สิ่งที่ทำให้เกอซีมีความสุขอย่างที่สุดย่อมต้องเป็นการเพาะปลูกพันธุ์พฤกษาที่ช่างขัดต่อกฏธรรมชาติบนผืนธรณีศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลอย่างแน่แท้
เมื่อได้เห็นกองพืชผักเวท ผลไม้เวทตลอดถึงสมุนไพรเวทขนาดเท่าภูเขาย่อม ๆ คิ้วของหญิงสาวยิ่งยกสูงขึ้น ขณะภายในหัวรีบคิดคำนวณเม็ดเงินหินผลึกที่คาดว่าจะได้รับในทันที
หากได้หินผลึกมานางจะรีบจัดการขยับขยายปรับปรุงจัดระเบียบเรือนหลังน้อยแห่งนี้ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นโดยรอบเทือกเขาฉางแห่งนี้ทำให้หญิงสาวเริ่มใคร่ครวญหาหนทางการป้องกันเรือนของนางให้หนาแน่นยิ่งขึ้น
เมื่อจัดการคัดแยกแบ่งประเภทพรรณพืชทั้งหลายในผืนธรณีศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลเรียบร้อยแล้ว เกอซีจึงออกมานอกมิติ และพบว่ายามนี้ด้านนอกเริ่มเข้าสู่ช่วงเช้าแห่งวันใหม่แล้ว
หญิงสาวบิดขี้เกียจเคาะหัวน้อย ๆ ของต้านต้าน “นี่ ข้าต้องไปแล้ว เจ้าอยู่ในนี้เป็นเด็กดีนะแล้วข้าจะเข้ามาหาให้บ่อยขึ้น”
“งื้อ—-” เจ้าตัวน้อยกำชายเสื้อเกอซีแน่น หยาดน้ำตาร่างหล่นเป็นสายอาบข้างแก้มยุ้ยจะอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อยนางไป “ท่านแม่ ท่านแม่ ให้ข้าออกไปกับท่านแม่ด้วยได้ไหม ?”
ดวงตากลมโตที่เอ่อล้นด้วยหยาดน้ำกระทั่งทำแววตาให้หม่นหมองลงเช่นนี้ประดุจศาตราวุธอันร้ายกาจอย่างไร้ผู้ต้านทาน
แม้หญิงสาวจะรู้สึกถึงความบีบเค้นภายในใจอยู่ชั่วครู่ ทว่านางกลับส่ายหน้า
“ไม่ได้ อย่าได้หลงลืมถ้อยวาจาสั่งย้ำเตือนของท่านปู่ซูมี่ หากมีผู้ใดล่วงรู้ตัวตนของเจ้า หายนะย่อมจะเข้ามาเยือนยังอีกทั้งรูปร่างหน้าตาของเจ้านั้นนับได้ว่าผิดแปลกย่อมโดดเด่นสะดุดตากลายเป็นจุดสนใจอย่างแน่แท้”
เพียงได้ยิน หนูน้อยก็กลิ้งตัวไสเสือกร่ำไห้จ้าละหวั่นสะอึกสะอื้นซู้ดน้ำมูกบีบน้ำตาอยู่กับพื้น เห็นเจ้าหนูเอาแต่ร้องไห้จ้าไม่ยอมพูดจาเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้ผู้ได้ยลเห็นยิ่งเจ็บปวดหัวใจ กระทั่งคนใจแข็งอย่างที่สุดก็ยังไม่อาจทนใจละลายได้
เกอซีทอดถอนหายใจ “ต้านต้าน ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากพาเจ้าออกไป เพียงทว่ารูปร่างหน้าตาของเจ้านั้นมีความพิเศษแตกต่างจากทั่วไปมากจนเกินไป หากข้าปล่อยเจ้าออกไป พวกเราทั้งคู่ย่อมต้องตกอยู่ในอันตราย เว้นก็เสียแต่…… หากเจ้าสามารถแปรเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตนเองไม่ให้ดูโดดเด่นมากเกินไปถึงเพียงนี้”
ดวงตากลมโตกระพริบปริบ หยาดน้ำตาสีทองรูปทรงเมล็ดถั่วขาดช่วงไปในทันที หัวกลมกลิ้งน้อย ๆ แหงนเงยขึ้นก่อนเสียงงุ้งงิ้งจะก้องดัง “เปลี่ยนรูปลักษณ์….. เช่นนี้หรือ ?”
เพียงน้ำเสียงสิ้นสุดลง ลูกสุกรน้อยย่างเกรียมสีน้ำตาลเข้มพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสายตาเกอซี
นัยน์ตาของมันกรอกกลิ้งไปมาช่างน่าขบขันเหลือกำลัง
ไม่เพียงเท่านั้น ทุกรายละเอียดปลีกย่อย ทั้งกลิ่นหอมเย้ายวนยั่วน้ำลายก็ช่างเลียนแบบลูกสุกรย่างที่เกอซีเพิ่งลงมือทำไปเมื่อครั้งก่อนได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน
หญิงสาวจ้อง ‘ลูกสุกรย่างเกรียมกรุบกริบน่ากิน’ ตรงหน้า ที่กำลังกระพริบตากลมโตปริบ ๆ กระโดดกระเด้งไปมาด้วยสี่ขาสั้นตันนั้นอย่างกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
ต้านต้านของนางจะน่ารักไปถึงไหนกัน ?
เจ้าตัวน้อยร้องเรียกท่านแม่ของเขา ขณะสี่ขายังคงกระโจนตัวไปมาด้วยความตื่นเต้นยินดี “ท่านแม่ ท่านแม่ เช่นนี้ได้ไหม ? เช่นนี้แล้วพลังของต้านต้านก็จะไม่รั่วไหลออกไปให้ผู้ใดได้ล่วงรู้อีกด้วย !”
เป็นเช่นนั้น ร่างของต้านต้านได้แปรเปลี่ยนไปเป็นลูกสุกรน้อยย่างเกรียมกรุบกริบโดยตลอดทั่วทั้งกาย เว้นไว้ก็เสียแต่ดวงตาคู่นั้น ที่เหลือเกินไปกว่านั้นล้วนไม่หลงเหลือเศษเสี้ยวแห่งความเป็นตัวเขาอีกเลย เชาได้แปรเปลี่ยนไปเป็นลูกสุกรน้อยย่างเกรียมไปแล้วอย่างแท้จริง ซึ่งแม้กระทั่งเกอซีเองก็ยังไม่อาจส่งผ่านกระแสจิตเข้าไปตรวจจับขุมพลังที่โคจรแผ่ผ่านจากเรือนกายของต้านต้านได้เลย
เห็นทีวิชาแปลงกายของต้านต้านกับเทคนิคการแปลงร่างของพวกยอดฝีมือทั้งหลายจะห่างกันคนละขุมอย่างเทียบกันไม่ติด คนธรรมดาสามัญล้วนไม่อาจจับสังเกตความผิดปกติใดได้อย่างแท้จริง
หลังครุ่นคิดอยู่ช่วงหนึ่ง เกอซีจึงเอ่ยกล่าวกับเจ้าตัวน้อย “ต้านต้านช่วยเปลี่ยนสีผิวให้เป็นสีชมพูอ่อนหน่อยสิ….อือ อือ อย่างนั้นล่ะ เอาล่ะ คราวนี้ทำตัวสูงขึ้นอีกนิด หดตัวให้เล็กลงอีกหน่อย หดจมูกเข้าไปนิดสิ…..”
รูปร่างของต้านต้านในยามนี้กำลังค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปทีละน้อยตามคำชี้สั่งของเกอซี กระทั่งที่สุด ลูกหมูน้อยน่ารักจ้ำม้ำสีชมพูอ่อนก็ยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว
นางเคยเห็นลูกหมูน้อยตัวนี้ในโทรทัศน์เมื่ออดีตชาติ เจ้าหมูน้อยตัวนี้เป็นตัวเอกในการ์ตูนชื่อดังเป็นพลุแตกเรื่อง แมคดัล
ในอดีตชาติที่เกอซีเป็นมือสังหาร นางย่อมไม่ค่อยได้ดูการ์ตูนสักเท่าไร ทว่าในภารกิจคราหนึ่ง สายตาของนางปราดไปเห็นตัวการ์ตูนนี้เข้า และจดจำภาพของมันไว้โดยอัตโนมัติ เช่นนั้นเมื่อต้านต้านแปลงกายเป็นลูกหมูย่าง นางจึงนึกถึงหมูน้อยในเรื่องแมคดัลขึ้นมาได้
หญิงสาวจับจ้องต้านต้านในเวอร์ชั่นแมคดัลพลางผงกศีรษะด้วยความพึงพอใจ “อืม สมบูรณ์แบบ ! ครานี้เจ้าออกไปกับข้าได้แล้ว”
นางหมายใจจะทดสอบวิชาแปลงกายครานี้กับคนในเรือนของตนเป็นอันดับแรก หากแม้นว่าผู้คนในเรือนล้วนไม่อาจจับสังเกตความผิดปกติของต้านต้านได้ เช่นนั้นแล้วการนำต้านต้านออกไปนอกตัวเรือนย่อมมีความเสี่ยงน้อยลงไปมาก
***จบตอน ลูกหมูน้อยแสนน่ารัก***
