หวานรักจับหัวใจท่านประธาน – ตอนที่ 303 เขาปิดบังเอาไว้ต่างหาก! / ตอนที่ 304 รับผิดชอบผลลัพธ์เอง!

ตอนที่ 303 เขาปิดบังเอาไว้ต่างหาก!  

อวี๋เยว่หานเลิกคิ้วมองเธอ สายตาเย็นชาพิจารณาเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า  

แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาเจือความหยอกล้อเหมือนกำลังหัวเราะเยาะ ว่าเธอคิดอะไรลามก  

มุมปากก็ยกขึ้นเป็นการหยอกเย้าด้วย  

“คุณวางใจเถอะ ผมจะทำลามกต่อหน้าคุณเท่านั้น ไม่ทำต่อหน้าคนอื่นหรอก”  

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!  

“กล่อมเสี่ยวลิ่วลิ่วนอนไปก่อน ผมดื่มไวน์มา บนตัวมีกลิ่นไวน์ จะไปอาบน้ำให้สดชื่นสักหน่อย” อวี๋เยว่หานพูดจบก็ทิ้งเหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังไม่มีสติเอาไว้ แล้วเข้าไปในห้องน้พ  

อาบน้ำก็อาบน้ำ  

เสื้อผ้าน่ะ รอไปถอดในห้องน้ำไม่ได้เหรอ  

อยู่ๆ เขาก็ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเธอ แน่นอนว่าเธอต้องเข้าใจผิด  

ทำไมสุดท้ายถึงรู้สึกว่า ดูเหมือนกลายเป็นเธอรอให้เขาแกล้งเธออยู่ตลอด…  

แถมยังมีประโยคสุดท้ายนั่นอีก  

กล่อมเสี่ยวลิ่วลิ่วนอนไปก่อน…นอนไปก่อน…  

ไม่รู้ว่าทำไม ประโยคง่ายๆ นี้ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด  

รู้สึกเหมือนถูกแหย่จริงๆ!  

ใครบอกว่าอวี๋เยว่หานไม่เข้าใกล้ผู้หญิง เขาปิดบังเอาไว้ต่างหาก!  

เมื่ออวี๋เยว่หานออกมาจากในห้องน้ำ ก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว  

บนเตียงนุ่มๆ นั้น เหนียนเสี่ยวมู่และเสี่ยวลิ่วลิ่วนอนกอดกันอยู่ นอนหลับสนิทไปแล้ว  

เขาสะบัดปลายผมที่ชุ่มน้ำ ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูเช็ดจนแห้ง จากนั้นก็เดินไปข้างๆ เตียง ใช้มือข้างหนึ่งยันหัวเตียงเอาไว้  

เหนียนเสี่ยวมู่หลับปุ๋ย เครื่องหน้าสะสวยของเธอดูไร้เดียงสา  

เสี่ยวลิ่วลิ่วซบอยู่ในอกของเธอ คลอเคลียอยู่ตรงนั้นไม่หยุด…  

เธอพลิกตัวครั้งหนึ่ง แต่กลับไม่ผละออกจากเสี่ยวลิ่วลิ่ว ถือโอกาสโอบเด็กหญิงเข้าไปในอกอีก  

สายตาของอวี๋เยว่หานหยั่งลึก ไฟที่เพิ่งดับลงไปเพราะอาบน้ำเมื่อครู่ เหมือนจะสุมอยู่ในหัวโดยพลัน  

ขณะที่เขาจะยืนตัวตรงนั้น อยู่ๆ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ละเมอออกมาคำหนึ่ง  

เขาฟังไม่ชัด จึงลดตัวลงตามสัญชาตญาณ เข้าไปใกล้ปากของเธอ  

ทันใดนั้น อยู่ๆ เธอก็หันหน้ามา ทำให้ริมฝีปากสีเชอร์รีเฉียดผ่านมุมปากของเขาโดยไม่ทันระวัง และจูบลงบนแก้มของเขา!  

ทำเอาอวี๋เยว่หานตัวแข็งทื่อทันที!  

เขากำลังจะหันไปมองเธอด้วยความงุนงง แต่พอขยับ กลับไปจูบริมฝีปากของเธอ…  

“เสี่ยวลิ่วลิ่วนอนดีๆ…” เหนียนเสี่ยวมู่ขยับปาก พลางยื่นมือไปโอบคอของเขา ดึงหน้าของเขามาแนบบนหน้าอกของตนเอง!  

อวี๋เยว่หาน “…”  

ในร้านอาหาร  

เหวินหย่าไต้ส่งเพื่อนร่วมงานทุกคนแล้ว เมื่อแน่ใจว่ารอบข้างไม่มีใครสังเกตตนเอง เธอถึงจะเข้าไปในห้องน้ำอย่างลับๆ ล่อๆ  

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมาเปิด และหยิบซิมการ์ดที่ซื้อมาชั่วคราวออกมาจากในนั้น  

จากนั้นก็แกะมันโยนทิ้งถังขยะ แล้วเดินออกมา  

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้น เธอถึงจะถอนหายใจออกมา  

ตอนนี้ไม่มีใครรู้ ว่าเธอถือโอกาสตอนที่ทุกคนไม่ได้สังเกต แอบหยิบโทรศัพท์มือถือของเฉินจื่อซินมา  

ยิ่งไม่มีคนสังเกตเห็น ว่าเธอบอกข่าวนักข่าวให้มาอย่างตรงเวลา  

แต่น่าเสียดาย  

เธอทำไปตั้งมากมายขนาดนี้ แต่เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยังรอดตัวไปได้!  

ถ้าอวี๋เยว่หานไม่ได้ปรากฏตัวในห้อง ตอนที่ประตูห้องถูกถีบออกนั้น ก็จะเป็นเวลาที่เหนียนเสี่ยวมู่ต้องเสียชื่อเสียง!  

แค่คิดถึงตรงนี้ สายตาของเหวินหย่าไต้ก็อำมหิตขึ้นมา  

แถมยังกัดฟันด้วยความไม่พอใจ  

ใบหน้าที่แต่งแต่มมาอย่างดีบิดเบี้ยวเพราะความแค้นเคือง  

ผ่านไปนานทีเดียว เธอถึงจะใจเย็นลงได้ จากนั้นเธอก็เดินไปข้างหน้าอ้างล้างมือ ล้างมืออย่างสุขุม แล้วเช็ดจนแห้ง  

ทำเป็นว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น  

ขณะกำลังจะออกไป อยู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น  

เป็นเสียงข้อความ  

เหวินหย่าไต้กวาดสายตามองเนื้อหาในข้อความ สายตาเปลี่ยนไปในทันที!  

ตอนที่ 304 รับผิดชอบผลลัพธ์เอง!  

การนอนหลับครั้งนี้เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ค่อยสบายตัวนัก  

หน้าอกของเธอมีบางอย่างทับอยู่ตลอด ทำเอาอึดอัดจนหายใจไม่ออก  

ตอนที่ฟ้าเกือบสว่าง เธอก็ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย  

ขณะกำลังพลิกตัว เธอพบว่าในอกของตนเองกอด ‘หมอนข้างมนุษย์’ ขนาดใหญ่เอาไว้ ทำเอาเธอตกใจจนเบิกตาโพลงในทันที อยากจะตะเกียดตะกายลุกขึ้นในทันใด!  

แต่ดิ้นรนอยู่สองสามครั้ง ก็จะได้ว่าเธอกอดอวี๋เยว่หานอยู่ คราวนี้เธอตัวแข็งทื่อไปเลยทีเดียว!  

ใบหน้าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติของเขา มีกลิ่นอายที่บอกไม่ถูกแผ่ออกมาขณะกำลังหลับตา  

เมื่อไม่มีความเจ้าเล่ห์และเย็นชา ก็เผยความอบอุ่นและอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก  

เขาหนุนหน้าอกของเธออยู่ แม้แต่เธอขยับตัว เขาก็ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ราวกับว่าเหนื่อยมาก  

และยังคงหลับสนิทมาก…  

คนที่เธอนอนกอดทั้งคืนคือเขา แล้วเสี่ยวลิ่วลิ่วล่ะ?  

เหนียนเสี่ยวมู่หันหน้าไปเห็นร่างเล็กนุ่มนิ่มด้วยความเคร่งเครียด เด็กหญิงกำลังนอนคว่ำอยู่บนงอน ก้นงอนขึ้นมาเล็กน้อย  

ใบหน้ารูปไข่เล็กๆ สีชมพูระเรื่อ พร้อมกับขยับปากอยู่ตลอดเวลา หลับสนิทมากทีเดียว  

ดังนั้น ที่เธอนอนหลับไม่สบายทั้งคืน เป็นเพราะอวี๋เยว่หานทับหน้าอกเธออยู่อย่างนั้นเหรอ  

แล้วทำไมเขาต้องมาทับตรงหน้าอก…  

เหนียนเสี่ยวมู่หน้าแดงทันที!  

หญิงสาวยื่นมือไปดันหัวของเขา  

แต่หัวของเขาหนักมาก ไม่ขยับโดยสิ้นเชิง  

ถ้าทำเขาตื่น สถานการณ์ในตอนนี้ก็น่าอึดอัดมาก  

แต่ถ้าไม่ปลุกเขา เขาคิดจะทับหน้าอกเธอไปอีกนานเท่าไหร่  

อีกเดี๋ยวตื่นขึ้นมา ก็น่าอึดอัดเหมือนกัน  

จะปลุกเขา  

หรือไม่ปลุกเขาดี  

เหนียนเสี่ยวมู่จมอยู่กับความสับสนอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ผ่านไปนานทีเดียว เธอก็ยังตัดสินใจไม่ได้  

พอเธอดึงสติกลับมาได้ ถึงจะรู้ตัวว่าผลลัพธ์ของทั้งสองข้อเหมือนกันเปี๊ยบ!  

ความแตกต่างเดียวคือเธอถูกเขาเอาเปรียบพอแล้วหรือยัง  

พอคิดถึงตรงนี้ เธอพลันเงยหน้าขึ้น และดันหัวตรงหน้าอกของตนเองอย่างแรง!  

“อวี๋เยว่หาน ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ!”  

“…”  

อวี๋เยว่หานขมวดคิ้ว ดวงตาสีดำลืมขึ้นเป็นเส้นเล็กๆ  

เมื่อเห็นคนที่กำลังแยกเขี้ยวยิงฟันอยู่ตรงหน้าตนเอง นัยน์ตาของชายหนุ่มพลันแจ่มชัด และลุกขึ้นในทันใด  

จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปนวดหว่างคิ้วของตนเอง  

“ยังเช้าอยู่เลย คุณทำอะไรเนี่ย”  

เสียงของเขาน่าดึงดูดมาก แถมยังแหบพร่าเพราะเพิ่งตื่นนอนอีก ทำให้มีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด  

เทียบกับความตื่นตกใจของเธอ สีหน้าของเขาเรียบนิ่งอย่างยิ่ง  

ราวกับว่ามองไม่เห็น ว่าตนเองกอดคนอื่นจนหลับไป และหนุนอยู่บนตัวใครตลอดทั้งคืน  

“คำพูดนี้ฉันควรถามคุณถึงจะถูก เมื่อคืนฉันกอดเสี่ยวลิ่วลิวหลับไปแท้ๆ แต่ทำไมตื่นมาคุณถึงอยู่ในอกของฉันล่ะ แถมยังหนุน…” เหนียนเสี่ยวมู่ไม่กล้าพูดออกมาจนจบ  

ได้แต่กัดฟันถลึงตามองเขา!  

“คุณเห็นผมเป็นเสี่ยวลิ่วลิ่ว แถมกอดผมไม่ยอมปล่อย คราวนี้โทษผมเหรอเนี่ย” อวี๋เยว่หานก้าวขายาวๆ ลงจากเตียง ก่อนจะยื่นมือไปจัดชุดนอนบนตัวเล็กน้อย  

เขาเดินไปข้างๆ โต๊ะ และเทน้ำให้ตนเองแก้วหนึ่ง  

จากนั้นก็เงยหน้ากระดกน้ำดื่มไปหนึ่งอึก  

ลูกกระเดือกเซ็กซี่กลิ้งขึ้นลงตามจังหวะการกลืนน้ำ  

แผ่ความน่าหลงใหลออกมาอย่างเงียบๆ  

เข็มขัดชุดนอนที่ไม่ได้ผูกไว้จนแน่นเผยให้เห็นอกแกร่งด้วย  

บวกกับใบหน้าหล่อเหลาล่มเมืองนั่นอีก…  

ภาพที่ทำให้คนทนไม่ไหวตั้งแต่เช้าแบบนี้ ทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่ลืมสิ่งที่ตนเองจะถามเขาไปเลย  

หญิงสาวปีนลงจากเตียงอย่างว่องไว แล้วใส่รองเท้าเตรียมจะหนี  

แต่เพิ่งวิ่งออกไปได้สองสามก้าว อยู่ๆ เงาร่างสูงโปร่งของเขาก็เดินมาข้างหน้า ยื่นมือขวางเธอไว้ตรงหน้าประตู  

“เดี๋ยวก่อน”  

เหนียนเสี่ยวมู่พูดออกไปโดยไม่ต้องคิด “รออีกเดี๋ยวก็ไม่ได้ คุณรีบหลีกไป ไม่งั้นอีกเดี๋ยวฉันทนไม่ไหว คุณต้องรับผิดชอบผลลัพธ์เอาเอง!”