห็นองค์หญิงจาวหยางไม่เป็นอะไรเขาก็ดีใจมากมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบนาง

แต่ตอนที่เขาเห็นหลานเยาเยานัยน์ตาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นประกาย! 

“ผู้นี้คือ……?” 

มีหญิงงามเช่นนี้ปรากฏอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อใด? ทำไมเขาไม่เคยพบ? 

“ฮ่องเต้ นางคือพระชายาของอ๋องเย่ที่เพิ่งแต่งงานเข้ามา——หลานเยาเยา!”

ผู้ที่ตอบเขาก็คือฮองเฮาที่พูดไม่ออกเมื่อครู่นี้ เมื่อเห็นสีหน้าของฮ่องเต้นางก็รู้สึกขัดหูขัดตา 

หลานเยาเยาก็คำนับอย่างเหมาะสม: “เคยพบฮ่องเต้!” 

ได้ยินดังนั้น! 

ฮ่องเต้ก็หันไปมองหลานเฉินมู๋ที่นั่งอยู่ในห้องโถงก็เห็นว่าเขามีสีหน้าแค้นเคืองแล้วก็เอาสายตากลับมามองหลานเยาเยาอีกครั้ง

“อ้อ~ที่แท้ก็เป็นน้องสะใภ้นี่เอง! ฮ่าฮ่าฮ่า น้องของข้านี่มีโชคจริงๆ มามามาให้ที่นั่งแก่องค์หญิงจาวหยางกับพระยาเย่หน่อย”

พวกเขาสองคนได้ที่นั่งของฮ่องเต้ก็ไม่มีอะไร 

ถึงอย่างไร! 

คนนึงคือเจ้าหญิงที่ฮ่องเต้โปรดปราน อีกคนนึงคือพระชายาของอ๋องเย่ที่มีอำนาจ 

เป็นเรื่องแน่นอนที่จะได้รับเกียรติเช่นนี้ 

แต่ถ้าในสายตาของฮองเฮามันเหมือนกับมีเข็มแทงอยู่ในใจมองยังไงก็ไม่สบาย 

งานเลี้ยงอีกครู่เดียวก็จะเริ่มแล้วแต่เย่แจ๋หยิ่งยังไม่มา 

นี่ทำให้หลานเยาเยารู้สึกไม่แน่ใจ…… 

ถ้างานเลี้ยงธรรมดา เย่แจ๋หยิ่งก็คงไม่ให้นางมาร่วมงานคึกคักแบบนี้ แต่เขา

ในเมื่อเข้าวังมาแล้วแต่ทำไมไม่มาร่วมงานหล่ะ? 

เขาไปไหนนะ? 

ครู่เดียวก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว หลานเยาเยาก็รู้สึกเบื่อมาก

นอกจากดื่มชาพูดคุยแล้วก็มองนางระบำเต้นรำกับบรรดานักดนตรีบรรเลงเพลง แม้เหล่านางระบำเต้นได้อย่างสวยงาม นักดนตรีบรรเลงเพลงได้อย่างไพเราะประทับใจแต่พวกนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับยา,เงินหรืออาหารที่นางรัก นางไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย!   

ก็ไม่รู้ว่าเป็นความคิดใคร คุณหนูแต่ละตำหนักและบรรดาคุณชายก็เริ่มแสดงความสามารถ

บางคนก็หวังได้รับคำชื่นชมจากฮ่องเต้ 

ส่วนมากก็หวังว่าจะได้รับคำชมจากเพศตรงข้าม! 

แล้วก็ยังมีบางจุดประสงค์ที่ยิ่งซับซ้อน! 

แต่ไม่ว่าจะด้วยจุดประสงค์ไหน พวกเขาก็เอาด้านที่ดีที่สุดของตนเองแสดงออกมา 

ในนั้น! 

ในหมู่ผู้หญิง ทักษะการเต้นของฉินหลิงเจียว เสียงดนตรีของหลินเฟยหรันโดดเด่นที่สุดแต่ก็เอาชนะถังมู่หวั่นที่เดินสามก้าวก็สร้างบทกลอนที่ไพเราะ  

ทำให้ทุกคนไม่เพียงแต่ชื่นชม! 

ด้านผู้ชาย ในบรรดาคุณชายหกคนของคุณชายทั้งเจ็ดของเมืองหลวงมีพรสวรรค์โดดเด่นที่สุด องค์ชายรัชทายาทโดดเด่นเรื่องรูปลักษณ์ เขียนพู่กันก็ออกมาได้สุดยอดเช่นกัน

แต่กลับสู้ภาพวาดทิวทัศน์ที่งดงามของเซียวซื่อจื่อที่แสนสุภาพไม่ได้

ด้วยอย่างนี้ 

ทุกคนก็ดันงานเลี้ยงนี้ไปถึงจุดที่สูงที่สุด 

ณ ตอนนี้! 

ก็มีสายตาไม่เป็นมิตรมองมาทางหลานเยาเยา แม้หลานเยาเยาจะไม่ได้มองที่เจ้านายแต่ไม่ต้องมองนางก็รู้ว่าใคร 

เป็นอย่างนั้นจริงๆ! 

คนคนนั้นเริ่มพูดแล้ว

“คุณหนูแต่ละตำหนักและบรรดาคุณชาย ด้วยจุ้นจู่และบรรดาโอรสต่างสร้างความสุขสนุกสนานให้กับงานเลี้ยงที่พระราชินีทรงจัดขึ้น ไม่ทราบว่าพระชายาเย่มีความสามารถพิเศษอะไรมาแสดงให้ทุกคนชมสักหน่อยหรือไม่?” 

คนที่พูดก็คือฮองเฮาแม่ของแผ่นดิน 

แต่ก่อนที่ยอมจำนนก็เพราะหลานเยาเยาใช้นามของพระราชินีปรามนางไว้

ตอนนี้นางก็จะใช้วิธีของคนอื่นมาทำให้ตนเองเช่นกัน! 

หลานเยาเยาที่ถูกขีดว่าเป็นลูกสาวของเมียน้อย

แม่แท้ๆของนางตายนานแล้ว แต่ก่อนคนรับใช้ของจวนแม่ทัพ นิ่งซื่อปฏิบัติต่อนางอย่างทารุณ นางกลัวจนแม้แต่ข้าวก็กินไม่อิ่มแล้วจะให้นางไปเรียนรู้การเย็บปักและศิลปะทั้งสี่แขนงพวกนี้ได้อย่างไร? 

ดังนั้นนางตั้งใจจะทำให้หลานเยาเยาขายหน้า 

ทุกคนล้วนแสดงความสามารถ หลานเยาเยาจะยังหลบไปได้ไหม?

คำพูดของฮองเฮาออกมา! 

ทุกคนก็หันไปทางหลานเยาเยา 

แม้ทุกคนจะไม่ลืมว่ามีหลานเยาเยาอยู่แต่ก็จำเพียงหน้าตาที่สวยจนล่มเมืองสำหรับพรสวรรค์แล้ว……

นางมีพรสวรรค์ไหมนะ? 

นางสามารถเย็บปักได้ก็ดีแล้ว 

นี่ฮองเฮาตั้งใจทำให้นางขายหน้าหนิ! 

แต่ว่า! 

ข้อเสนอนี้ของฮองเฮาได้รับการสนับสนุนจากหลายคน 

ไม่ว่าจะเป็นเหล่าขุนนางหรือคนที่อิจฉาในหน้าตาของหลานเยาเยาก็ล้วนปรบมือให้ 

หลานเยาเยาในฐานะพระชายาเย่ แน่นอนนอนว่าจะต้องเป็นตัวแทนหน้าตาของจวนอ๋องเย่ ถ้าหลานเยาเยาขายหน้าก็เท่ากับอ๋องเย่ขายหน้าด้วย 

ตราบใดที่หลานเยาเยาขายหน้า 

ทำให้อ๋องเย่ขายหน้า ถ้างั้นสิ่งที่รอนางอยู่ไม่ใช่เพียงแต่การหัวเราะเยาะของทุกคนแต่ยังมีการลงโทษของอ๋องเย่อีกด้วย! 

“การแสดงของทุกคนเมื่อครู่นั้นยอดเยี่ยมมาก ข้าก็จะมอบความสุขให้แก่ทุกคนแต่ข้าไม่มีความสามารถพรสวรรค์ไม่สามารถแสดงได้!” 

น่าสนใจมั้ย? 

นางแค่อยากจบงานเลี้ยงนี้ไวๆ กลับไปนับเงิน วิจัยยา กินขนมอะไรที่มันเรียบง่ายเท่านั้น 

น่าเสียดาย…… 

“พระชายาเย่ถ่อมตัวไปแล้ว แม้จะไม่มีศิลปะสี่แขนง ก็ให้ทุกคนได้เห็นทักษะการเย็บปักของเจ้าเป็นอย่างไร?” ฮองเฮากดดัน

“เยาเยา ข้ารู้ว่าท่านแม่เจ้ามีฝีมือการเย็บปักขั้นสูง ข้าอยากจะเห็นทักษะการเย็บปักของท่านแม่ที่ส่งต่อมาให้เจ้าสักหน่อย”พระราชินีสงสัยเล็กน้อย 

“น้องสะใภ้ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าเจ้าจะแสดงอะไร ข้าก็จะไม่ให้ใครหัวเราะเยาะเจ้า”ฮ่องเต้รอชมการแสดง 

“……”

เสียงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ อยากให้นางรีบแสดง รีบขายหน้า 

โหลวเย่วที่นั่งอยู่ข้างๆนางก็ดึงแขนเสื้อนางไว้แล้วมองอย่างเป็นห่วง! 

ไม่รู้ทำไม 

เห็นๆอยู่ว่าทุกคนพูดกับเยาเยาอย่างอ่อนโยนแต่สิ่งที่นางได้ยินก็มีแต่ความลำบากใจ

ใบหน้าอ่อนโยนเป็นมิตรแต่ก่อนทำไมเปลี่ยนไปหมดแล้วหล่ะ? 

มุมปากหลานเยาเยายกขึ้นแล้วส่งสัญญาณว่าไม่ต้องกังวล! 

แน่นอนว่าที่ที่คนเยอะสายตาก็ต้องเยอะ!

นางค่อยๆลุกขึ้น ในห้องโถงก็สงบลงทันที

“ในเมื่อเช่นนั้น……” 

เสียงของนางเพิ่งดังขึ้นก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงสูงของขันทีนอกห้องโถง: “อ๋องเย่เสด็จ!” 

ทันทีที่อ๋องเย่ถึง! 

ห้องโถงใหญ่ที่เงียบอยู่แล้วก็ยิ่งเงียบไม่มีเสียงเข้าไปใหญ่ 

อ๋องเย่ที่โหดเหี้ยม กระหายเลือดมาแล้ว……

ใครจะกล้าส่งเสียง?

 

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดร้าย เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง?ไม่ใช่เลย ตั้งแต่เขาแต่งงานกับคุณหนูหกของจวนแม่ทัพก็เปลี่ยนไปแล้ว “เยาเยาร่างกายอ่อนแอ ไม่ชอบพูดคุย ข้าไม่วางใจให้เขาไปคนเดียว”รู้สึกอับอายนัก!พระชายาใช้ไม้ตีรัชทายาท นังเสแสร้ง ปากนั้นสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ยังไม่วางใจอีกหรือ?“เยาเยา นางไม่มีความรู้ที่เกี่ยวกับสงคราม ฝีมือทางการแพทย์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเจ้าอย่ารังแกนาง”ทหารของฝ่ายศัตรูกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ทหารสิบหมื่นที่ถูกพระชายาวางแผนมาเป็นเชลยศึกกำลังรอการถอนพิษอยู่ นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ของพระชายาเย่ หรอ?“ เยาเยานางไร้เดียงสา ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น” ทหารทั้งหลายเหลือบมองเจ้านายที่กำลังหลีกเลี่ยงเพื่อความรัก เจ้านาย จริยธรรมของท่านที่อยู่ไหน?

Comment

Options

not work with dark mode
Reset