ตอนที่ 427 ความอดกลั้นสุดท้าย
หน้าคฤหาสน์ตระกูลถัง
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงแล้ว
หลายวันนี้อุณหภูมิลดลงตลอด มีเกล็ดหิมะเล็กๆ ล่องลอยอยู่กลางอากาศ ลมฤดูหนาวเริ่มเย็นเยียบไปถึงกระดูก
ซ่างซินกระชับเสื้อนอก พลางจับจ้องไปที่ประตูตรงหน้าอย่างไม่วางตา
ข้างกายเธอมีพนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังพูดโน้มน้าวด้วยความอดทน “คุณครับ ประธานถังไม่อยู่บ้านจริงๆ ถึงผมให้คุณเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ! อากาศหนาวขนาดนี้ ถ้าคุณยังยืนอยู่ต่อไป ถ้าหนาวจนเป็นหวัดแล้วคงจะไม่ดี…”
ครั้นได้ยินคำพูดของเขา ซ่างซินก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นใบหน้าสะสวยประณีตภายใต้ผ้าพันคอ
หญิงสาวยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะผงกหัวขอบคุณพนักงานรักษาความปลอดภัย
“ขอบคุณค่ะ คุณไม่ต้องสนใจฉันหรอก เขาไม่อยู่บ้าน ฉันก็จะยืนรออยู่ตรงนี้ เขากลับมาแล้วฉันถึงจะเลิกค่ะ”
ซ่างซินพูดจบก็ล้วงสองมือขไปในกระเป๋า รอคอยอย่างอดทนต่อไป
ก่อนถังหยวนซือจะถูกรับกลับตระกูล ตระกูลถังไม่ใช่ตระกูลแถวหน้าของเมืองเอช
แต่ถังหยวนซือปรากฎตัวขึ้น ทำให้ตระกูลที่ใกล้จะตกต่ำ กลับสู่สายตาของผู้คนอีกครั้ง
เมื่อซ่างซินคิดถึงตรงนี้ แววตาของเธอก็หยั่งลึกขึ้น
พี่เสี่ยวซือของเธอฉลาดมากมาตั้งแต่ยังเด็ก
ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ถึงเธอไม่พูดจา เขาก็เดาได้เสมอว่าเธอกำลังคิดอะไร…
แต่เขาอดกลั้นเกินไปแล้ว
เพื่อหยอกเย้าให้เขาสนุกสนาน เธอจงใจพูดไม่หยุดต่อหน้าเขาเสมอ
ช่วงที่ยังเด็ก การได้เห็นเขาถูกยั่วเย้าจนหัวเราะออกมา เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดสำหรับเธอ
เธอคิดว่าพวกเขาจะมีความสุขอย่างนี้ตลอดไป แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป…
หญิงสาวนึกอะไรขึ้นได้ จึงเงยหน้ามองรั้วเหล็กขนาดใหญ่ตรงหน้า เธอเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว
หลังจาเขาถูกพากลับตระกูลถัง เธอมาหาเขาที่นี่อยู่บ่อยๆ
แต่เขาไม่อยู่บ้านเสมอ และไม่ยอมเจอเธอสักครั้ง
ทำให้เธอมักจะต้องรอเขาทั้งวัน
และสุดท้ายก็กลับไปด้วยความผิดหวัง…
เธอผิดหวังบ่อยครั้งจนเกินไป แม้แต่เธอเองก็เริ่มสงสัย ว่าเขาลืมเธอไปแล้วหรือเปล่า
ทว่าความจริงบอกกับเธอ ว่าเขายังไม่ลืมเธอ!
เมื่อเธอเจออันตราย เขาเป็นคนแรกที่ไปถึงตัวเอง
ถึงแม้เขาจะไม่ยอมเจอเธอ แต่เธอก็รู้ว่าเขายังเป็นห่วงเธออยู่!
ท้องฟ้ามืดแล้ว
เธอยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาวนานเกินไป จนพวงแก้มของเธอของเธอเริ่มปรากฏสีแดงระเรื่ออันเกิดจากความหนาว ทว่าร่างกายยังแข็งเยียดตรง รอคอยด้วยความอดทน
ในที่สุดรถหรูสีดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจากที่แสนไกล
ครั้นตัวรถเข้ามาใกล้ ซ่างซินก็มองเห็นถังหยวนซือที่นั่งอยู่บนเบาะหลังในทันที
ฝ่ายถังหยวนซือมีสายตาเปลี่ยนไปทันทีที่เห็นเธอ จากนั้นเขาก็สั่งอะไรบางอย่างกับคนขับรถ ทว่ารถไม่ได้หยุดวิ่ง มันตรงเข้าไปในคฤหาสน์
“พี่เสี่ยวซือ…”
ซ่างซินมองรถผ่านหน้าไป พร้อมกับตะโกนขึ้นมา
ทว่าถังหยวนซือกลับไม่สนใจแม้สักนิด ราวกับว่ามองไม่เห็นเธอโดยสิ้นเชิง
พริบตาเดียวรถก็เข้าไปในคฤหาสน์แล้ว
เธอร้อนใจจนอยากตามเข้าไป แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามาขวางเธอไว้
“คุณครับ คุณก็เห็นแล้ว ว่าประธานถังไม่อยากเจอคุณ ถ้าผมให้คุณเข้าไป ผมคงต้องตกงานแน่!”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นเธอมารอถังหยวนซือที่นี่หลายครั้งแล้ว แม้จะรู้สึกเห็นใจเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ฟ้ามืดแล้วนะครับ ผมว่าหิมะมีแต่จะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ คุณรีบกลับไปเถอะครับ!”
ถึงพนักงานรักษาความปลอดภัยจะโน้มน้าวปากเปียกปากแฉะแค่ไหน ซ่างซินกลับยังคงยืนกรานที่จะยืนอยู่ตรงนั้น “ฉันไม่ไปค่ะ! คุณเข้าไปบอกถังหยวนซือ ถ้าเขาไม่ยอมพบหน้าฉัน ฉันก็จะยืนรออยู่ตรงนี้ทั้งคืน จนกว่าจะได้เจอเขา!”
วันนี้เธอต้องเจอเขาให้ได้!
“เอ่อ…” พนักงานรักษาความปลอดภัยโน้มน้าวเธอไม่ได้ จึงทำได้แค่หมุนตัวเข้าไปรายงาน
ไม่นานเขาก็กลับออกมา พร้อมทั้งส่ายหน้าให้ซ่างซิน
ตอนที่ 428 เธอไม่ได้ตัวคนเดียว
ถังหยวนซือไม่ยอมพบเธอ…
ซ่างซินได้รับคำตอบนั้นแล้ว ร่างกายของเธอพลันโงนเงน แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว
หญิงสาวกัดฟัน ยืนกรานที่จะยืนอยู่ที่เดิม
คืนนี้หิมะตกแรงกว่าที่ผ่านมา
ร่างกายผอมบางของเธอยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ บนศีรษะและหัวไหล่เต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ ราวกับจะกลืนไปกับหิมะสีขาวโพลนตรงหน้า
พนักงานรักษาความปลอดภัยออกมาโน้มน้าวเธออยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเห็นเธอไม่ยอมไป เขาก็ทำได้แค่ยอมแพ้
ฟ้ามืดสนิทแล้ว
ส่วนในคฤหาสน์ตระกูลถังเปิดไฟสว่างจ้า
ช่างสว่างไสวแตกต่างจากความหนาวเหน็บข้างนอก
พ่อบ้านรีบยกชาขิงเดินเข้ามาจากข้างนอก เขาเห็นซ่างซินห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร ส่วนถังหยวนซือยืนอยู่ท่ามกลางหิมะเช่นกัน ทั้งคู่ห่างกันเพียงรั้วกั้น พ่อบ้านเห็นดังนั้นแล้วก็เดินเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยความร้อนใจ
“คุณชาย ตัวคุณเย็นไปหมดแล้ว รีบดื่มชาขิงให้ร่างกายอบอุ่น แล้วเข้าไปในห้องรับแขกเถอะครับ!”
ถังหยวนซือยังคงไม่ขยับ
สายตาของเขาจับจ้องไปยังทางที่ซ่างซินยืนอยู่ตลอดเวลา
ครั้นเห็นเงาร่างของเธออยู่ท่ามกลางลมหนาว สองมือข้างลำตัวของเขาพลันเกร็งแน่นอย่างเงียบงัน จนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา
หลังจากได้ฟังพ่อบ้านพูดแล้ว เขาก็กวาดสายตามองชาขิงในมือของอีกฝ่าย แววตาของเขาสั่นสะท้านเล็กน้อย “ยกไปให้เธอ”
“อะไรนะครับ?” พ่อบ้านตะลึงไป
จากนั้นเขาก็ดึงสติกลับมา แล้วกล่าวอย่างไม่แน่ใจ “แต่ว่าคุณชาย…”
พ่อบ้านยังพูดไม่จบ เพราะทันทีที่ได้สบสายตาเย็นชาของถังหยวนซือ เขาก็ไม่กล้าพูดมากอีก ได้แต่ยกชาขิงเดินออกไปนอกรั้ว และเดินตรงเข้าไปหาซ่างซิน
“คุณหนูซ่างซิน อากาศหนาวมากนะครับ คุณยืนตรงนี้มานานแล้ว ร่างกายจะไม่สบายเอา นี่เป็นชาขิงที่ผมให้ห้องครัวต้มไว้ คุณรีบดื่มสักถ้วยเถอะครับ!” พ่อบ้านพูดพลางส่งชาขิงในมือให้เธอ
ซ่างซินยืนอยู่นานแล้ว จนร่างกายแข็งทื่ออยู่บ้าง
เมื่อเห็นพ่อบ้านยืนอยู่ตรงหน้า แถมยังมีชาขิงร้อนๆ อยู่ในมือด้วย ทำเอาเธอใจเต้นแรงเลยทีเดียว
“ใครให้คุณเอามา พี่เสี่ยวซือใช่ไหมคะ”
เขายังเป็นห่วงเธอ แต่ทำไมไม่ยอมออกมาเจอเธอล่ะ…
ทันใดนั้นพ่อบ้านก็อธิบายว่า “คุณชายงานยุ่งมากครับ ตอนนี้เขาหลับไปแล้ว ผมชอบทำอะไรตามอำเภอใจ ก็เลยเอาชาขิงมาให้คุณ คุณชายเขาไม่รู้หรอกครับ”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว รอยยิ้มบนที่มุมปากของซ่างซินพลันแข็งทื่อไป
เธอมองชาขิงที่อยู่ตรงหน้า มันกลับกลายเป็นเหมือนคำประชดประชันไปเสียแล้ว
หญิงสาวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง สองมือกำหมัดแน่น ขอบตาแดงก่ำ
ซ่างซินหันหน้าหนี กลัวว่าพ่อบ้านจะเห็นเขา “ฉันไม่ดื่มค่ะ คุณเอากลับไปเถอะ”
“คุณหนูซ่างซิน…” พ่อบ้านอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ซ่างซินกลับกลับหลังหันไปแล้ว เธอไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น
พ่อบ้านถือชาขิงไว้ พลางถอนหายใจยาวเหยียดออกมา
สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คุณชายยังตัดใจไม่ได้แท้ๆ แต่ก็ไม่ยอมพบหน้าเธอ
คุณหนูซ่างซินยืนอยู่ข้างนอกนานมากแล้ว ชายหนุ่มก็ยืนเป็นเพื่อนเธอมานานมากแล้วเช่นกัน ทุกครั้งที่เธอกลับไป เขาก็ป่วยนอนซมอยู่หลายวัน
พ่อบ้านเป็นห่วงคนทั้งคู่
ทว่าเมื่อโน้มน้าวหญิงสาวไม่ได้ พ่อบ้านก็ทำได้แค่ยกชาขิงกลับเข้าไป
ไม่ต้องให้พ่อบ้านรายงาน ถังหยวนซือก็ได้ยินหมดแล้ว
ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะถูกหิมะกัดของเธอ รวมถึงน้ำตาที่ไหลเอ่ออยู่ในขอบตา ทันทีที่ได้ยินจากปากพ่อบ้านว่าเขาไม่ได้สั่งให้นำชาขิงไปให้เธอ…
ท่าทางของเธอเหมือนกริชแหลมคมกรีดลงบนหัวใจของเขา
เขาอยากกอดเธออยู่หลายครั้ง อยากช่วยปัดเกล็ดหิมะบนหัวให้เธอ และจับมือให้ความอบอุ่นกับเธอ
คิดอยู่หลายครั้ง…
แต่ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทำอะไรให้เธอ แค่เพียงมองเธออยู่ไกลๆ หัวใจของเขาก็เหมือนได้รับการเติมเต็มแล้ว
