ตอนที่ 350 หลานชาย
“โจวโจว รีบเข้ามาสิจ๊ะ ลูกหายไปไหนมา? ทำไมถึงเพิ่งกลับมาล่ะ…” แม่ของถังโจวโจวไม่ได้สังเกตว่าหู่พั่ว…ไม่สิ ควรจะบอกว่าความเยือกเย็นดวงตาของหู่พั่วไม่ปรากฏความเป็นกันเองให้เห็น อย่างกับว่าแม่ของถังโจวโจวเป็นคนแปลกหน้า
หู่พั่วกับโอวหยางหงเดินมาถึงห้องรับแขก แม่ของถังโจวโจวก็กดตัวเธอให้นั่งลง พ่อของถังโจวโจวออกมาจากในห้องก็เห็นว่าเป็นถังโจวโจวจริงๆ แม่ของโจวโจวไม่ได้โกหกเขา “โจวโจว ในที่สุดลูกก็กลับมาแล้ว!”
“คุณถัง คุณนายถัง สวัสดีค่ะ วันนี้หนูตั้งใจมาเยี่ยมพวกคุณโดยเฉพาะเลยนะคะ” หู่พั่วพยักหน้าให้กับพ่อแม่ของถังโจวโจวอย่างมีมารยาท
“พี่ถัง ได้ยินหรือเปล่าว่าเมื่อกี้ลูกพูดว่าอะไร” แม่ของโจวโจวคิดอยู่ว่าหูของเธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ทำไมลูกสาวของพวกเขาถึงได้มีมารยาทกับพวกเขาถึงขนาดนี้? นี่เกิดอะไรขึ้น หรือว่าหายหน้าไปพักเดียวก็ลืมพ่อแม่ของตัวเองเสียแล้ว?
“ได้ยินสิ เธอเรียกพวกเราว่าคุณถังแล้วก็คุณนายถังด้วย อวี้หนิง นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ทำไมลูกสาวของพวกเขาถึงได้เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน
“คุณมาถามฉัน แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?” แม่ของถังโจวโจวตอบคำถามสามีอย่างไม่สบอารมณ์นัก มองถังโจวโจวด้วยความตกใจ “โจวโจว ลูกบอกแม่มาเถอะว่าลูกป่วยหรือเปล่า ทำไมถึงจำพ่อกับแม่ไม่ได้ล่ะ?”
“คุณถัง คุณนายถัง พวกเรานั่งลงคุยกันก่อนเถอะนะครับ” โอวหยางหงประคองทั้งสองให้นั่งลง เขารู้ว่าพ่อแม่ของถังโจวโจวมีคำถามในหัวเป็นหมื่นคำ ไม่ว่าเรื่องทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นกับใคร ก็ต้องเสียใจกันทั้งนั้น
เมื่อแม่ของถังโจวโจวนั่งลงถึงได้เห็นว่าลูกสาวของเธออุ้มเด็กคนหนึ่งเอาไว้ เพียงแต่ใบหน้านั้นถูกผ้าอ้อมห่อเอาไว้แน่น ทำให้มองไม่เห็น แม่ของโจวโจวชี้ไปที่เด็กพลางเอ่ยถาม “โจวโจว เด็กคนนี้?”
“ค่ะ นี่คือเสี่ยวอวี่ ลูกของหนูเองค่ะ” หู่พั่ว เลิกผ้าอ้อมมุมหนึ่งออก เผยให้เห็นใบหน้าของเด็กน้อย ดวงตากลมโตของเขามองไปยังแม่ของถังโจวโจว
“ขอ…ขอแม่อุ้มได้หรือเปล่า?” ตอนนี้แม่ของถังโจวโจวคิดไม่ออกเลยว่าทำไมถังโจวโจวถึงจำพวกเขาไม่ได้ เห็นเด็กน้อยแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ ความรักมากมายของแม่ถังโจวโจวพลันเอ่อล้น เธออยากอุ้มเขา นี่คือหลานชายของเธอ!
“ได้สิคะ” หู่พั่วแก้ปมผ้าผืนเล็กบนตัวเสี่ยวอวี่ ยื่นเขาให้แม่ของโจวโจว เธอรับเขาไว้ มองดูเด็กน้อยที่ไม่ร้องไห้งอแง แถมยังหัวเราะใส่พวกเธอด้วย “โจวโจว หลานว่านอนสอนง่าย ไม่ร้องไห้เลยสักนิด ดูแล้วปกติคงไม่ทำให้ลูกปวดหัวสินะ!”
แม้ว่าแม่ของโจวโจวจะไม่จู้จี้จุกจิกว่าเด็กๆ จะนิสัยเป็นอย่างไร แต่หากว่าง่ายหน่อยก็จะดูแลง่ายกว่าเด็กที่ซุกซน
“ค่ะ เสี่ยวอวี่เป็นเด็กดี ถึงจะยังเล็กอยู่ แต่มีของกินอะไรก็จะยื่นมาให้หนูกัดก่อนคำหนึ่งตลอด” นี่เป็นเรื่องที่หู่พั่วภาคภูมิใจเป็นที่สุด แม้แต่คนอื่นในครอบครัวก็ไม่มีสิทธิพิเศษแบบนี้
จากการอธิบายของโอวหยางหง พ่อและแม่ของถังโจวโจวถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับถังโจวโจว “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้โจวโจวก็ยังจำพวกเราไม่ได้น่ะสิ? แม้แต่เซ่าเซินก็จำไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”
“เซ่าเซินคือใครเหรอคะ?” หู่พั่วส่ายหน้า แม้ว่าเธอจะรู้สึกสนิทสนมกับพ่อแม่ของโจวโจวเป็นเท่าตัว แต่ในสมองกลับไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับพวกเขาอยู่เลย นี่ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจ
พ่อและแม่ของโจวโจวต่างหันมามองหน้ากันและกัน “เซ่าเซินก็เป็นสามีของลูกยังไงจ๊ะ!” แม่ของโจวโจวคิดไม่ถึงว่าถังโจวโจวจะจำอะไรไม่ได้เลย เหตุเพราะความทรงจำก่อนหน้านี้ที่เกี่ยวกับเธอหายไปจนหมด อดีตของเธอไม่ต่างอะไรกับกระดาษขาว
หู่พั่วยังคงส่ายหน้า “หนูไม่รู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับก่อนหน้านี้เลย ที่หนูกลับมาครั้งนี้ ก็เพราะตั้งใจมาเยี่ยม แล้วก็พาเสี่ยวอวี่มาหาพ่อกับแม่ค่ะ”
เสี่ยวอวี่เล่นอยู่ในอ้อมแขนแม่ของโจวโจวอยู่สักครู่ก็อยากกลับไปหาอ้อมกอดของหู่พั่ว กวักมือเรียกหาแม่ ทำท่าทางว่าจะกอด หู่พั่วรับเขาเอาไว้ เธอกอดเขาเอาไว้ในอ้อมแขน อยู่ในอ้อมของแม่เงียบๆ เป็นเด็กดีเสียจริง
“อย่างนั้นลูกอยากเจอเซ่าเซินหรือเปล่า เขายังรอให้ลูกกลับมาอยู่นะ” แม่ของโจวโจวยินดีที่จะเชื่อว่าถังโจวโจวลืมอดีตไปหมดสิ้น แล้วเธอจะรับเรื่องนี้ได้อย่างไร?
ตอนที่ 351 คลาดกัน
“สำหรับหนูในตอนนี้เขาก็เป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้นค่ะ ถึงพ่อกับแม่จะบอกว่าเขาเป็นสามีของหนู แต่ว่าหนูจำเขาไม่ได้เลยสักนิด ต่อให้พ่อกับแม่จะพูดกับหนูอีกสักเท่าไร หนูก็ไม่รู้สึกอะไรกับเขาขึ้นมาหรอกค่ะ”
นี่เป็นความเศร้าโศกทั้งหมดที่อยู่ในใจของหู่พั่ว ไม่ว่าพวกเขาจะพูดต่อหน้าเธอสักเท่าไร เธอก็ไม่อาจมีความรู้สึกร่วมกับพวกเขา เธอไม่รู้เลยว่าเวลานี้พวกเขารู้สึกอย่างไร เหมือนๆ กับที่พวกเขาก็ไม่อาจเข้าใจเธอได้เช่นกัน
“ได้สิจ๊ะ ถ้าลูกไม่อยากเจอเซ่าเซินพ่อกับแม่ก็จะไม่บังคับหรอก ถ้าอย่างนั้นเสี่ยวอวี่ก็เป็นลูกของเซ่าเซินหรือเปล่า? ยังไงก็ควรให้เขาได้เจอหน้าพ่อหน่อยนะ”
แม่ของโจวโจวรู้สึกว่าในเมื่อลูกสาวของเธอมีลูก ก็ควรจะอยู่รวมกันเป็นครอบครัวกับสามี ไม่ใช่ว่าเพียงเจอหน้าพวกเธอแล้วก็จะจากไปเลย เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่า
“คุณลุงครับ ตอนนี้หู่พั่วมีความสุขดี เธอหาแม่แท้ๆ ของตัวเองเจอแล้ว อีกอย่างก็มีผมคอยดูแลเสี่ยวอวี่อยู่ เพราะอย่างนั้นพวกคุณวางใจเถอะนะครับ”
พ่อแม่ของถังโจวโจวถูกคำพูดเหล่านี้ของโอวหยางหงซัดเข้าเต็มๆ สักครู่ใหญ่ๆ พวกเขาถึงได้กลับมามีสติอีกครั้ง “โจวโจวเจอแม่แท้ๆ แล้วอย่างนั้นเหรอ?” เมื่อเห็นท่าทีของพวกเขาแล้วก็เหมือนพูดพึมพำกับตัวเอง แต่ก็เหมือนว่ากำลังเอ่ยถามถัวโจวโจวเช่นกัน
“ใช่ค่ะ หนูเจอแม่แท้ๆ ของตัวเองแล้ว” หู่พั่วเงยหน้าขึ้น มองหน้าพ่อแม่ของโจวโจวอย่างเงียบๆ และเมินเฉย เรื่องในอดีตที่คนรอบตัวพูดกับเธอเป็นเพียงแค่ความทรงจำอันเลือนราง เธอไม่เกิดความรู้สึกร่วมอะไรเลยแม่แต่น้อย เธอไม่อาจสัมผัสความรู้สึกรักใคร่อย่างตอนที่เป็นถังโจวโจวได้
เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของถังโจวโจว สำหรับหู่พั่วแล้วเป็นอะไรที่ห่างเหินเหลือเกิน อดีตของเธอว่างเปล่า และที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือวางแผนที่ตัวเองจะทำในอนาคต
“เพราะว่าลูกได้อยู่กับแม่แท้ๆ แล้ว อย่างนั้นก็เลยไม่กลับมาหาพ่อกับแม่เหรอ?” สองปีแล้ว พวกเขารอมาสองปีเต็มๆ ถ้าถังโจวโจวยังไม่กลับมา พ่อแม่ของเธอจะก็รอคอยเธอตลอดไป
“…” หู่พั่วไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี ทั้งใช่ และไม่ใช่ด้วยเช่นกัน ความจริงแล้วเธอเองก็ไม่อาจล่วงรู้ความคิดภายในใจของตัวเองได้ เธอเคารพพ่อแม่ของถังโจวโจว ทว่าเธอสูญเสียความทรงจำในอดีตไป ไม่มีความรู้สึกใดๆ ให้กับพ่อแม่อย่างในอดีตอีก ราวกับว่าความผูกพันระหว่างพวกเขาได้สูญสลายไปหมดแล้ว
“ตกลง พวกเราเข้าใจแล้ว ลูกไปเถอะ” พ่อของถังโจวโจวเบือนหน้าหนี้ ไม่มองหน้าถังโจวโจวอีก
แม่ของโจวโจวร้อนรนในใจ “พี่ถัง คุณพูดอะไรของคุณน่ะ? แม้ว่าโจวโจวจะหาแม่ที่แท้จริงเจอแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นลูกของพวกเราอยู่นะ เธอรู้ชะตาชีวิตของตัวเองตั้งแรกแล้ว แต่ก็ยังไม่จากพวกเราไป!”
ดวงตาพ่อของโจวโจวเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เขาไม่คิดอย่างนั้น ทว่าในสายตาของถังโจวโจว ตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าสองคนเท่านั้น ถึงจะพูดต่อไปก็รังแต่จะทำตัวเองเสียใจเปล่าๆ
แม่ของโจวโจวเห็นบรรยากาศกดดันภายในห้องรับแขกก็ร้องไห้ไปพลางพูดไป “โจวโจว แม่ไม่สนใจนะว่าลูกจะเจอแม่แท้ๆ ของตัวเองหรือเปล่า แต่ลูกจะเป็นลูกสาวของพวกเราตลอดไป เรื่องนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!”
หู่พั่วไม่ได้เฉยเมยอย่างก่อนหน้านี้แล้ว เธอฝากเสี่ยวอวี่เอาไว้ในอ้อมแขนของโอวหยางหง กุมมือแม่ของโจวโจวเอาไว้ แล้วเรียกเธอว่า “แม่” ออกมาเบาๆ
“โจวโจว ลูกนึกออกแล้วใช่ไหม?”
“เปล่าหรอกค่ะ แต่หนูรู้ว่าความรู้สึกที่คุณมีให้หนูเป็นความรู้สึกที่แม่คนหนึ่งมีต่อลูก แม้ว่าจะไม่ได้คลอดออกมาเอง แต่ก็เห็นหนูเป็นเหมือนลูกแท้ๆ มาตลอด หนูคิดว่าก่อนหน้านี้ก็คงเป็นแบบนี้เหมือนกัน”
คำพูดอันหนักแน่นของหู่พั่วทำให้โอวหยางหงและพ่อของโจวโจวอดมองเธอไม่ได้ โอวหยางหงคิดไม่ถึงว่าหู่พั่วจะรับพวกเขาเป็นพ่อแม่ โอวหยางหงเพียงแต่รู้สึกดีใจมาก ข้อมูลที่อยู่ในมือของเขาทั้งหมดบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าความรู้สึกของสองสามีภรรยาที่มีต่อถังโจวโจวคือความจริงใจ มีคนรักเพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่งก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ
“พ่อคะ” พ่อของโจวโจวเลิกไว้ท่า เขาเองก็ไม่อยากทำแบบนั้นด้วย เมื่อสักครู่เพียงเพราะการกระทำของถังโจวโจวทำให้เขารู้สึกผิดหวังและเสียใจ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยคำพูดแบบนั้นออกมา ความจริงแล้วภายในใจของเขา ความรักที่เขามีให้กับถังโจวโจวก็ไม่ได้น้อยไปกว่าแม่ของโจวโจวเลยสักนิด
พ่อแม่ของถังโจวโจวขอให้หู่พั่วกับโอวหยางหงให้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน เพียงชั่วพริบตาก็เป็นเวลาค่ำมืดแล้ว “พ่อคะ แม่คะ พวกเราต้องไปแล้วค่ะ”
“โจวโจว พวกลูกพักอยู่ที่ไหน แล้วลูกจะมาหาพวกเราอีกไหม”
“ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะมาหาพวกคุณอีก แต่วันนี้เวลาก็สายมากแล้ว พวกเราคงต้องขอตัวกลับก่อน เสี่ยวอวี่เองก็ควรจะต้องพักผ่อนแล้วด้วย” เวลานี้เสี่ยวอวี่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ นอนอิงอยู่แนบอก หาวหวอดๆ ออกมาแล้ว
