ตอนที่ 326 เมามาย
“ที่แท้ก็เรื่องเล็กแค่นี้ พวกเราสนิทกันขนาดนี้ ยังไงผมก็ช่วยคุณอยู่แล้ว ไปกัน ไปที่ฝ่ายเทคนิคกับผม” ผู้กำกับจางเดินนำออกจากห้องทำงาน ลั่วเซ่าเซินก็รีบก้าวเท้าตามไป
มาถึงฝ่ายเทคนิค ผู้กำกับจางให้ลูกน้องคนหนึ่งตรวจสอบภาพในกล้องวงจรปิดที่ถนนปิงเจียง
“ผู้กำกับครับ วันนั้นมีคนทำกล้องวงจรปิดที่ถนนปิงเจียงเสีย หลังจากนั้นถึงได้ส่งคนไปซ่อมครับ” ลูกน้องของเขาหาอยู่นานสองนานก็ไม่เห็นร่องรอยของถังโจวโจวเลยสักนิด ถึงได้นึกเรื่องนี้ออก
“เซ่าเซิน ดูนี่สิ…” ผู้กำกับเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ เห็นลู่เซ่าเซินไหล่ตกลู่กะทันหัน ผู้กับกำจางก็อดไม่ได้ที่จะตบที่ไหล่เขา “เซ่าเซิน ไม่เป็นไรนะ ผมจะช่วยหาทางให้คุณเอง”
“ผู้กำกับจาง ฝากด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อน”
“ครับ”
ลั่วเซ่าเซินกลับไปที่รถ โทรหาฟางหยวน “ฮัลโหล ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เจอเลย ผมไปมาหลายโรงพยาบาลแล้ว ทุกที่ก็บอกว่าไม่มีคนชื่อถังโจวโจว เซ่าเซิน โจวโจวถูกพาตัวไปที่ไหนกันแน่”
“ผมก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ไม่น่าให้คุณต้องเหนื่อยเลย ผมก็แค่ยังไม่ถอดใจ”
“…เซ่าเซิน ทางนั้นก็ไม่ได้ข่าวอะไรเหมือนกันเหรอ”
“ใช่ แค่นี้ก่อนนะ ผมวางสายล่ะ” ลั่วเซ่าเซินอารมณ์เสียฟุบอยู่กับพวงมาลัยรถ เขากำลังคิดอยู่ว่า ถังโจวโจวอยู่ที่ไหนกันแน่ แล้วคนที่พาเธอไปเป็นใคร?
เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ไม่มีใครอยู่สักคน ลั่วเซ่าเซินให้แม่บ้านหลิวหยุดงาน ให้เธอกลับไปอยู่พร้อมหน้ากับที่บ้าน ส่วนลู่อิงเขาให้เธออยู่ที่บ้านตระกูลลั่ว ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านเพียงลำพัง
ลั่วเซ่าเซินกลับมาที่ห้องนอนของเขากับโจวโจว มองดูว่าในนั้นยังมีร่องรอยของถังโจวโจวอยู่หรือไม่ เขาค่อนข้างคลุ้มคลั่ง ทำไมถึงให้เธอกลับบ้านไปตั้งแต่แรก? ทำไม?
…
“โจวโจว คุณอยู่ที่ไหนกันแน่?” ข้างกายลั่วเซ่าเซินมีไวน์อยู่ขวดหนึ่ง เขานั่งลงที่ขอบเตียง ม่านผืนหนาบดบังแสงภายในห้องไว้จนหมด ตอนที่ฟางหยวนเข้ามาก็เห็นลั่วเซ่าเซินดื่มจนเมาอยู่คนเดียว
“อาเซิน? คุณจะนั่งหาถังโจวโจวอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ?” ฟางหยวนอดโกรธไม่ได้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าถังโจวโจวเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง เขายังมีหน้าดื่มไวน์อยู่ในห้องอีกเหรอ?
ฟางหยวนเปิดสวิตช์ไฟติดผนัง ทั้งห้องสว่างไสวในพริบตา ทว่าสำหรับดวงตาของลั่วเซ่าเซิน แสงไฟช่างบาดตาเหลือเกิน “ปิดไฟ”
ใบหน้าขาวซีดของเขาดึงดูสายตาของฟางหยวน “คุณดื่มไวน์ไปมากเท่าไหร่กันเนี่ย?” ฟางหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของลั่วเซ่าเซินที่ให้เขาปิดไฟเลยแม้แต่น้อย เขาสังเกตเห็นขวดไวน์ที่พร่องไปกว่าครึ่งขวด เห็นท่าทางของลั่วเซ่าเซินแล้วว่าเขายังมีสติครบถ้วน แต่เพราะท่าทางมีสติแบบนี้แหละที่ทำให้เขายิ่งรู้สึกเป็นห่วง
“ผมดื่มไปเท่าไหร่น่ะเหรอ? อึก…ไม่มากหรอก แค่ขวดเดียวเอง” ลั่วเซ่าเซินเอ่ยประโยคนี้จบ เห็นไวน์ที่อยู่ในมือก็เตรียมกระดกเข้าปากอีกครั้ง
“อาเซิน เป็นบ้าไปแล้วหรือไง? ยังหาตัวถังโจวโจวไม่เจอเลย ทำไมคุณกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เธอรอให้คุณไปช่วยอยู่นะ!” ฟางหยวนเห็นว่าเขายังอยากดื่มต่อ ท่าทางเหมือนจะหมดอาลัยตายอยากไปเสียแล้ว
“ฟางหยวน คุณจะให้ผมเมาหน่อยไม่ได้หรือไง ผมตามหาเธอแล้ว ผมหาแล้ว! แต่ว่าหาไม่เจอ…ฮือ…” มีคำกล่าวว่าลูกผู้ชายไม่หลั่งน้ำตาง่ายๆ เพียงเพราะยังไม่ถึงจุดที่เสียใจ แค่ลั่วเซ่าเซินคิดว่าถังโจวโจวตกระกำลำบากอยู่ที่ไหนสักแห่ง ใจก็พลันเจ็บปวด
ตอนที่ 327 อธิษฐาน
“ในเมื่อเจ็บปวดใจ แล้วทำไมยังนั่งดื่มไวน์อยู่ตรงนี้? ตอนนี้โจวโจวอาจจะกำลังรอให้คุณไปช่วยอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้นะ!”
“ใช่ คุณพูดถูก โจวโจวรอให้ผมไปช่วยอยู่! ผมต้องรีบตามหาเธอ…” เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน แต่เพราะดื่มไวน์มากเกินไป ร่างกายจึงค่อนข้างโงนเงน ฟางหยวนเห็นเขาในสภาพนี้แล้วก็คิดว่าเขาจะตามหาเธอจะได้อย่างไร?
“อาเซิน วันนี้คุณพักก่อนเถอะ รอให้สร่างเมาก่อน พวกเราค่อยว่ากันใหม่” ฟางหยวนประคองลั่วเซ่าเซินลงบนเตียง ปากของเขายังคงพึมพำไปมา “ผมจะไปหาโจวโจว จะไปหาโจวโจว โจวโจว…”
“โอเคๆ รู้แล้วว่าจะไปหาโจวโจว แต่คุณดูแลตัวเองให้ดีก่อน อย่างนี้เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” เวลานี้ฟางหยวนไม่สนใจแล้วว่าตนเองจะเสียใจหรือไม่ ทั้งกายและใจของเขาในเวลานี้ต้องการเพียงตามหาถังโจวโจวให้เจอเท่านั้น
เมื่อได้ยินลั่วเซ่าเซินบอกว่ามีคนตั้งใจชนเธอ ฟางหยวนก็รู้สึกไม่สบายใจ ไอ้ชั่วคนไหนกันที่ขับรถชนหญิงสาวผู้แสนดีได้ลงคอ เธอไปผิดใจกับใครไว้กันแน่ ถึงได้เจอกับเรื่องอันตรายแบบนี้
ลั่วเซ่าเซินนอนอยู่บนเตียง ฟางหยวนมองอยู่ข้างๆ สักพัก เมื่อเห็นว่าเขาหลับสนิทแล้วก็ปิดประตู ให้อาเซินนอนหลับให้สบายสักคืนก่อน รอให้เขาตื่นแล้ว พวกเขาค่อยปรึกษาหารือกันเรื่องตามหาถังโจวโจว
ฟางหยวนเพิ่งจะลงมาจากชั้นบนก็เห็นหลินเหยาวิ่งเข้ามาประหนึ่งสายลม “ลั่วเซ่าเซินล่ะ โจวโจวล่ะ เกิดเรื่องกับเธอจริงหรือเปล่า?”
“หลินเหยา คุณใจเย็นก่อนนะ พวกเรานั่งลงแล้วค่อยๆ คุยกัน” ฟางหยวนให้หลินเหยาสงบจิตใจลงก่อน เวลานี้กระโตกกระตากไปก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้ กลับจะทำให้ตัวเองรุ่มร้อนขึ้นเสียเปล่าๆ
“ฉันใจเย็นไม่ไหว เกิดเรื่องขึ้นกับโจวโจวจริงหรือเปล่า?”
“ใช่ เธอถูกรถชน แล้วก็มีคนพาตัวเธอไป” ฟางหยวนพูดเรื่องนี้อย่างไม่สะทกสะท้าน รู้ทั้งรู้ว่าถังโจวโจวถูกคนพาตัวไป แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนคนนั้นเป็นใคร ดูเหมือนว่าคุณชายฟางอย่างเขาจะมีแค่ชื่อแต่ไร้ความสามารถ
“ใครพาตัวเธอไป? ทำไมพวกคุณไม่ไปตามหาล่ะ!” หลินเหยาไม่คิดว่าเพียงไม่กี่วันก็จะเกิดเรื่องกับถังโจวโจวได้
“ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร พวกเรากำลังตรวจสอบอยู่ คุณใจเย็นก่อน คิดให้ดีๆ ว่าโจวโจวจะไปที่ไหนได้บ้าง”
“พวกคุณบอกว่ามีคนพาตัวเธอไปไม่ใช่เหรอ แล้วโจวโจวจะตัดสินใจเองได้ยังไงล่ะ?” หลินเหยาคิดว่าฟางหยวนสติเลอะเลือน พูดกันอยู่ตั้งนาน ทำไมไม่เห็นแม้แต่เงาของลั่วเซ่าเซินเลยล่ะ?
“เป็นไปได้ว่าโจวโจวฟื้นแล้วอาจจะอยู่ตัวคนเดียวก็ได้ มีความเป็นไปได้ เธอคิดให้ดีๆ แล้วเราค่อยไปตามหาเธอกัน ถึงยังไงก็ยังมีความเป็นไปได้” ที่ฟางหยวนพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล ถ้าเกิดโจวโจวฟื้นขึ้นมาจริงๆ เขาก็จะพาเธอกลับมาแน่
“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว จะว่าไป แล้วลั่วเซ่าเซินล่ะ ทำไมไม่เห็นเขาเลย? ฉันมาตั้งนานแล้วนะ หรือว่าเขาไม่ร้อนใจเรื่องโจวโจวบ้างเลย?”
ความจริงแล้วหลินเหยาค่อนข้างเกลียดลั่วเซ่าเซิน เขาเป็นคนบังคับส่งตัวโจวโจวกลับไปตั้งแต่แรก ถ้าเขารับเธอกลับมาเร็วกว่านี้ เรื่องนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้
ไม่รู้ว่าตอนนี้โจวโจวเป็นยังไงบ้าง ลำบากหรือเปล่า หวังว่าคนที่ช่วยเหลือเธอไว้จะเป็นคนดี โจวโจว เธอจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย
ถึงแม้ว่าปกติหลินเหยาจะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ว่าตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะอธิษฐานขอให้โจวโจวปลอดภัยไม่มีเรื่องร้าย แม้จะรู้ดีว่าผลของการอธิษฐานจะน้อยนิด แต่ก็ถือว่าเป็นการปลอบใจตัวเองอย่างหนึ่ง
มือทั้งสองข้างของหลินเหยากำเข้าหากันแน่น หลับตาทั้งสองข้างลง ปากพร่ำสวดอยู่เงียบๆ ฟางหยวนไม่ได้ฟังว่าเธอพูดอะไร แต่ดูแล้วน่าจะกำลังอธิษฐานอยู่
