“บอกว่าอย่างไร？” หนานกงเย่ไม่แปลกใจ เมื่อครู่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไห่กงกงหวั่นไหวแล้ว
“ไห่กงกงบอกว่าพระวรกายของท่านอ๋องไม่ค่อยดี พักฟื้นให้หายก่อนจะดีกว่า”
ทังเหอเข้าใจความหมายดี แล้วหนานกงเย่กับฉีเฟยอวิ๋นจะไม่เข้าใจความหมายได้อย่างไร
ความหมายก็คือไม่ทำอะไรเลย
หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น：“อยากกินก็กินสิ”
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มเยาะ นางไม่ใช่สุนัขที่เขาให้กินก็กิน เขาไม่ให้กินก็ไม่กิน และเหตุผลที่นางดึงไห่กงกงมาเป็นพวกก็ไม่ใช่เพื่อเขา
“ข้าควรจะกลับได้แล้ว ได้โปรดทรงให้ทังเหอคุ้มกันข้ากลับไปที่จวนด้วย”
ก่อนหน้านี้ถูกพระมเหสีหวาบังคับขู่เข็ญ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องเช่นนั้นอีก ดังนั้นจึงควรหาคนคุ้มกันนางไว้จะดีกว่า
หลังจากที่พูดจบก็ไม่รอให้หนานกงเย่พูดอะไร นางก็เดินไปที่ประตูแล้ว
ทังเหอจึงทำได้เพียงขวางไว้：“พระชายา ยังต้องตรวจดูพระอาการของท่านอ๋อง พระชายาทรงได้โปรดตรวจดูก่อน แล้วค่อยจากไปนะพ่ะย่ะค่ะ”
แม้ว่าทังเหอจะไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงรู้สึกว่าพระชายาเปลี่ยนไป แต่จากการวิเคราะห์แล้ว เรื่องในอดีตไม่สามารถย้อนกลับไปได้ และการกระทำของฉีเฟยอวิ๋นก็ทำให้ทังเหอยอมรับนางในฐานะพระชายาได้ไม่ยาก
ฉีเฟยอวิ๋นหยุดเดิน：“เขาต้องใช้เวลพักฟื้นาอย่างน้อยสามเดือน และจะหายภายในดีครึ่งปี ส่วนที่เหลือก็คงจะไม่ตาย”
หลังจากที่พูดจบแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เปิดประตูออกไป
ทังเหอหันไปมองอ๋องเย่ที่เงียบอยู่บนเตียงและรีบเดินออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นฟังทังเหอพูดไปตลอดทาง ส่วนใหญ่จะถามถึงอาการป่วยของหนานกงเย่ แต่เธอไม่พูดอะไรสักคำ
อันที่จริงในยาที่นางมอบให้กับจักรพรรดิอวี้ตี้ นางได้เพิ่มตัวยาที่ใช้ในการรักษาหนานกงเย่เข้าไปด้วย เช่นนี้แล้วเขาจะได้หายเร็วยิ่งขึ้น
เพียงแต่เรื่องนี้นางไม่สามารถพูดออกไปได้และไม่อยากพูด
การดึงไห่กงกงเข้ามาเป็นพวก ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขอบคุณไห่กงกงอย่างจริงใจ แต่การเข้าออกในวังทุกวันนั้นเต็มไปด้วยอันตราย และไม่รู้ว่ามีคนที่โกรธแค้นอยู่มากน้อยแค่ไหน ถ้าไม่มีใครคอยบอกให้นางรู้ ไม่ช้าก็เร็วนางคงต้องตายอยู่ที่นี่
ข้างนอกมีคนมากมาย แม้แต่ที่ซอกกำแพงก็มีคนรู้
ในห้องโถงด้านข้างนั้นแตกต่างออกไป ประการแรกคือไม่มีใครสงสัย และประการที่สอง คือหากมีอะไรก็อยู่ตรงหน้าหนานกงเย่ และนั่นก็เป็นความรับผิดชอบของเขาด้วย นางไม่มีทางเป็นอะไรอย่างแน่นอน
เมื่อมาถึงประตูวังฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงเงียบสงบ แต่ทำให้ทังเหอรู้สึกลำบากใจที่พูดจนปากแห้ง แต่นางก็ไม่ตอบกลับ
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถแล้ว ทังเหอก็หันหลังเดินกลับไปอย่างเซื่องซึม
เมื่อกลับมาถึงจวนของท่านแม่ทัพ ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินตรงไปหาแม่ทัพฉีที่ห้องฝึกซ้อม ไม่มีใครรู้ว่าพ่อลูกกำลังฝึกดาบอยู่ในนั้น แม้แต่พ่อบ้านก็ยังคิดว่าพ่อลูกคุยกันอยู่ข้างใน
หลังจากหนึ่งชั่วยามผ่านไป ฉีเฟยอวิ๋นก็ออกมา เมื่อกลับมาแล้วนางก็สั่งให้คนเตรียมถังไม้และใส่น้ำอุ่นลงไป ฉีเฟยอวิ๋นต้องการใส่สมุนไพรลงไปและลงไปแช่ตัว
เจ้าของร่างเดิมอ่อนแอเกินไป แม้ว่าจะมียาที่สามารถประยุกต์ได้ทางชีวภาพ แต่ก็ยังมีความแตกต่างกันมาก เพื่อที่ฉีเฟยอวิ๋นจะฝึกการต่อสู้ไว้ปกป้องตัวเอง แต่ก็ต้องคิดหาวิธีให้ตัวเอง
หลังจากแช่ตัวแล้ว นำมาทำการทดสอบ
ระบบชีวภาพในร่างกายของนาง จะเตือนนางโดยอัตโนมัติทุกครั้งที่นางจะพบกับอันตราย คลื่นสมองของนางจะสร้างข้อความเพื่อบอกนางว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านางเป็นอันตราย แม้ว่าจะไม่เตือนอันตรายได้โดยตรง แต่ก็ทำให้นางรู้ตัว
ตอนที่หนานกงอวี้ส่งยากลับมา นางก็รู้สึกได้เช่นกัน
ฉีเฟยอวิ๋นใส่ยาลงในถ้วยพิเศษและเริ่มสังเกต ที่แท้ในยาก็มีพิษ ก่อนหน้านี้ที่ฉีเฟยอวิ๋นตามหาแมวตัวนั้นและเอาน้ำให้กิน แมวเริ่มดีขึ้น แต่หลังจากนั้นไม่นานมันก็เซื่องซึม เดินก็เหมือนจะหลับ
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบขนมที่นำมาจากหนานกงเย่วางลงและทดสอบต่อ แต่ไม่มีปัญหาอะไร
ฉีเฟยอวิ๋นงุนงงเล็กน้อย แต่ไม่ทำร้ายเขา เพราะอะไร？
เว้นแต่จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่ได้วางแผนที่จะทำร้ายหนานกงเย่ ทุกอย่างเป็นเพียงสิ่งที่ทำให้คนอื่นเห็น
เช่นนั้นก็หมายความว่าประโยคที่ไห่กงกงทิ้งไว้ก็คือไม่มีอะไร
เรื่องนี้ชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในใจของฉีเฟยอวิ๋น นางรู้สึกว่าเรื่องของคนอื่นไม่เกี่ยวกับนาง พักผ่อนจะดีกว่า
ในวันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ศาลบรรพชนในวังตามปกติ นางรออยู่นอกพระที่นั่งบำรุงฤทัยเกือบครึ่งชั่วยาม อากาศเย็นจัด ภายนอกดูเหมือนว่าฉีเฟยอวิ๋นจะหนาวมาก แต่จริง ๆ แล้วนางเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี นางตื่นขึ้นมาทาขี้ผึ้งทั่วตัวตั้งแต่เช้าแล้ว
แต่จะว่าไปครึ่งชั่วยามก็เกินพอแล้ว
จักรพรรดิอวี้ตี้เรียกฉีเฟยอวิ๋นให้เข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นยังคงนำยามาด้วย จักรพรรดิอวี้ตี้สังเกตและถามว่า：“อ๋องเย่เป็นอย่างไรบ้าง？”
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจดี ในที่สุดก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป
อ๋องเย่ไม่เป็นที่โปรดปราน และทุกคนในวังก็กลัวที่จะเข้าใกล้ มีเพียงนางที่ใกล้ชิดด้วย ส่วนฮองเฮา ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มองจากสถานการณ์ในปัจจุบัน ฝ่าบาทเข้าใจเป็นอย่างดี
“กราบทูลฝ่าบาท ท่านอ๋องเย่ต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูสามเดือน หลังจากครึ่งปีไปแล้วจึงจะหายดี”
ถ้าไม่คิดจะทำอะไรกับนาง
ฉีเฟยอวิ๋นก็จะไม่แยแสและไม่มีการรบกวนใด ๆ แต่จักรพรรดิอวี้ตี้พบแล้วว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่ใช่อย่างที่เห็น นางได้รับการโปรดปรานจึงหยิ่งผยองและอวดดี
“ทิ้งยาไว้ ข้าจะกินเอง ส่วนอ๋องเย่ วันนี้เจ้าก็กลับไปดูแลให้ดี”
ฉีเฟยอวิ๋นโค้งคำนับและกล่าวว่า：“หม่อมฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่งเพคะ”
“เรื่องอะไร？”
จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงเหนื่อยแล้ว หลายวันมานี้เขาจิตใจไม่สงบเลย มีหนังสือกล่าวโทษจากด้านล่างนับไม่ถ้วน และเขาก็ยังไม่ได้อ่าน
“หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ”
ใบหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้ทรุดลงในทันที：“เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน ข้าขอคิดก่อน ไปดูอ๋องเย่เถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นจึงถอยออกไป จากนั้นก็ไปที่ห้องโถงด้านข้าง
เมื่อทังเหอเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รีบมาต้อนรับ：“พระชายา”
“ข้าได้รับคำสั่งให้มาดู”
ทังเหอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาส่งฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปและรออยู่ข้างนอก
ฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาและไปดูหนานกงเย่ วันนี้หนานกงเย่ดูดีขึ้น เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้หงุดหงิด：“ได้ยินมาว่าเมื่อวานท่านร้องไห้โวยวายกับฝ่าบาทหรือ？”
หนานกงเย่แปลกใจกับสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นถาม หลังจากผ่านไปนานเขาก็ถามว่า：“ใครพูดเช่นนั้น？”
“ตอนนี้ทุกคนในวังรู้แล้ว ยังต้องบอกอีกหรือ？”
หนานกงเย่สีหน้าเย็นชาและทำเสียงฮึ เขาหลับตาลงและถอนหายใจอย่างผิดหวัง
ฉีเฟยอวิ๋นเงียบสงบ ดูเหมือนว่าจะเป็นฝ่าบาทที่พูดออกมา ในเมื่อนางเป็นที่โปรดปรานและหยิ่งผยอง ฝ่าบาทจึงไว้หน้าท่านแม่ทัพฉี และปล่อยหนานกงเย่ไป
มือข้างนี้ของจักรพรรดิอวี้ตี้ ช่างเล่นได้ดีจริง ๆ
หลังจากตรวจดูอาการบาดเจ็บของหนานกงเย่แล้ว บาดแผลเกือบทั้งหมดตกสะเก็ดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้น
“เป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปเอง หาคนมาหามออกไปเถอะ ฝ่าบาทรับสั่งว่าเราสามารถออกไปได้แล้ว” หลังจากที่พูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็หันหลังเดินไปที่ประตู และรอที่จะจากไป
หนานกงเย่สั่งให้คนเข้ามาเก็บของและนำของติดตัวไปด้วย และมีสองสามคนหามหนานกงเย่ จากนั้นก็ออกจากวังกลับไปที่จวน
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งรถม้าของตัวเอง แม้ว่ารถม้าของจวนท่านแม่ทัพจะไม่งดงามเท่าจวนของอ๋องเย่ แต่ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าคนทั่วไป
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นออกมาแล้ว นางก็ขึ้นไปบนรถม้า ทังเหอรู้สึกประหลาดใจที่เมื่อก่อนพระชายามักจะตัวติดกับท่านอ๋องเสมอ แต่ตอนนี้กลับตีตัวออกห่าง
