หวานรักจับหัวใจท่านประธาน – ตอนที่ 147-148

ตอนที่ 147 จูงมืออวี๋เยว่หาน?!

 

 

นัยน์ตาสีดำขลับเหมือนบึงน้ำลึกจ้องมองเธอไม่วางตา

 

 

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลงมาบนตัวเขา ใบหน้าหล่อเหลาอาบแสงแดดสีส้ม ดูสูงส่งและลึกลับ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ถูกจับได้คาหนังคาเขา คิดจะหลบก็หลบไม่พ้นแล้ว ทำได้แค่ก้มหน้าเดินเข้าไป

 

 

“คุณชาย…”

 

 

เธอกำลังลังเลว่าต้องอธิบายเรื่องที่ตัวเองกลับมาช้าอย่างไรดี ก็เห็นเขาหมุนตัวกลับไปอย่างเย็นชา ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ห้องอาหารโดยไม่ใส่ใจ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่แอบดีใจที่ตัวเองรอดมาได้ พลางตามหลังเขาเข้าไปที่ห้องอาหาร เธอเห็นเสี่ยวลิ่วลิ่วนั่งอยู่บนเก้าอี้เด็กอย่างว่าง่าย ในปากคาบช้อนเล็กๆ ของตัวเองเอาไว้ แต่กลับไม่ได้กินข้าว

 

 

ครั้นเด็กหญิงเห็นเธอก็เงยหน้าเล็กขึ้นมาด้วยความดีใจ

 

 

“พี่สาวคนสวย พี่กลับมาแล้ว หนูกับปาปากำลังรอพี่กลับมากินข้าวอยู่เลย”

 

 

“…” เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงงัน ก่อนจะเงยหน้าด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง

 

 

เธอมองไปยังเงาหลังเยือกเย็นของอวี๋เยว่หาน

 

 

ที่เขายืนอยู่ที่ห้องรับแขกเมื่อครู่ เพราะกำลังรอเธออย่างนั้นเหรอ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่คิดจะบอกว่าตัวเองกินข้าวข้างนอกมาแล้ว แต่ก็กลืนคำพูดกลับไปทันที

 

 

เธอดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ เสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยความใจอ่อน จากนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบกับข้าวใส่ชามเล็กของเด็กหญิง

 

 

“ขอโทษนะ พี่กลับมาช้า หนูรีบกินเถอะ”

 

 

เสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นเด็กดี เมื่อเธอมาถึง เจ้าตัวน้อยก็ตักข้าวในชามเข้าปากตัวเองด้วยความเบิกบานใจและกินอย่างเอร็ดอร่อยทีละคำ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ต้องดูแลเสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยซ้ำ ครั้นเจ้าตัวน้อยกินข้าวอิ่มแล้วก็เธอมองไปรอบๆ อย่างสบายใจ

 

 

เมื่อสายตากวาดมองไปถึงอวี๋เยว่หานที่นั่งอยู่ตรงข้าม ในหัวก็มีคำพูดของเสี่ยวลิ่วลิ่วเมื่อครู่นี้ผุดขึ้นมา

 

 

เมื่อกี้เขา…กำลังรอเธอจริงๆ เหรอ

 

 

เธอควรจะขอโทษสักคำไหมนะ

 

 

“ไปไหนมา” อวี๋เยว่หานเหลือบมองเธอ เอ่ยปากในทันใด

 

 

น้ำเสียงอันเย็นชานั้นดูเหมือนไม่มีความเป็นห่วง เหมือนกำลังไม่พอใจที่เธอออกไปโดยพลการมากกว่า

 

 

“…ไปเจอเพื่อนคนหนึ่ง ฉันรีบร้อนออกไป ก็เลยลืมบอก ขอโทษนะที่ทำให้พวกคุณต้องรอ” ครั้นเหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเขาพูด เธอก็ก้มหน้ายอมรับผิดตามจริงทันที

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของอวี๋เยว่หานก็เคร่งขรึมลงพร้อมทั้งกล่าวอย่างเยียบเย็นอีกครั้ง

 

 

“ผมไม่ได้คิดจะรอคุณ แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วไม่เจอคุณก็เลยไม่ยอมกินข้าว”

 

 

“…”

 

 

เธอน่าจะรู้อยู่แล้ว เจ้าก้อนน้ำแข็งเย็นชาจะตายไป เรื่องอบอุ่นอย่างรอเธอกินข้าวเนี่ย เขาจะทำเป็นได้อย่างไร

 

 

เสี่ยวลิ่วลิ่วของเธอต่างหากที่น่ารัก

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่บ่นอยู่ในใจแล้วคีบกับข้าวใส่ชามเล็กของเสี่ยวลิ่วลิ่วอีกด้วยความเอ็นดู

 

 

เมื่อเด็กหญิงกินอิ่ม เธอก็อุ้มไปเดินเล่นในสวน

 

 

แขนของเสี่ยวลิ่วลิ่วดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้แกะผ้าพันแผลออกไปแล้ว ทำให้อดใจไปเกาแผลแก้คันไม่ได้ จึงต้องดูแลเป็นพิเศษ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งจูงมือของเจ้าตัวน้อย แต่ก็ถูกเด็กหญิงดึงไปตรงหน้าอวี๋เยว่หาน

 

 

“เสี่ยวลิ่วลิ่วเจ็บมือ จูงได้แค่มือเดียว พี่สาวคนสวยช่วยจูงมือของปาปาได้ไหม”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…”

 

 

จะ จูงมือของอวี๋เยว่หาน?!

 

 

ดวงตาของเธอหดตัว สายตาตกลงบนมือของเขาที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกเพียงว่าคำพูดของเสี่ยวลิ่วลิ่วแวบอยู่ในหัวของเธอเหมือนกับฟ้าผ่า

 

 

สมองเธอหยุดทำงานไปแล้ว

 

 

อวี๋เยว่หานเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เสี่ยวลิ่วลิ่วจะพูดอย่างนี้ออกมา ดวงตาสีดำของเขามองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่ จ้องมองมือของเธอที่กำลังจูงมือเสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่

 

 

ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

 

 

มือของเธอเล็กระจ้อยร่อย นิ้วมือเรียวยาว ดูแล้วเหมือนลูกคุณหนูที่ไม่เคยลำบาก ไม่ใช่พยาบาลรับจ้าง

 

 

ไม่รู้ว่าว่าเธอเป็นใครกันแน่…

 

 

 

 

ตอนที่ 148 เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น

 

 

ครั้นนึกได้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาของอวี๋เยว่หานก็หลุบต่ำลง

 

 

เขากำลังจะพูดบางอย่าง แต่เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่ววิ่งเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว “เสี่ยวลิ่วลิ่วควรอาบน้ำแล้ว ฉันจะพาเธอไปอาบน้ำ”

 

 

เธอหายไปจากหน้าประตูในพริบตา

 

 

เมื่อเธอวิ่งผ่านเขาไป เขาก็มั่นใจว่ามองเห็นสีแดงระเรื่อบนแก้มของเธอ…เหมือนกำลังเขิน

 

 

น่าแปลก ความอึดอัดที่สุมอยู่ในอกเขาจางหายไปในทันที

 

 

เขายกมุมปากโค้งขึ้น เหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ใช่

 

 

จากนั้นค่อยหมุนตัวเดินเข้าไปข้างใน

 

 

แต่เพิ่งเดินเข้ามาถึงห้องรับแขกก็เห็นเหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วออกมาจากห้อง “ท่อน้ำในห้องน้ำของเสี่ยวลิ่วลิ่วเหมือนจะเสีย เปิดก๊อกแล้วน้ำไม่ไหล”

 

 

พ่อบ้านได้ยินดังนั้นก็รีบมา หลังจากฟังเหนียนเสี่ยวมู่พูดจบ เขาก็รีบส่งคนเข้าไปตรวจสอบท่อน้ำในห้องของเสี่ยวลิ่วลิ่วทันที

 

 

ไม่นานทุกอย่างก็ได้ผลสรุป

 

 

“ท่อน้ำที่ผ่านบ้านถูกตัดไปท่อนหนึ่ง น้ำในห้องทุกห้องของชั้นล่างก็ไม่ไหลเหมือนกัน แต่กำลังซ่อมอยู่ครับ ไม่นานก็จะซ่อมเสร็จ” พ่อบ้านยืนรายงานอยู่ข้างอวี๋เยว่หานอย่างนอบน้อม

 

 

“ชั้นบนล่ะ” อวี๋เยว่หานขยับริมฝีปากบาง

 

 

“น้ำชั้นบนมีท่อทางเดินอีกท่อ ไม่มีปัญหาครับ” พ่อบ้านตอบอย่างนอบน้อมอีก

 

 

อวี๋เยว่หานหลุบตามองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่ ก่อนจะพูดเรียบๆ “พาเธอไปอาบน้ำในห้องผม”

 

 

เมื่อพูดจบเขาก็เดินผ่านเหนียนเสี่ยวมู่นำขึ้นไปข้างบนก่อน

 

 

เด็กหญิงได้ยินว่าจะได้อาบน้ำก็ดีใจยกใหญ่

 

 

จากนั้นเธอก็หยิบเสื้อผ้าตัวเล็กๆ วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

 

 

สองสามตามหลังอวี๋เยว่หานเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างว่าง่าย

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เดินอยู่ข้างหลังอย่างเชื่องช้า ครั้นคิดว่าจะต้องเข้าไปในห้องของเขา หัวของเธอก็มีภาพแวบผ่านไปมาอยู่หลายครั้งอย่างน่าประหลาด…

 

 

ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เธอเข้าไปในห้องของเขาจะไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเลย

 

 

เธอกำลังครุ่นคิด แต่พลันรู้สึกได้ถึงสายตาแหลมคมของเขากวาดมองมาที่เธอ

 

 

เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นอวี๋เยว่หานอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยมือข้างเดียว กำลังพิงประตูรอเธออยู่

 

 

เขาเม้มริมฝีปากบางเซ็กซี่ ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาดูถูกนั้นสื่อความหมายออกมาได้มากมาย

 

 

อย่างเช่น รำคาญที่เธอขาสั้น

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่สูดหายใจเข้าลึกๆ เพิ่งคิดจะบอกเขาว่าเธอเดินช้าไม่ได้แปลว่าขาสั้น แต่เขาก็อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วเดินไปข้างหน้าเสียแล้ว

 

 

เขาฝากเสี่ยวลิ่วลิ่วไว้ในอกเธอ

 

 

“คุณอาบให้เธอแล้วกัน ผมมีธุระ”

 

 

“…ได้ค่ะ” เมื่อได้ยินว่าเขาจะไม่อยู่ในห้อง เหนียนเสี่ยวมู่ก็รับเสี่ยวลิ่วลิ่วมาด้วยความเบิกบานทันที และเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรอีก

 

 

จากนั้นเธอก็ไปในห้องน้ำ เปิดน้ำ และอาบน้ำให้เสี่ยวลิ่วลิ่ว

 

 

 

 

ในห้องหนังสือ

 

 

อวี๋เยว่หานส่งอีเมลด่วน ก่อนจะพิงพนักเก้าอี้ พลางขมวดคิ้วมุ่นด้วยความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง

 

 

เขาเพิ่งคิดจะยื่นมือไปหยิบเอกสาร อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าเหนียนเสี่ยวมู่พาเสี่ยวลิ่วลิ่วไปที่ห้องตัวเอง จึงชะงักมือไปเล็กน้อย

 

 

เสี่ยวลิ่วลิ่วชอบเล่นน้ำ ตอนอาบน้ำเอาใจยากเป็นที่สุด

 

 

อ่างอาบน้ำในห้องของเขาใหญ่กว่าห้องอื่นเป็นเท่าตัว เธอคนเดียวจะจัดการไหวไหม

 

 

อวี๋เยว่หานลุกขึ้นยืน แล้วสาวเท้าเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง

 

 

แต่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเพราะพริ้งเหมือนกระดิ่งดังออกมาจากข้างใน

 

 

มีทั้งเสียงเสี่ยวลิ่วลิ่วและเสียงของเธอ

 

 

เขาตะลึงงัน แต่จากนั้นก็ได้ยินเสียงใสแจ๋วของเธอ “เสี่ยวลิ่วลิ่ว พอแล้วนะ เล่นน้ำอีกไม่ได้แล้ว มาใส่เสื้อผ้าเร็ว”

 

 

เสียงกรี๊ดระลอกหนึ่งพลันดังมาจากในห้องน้ำทันทีที่เธอพูดจบ

 

 

อวี๋เยว่หานเคร่งเครียดขึ้นมา ร่างกายตอบสนองก่อนสมอง เขาพุ่งเข้าไปผลักประตูห้องน้ำออกอย่างไม่ลังเลสักนิด

 

 

วินาทีต่อมา เขาเห็นภาพตรงหน้าชัดเจน ยิ่งทำให้ดวงตาของเขาหดเกร็งในทันที

หวานรักจับหัวใจท่านประธาน

หวานรักจับหัวใจท่านประธาน

อวี๋เยว่หาน หนุ่มหล่อดีกรีประธานบริษัทอนาคตไกลที่จู่ๆ ก็ค้นพบว่าตัวเองมีลูกโดยไม่รู้ตัวแถมไม่รู้ว่าใครเป็นแม่เด็ก ทั้งผลตรวจดีเอ็นเอก็ดันตรงกับเขาเสียด้วย นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย แม้ว่าจะไม่รู้ที่มาของเด็กน้อยแต่อาจเป็นเพราะสายสัมพันธ์อะไรบางอย่างทำให้เขาตัดสินใจเลี้ยงดูเด็กคนนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งที่ลูกสาวของเขาบาดเจ็บจนบังเอิญได้รับความช่วยเหลือจาก เหนียนเสี่ยวมู่ หลังจากนั้น เสี่ยวลิ่วลิ่ว ก็ติดเธอแจ หญิงสาวอ้างตัวว่าเป็นพยาบาลรับจ้างเขาจึงจ้างเธอไว้ แต่เบื้องหลังของเธอกลับลึกลับและมีความสามารถเกินกว่าพยาบาลทั่วๆ ไป เรื่องนี้เขาจะต้องหาทางพิสูจน์ความจริงให้ได้

Comment

Options

not work with dark mode
Reset