ตอนที่ 220 ตำหนิ
“คือว่า…” ถังโจวโจวลังเลเล็กน้อย คำว่า ‘คุย’ ที่คุณแม่ลั่วพูดถึงนั้นจะใช่สิ่งที่เธอคิดหรือเปล่า เธอว่าเธออยู่ในห้องดีกว่า ถึงอย่างไรที่นี่ก็เงียบสงบ
เมื่อคุณแม่ลั่วเห็นถังโจวโจวลังเลใจ ในใจของเธอก็เดือดดาลขึ้นมาทันที แต่สัมผัสของเมิ่งชิงซีที่มือของเธอนั้นบอกให้เธออดทน เพื่อให้ลั่วเซ่าเชินหันกลับมายืนอยู่ข้างเธอ เธอจะต้องทำดีกับถังโจวโจวเข้าไว้
เมิ่งชิงซีรีบเอ่ยแทรกขึ้นมาในทันที เมื่อเธอเห็นว่าบรรยากาศมันเริ่มประดักประเดิด “โจวโจว คุณป้าอยากคุยกับเธอน่ะ คุณป้าบอกว่ามันเป็นความผิดของคุณป้าเองที่เคยทำให้เธอไม่สบายใจมาตลอด และหวังว่าต่อแต่นี้ไปครอบครัวจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
สำหรับถังโจวโจวแล้ว สิ่งที่เมิ่งชิงซีพูดออกมานั้นเหมือนกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ คุณแม่ลั่วน่ะหรือจะรู้สึกเสียใจ นี่เป็นสิ่งที่ถังโจวโจวไม่กล้าแม้แต่จะคิด แต่ตอนนี้มันกลับเกิดขึ้นต่อหน้าเธอเลย
“คุณแม่คะ วันนี้คุณแม่…” …ถูกวางยาใช่ไหม? ถังโจวโจวคิดต่อในใจ ทำไมจู่ๆ คุณแม่ลั่วถึงทำอะไรแปลกๆ แม้ว่ามันจะออกมาจากปากของเมิ่งชิงซี แต่คุณแม่ลั่วก็ยืนเฉยๆ อยู่ตรงนี้และไม่ได้เอ่ยคัดค้านอะไร แสดงให้เห็นว่าคุณแม่ลั่วเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน นี่อยู่ๆ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเช่นนี้ได้อย่างไร?
“โจวโจว วันนี้แม่อยากเปิดอกคุยกับหนูจริงๆ เมื่อก่อนแม่เคยเข้าใจหนูผิดไป ตอนนี้แม่สำนึกผิดแล้ว หนูควรจะให้อภัยแม่นะ เราลงไปข้างล่างกันดีกว่าไหมจ๊ะ จะได้คุยกันดีๆ น่ะ?” คุณแม่ลั่วขยับไปข้างหน้าและกุมมือของถังโจวโจว
ถังโจวโจวอยากจะดึงมือข้างนั้นที่คุณแม่ลั่วจับอยู่ออก แต่เพื่อรักษาสถานการณ์ตรงหน้า ถังโจวโจวจึงพยักหน้าและพูดว่า “ค่ะ หนูจะลงไปกับคุณแม่” หากพูดอย่างนี้แล้ว เธอก็หวังว่าคุณแม่ลั่วจะคลายมือออก
แต่คุณแม่ลั่วกลับไม่ได้ปล่อยมืออย่างที่ถังโจวโจวคิดไว้ ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ แต่กลับกุมมันไว้แน่นมากกว่าเดิม ถังโจวโจวรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด แต่ตอนนี้คุณแม่ลั่วกำลังอารมณ์ดี ถังโจวโจวไม่สามารถปฏิเสธความเมตตาของเธอได้ จึงได้แต่ปล่อยให้คุณแม่ลั่วจับมือต่อไปอยู่อย่างนั้น
“ไปข้างล่างกันเถอะ โจวโจว” คุณแม่ลั่วจูงมือของถังโจวโจว ถังโจวโจวเดินเคียงข้างไปกับคุณแม่ลั่ว ส่วนเมิ่งชิงซีก็เดินตามหลังพวกเธอไป
เมื่อใกล้จะถึงหัวบันได จู่ๆ เมิ่งชิงซีก็พูดขึ้นมาว่า “โจวโจว เซ่าเชินอยู่ในห้องหนังสือใช่ไหม ฉันมีธุระกับเขานิดหน่อย เธอก็ลงไปข้างล่างกับคุณป้าก่อนแล้วกันนะ”
“คุณเมิ่งคะ ให้ฉันพาคุณไปหาเซ่าเชินดีกว่าไหมคะ ฉันจะไปกับคุณก่อน หากเซ่าเชินไม่อยากพบคุณ ฉันจะได้สามารถช่วยพูดให้คุณได้” ถังโจวโจวหมายจะสลัดมือของคุณแม่ลั่ว แต่ก็ไม่ได้ผล
เมิ่งชิงซีก้มหน้าต่ำ ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถังโจวโจวก้าวไปข้างหน้าและย้ำในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะพูดไปอีกครั้งหนึ่ง แต่แล้วเมิ่งชิงซีก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา “โจวโจว เธอตั้งแง่กับฉันไปถึงไหน”
“อะไรนะ?” ถังโจวโจวมองเมิ่งชิงซีด้วยความประหลาดใจ เธอไปตั้งแง่กับเมิ่งชิงซีเมื่อไรกัน เธอแค่หวังดีเท่านั้น หากเซ่าเชินพูดอะไรบางอย่างที่ทำร้ายจิตใจ เดี๋ยวเมิ่งชิงซีก็จะเสียใจอีก แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ถังโจวโจวมีความเห็นแก่ตัวอยู่เล็กน้อย เพราะเธอไม่อยากอยู่กับคุณแม่ลั่วตามลำพัง
“โจวโจว ฉันรู้ว่าตอนนี้เซ่าเชินเป็นของเธอ ฉันเองก็บอกกับคุณป้าแล้วว่าตราบใดที่พวกเธอมีความสุข เซ่าเชินมีความสุข เท่านี้ฉันก็พอใจแล้ว ทำไมเธอถึงไม่เชื่อใจฉันบ้างล่ะ” เมื่อต้องเจอกับคำตำหนิกะทันหันจากเมิ่งชิงซี ถังโจวโจวก็นิ่งอึ้งไป
นี่เมิ่งชิงซีกำลังพูดพล่ามอะไรอยู่? มาตำหนิเธอทำไมกัน? ตอนนี้เธอต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำไม่ใช่เหรอ?
“คุณเมิ่ง ฉันไม่ได้…”
ตอนที่ 221 คุณแม่ลั่วถูกผลัก
“โจวโจว ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ฉันคิดมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ฉันจะตัดใจจากเซ่าเชิน โจวโจว เชื่อฉันเถอะนะ ฉันพูดจริงๆ”
เมิ่งชิงซีจับแขนของถังโจวโจว ทำให้คุณแม่ลั่วต้องปล่อยมือจากถังโจวโจว “คุณเมิ่ง ปล่อยฉันก่อนได้ไหมคะ”
ถังโจวโจวรู้สึกได้ว่าเมิ่งชิงซีบีบแขนเธอแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ถังโจวโจวรู้สึกเจ็บจนอยากจะผลักเมิ่งชิงซีออก แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ เธอสังเกตว่าเมิ่งชิงซีเริ่มออกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ “โจวโจว ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน เธอจะให้ฉันคุกเข่าต่อหน้าเธอไหม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเซ่าเชินแล้วจริงๆ”
“คุณเมิ่ง คุณพูดอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ…” ถังโจวโจวใช้แรงที่มีสะบัดเมิ่งชิงซีออก แต่ไม่รู้ทำไมในครั้งนี้เมิ่งชิงซีถึงปล่อยมือของเธออย่างง่ายดาย
“อ๊ะ!…”
“อ๊ะ! คุณป้า…” เมิ่งชิงซีมองไปทางด้านหลังของถังโจวโจวด้วยสายตาหวาดผวา ถังโจวโจวรีบหันตัวกลับไป ก่อนจะพบว่าคุณแม่ลั่วกลิ้งตกลงบันไดไปแล้ว
“คุณแม่!” ถังโจวโจวก้มลงมองมือของตัวเอง นี่เธอเพิ่งจะ…
เมื่อแม่นมจ้าวและลั่วอิงได้ยินเสียงกรีดร้อง พวกเธอก็วิ่งออกมาจากห้องครัว จากนั้นพวกเธอก็เห็นว่าคุณแม่ลั่วตกบันได แม่นมจ้าวรีบวิ่งเข้าไปหาคุณแม่ลั่วพลางตะโกนเสียงดังลั่นว่า “คุณนายคะ คุณนายเป็นอะไรไหมคะ? คุณชาย รีบมาเร็วค่ะ คุณนายเกิดอุบัติเหตุ!”
เมื่อลั่วเซ่าเชินได้ยินเสียงเอะอะจากด้านนอก เขาก็รีบวิ่งออกมาดู แล้วเขาก็พบว่าคุณแม่ลั่วนอนฟุบอยู่กับพื้น ลั่วเซ่าเชินรีบวิ่งเข้าไปหาคุณแม่ลั่ว ก่อนจะประคองเธอขึ้นมาแล้วพึงร่างของเธอไว้บนเข่าของเขา “แม่ครับ แม่เป็นอะไรไหมครับ”
คุณแม่ลั่วที่เพิ่งกลิ้งตกลงมาจากบันได สายตามีแต่ภาพพร่ามัวปรากฏขึ้นตรงหน้า เมื่อเธอได้ยินเสียงของลั่วเซ่าเชินจึงเปิดปากพูด “อา…อาเชิน…” คุณแม่ลั่วพูดได้ไม่กี่คำ จากนั้นเธอก็หมดสติไป
เหมือนเมิ่งชิงซีเพิ่งจะหลุดออกมาจากภวังค์ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาคุณแม่ลั่วและตะโกนใส่คุณแม่ลั่วว่า “คุณป้าคะ คุณป้าเป็นอะไร เซ่าเชิน คุณรีบพาคุณป้าไปโรงพยาบาลสิคะ!”
“อย่าเสียงดัง! แม่นมจ้าว โทรแจ้ง 120 ที ผมจะพาคุณแม่ไปส่งโรงพยาบาล” ลั่วเซ่าเชินอุ้มคุณแม่ลั่วขึ้น เขาหันหน้าไปมองถังโจวโจวเล็กน้อย ก่อนจะรีบอุ้มคุณแม่ลั่วเดินออกไป
เมิ่งชิงซีเดินไล่หลังไปติดๆ เธอเองก็หันกลับมามองถังโจวโจวเช่นกัน จากนั้นก็รีบวิ่งตามลั่วเซ่าเชินออกไป
ถังโจวโจวยืนตกตะลึงอยู่อย่างนั้น เมื่อมองดูโถงทางเดินตรงหน้า มือทั้งสองข้างก็พานสั่นเทา เธอทำอะไรลงไป? เธอผลักคุณแม่ลั่วตกบันไดอย่างนั้นหรือ?…
“คุณ…คุณผู้หญิงคะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เมื่อแม่นมจ้าวเห็นถังโจวโจวยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงบันได เธอก็กลัวว่าถังโจวโจวจะกลิ้งตกลงมาจากบันไดเหมือนกับคุณแม่ลั่วอีกคน เธอจึงรีบเข้าไปประคองและพาถังโจวโจวไปที่โซฟา
ถังโจวโจวถูกแม่นมจ้าวประคองลงมา เธอเดินลงมาจากบันไดราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ และเมื่อเธอเห็นรอยเลือดที่เชิงบันไดขั้นสุดท้าย เธอก็หลับตาแน่น จนกระทั่งเธอผ่านจุดนั้นมาได้ ถังโจวโจวถึงค่อยลืมตาขึ้น
เมื่อได้นั่งลงบนโซฟา ถังโจวโจวก็เหมือนเพิ่งจะได้สติกลับคืนมา “แม่นมจ้าวคะ คุณแม่เป็นอะไรไหม” เธอไม่รู้ว่าเธอเพิ่งผ่านอะไรมา? คุณแม่ลั่วจะเป็นอะไรไหม เธอเหมือนจะเห็นว่าคุณแม่ลั่วสลบไป? ถังโจวโจวหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นเพียงความฝัน
“คุณผู้หญิงคะ ดูเหมือนว่าคุณนายจะสลบไปน่ะค่ะ ตอนนี้คุณชายกำลังพาคุณนายไปส่งที่โรงพยาบาล ฉันเองก็ไม่ทราบรายละเอียดมากนัก แล้วตกลงว่าเมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้นหรือคะ คุณผู้หญิง?” ตอนที่แม่นมจ้าวออกมา เธอเห็นเพียงว่าถังโจวโจวยืนเหม่อลอยอยู่ตรงบันได
