ฉีเฟยอวิ๋นรีบขอคำสั่งจากพระพันปี：“พระวรกายของท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัส พระพันปีได้โปรดทรงมีราชโองการให้หลบเลี่ยงไปก่อน หม่อมฉันต้องการช่วยท่านอ๋อง”
ดูเหมือนพระพันปีจะคว้าความหวังสุดท้ายไว้ จึงตรัสว่า：“พวกเจ้าออกไปเถอะ”
หลังจากที่ตรัสจบ พระพันปีก็เสด็จไปตรงอื่นด้วยใจที่หนักอึ้ง
ฉีเฟยอวิ๋นกดลงไปบนร่างกายของหนานกงเย่ และช่วยผายปอดให้เขาหลายครั้ง
แต่ยังไม่ปฏิกิริยาใด ๆ！
ฉีเฟยอวิ๋นกัดข้อมือของตัวเองอย่างโหดร้าย และให้เลือดหยดเข้าไปในปากของหนานกงเย่
หลังจากเจ็บอยู่นาน หนานกงเย่ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกับกำลังวังชา
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าหนานกงเย่ฟื้นขึ้นมาแล้ว นางก็ตกใจและนั่งหายใจหอบอยู่ข้าง ๆ
ในเวลานี้พระพันปีทรงนั่งลง นางก็ตกใจเช่นกัน และไม่กล้าที่จะมองดูบุตรชาย ฮองเฮารอข่าวคราวเป็นเพื่อนนาง
ในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่มองหน้ากัน นางหยิบยาห้ามเลือดออกมาจากตัว แล้วใส่เข้าไปในปากของหนานกงเย่：“กลืนลงไป”
หนานกงเย่กลืนลงไปและค่อย ๆ หลับตาลง
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและพูดว่า：“ท่านอ๋องเย่ฟื้นแล้ว จำเป็นต้องไปพักผ่อนที่ตำหนักเพคะ”
พระพันปีตกใจ จึงลุกขึ้นเดินออกไป เมื่อเห็นว่าบุตรชายยังมีลมหายใจอยู่ นางก็โล่งใจและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างทำอะไรไม่ถูกและตรัสว่า：“เจ้าก็ไปด้วยเถอะ ดูแลให้ดี ๆ”
“เพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นถอยตามหนานกงเย่ไป และเสียงของหนานกงเย่ก็ดังมาจากด้านบน：“ข้าเป็นอะไรไป？”
พระพันปีทรงหันไปมองและถอนหายใจอย่างโล่งอก
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกลับมาถึงตำหนักนางก็รีบไปดูแลหนานกงเย่ และเมื่อเห็นว่าบาดแผลที่ดีขึ้นแล้วของหนานกงเย่เปิดออก นางก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า：“ท่านมาทำอะไร？”
หนานกงเย่ขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้ง：“เจ้ากล้าตำหนิข้าหรือ？”
“หรือว่าไม่ควรล่ะ？เป็นผู้ป่วยก็ควรทำในสิ่งที่ผู้ป่วยควร หรือว่าการที่ข้าลำบากไม่ควรจะเป็นการแก้แค้นเหรอ？” ฉีเฟยอวิ๋นโกรธ ไม่ง่ายเลยที่ฉีเฟยอวิ๋นจะทำให้เขาอาการดีขึ้น และสุดท้ายก็กลายเป็นเช่นนี้อีกแล้ว
หนานกงเย่ทำเสียงฮึอย่างเย็นชา เขาหลับตาลงและเพิกเฉยต่อนาง
หลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มทำความสะอาดให้หนานกงเย่
“เตรียมชุดเสื้อผ้ามาให้พวกข้าสองชุด” ฉีเฟยอวิ๋นพูดกับหญิงนางกำนัล และนางกำนัลก็ไปจัดเตรียมในทันที
“เตรียมน้ำร้อนสะอาด ข้าจะให้ท่านอ๋องเย่ชำระล้างพระวรกาย”
“เพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นพักสักครู่และมองดูหนานกงเย่ที่นิ่งสงบอยู่ตรงหน้านาง ตรงกันข้ามกับความโหดร้ายของเขา มันน่าตลกนิดหน่อย
เป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ยังคงหล่อและไม่ธรรมดามาก ไม่น่าล่ะเจ้าของร่างเดิมถึงได้ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น
แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ประหลาดใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่？
ขันทีนำน้ำมาให้ ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและเริ่มทำความสะอาดให้หนานกงเย่ ทำความสะอาดหนึ่งรอบและถอดเสื้อผ้าออก ขันทีถอยกลับไปและนางกำนัลก็ถอยไปอยู่ข้างหลัง
ตามกฎของพระราชวัง พระวรกายของเจ้าเหนือหัวในราชวงศ์ไม่สามารถมองดูได้
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบผงยามาทาก่อนแล้วพันแผล จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนานกงเย่ ในช่วงเวลานั้นหนานกงเย่สงบมาก ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าเขาหลับอยู่ แต่เห็นว่าเขายังคงเฝ้ามองดูนาง
นางรู้สึกประหลาดใจ ก่อนหน้านี้แม้แต่สัมผัสก็ไม่ได้ แต่ตอนนี้เชื่อฟังและเงียบมาก
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ทันได้ระวังจนไปสัมผัสกับต้นขาด้านในของหนานกงเย่ และทันใดนั้นหนานกงเย่ก็ลืมตาขึ้นและพูดอย่างโกรธเคืองว่า：“เอาออกไป！” จากนั้นก็แต่งตัวให้เขา
หลังจากเก็บเสื้อผ้าที่สกปรกแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เรียกให้คนเอาไปเผา
ขันทีไม่กล้าละเลยและนำไปเผาในทันที
เมื่อกลับมาฉีเฟยอวิ๋นก็เหนื่อยมาก นางมองดูพื้นที่บนเตียง และเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดที่หลังฉากกั้นห้อง นางถือหมอนและผ้าห่มปีนขึ้นไปนอนในห้องหนานกงเย่ และนอนหลับไป
หนานกงเย่มองไปที่ใบหน้าที่หนักแน่น เขาหลับตาและพักผ่อนอยู่ในตำหนัก
ขันทีและนางกำนัลที่อยู่ด้านล่างไม่กล้าถูกรบกวนและถอยกลับไปอย่างเงียบ ๆ
ในเวลานี้พระพันปีก็นั่งตัวตรง
พระพันปีถอนหายใจ：“รู้แล้วก็ดี แม่ก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน คงต้องกลับไปก่อน ใช่แล้ว อีกเดี๋ยวให้ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ ข้าต้องการพบนาง”
“อีกเดี๋ยวข้าจะไปแจ้งให้” หลังจากที่จักรพรรดิอวี้ตี้รู้ต้นสายปลายเหตุแล้วก็รู้สึกประหลาดใจเกี่ยวกับฉีเฟยอวิ๋นเล็กน้อย
พระพันปีทรงลุกขึ้นเสด็จจากไป และฮองเฮาก็ทรงลุกขึ้น：“หม่อมฉันจะไปส่งเสด็จแม่ออกไป”
“ไม่ต้องหรอก เจ้าอยู่ดูแลที่นี่เถอะ ข้าจะไปสืบเรื่องที่ฝ่าบาทถูกวางยาพิษ และดีที่สุดถ้ามันไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า”
สีหน้าของพระพันปีดูหนักอึ้ง นางทิ้งคำเหล่านี้อย่างไม่ลดละก่อนจะเสด็จจากไป
ฮองเฮาคุกเข่าลงในทันที：“หม่อมฉันน้อมส่งเสด็จแม่เพคะ”
หลังจากที่พระพันปีเสด็จจากไป ฮองเฮาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นและเช็ดน้ำตา จากนั้นก็มองไปที่จักรพรรดิอวี้ตี้อย่างรู้สึกน้อยใจ
จักรพรรดิอวี้ตี้จับมือนาง：“ข้าเชื่อว่าฮองเฮาเป็นผู้บริสุทธิ์”
“ฝ่าบาท~~”
ฮองเฮาหลั่งน้ำตาโดยไม่พูดอะไร
จักรพรรดิอวี้ตี้เพียงกอดนางไว้ในอ้อมแขนและถอนหายใจเบา ๆ：“ในวังที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ ถ้าแม้แต่ฮองเฮายังไม่สามารถเชื่อถือได้ แล้วข้ายังจะไว้ใจใครได้อีก？”
ฮองเฮาอยู่ในอ้อมแขนของจักรพรรดิอวี้ ความสงสัยแวบเข้ามาในดวงตาของนาง เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนวางยาพิษ?
ฉีเฟยอิ๋นยังไม่ทันได้ตื่นนอนก็ได้รับพระราชโองการแล้ว มีคำสั่งให้นางไปเข้าเฝ้าพระพันปีที่ตำหนักเฟิ่งอี๋
ฉีเฟยหยุนรับพระราชโองการแล้วยืนขึ้น
กงกงยิ้ม：“พระชายาเย่ไปกับข้าเถิด”
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“ท่านกงกงรอสักครู่ ข้าจะไปดูท่านอ๋องเย่หน่อย”
“พระชายาเย่เชิญเสด็จ ข้าจะรอท่าน”
เมื่อได้รับอนุญาตจากกงกงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็หันกลับไปดูหนานกงเย่ นางตรวจอาการและนำยาใส่ลงไปในปากของหนานกงเย่：“ไม่นานข้าก็กลับมาแล้ว”
หนานกงเย่กล่าวว่า：“แม้ว่าฉีเฟยอวิ๋นจะไม่ใช่คนที่ข้าโปรดปราน แต่นางก็เป็นพระชายาของข้า คงต้องฝากกงกงช่วยดูแลด้วย วันนี้ข้าต้องรีบเข้าไปในวัง ผลของวันนี้จะตอบแทนให้ในวันหน้า”
ไห่กงกงกล่าวทันทีว่า：“ข้าได้ยินที่ท่านอ๋องเย่รับสั่งแล้ว ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย ข้าจะช่วยดูแลให้พ่ะย่ะค่ะ”
“ขอบใจท่านกงกงมาก”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่ที่อยู่บนเตียงด้วยความประหลาดใจ เขาดีมากเลย สั่งให้คนช่วยดูแลนางด้วย มีคุณธรรมขึ้นมาแล้วหรือ？
“เสด็จแม่ทรงเข้มงวดมาก อย่าทำผิดกฎจนทำให้ข้าต้องขายหน้า” หนานกงเย่กล่าว
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ว่าเขาเป็นกังวลว่านางจะไม่แล้วกลับมา？
ฉีเฟยอวิ๋นดีใจมาก ถ้าเธอเป็นอันตราย หนานกงเย่ก็คงจะสงบสุขไม่ได้
ฉีเฟยอวิ๋นตามไห่กงกงไปที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ เมื่อผ่านประตูวัง ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้เห็นความงดงามของตำหนักเฟิ่งอี๋
ฉีเฟยอวิ๋นหยุดอยู่นอกตำหนักเฟิ่งอี๋ ไห่กงกงเข้าไปกราบทูล และไม่นานไห่กงกงก็ออกมาเชิญฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป
ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามไก่กงกงเข้าไปอย่างระมัดระวังและรออยู่ข้างใน
ในห้องโถงเงียบอย่างมาก ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอึดอัดใจมาก แม้ว่าตำหนักเฟิ่งอี๋จะเป็นห้องบรรทมของพระพันปี แต่ฉีเฟยอวิ๋นกลับรู้สึกอึมครึมเหมือนอยู่ในห้องเก็บศพ
น่าเสียดายที่เจ้าร่างของเดิมหวาดกลัวพระพันปี ไม่เช่นนั้นนางก็มีข้อมูลเพิ่มเติมบางอย่าง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวทีละน้อย
“พระพันปีเสด็จมาถึงแล้ว”
ไห่กงกงตะโกนด้วยเสียงสูง ฉีเฟยอวิ๋นรีบคุกเข่าลงในทันที และยังคงหวาดกลัวพระพันปี เป็นที่รู้กันว่าในวังแห่งนี้พระพันปีเป็นผู้ที่โหดเหี้ยม และนอกจากฝ่าบาทแล้วยังมีพระพันปีที่มีอำนาจมากที่สุด
พระพันปีเสด็จออกมาจากด้านหลังห้องบรรทม ด้านหลังมีนางกำนัลตามมาสองสามคน ซึ่งนางกำนัลแต่ละคนเป็นผู้ที่มีศิลปะฝีมือที่ยอดเยี่ยม
แม้ว่าพวกนางจะดูไม่ต่างจากนางกำนัลคนอื่น ๆ แต่พวกนางล้วนเป็นผู้ที่มีฝีมือสูง
พระพันปีทรงเดินไปนั่งที่เก้าอี้หงส์ด้านหน้าและตรัสว่า：“ลุกขึ้นมาพูดคุยกันเถอะ ที่นี่มีเพียงเจ้าที่เป็นลูกสะใภ้และข้าที่เป็นแม่สามีเท่านั้น”
“หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จแม่เพคะ”
ในเมื่อพระพันปีตรัสเช่นนี้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าอีกต่อไป
เธอลุกขึ้นยืน
