ตอนที่ 354 บังเอิญพบกับคนที่อยู่ในใจ
ลั่วเซ่าเซินมองอยู่นานสองนาน ความเจ็บปวดทำให้เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องโกหก ในที่สุดเขาก็ได้สติกลับมา เขาไม่ควรนั่งเฉยๆ อยู่ตรงนี้ แต่ควรจะไปเผชิญหน้าที่โต๊ะนั้นมากกว่า แย่งถังโจวโจวกลับมาจากผู้ชายที่ไม่รู้จักชื่อคนนั้น
ต่อให้พวกเขามีลูกด้วยกันแล้ว แต่นี่ก็หยุดเขาไว้ไม่ได้ ไม่ว่าใครก็หยุดเขาจากการพาตัวถังโจวโจวกลับบ้านไม่ได้ เขาเสียเธอไปนานแล้ว นานจนเขาแทบจะลืมเลือนไปแล้วว่าวันเวลาที่มีถังโจวโจวอยู่ด้วยเป็นอย่างไร
“ลั่วอิงเด็กดี นั่งอยู่ที่นี่ก่อนนะ พ่อจะไปดูสักหน่อย” พูดจบแล้วลั่วเซ่าเซินก็รีบร้อนไปปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขา
“โจวโจว คุณกลับมาแล้วเหรอ!” หู่พั่วมองชายหนุ่มที่ปรากฏตัวตรงหน้าเธอ มองไปที่เขา ในดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึก เขามองมาที่เธอราวกับว่ามองผู้หญิงที่ตัวเองรักมากอย่างไรอย่างนั้น แต่ว่าในสมองของเธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย
เมื่อได้ยินว่าเขาเรียกเธอตรงๆ ว่าโจวโจว ก็ดูเหมือนว่าเธอและเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอยู่ไม่น้อย หู่พั่วจำได้ว่าถังโจวโจวเป็นชื่อที่เธอใช้ก่อนหน้านี้
ตอนนี้เมื่อคำนี้ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้แล้ว เธอรู้สึกถึงความหวานชื่นบางอย่าง อย่าถามเธอเลยว่าทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ ตอนนี้เธอเองก็กังวลกับเรื่องนี้อยู่เช่นกัน
เห็นๆ อยู่ว่าเธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลยแม้แต่น้อย แต่เธอกลับรู้สึกว่า เธอรู้จักเขามานานมากแล้ว อีกทั้งยังรู้สึกว่าเขาไม่ใช่เพียงเพื่อนฝูงทั่วไป เพราะเธอรู้สึกได้ถึงความเศร้าโศกท่วมท้นจากร่างกายของเขา ความตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอกับเธอ อย่างกับว่าจู่ๆ ก็เจอกับสิ่งที่ตัวเองรอคอยมาตลอด
“คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ?” ตอนที่ถามคำถามนี้ออกไปหู่พั่วก็มองไปยังโอวหยางหง รอคอยคำอธิบายจากเขา
“เขาชื่อลั่วเซ่าเซิน ก่อนหน้านี้เขาเป็นสามีของพี่” โอวหยางหงเอ่ยคำพูดนี้ออกมาอย่างไร้ความรู้สึก เขาไม่ชอบลั่วชอบลั่วเซ่าเซินเอามากๆ เพราะว่าเขาคนเดียว ถึงได้มีถังโจวโจวอย่างในทุกวันนี้
“โจวโจว เขาเป็นใคร? แล้วทำไมคุณถึงได้ไม่รู้จักผม?” ลั่วเซ่าเซินดูออกว่าในสายตาของถังโจวโจวมีความสับสนเจืออยู่ ราวกับว่าสำหรับเธอแล้ว เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เกิดอะไรขึ้นกับถังโจวโจวกันแน่ ทำไมเธอถึงได้เฉยเมยกับเขาถึงขนาดนี้? โกรธที่เขาไม่ปกป้องเธอให้ดีงั้นเหรอ? หรือว่าโกรธที่เขาไม่ยอมไปรับเธอกลับมาสักที? ตอนนี้เธอกำลังงอนเขาอยู่ใช่หรือเปล่า?
“ขอโทษนะคะ ฉันจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย เขาเป็น…”
“สวัสดีครับ คุณลั่ว ผมชื่อโอวหยางหง เป็นคนสนิทที่สำคัญที่สุดของหู่พั่ว อ้อ คุณคงไม่รู้ว่าหู่พั่วเป็นใคร เธอก็คือคนที่คุณเรียกว่าถังโจวโจว”
โอวหยางหงตัดบทคำอธิบายที่หู่พั่วอยากจะพูด หู่พั่วไม่รู้ว่าทำไมโอวหยางหงถึงต้องพูดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาให้ดูคลุมเครือขนาดนั้นด้วย แต่โอวหยางหงคงมีเหตุผลของเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นลั่วเซ่าเซิน แต่เธอก็รู้สึกกับเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ในใจของเธอ โอวหยางหงก็เป็นคนที่น่าเชื่อถือมากกว่า
“โจวโจว เขาบีบบังคับคุณใช่หรือเปล่า?” เดิมทีลั่วเซ่าเซินอยากคว้าถังโจวโจวเอาไว้ อยากให้เธอมีสติมากขึ้น ทำไมถึงได้ลืมเขาได้! เขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ! เธอจะลืมเขาได้อย่างไร เพียงแค่ก้มหน้าก็เห็นเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักของถังโจวโจว มือของเขาชะงักงันอยู่ตรงนั้น
หู่พั่วรีบอุ้มตัวเสี่ยวอวี่ให้ลุกขึ้นยืน “คุณลั่วคะ ไม่ใช่หงเอ๋อร์ หงเอ๋อร์ไม่ได้เป็นคนบังคับฉัน ไม่มีใครบังคับฉันทั้งนั้น” โอวหยางหงจ้องไปที่หู่พั่ว กลัวว่าเธอจะเรียกเขาอย่างที่ผ่านมา อย่างนั้นก็เข้าทางฝ่ายนั้นน่ะสิ
“แล้ว…เด็กคนนี้ล่ะ?” ลั่วเซ่าเซินเห็นว่าถังโจวโจวไม่ได้ใช้สีหน้าเศร้าสลดกับโอวหยางหง กลับกัน สองปีที่ผ่านมานี้น่าจะเป็นเวลาที่พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ผุดขึ้นมาให้เห็นได้ทั้งนั้น ลั่วเซ่าเซินมองไปยังเสี่ยวอวี่ เขาชิงชังเด็กคนนี้ ความจริงแล้วถังโจวโจวไม่พูดเขาเองก็เข้าใจดี เด็กคนนี้จะต้องเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอกับผู้ชายคนนี้อย่างแน่นอน
เมื่อสักครู่เห็นว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันสามคน ลั่วเซ่าเซินก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก คำตอบที่เขารอคอยมาเนิ่นนานจากปากของถังโจวโจวไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้
โอวหยางหงตรงเข้าทำลายความฝันของเขา “คุณลั่ว เรื่องของคุณกับหู่พั่วจบไปแล้ว ตอนนี้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว ต่อแต่นี้ไปผมขอให้คุณอย่ามารบกวนครอบครัวของเราอีก”
โอวอย่างหงไม่ได้พูดให้กระจ่างว่าเสี่ยวอวี่ใช่ลูกของเขาหรือเปล่า เขาต้องการให้ลั่วเซ่าเซินคิดไปเองแบบนั้น สมน้ำหน้าแล้ว ตอนแรกถ้าเขามารับถังโจวโจวกลับไปให้เร็วกว่านี้ ไม่เข้าใจผิดเธอ ก็จะไม่มีเรื่องอื่นๆตามมาแบบนี้
ตอนที่ 355 สลับซับซ้อน
หากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับถังโจวโจว โอวหยางหงก็จะหาโอกาสพาตัวเธอไปไม่ได้ พูดได้เพียงว่าลั่วเซ่าเซินรักเธอไม่มากพอ ถึงได้เกิดเหตุการณ์อย่างในวันนี้ขึ้น ให้เขาเสียใจบ้างก็ดีแล้ว ให้เขาได้รู้ว่าถังโจวโจวไม่มีเขา เธอก็อยู่ด้วยตัวเองได้
“โจวโจว คุณจะไม่กลับมาจริงๆ เหรอ? พวกเรายังมีลั่วอิงอยู่นะ! เธอนั่งรอคุณอยู่ตรงนั้น” หู่พั่วหันหน้าไปทางที่ลั่วอิงนั่งอยู่ เธอเห็นเด็กผู้หญิงสวมชุดกระโปรงจีบสีแดง เมื่อเห็นว่าเธอหันไปมอง เด็กหญิงก็แย้มยิ้มให้เธอ
“นั่นคือลูกของเราเหรอคะ?” หงเอ๋อร์ไม่เคยพูดมาก่อนนี่นาว่าก่อนหน้านี้เธอกับลั่วเซ่าเซินมีลูกด้วยกัน ถ้าอย่างนั้นเด็กคนนี้เป็นใครกันล่ะ?
โอวหยางหงเองก็เห็นว่าลั่วอิงอยู่ที่นั่นด้วย คราวนี้สีหน้าของเขาไม่ได้เรียบนิ่งอีกต่อไป เขาเองก็รู้ว่าลั่วอิงกับเขามีความสัมพันธ์อันซับซ้อนต่อกันอยู่ จุดมุ่งหมายของการกลับประเทศ H อีกเรื่องหนึ่งในคราวนี้ก็คือให้เฉินหลานอีได้เจอกับลั่วอิงสักครั้ง
ทว่าเฉินหลานอีกลับมายังประเทศ H ไม่ได้ จึงทำได้เพียงพาลั่วอิงกลับไป อย่างนี้ถึงจะทำให้เฉินหลานอีสมหวังได้ ไม่ใช่ว่าเฉินหลานอีไม่ยินดีที่จะกลับมา ตั้งแต่เธอจำเรื่องลูกสาวของตัวเองได้ เธอก็อยากกลับมาค้นด้วยตัวเองมาโดยตลอด แต่โอวหยางเลี่ยไม่ยินยอม
เขากลัวว่าเฉินหลานอีกลับมาแล้วจะสานต่อความสัมพันธ์กับสามีคนก่อนอีกครั้ง เขาไม่อาจแน่ใจได้ว่าหัวใจของเฉินหลานอีในเวลานี้อยู่ที่เขาทั้งหมด เขาทั้งตื่นตระหนก หวาดกลัว และเป็นห่วง เขารักเธอสุดหัวใจ ต่อให้เขาไม่ได้ความรักทั้งหมดจากเธอ เขาก็ไม่ยอมให้เธอจากเขาไปอย่างเด็ดขาด
ถ้าไม่เคยได้เป็นเจ้าของเธอมาก่อน โอวหยางเลี่ยก็คงปล่อยมือจากเธอได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อเขาได้ครอบครองแสงจันทร์ในใจของเขาแล้ว ให้เขาปล่อยเธอไปอีก ก็คงเป็นเรื่องยากเย็นเสียยิ่งกว่าให้เขาไปตาย!
เขาขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูเธอ “นั่นเป็นลูกของพี่ใหญ่ ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของลั่วเซ่าเซิน คราวนี้แม่ให้ผมพาเด็กคนนี้กลับไปให้เธอเจอหน้าด้วย”
ลั่วเซ่าเซินเห็นท่าทางสนิทสนมของโอวหยางหงและถังโจวโจวแล้วก็อยากจะแยกพวกเขาออกจากกันใจจะขาด ถังโจวโจวเป็นของเขา ผู้ชายคนนี้มีสิทธิ์อะไรถึงมาใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอขนาดนี้ ส่วนตัวเขาทำได้เพียงยืนมองพวกเขาแสดงความรักกันต่อหน้าต่อตา!
เขาฟังบทสนทนาระหว่างเธอกับโอวหยางหงได้ไม่ชัดเจน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขัดขวางมือสกปรกที่โอวหยางหงโอบถังโจวโจวเอาไว้ “อะแฮ่ม โจวโจว ลั่วอิงอยากให้คุณกลับมามากเลยนะ หรือว่าคุณไม่อยากกลับไปดูเธอบ้างเลย?”
หลังจากที่หู่พั่วคลอดเสี่ยวอวี่ออกมา เธอก็มีความเข้าอกเข้าใจเด็กๆ เป็นพิเศษ อีกอย่างเธอก็รู้สึกชอบลั่วอิงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น ทั้งพอรู้ว่าเธอเป็นหลานสาว ก็ยิ่งรู้สึกว่าจะละเลยไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ไปหาเธอ…นี่ก็ทำให้หู่พั่วลังเลอยู่บ้าง
“ถ้าอย่างนั้นคุณไปพาลั่วอิงมาดีไหมครับ หู่พั่วเองก็อยากเจอเธอมากเหมือนกัน เพียงแต่ว่าตอนนี้เสี่ยวอวี่ต้องการให้เธออุ้ม จึงปลีกตัวไปไม่ได้” โอวหยางหงเสนอขึ้นมา ถ้าเป็นอย่างนี้พวกเขาก็จะได้ทำความรู้จักกับลั่วอิงก่อน แล้วค่อยวางแผนกันทีหลัง “ใช่สิ พวกคุณยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็นั่งโต๊ะเดียวกันก็ได้ อย่างนี้ก็จะได้คุยเรื่องเก่าๆ กันด้วย” หู่พั่วรู้สึกว่าวิธีนี้เองก็ไม่เลว
ลั่วเซ่าเซินคิดอยู่สักครู่ แล้วจึงตอบรับในทันที เขากลัวว่าถังโจวโจวจะไม่ตอบตกลง และจะไม่ให้โอกาสเขาแม้กระทั่งกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกัน
“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปเรียกให้ลั่วอิงมาที่นี่” ความจริงแล้วลั่วเซ่าเซินก็ไม่อยากห่างจากถังโจวโจวแม้แต่วินาทีเดียว เมื่อได้พบเธอแล้ว เขาก็กลัวจับใจว่าจะเสียเธอไปอีก เพียงแต่เขายังต้องกลับไปอธิบายให้ลั่วอิงฟัง เขาจึงทำได้เพียงอดทนกับการจากลาครั้งนี้
ลั่วเซ่าเซินกลับมายังโต๊ะอาหารที่เขาและลั่วอิงได้จองไว้ ลั่วอิงสังเกตท่าทางของอีกฝั่งหนึ่งอยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าพ่อกลับมา แต่ถังโจวโจวไม่ได้กลับมาด้วย ในใจรู้สึกกังวล คุณแม่โจวโจวมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ถึงได้ไม่อยากอยู่กับพวกเขาใช่หรือเปล่า?
เด็กเล็กๆ มักจะไวต่อความรู้สึก เธอไม่ได้เจอกับถังโจวโจวนานขนาดนี้ อีกทั้งถังโจวโจวมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ลั่วอิงกลัวเป็นอย่างมากว่าถังโจวโจวจะไม่กลับมาอีก ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อจะทำอย่างไร?
“ลูก ทางคุณแม่โจวโจวปลีกตัวออกมาไม่ได้ พวกเราไปนั่งที่โต๊ะนั้นกันดีไหม?”
“ทำไมถึงปลีกตัวออกมาไม่ได้คะ? คุณแม่มีลูกคนใหม่แล้วก็ไม่ต้องการลั่วอิงแล้วใช่ไหมคะ?” ลั่วอิงไม่รู้สึกสักนิดว่าจะมีอะไรกีดขวางเท้าของถังโจวโจวไม่ให้มาหาเธอได้ นอกเสียจากถังโจวโจวจะไม่อยากมา
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะลูก หนูฟังพ่ออธิบายก่อน” เมื่อเห็นลั่วอิงร้องไห้ ลั่วเซ่าเซินก็พลันไม่สบายใจ สองปีมานี้ลั่วอิงรู้ความขึ้นทุกวัน ไม่ต้องให้ลั่วเซ่าเซินเป็นห่วงอย่างแต่ก่อน เขาไม่ได้เห็นน้ำตาของลั่วอิงมานานแล้ว
