ตอนที่ 274 ซูอวิ๋นเสี่ยวมาบ้านตระกูลถัง
นี่คือการใช้ระดับความสนิทสนมที่ซูอวิ๋นเสี่ยวและลั่วอิงคุยกันมาตัดสิน ในเมื่อลั่วอิงไม่ยินยอม ถังโจวโจวก็พูดอะไรไม่ได้อีก เธอมองซูอวิ๋นเสี่ยวอย่างลำบากใจ “อวิ๋นเสี่ยว เธอว่า…”
“ในเมื่อเด็กไม่ยอมก็ช่างเถอะ งั้นฉันค่อยมาหาพวกเธอใหม่แล้วกัน” ซูอวิ๋นเสี่ยวตอนนี้ถูกลั่วอิงทำให้ตกใจจนได้สติ เมื่อครู่เธอคิดเองเออเองไปหน่อยจริงๆ
ลั่วอิงยอมเรียกเธอว่าป้าเพราะอยู่ต่อหน้าถังโจวโจว แต่เธอกลับเข้าใจผิดว่าลั่วอิงเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อเธอแล้ว ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ได้สติ ทำได้แค่ต้องถอยออกไปก่อน
ถังโจวโจวรู้สึกผิดนิดหน่อย แม้ว่าซูอวิ๋นเสี่ยวจะทำตัวเอง แต่ตอนนี้เห็นเธอมีสีหน้ากลัดกลุ้มแบบนี้ ถังโจวโจวก็รู้สึกค่อนข้างลำบากใจ ซูอวิ๋นเสี่ยวตามหาลั่วอิงมาตั้งนาน จู่ๆ ได้เจอลั่วอิงก็คงจะควบคุมตัวเองไม่ได้เป็นธรรมดา นี่ก็ให้อภัยได้อยู่
“อวิ๋นเสี่ยว งั้นเธอไปกินข้าวบ้านพวกเราไหม”
“แบบนี้ไม่ค่อยดีรึเปล่า” ซูอวิ๋นเสี่ยวอิดอออดนิดหน่อย ตอนแรกที่มาหาถังโจวโจวก็ได้สืบมาเป็นอย่างดีแล้วรู้ว่าเธอเป็นคนจิตใจดี ตนถึงได้กล้าบอกเธอเรื่องลั่วอิง ถังโจวโจวบอกว่าจะช่วยเธอแต่ก็ไม่คิดว่าจะช่วยเธอถึงขนาดนี้
ตอนนี้ซูอวิ๋นเสี่ยวรู้สึกละอาย รู้สึกว่าถังโจวโจวไม่เห็นแก่ตัวเลย เธอเหมือนจะคิดมากเกินไป
“จะมีอะไรล่ะ ยังไงเธอก็อยู่บ้านคนเดียว ไปบ้านฉันไม่เป็นไรหรอก ไปเถอะๆ”
ความดีของถังโจวโจวซูอวิ๋นเสี่ยวปฏิเสธไม่ได้ นอกจากนี้ในใจเธอก็นึกอยากทำความคุ้นเคยกับลั่วอิงด้วย ตอนนี้มีโอกาสได้กินข้าวร่วมโต๊ะด้วย ซูอวิ๋นเสี่ยวดีใจมาก
เมื่อถึงบ้านคุณแม่ถังเห็นว่าถังโจวโจวพาคนมาบ้านจึงถามขึ้น “โจวโจวเพื่อนลูกเหรอ”
“แม่คะ นี่คือซูอวิ๋นเสี่ยว วันนี้บังเอิญเจอกันเลยชวนเธอมากินข้าวที่บ้านค่ะ”
เมื่อคุณแม่ถังได้ยินว่าเป็นเพื่อนถังโจวโจวก็ต้อนรับซูอวิ๋นเสี่ยวอย่างเป็นกันเองทันที “อวิ๋นเซี่ยว เข้ามาเร็ว โจวโจวพาเธอมาไม่บอกกันสักคำ แม่จะได้เตรียมอาหารไว้ให้”
“คุณป้าไม่ต้องหรอกค่ะ หนูเองก็มารบกวนพวกคุณแม่ วันนี้จู่ๆ ก็มา ต้องขอโทษด้วยนะคะ” ซูอวิ๋นเสี่ยวให้เกียรติคนอายุมากกว่ามาก ไม่ทำอะไรตามใจเหมือนตอนอยู่กับคนอื่น
“แม่คะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เธอก็ไม่ใช่คนนอก ไม่ต้องทำอะไรพิเศษ แค่ก็ได้แล้วค่ะ”
แม้ว่าคุณแม่ถังจะรู้สึกแปลกใจ แต่ถังโจวโจวและซูอวิ๋นเสี่ยวพูดแบบนี้เธอจึงไม่ขัด “งั้นก็ได้ โจวโจวลูกต้อนรับอวิ๋นเซี่ยวให้ดีนะ แม่จะไปห้องครัวหน่อย อีกเดี๋ยวก็จะได้กินข้าวกัน”
“ค่ะแม่” ถังโจวโจวยกน้ำมาให้ซูอวิ๋นเสี่ยว ซูอวิ๋นเสี่ยวมองดูรอบๆ บ้านตระกูลถัง “ทำไมเธอมาอยู่ที่บ้านพ่อแม่ล่ะ ลั่วเซ่าเชินล่ะ”
ซูอวิ๋นเสี่ยวไม่รู้ว่าช่วงนี้ถังโจวโจวเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นที่ถังโจวโจวกลับมาอยู่บ้านตระกูลถังเธอจึงไม่รู้
“มีเรื่องนิดหน่อยเลยย้ายกลับมาน่ะ”
เห็นถังโจวโจวไม่ได้อธิบายละเอียด ซูอวิ๋นเสี่ยวก็ไม่ถามอีก เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว ถามมากไปก็ไม่ดี
คุณพ่อถังกลับมาเห็นที่บ้านมีแขกและถังโจวโจวก็เอ่ยแนะนำจึงรู้ว่าเป็นเพื่อนใหม่ของลูกสาว จึงกระตือรือร้นต่อการมาของซูอวิ๋นเสี่ยวมาก ซูอวิ๋นเสี่ยวอิจฉาถังโจวโจวมากที่มีพ่อแม่แบบนี้ ครอบครัวนี้รักกันมากทีเดียว
ตอนที่ 275 ความทรงจำของซูอวิ๋นเสี่ยว
“โจวโจว คุณพ่อคุณแม่ของเธอดีมากเลย” ซูอวิ๋นเสี่ยวถือโอกาสนี้ที่คุณพ่อถังคุณแม่ถังไม่อยู่ พูดประโยคนี้กับถังโจวโจว ในแววตาปรากฏความอิจฉา
ถังโจวโจวเข้าใจความหมายของซูอวิ๋นเสี่ยว เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่า ซูอวิ๋นเสี่ยวเป็นเด็กกำพร้า บางทีสิ่งที่ปรารถนามากที่สุดคือความรัก
ถังโจวโจวเข้าใจแล้วว่าทำไมซูอวิ๋นเสี่ยวถึงยืนกรานเรื่องลั่วอิง แม้ลั่วอิงไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของเธอ แต่ฟังจากที่ซูอวิ๋นเสี่ยวพูด เธอกับซูเสี่ยวมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ดังนั้นเธอจึงมองลั่วอิงเหมือนเป็นลูกแท้ๆ ของตน และคิดถึงลั่วอิงมากขนาดนี้
“ต่อไปเธอก็จะได้เจอคนที่ดีเหมือนกัน” ถังโจวโจวไม่ได้พูดเล่น ทุกคนจะได้พบกับเจ้าชายที่เป็นของตัวเอง เพียงแต่ต้องรอ สักวัน คนคนนั้นจะมาปรากฏกายจะอยู่ข้างๆ คุณ
น่าเสียดายที่ซูอวิ๋นเสี่ยวได้ฟังก็ขำที่ถังโจวโจวพูด เธอยิ้มออกมาทันที “โจวโจว เธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ”
ในโลกนี้จะมีเจ้าชายอย่างนั้นได้ยังไง เธอเจอแต่มารร้าย คนดีก็มี แต่เจ้าชายเธอยังไม่เคยเจอมาก่อน คงมีเพียงถังโจวโจวที่ได้รับความรักจากครอบครัวราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยเท่านั้นแหละที่จะคิดแบบนี้
แม้ว่าถังโจวโจวถูกซูอวิ๋นเสี่ยวหัวเราะเยาะแต่เธอก็ไม่ได้โกรธ ทุกคนมีความคิดแตกต่างกันไป ตอนนี้ซูอวิ๋นเสี่ยวไม่เชื่อ แต่ถ้าวันนั้นเธอมีเจ้าชายเป็นของตัวเอง หวังว่าวันนั้นเธอจะมีความสุข
บนโต๊ะอาหาร คุณแม่ถังคีบกับข้าวให้ซูอวิ๋นเสี่ยวอยู่ตลอด พอได้ยินถังโจวโจวบอกว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าก็ยิ่งเอาใจใส่ซูอวิ๋นเสี่ยวมากขึ้นกว่าเดิม “อวิ๋นเสี่ยว ตอนนี้หนูอยู่คนเดียวเหรอจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ หนูเพิ่งย้ายมาที่เมืองเอสได้ไม่นาน ที่นี่ก็มีโจวโจวเป็นเพื่อนแค่คนเดียว”
“ไม่ต้องเสียใจไปนะ โจวโจวของพวกเราดีกับเพื่อนมาก ต่อไปก็มากินข้าวที่บ้านนี้ ป้าจะทำของอร่อยๆ ให้กิน” ซูอวิ๋นเสี่ยวมองแววตาคุณแม่ถังที่เป็นห่วงเธอจากใจจริงๆ ไม่มีความเสแสร้งแม้แต่นิด
“ค่ะ” ซูอวิ๋นเสี่ยวรีบก้มหน้า เพราะกลัวว่าคนบ้านตระกูลถังจะเห็นตาที่แดงก่ำของเธอ เธอไม่อยากอ่อนแอ เธอสูญเสียครอบครัวมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว ไม่มีพ่อแม่ให้รักมานานมากแล้ว
อยู่ในบ้านเด็กกำพร้าก็มีแค่ซูเสี่ยวกับเพื่อนอีกคน ที่จริงมีสามคน แต่ตอนนั้นอีกคนถูกรับไปเลี้ยง ตอนนั้นซูอวิ๋นเสี่ยวจำได้ว่าอาซูเสียใจมาก แต่กลับทำอะไรไม่ได้ การที่เด็กจากบ้านเด็กกำพร้า สามารถถูกรับไปเลี้ยงได้นั้นจะมีความสุขมากขนาดไหนกันนะ
หลังจากน้องสาวซูเสี่ยวจากไปแล้ว เธอก็อยู่กับซูอวิ๋นเสี่ยวตลอด เรียน ทำงาน ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันจนลั่วเซ่าอวี๋ปรากฏตัวขึ้น ซูเสี่ยวจึงยิ้มได้อีกครั้ง ซูอวิ๋นเสี่ยวไม่เคยเห็นซูเสี่ยวมีความสุขขนาดนี้มาก่อน
ท่าทางของเธอเหมือนได้เจออีกครึ่งหนึ่งของชีวิต มีคนรัก มีคนเป็นห่วงว่าจะนอนรึยัง กินข้าวได้ดีไหม คอยดูแลอย่างเอาใจใส่
บางครั้งซูอวิ๋นเสี่ยวก็นึกอิจฉาว่าทำไมเธอถึงไม่เจอผู้ชายดีๆ แบบนั้นบ้าง แต่นานไปเธอก็ดีใจแทนพี่น้องของตัวเอง เธอเข้าใจดีว่าลั่วเซ่าอวี๋เป็นของซูเสี่ยวเพียงคนเดียวเท่านั้น
วันนั้น ซูเสี่ยวมาหาเธอในสภาพท้องโต เดิมทีลั่วเซ่าอวี๋เสียชีวิตในอุบัติเหตุและบ้านตระกูลลั่วก็ไม่ยอมรับในตัวซูเสี่ยว ตอนนั้นเธอท้องลูกของลั่วเซ่าอวี๋แล้ว ซูเสี่ยวกลัวว่าถ้าคุณพ่อลั่วคุณแม่ลั่วรู้ว่าเธอท้องลูกของลั่วเซ่าอวี๋แล้วจะมาแย่งลูกของเธอไป ดังนั้นเธอจึงมาให้ตนช่วย ทั้งสองคนจึงเฝ้ารอวันที่เด็กน้อยจะลืมตาดูโลกด้วยกัน
