บทที่ 9 เพียงเพื่อลมหายใจเดียว
หมาแมว?
หึๆ เขาช่างตาบอดและตาฝากฟางเสียจริง เธอเป็นถึงทหารแพทย์จากกองกำลังพิเศษ คนยุคปัจจุบันไม่น้อยที่ต่อแถวให้เธอรักษาเธอยังต้องดูอารมณ์ดีหรือไม่เลย
ถ้าอารมณ์ไม่มี ร้องไห้สลบในห้องน้ำก็ไม่มีประโยชน์！
หลานเยาเยามองดูการแต่งตัวของตน……
เออ……
ก็แค่เสื้อผ้าที่ถูกซักจนซีดเล็กน้อย!
ดูถูกฉันเหรอ? ฉันจะทำให้พวกแกล้มลุกคลุกคลาน
หลานเยาเยาไม่ได้โต้เถียงกับเขา เพียงแค่คำคำหนึ่งเบาเบา: “เจ้ารอดูไว้เลย”
“ไสหัวไป！” ผู้เฝ้าประตูพูดอย่างอารมณ์เสีย ไม่อยากแม้แต่จะมองเธอสักนิด
ร้านประมูลเสินตูเป็นสถานที่ที่คนมีเงินและอำนาจมากัน คนที่กระโปรงซักจนซีดแค่มองก็รู้ว่าลูกคนจน เข้าไปก็จะทำให้สถานที่สกปรก
หลานเยาเยายืนอยู่บนถนนหน้าร้านประมูลเสินตู จากนั้นนำของที่มีลักษณะรูปทรงแปลกออกมาจากระบบ มันดึงดูดให้ฝูงชนมุงดู
แต่ละคนดวงตาโตขึ้นด้วยความสงสัย
ที่จริงแล้ว！
ในมือเธอถือแค่กระเป๋าพยาบาลเท่านั้น หลังจากเคาะที่กล่อง” ติ๊ดๆๆ” ไม่กี่ที กระเป๋าพยาบาลก็เปิดออกเอง ดึงดูดฝูงชนดูตกใจ！
“ว๊าว……แม่นาง สิ่งนี่คืออะไร? เหลี่ยมทั้งสี่ด้านเหมือนกล่อง ดูบอบบางเป็นพิเศษ”
“พระเจ้า！ยังเคลื่อนได้ด้วย เป็นกับดักหรือเปล่า?”
“มันแปลกมาก！แม่นางสร้างสิ่งนี้จากที่ใด?”
ในความสงสัยของฝูงชน หลานเยาเยาพูดพร้อมกับยิ้ม:
“นี่คือสิ่งที่น่าอัศจรรย์ สิ่งนี้มีชิ้นเดียวในโลก มันเรียกว่ากระเป๋าพยาบาลทำงานด้วยตัวเอง ด้านในสามารถใส่ของมีค่า
หลังจากปิดแล้วไม่มีใครเปิดได้นอกจากตนเอง แม้ว่ามีคนอยากขโมยกระเป๋าพยาบาล มันก็จะส่งเสียงเตือนออกมาเอง เป็นของล้ำค่าที่ได้มายากมาก”
ความจริงแล้วกระเป๋าพยาบาลเป็นเพียงที่บรรจุยาสำหรับฉุกเฉินเท่านั้น แต่พวกเขาไม่รู้ และไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงไม่ว่าจะใส่ของไม่ได้ ก็จะถือว่ามันเป็นของล้ำค่าอย่างแน่นอน
“มันส่งเสียงได้ด้วยหรือ?” มีคนถามขึ้นอย่าสงสัย
“อื่ม! พวกเจ้าลองดูได้!”
กระเป๋าพยาบาลแบบนี้ยังสามารถปลดล็อกได้ด้วยลายนิ้วมือ และมีคุณสมบัติตั้งค่ากันขโมยได้
เสียงของเธอเงียบลง ฝูงชนกระตือรือร้นที่จะลอง แต่ก็ไม่กล้าแตะต้อง ถ้าเกิดแตะแล้วเสียขึ้นพวกเขามาก็จ่ายคืนไม่ไหว
“ข้าลองดู！” เสียงที่ไพเราะฟังดังขึ้น
เหล่าฝูงชนเปิดทางให้ สิ่งที่เห็นคือคนทั้งห้าที่สวมชุดงดงามหรูหรา หล่อสง่า สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
หนึ่งในชายรูปงามอดไม่ไหวเดินเข้ามาอย่างเร็วด้วยอย่างสงสัย อยากลองว่าคืออะไร
หนึ่งในชายรูปงามอดไม่ไหวเดินเข้ามาอย่างเร็วด้วยอย่างสงสัย อยากลองว่าคืออะไร
หืม?
ห้าคนนี้ก็คือเจ้าชายทั้งห้าคนที่ขี่ม้าและโปรยเหรียญเงินเบนถนนไม่ใช่หรือ?
และยังเรียกคุณชายทั้งเจ็ดอะไรนั่น?
หลานเยาเยาเพียงแค่ยิ้มและกวาดสายตาผ่านมองพวกเขาผ่านๆ จากนั้นมองชายคนนั้นที่มายังตรงหน้าเธอ
“อย่าตกใจจนทำมันตกพัง ไม่เช่นนั้นต้องชดใช้ด้วยเงิน” พูดจบก็ยื่นกระเป๋าพยาบาลให้เขา
“แม่นางสบายใจได้ ข้าเป็นคนใจกล้า ไม่มีทางทำมันตกพัง” เขาใจกล้าเป็นเรื่องที่เลื่องลือ ยังจะกลัวสิ่งหนีหรือ?
และแล้ว！
เขารับด้วยมือทั้งสอง พอมือแตะกระเป๋าพยาบาล ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมแบบผู้หญิงดังขึ้น
“ระวังระวัง แจ้งเตือนแจ้งเตือน มีขโมย” เสียงหุ่นยนต์เงียบลง ต่อด้วยเสียง” ติ๊ดๆ” ยาวออกมาทันที
พอเสียงดังขึ้น ฝูงชนก็ตื่นตระหนก!
เจ้าชายคนนั้นตกใจจนหน้าซีด มือสั่น กระเป๋าพยาบาลก็หลุดออกจากมือตกหล่นทันที หลานเยาเยารู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ ตาคมมือไว ยื่นมือรับกระเป๋าพยาบาล แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนเร็วกว่าเธอ มีมือยายาวคู่หนึ่งรับกระเป๋าพยาบาลไว้ได้ก่อนเธอแล้ว
เสียงของหุ่นยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง” ระวังระวัง，แจ้งเตือนแจ้งเตือน มีขโมย ติ๊ด……ติ๊ด……”
หลานเยาเยาจ้องมองไปยังคนคนนั้น ดวงตาประกายเล็กน้อย
ชายผู้นั้นสวมชุดขาวที่ปักรูปภาพสวยงามทั้งชุด ขอบผ้าก็ล้วนแต่ตกแต่งด้วยเส้นด้ายทอง ใบหน้าที่หล่อ หุ่นที่สูงเพรียว ผมที่ผูกขึ้นครึ่งหนึ่งที่ตรงดำเหมือนหมึกทิ้งตัวลง ราวกับเดินออกมาจากในรูปวาด
สันนิษฐานว่าเขาคือเจ้าชายที่อบอุ่นอ่อนโยนคนนั้นแน่!
ดูดีจริงๆ ！
เวลานี้เขากำลังสงสัยจ้องจดจ่อกระเป๋าพยาบาลที่ส่งเสียงเตือนตอนเวลา ดวงตาที่อบอุ่น ยิ้มที่มุมปาก ไม่กลัวแม้แต่นิด
“คุณชาย เอามาให้ข้า มิเช่นนั้นมันจะส่งเสียงเตือนตลอดเวลา” เสียงของเธอไม่ถือว่าอ่อนโยน แต่ก็ไม่ถึงกับเย็นชา
“อืม！”
เขาส่งกระเป๋าพยาบาลให้เธอ เมื่อถึงมือเธอ เสียงก็หยุดทันที
“เป็นสมบัติที่ล้ำค่าชนิดหนึ่งจริงๆ แต่……มันเป็นมนุษย์หรือเป็นสิ่งของ? ทำไมพูดภาษามนุษย์ได้ด้วย?” ชายที่เพิ่งตกใจเมื่อครู่ ยืนอยู่หลังราชทายาทเล็กน้อย ถามด้วยความรู้สึกกลัว
“มันเป็นกระเป๋าพยาบาล ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต นี่คือความมหัศจรรย์ของมัน” หลานเยาเยากล่าวอธิบาย
“สิ่งนี้เป็นสมบัติล้ำค่าแน่นอน ทำไมแม่นางถึงต้องการขายมันทิ้ง？” ราชทายาทชุดขาวไม่ค่อยเข้าใจ
เขาดูท่าทางหลานเยาเยา อายุไม่เกินสิบห้าปี และร่างกายผอมอ่อนแรง ในร่างกายมีกลิ่นยา น่าจะบาดเจ็บ หรือเป็นได้ว่าไม่มีเงินเพื่อรักษาโรค?
“เพียงเพื่อลมหายใจเดียว”
เดิมทีแค่อยากระบายอารมณ์ร้าย ตอนนี้ดูเหมือน กระเป๋าพยาบาลนี่สามารถทำเงินได้เยอะ ทีแรกวันนี้เธอเพียงแค่อยากประมูลขายขายยาในร้านประมูลเสินตู แล้วตอนนี้ทำไมถึงไม่เป็นแบบนี้ล่ะ?
“ฝูงชนทุกคนต่างเหลือเชื่อ!”
เพื่อลมหายใจเดียวถึงกับต้องขายสมบัติที่ล้ำค่ำ?
เด็ดเดี่ยวจริงๆ ！
ราชทายาทชุดขาวผงกหัวหลังจากเข้าใจ เวลานี้ก็มีคนเสนอต้องการซื้อสมบัติแล้ว
“แม่นาง สมบัติชิ้นนี้ราคากี่เหรียญ ข้าจะซื้อ”
“ขายให้ข้าเถิด！ข้าจะเก็บรักษาอย่างดีแน่นอน”
“พวกเจ้าหยุดแย่งเถิด ด้วยสมบัติเล็กน้อยของบ้านพวกเจ้า จะซื้อได้อย่างไร?” แม่นางขายให้ข้าเถอะ ข้า ข้ามีเงิน
“……”
ดูพวกเขาแต่ละคนก็อยากซื้อ แม้กระทั่งเจ้าชายทั้งห้ายังไม่อยากเดินจากไป ดูเหมือนจะชื่นชอบกระเป๋าพยาบาลมากเช่นกัน
ทันใดนั้นดวงตาของหลานเยาเยา ก็ปรากฏธนบัตรเป็นปึกๆ ……
เวลานี้มีชายชราไว้หนวดเคราสีขาวยาวคนหนึ่งมาถึงเบื้องหน้าของเธอ คารวะเธอ
“แม่นาง ข้าคือผู้ดูแล ร้านประมูลเสินตู ผู้คนมากมายต้องการซื้อสมบัติของแม่นาง ขายให้ใครก็ไม่ดี ทำไมไม่ไปประมูลขายที่ศูนย์ประมูล？ให้พวกเขาได้มาโดยปัญญาของตนเอง”
มุมปากหลานเยาเยายกขึ้น
มาสักที!
เธอสังเกตเห็นตั้งแต่นานแล้ว ชายชราหนวดขาวผู้นี้ ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนสักพักแล้ว ดวงตาของเขาจ้องมองที่กระเป๋าพยาบาลตลอด
สำหรับพวกเขากระเป๋าพยาบาลนั้นวิเศษมาก สามารถขายในราคาที่ดีอย่างแน่นอน เอาไปขายที่ร้านประมูลเสินตู ราคาต้องสูงขึ้นหลายเท่าตัวแน่นอน พวกเขาประมูลขายก็สามารถทำเงินได้มากมาย
การซื้อขายที่คุ้มค่าใครจะไม่อยากทำ？
“เหอะๆ ในตอนแรกก็กะจะทำเช่นนี้ เสียดายที่ร้านประมูลเสินตูของพวกเจ้าแม่แต่ประตูยังไม่ให้ข้าเข้าไป ขาย
“อะไรนะ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ? ข้าจะหาความยุติธรรมให้เจ้าอย่างแน่นอน”
“ดี!”
และแล้ว！
หลานเยาเยาเดินตามชายชราหนวดขาวไปยังหน้าประตูร้านประมูลเสินตู ผู้เฝ้าประตูพอเห็นหลานเยาเยา จ้องมองเธอทันที……
(จบบทนี้)
