ตอนที่ 395 จังหวะของพวกเราไม่เหมือนคนอื่น
ห้องรับแขกว่างเปล่าลงในทันที
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อวี๋เยว่หานกลับแมเธอเดินขึ้นไปชั้นสองแล้ว
“อวี๋เยว่หาน เมื่อกี้พวกเราเพิ่งเริ่มคบกัน แป๊บเดียวจะหมั้นกันแล้ว มันไม่เร็วเกินไปหน่อยเหรอ” เหนียนเสี่ยวมู่เข้าไปในห้องแล้ว เธอก็ลงจากอ้อมกอดของเขาด้วยความร้อนใจ พลางมองเขาตาแป๋ว
ชายหนุ่มก้าวมาข้างหน้า ก่อนจะเทน้ำแก้วหนึ่งยื่นให้เธอ
เมื่อเห็นเธอดื่มเข้าไปอึกหนึ่งอย่างว่าง่ายแล้ว เขาถึงจะเอ่ยปากเสียงเรียบ “เดิมทีจังหวะของพวกเราก็ไม่เหมือนกับคนอื่น คบกันวันแรกคุณก็นอนกับผมแล้ว…”
“พรวด”
หญิงสาวเพิ่งดื่มน้ำ สุดท้ายก็พ่นออกมาทันที!
เธอหน้าแดงก่ำ พร้อมกับยัดแก้วน้ำใส่มือของอีกฝ่าย แล้วหมุนตัวมุดเข้าไปในผ้าห่ม
ใครก็อย่าได้มาพูดกับเธอ เพราะเธอไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว!
ต่อจากนี้ใครให้เธอดื่มเหล้า คนนั้นถือเป็นคู่แค้นของเธอ!
“ครืดๆ…” อยู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงดังขึ้นมา
เหนียนเสี่ยวมู่พลิกตัวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ
เธอกำลังกังวลใจเรื่องที่จะนอนกับอวี๋เยว่หาน จึงรับสายโดยที่ไม่ได้มองการแจ้งเตือนเลย
“ฮัลโหล”
หลังจากรออยู่หลายวินาทีแล้ว แต่ก็ไม่มีคนตอบ
หญิงสาวยกโทรศัพท์มือถือมามองครั้งหนึ่งด้วยความสงสัย เมื่อพบว่าฟ่านอวี่เป็นฝ่ายโทรศัพท์มา เธอจึงนำโทรศัพท์มือถือมาแนบหูอีกครั้ง ทว่าปลายสายยังคงเงียบงัน
เขาโทรศัพท์มาหาเธอดึกดื่นป่านนี้ แต่กลับไม่พูดอะไรสักคำ
หมายความว่าอะไรกัน
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งคิดจะถามว่าเขาเป็นอะไร อวี๋เยว่หานก็เดินมาข้างๆ และถามเสียงเรียบว่า “ใครโทรมา”
ชายหนุ่มพูดจบแล้ว ก็ก้มหน้าลงหอมแก้มเธอครั้งหนึ่ง
ในสายตาของเขามีประกายวูบไหว
พร้อมกับมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังปีนขึ้นไปบนเตียงของเขาอย่างร้อนรนด้วยตัวเอง…
เธอไม่ได้สังเกตว่าสายตาของเขาเปลี่ยนไป ขณะที่คิดจะบอกเขาว่าเป็นฟ่านอวี่ ปลายสายก็ตัดสายไปแล้ว
หญิงสาวเกิดสงสัย จึงคิดจะถามเขา แต่อีกฝ่ายโผเข้าหาเธอแล้ว!
“อุ๊บ!”
คฤหาสน์ตระกูลฟ่าน
ห้องหนังสืออันกว้างขวาง บรรยากาศที่เงียบสงบ ราวกับเวลาของที่นี่หยุดนิ่งไปแล้ว
ฟ่านอวี่ถือโทรศัพท์มือถือ และยืนอยู่หน้าหน้าต่างบ้านใหญ่ที่มองไปได้กว้างไกล
เขามองหน้าจอโทรศัพท์มือถือดับมืดไป ใบหน้าหล่อเหลาขาวซีดขึ้นเล็กน้อย ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ รอบกายมีแต่ความเย็นชาและโดดเดี่ยวฉายชัดออกมา
ในหัวของเขามีภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ผุดขึ้นมาอยู่ตลอด
ถึงแม้อวี๋เยว่หานตั้งใจแสดงสิทธิ์ของตัวเองต่อหน้าเขา เขาก็ไม่อยากจะเชื่อ ว่าพวกเขาคบกันแล้ว
อวี๋เยว่หานพาเธอไปแล้ว
เดิมทีเขาคิดว่าเธออาจจะมีความอึดอัดใจอยู่บ้าง
หรือเป็นเขาเอง ที่อาจจะเข้าใจผิดอะไรไป…
ฟ่านอวี่อดใจแทบไม่ไหว อยากจะไปถามเธอที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋ให้รู้เรื่อง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาเห็นเพียงเธอออกจากคฤหาสน์ไปพร้อมกับอวี๋เยว่หาน
พวกเขากำลังเดต
ดูหนัง กอดจูบกันบนถนน…
แม้กระเธอเป็นฝ่ายเขย่งเท้าจูบอวี๋เยว่หานเอง…
ภาพที่หวานชื่นแบบนั้นเหมือนกริชอันแหลมคม ทิ่มแทงลงบนหัวใจของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เขายังไม่ยอมแพ้ เขาจึงโทรศัพท์หาเธอ แต่ผลลัพธ์กลับเป็นข้อพิสูจน์ ว่าพวกเขานอนด้วยกันแล้ว
ไม่ว่าเขาจะหลอกตัวเองอย่างไร ก็คงจะไม่ได้อีกแล้ว เพราะคนที่เหนียนเสี่ยวมู่ชอบ ก็คืออวี๋เยว่หาน!
“ปัง”
ฟ่านอวี่เหวี่ยงกำปั้นกระแทกกับหน้าต่างบานใหญ่อย่างแรงทันที
หน้าต่างทั้งบานส่งเสียงดังลั่น พร้อมกับสั่นสะเทือนอย่างหนัก!
เขาไม่เชื่อ!
ไม่เชื่อว่าลิ่วลิ่วของเขาจะชอบคนอื่น
ชายหนุ่มยื่นมือไปต่อสายหาผู้ช่วย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มทอประกาย “ไปตรวจสอบเบื้องหลังของเหนียนเสี่ยวมู่ ผมอยากรู้เรื่องของเธอทั้งหมด!”
หลังจากวางสายไป เขาใช้สองมือยันหน้าต่างบานใหญ่เอาไว้ พลางมองแสงจันทร์สีขาวด้านนอกหน้าต่างอยู่เนิ่นนาน
เหนียนเสี่ยวมู่ ความจริงแล้วคุณใช่ลิ่วลิ่วหรือเปล่า
ตอนที่ 396 นี่คือการแข่งขันเหรอ
“ติ๊งๆ…”
ว้นต่อมา เหนียนเสี่ยวมู่ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ระลอกหนึ่ง
ทันใดนั้นคนข้างๆ เธอก็ลุกขึ้น แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือไปรับสายที่ระเบียง
ท่าทางเรียบๆ ราวกับเป็นหังวลว่าเสียงโทรศัพท์จะปลุกเธอเข้า
ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจทีเดียว
เธอมองไปที่เงาร่างสวมเพียงชุดคลุมของเขา ในหัวพลันมีภาพที่ตัวเองถูกกินจนเกลี้ยงผุดขึ้นมาทันควัน…
ได้ยินว่าตอนที่ผู้ชายตื่นมาตอนเช้า ความต้องการในเรื่องนั้นจะมากเป็นพิเศษ
เพื่อเห็นแก่ความปลอดภัย เธอรีบหนีไปก่อนดีกว่า!
เหนียนเสี่ยวมู่แอบสวมเสื้อผ้า แล้วรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
อวี๋เยว่หานยังยืนอยู่ที่ระเบียง เหมือนจะไม่สังเกตเหนอะไรทั้งนั้น
เขาเสมองมาในห้อง แต่เหนียนเสี่ยวมู่ที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงหายไปแล้ว
ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ส่วนผู้ช่วยที่อยู่ปลายสายยังคงรายงานต่อไป
“…คุณชายหาน ถานเปิงเปิงไปทำการแลกเปลี่ยนทางวิชาการที่ต่างประเทศ เพิ่งไปเมื่อสองสามวันด่อน ตอนนี้ยังไม่ได้กำหนดวันกลับมาครับ”
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานก็ขมวดคิ้วแน่นมากกว่าเดิม ก่อนจะขยับริมฝีปากบาง “ไปตรวจสอบพื้นเพของเธออีก อย่าปล่อยให้มีจุดน่าสงสัยเล็ดรอดไปได้”
“ครับ!” ผู้ช่วยวางสายไปอย่างรวดเร็ว
อวี๋เยว่หานเดินกลับเข้าไปในห้อง พลางกวาดสายตามองห้องนอนที่ว่างเปล่าครั้งหนึ่ง แล้วผูกเสื้อคลุมเดินออกไปข้างนอก
แต่เพิ่งจะเดินลงไปถึงชั้นล่าง เขาก็เห็นร่างใหญ่และเล็กกำลังกอดกันอยู่บนโซฟา
เสี่ยวลิ่วลิ่วทำเสียงออดอ้อน พร้อมกับพูด้วยความน้อยใจ “พี่สาวคนสวย ตอนนี้พี่รักแต่ปาปา ไม่รักเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้วใช่ไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงงันไป แต่หลังจากนั้นเธอก็กระซิบที่ข้างหูของเด็กหญิง ส่วนเด็กหญิงก็พูดต่อ
“ปาปาแย่ที่สุดเลย แอบเล่นจุ๊บๆ กับพี่สาวคนสวยลับหลังเสี่ยวลิ่วลิ่ว” เธอพูดพลางทำปากจู๋ ก่อนจะหอมแก้มเหนียนเสี่ยวมู่ถึงสองครั้ง
จากนั้นก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของหญิงสาวด้วยความพึงพอใจ
แล้วก็ขยับขยุกขยิกอย่างเบิกบานใจ
“พี่สาวคนสวย พวกเราออกไปเที่ยวกัน ไม่พาปาปาไปด้วยเถอะ!”
‘นี่คือการแข่งขันเหรอ’ อวี๋เยว่หานคิดในใจ
เขาทำหน้าทำคร่ำเคร่ง แล้วเดินไปข้างหน้า ยื่นมือไปอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ครอบครองอาณาเขตของเขาขึ้นมา
แล้วถึงจะยื่นมือไปบีบจมูกเล็กๆ ของเธอ
“เมื่อกี้ลูกบอกว่าจะไม่พาใครไปด้วยนะ”
“…”
เสี่ยวลิ่วลิ่วอึ้งงัน ดวงตาใสแจ๋วเบิกโพลงด้วยความตกใจ!
ทันใดนั้น เด็กหญิงเอื้อมมือไปโอบรอบคอของเขา แล้วพูดเสียงออดอ้อนว่า “เสี่ยวลิ่วลิ่วรักปาปาที่สุดเลย!”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
“ผมมีธุระที่บริษัทนิดหน่อย เลยต้องออกไปแป๊บหนึ่ง คุณอยู่รอผมที่บ้านกับเสี่ยวลิ่วลิ่ว อีกเดี๋ยวจะพาออกไปกินข้าว” อวี๋เยว่หานลูบหัวเสี่ยวลิ่วลิ่ว แล้วส่งเด็กหญิงให้เหนียนเสี่ยวมู่
ฝ่ายหญิงสาวรีบรับเจ้าตัวเล็กมา พลางพยักหน้าอย่างว่าง่าย
ตอนนี้เธอกำลังกลัวว่าอวี๋เยว่หานจะเรียกให้เธอไปนอน แต่เมื่อได้ยินว่าเขาจะออกไปข้างนอก เธอก็ดีใจจนแทบจะดีดตัว
เธอพยายามควบคุมความรู้สึกดีใจของตัวเอง และทำหน้าตาไม่สนอกสนใจอะไร “คุณวางใจเถอะ ฉันจะดูแลเสี่ยวลิ่วลิ่วให้ดี เรื่องที่บริษัทด่วนกว่า คุณรีบไปเถอะ!”
อวี๋เยว่หานหลุบดวงตาสีดำลง แล้วยื่นมือไปโอบเอวของเธอไว้ เพื่อดึงทั้งเธอและเสี่ยวลิ่วลิ่วเข้ามาในอ้อมกอด
เขาก้มหน้าหอมแก้วเสี่ยวลิ่วลิ่วครั้งหนึ่ง
ส่วนเหนียนเสี่ยวมู่ก็เอียงหน้าไปอย่างว่าง่าย แล้วค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าไปตรงหน้าเขา แต่รออยู่สักพักแล้ว เขากลับไม่มีท่าทีอะไร
ขณะที่กำลังจะหันหน้าไปมองเขา ริมฝีปากบางของเขาก็ประทับลงบนริมฝีปากของเธออย่างแม่นยำ…
“เหนียนเสี่ยวมู่ เป็นเด็กดีรอผมอยู่ที่บ้านนะ”
ชายหนุ่มแนบริมฝีปากไว้ที่ข้างหูของเธอ พร้อมทั้งกำชับอย่างอ่อนโยน
เสียงน่าดึงดูดของเขาทำให้เหนียนเสี่ยวมู่สะท้านไปทั้งตัว
ตอนที่เธออยากพูดอะไรบางอย่าง เขากลับปล่อยมือ และหมุนตัวจากไปเสียแล้ว
