CF:บทที่ 145 ข้อมูลผิดพลาด
การจัดการดูแลของหมู่บ้านนี้เข้มงวดมาก เป็นไปไม่ได้เลยที่คนธรรมดาจะเข้าไปข้างในได้
แน่นอนว่า, อู๋ฮ่าวเหรินต้องการจะเข้าไป, ซึ่งก็คงจะเป็นที่ยากมาก
แต่อย่างไรก็ตาม, ตอนที่อู๋ฮ่าวเหรินตื่นมาในตอนเช้า, ก็ได้โทรหาหลิงหยวนเจี่ยบรรพบุรุษของเทพสงคราม, ว่ามีคนตามหาเขาอยู่และต้องการที่จะเข้าไปเยี่ยมเขาในวันนี้
ในตอนแรก, คนๆนี้, ซึ่งน่าจะมีอายุแล้ว, ไม่เชื่อเขามากนักและคิดว่าโกหก
แต่เมื่ออู๋ฮ่าวเหรินได้บอกข้อมูลบางอย่างที่ได้มาจากหลิงหยิ่งแก่เขาไป, เขาก็ตกลงที่จะให้เข้าพบ
“มาทำอะไร?”
อู๋ฮ่าวเหรินมองดูรักษาความปลอดภัยที่กำลังถามเขาอยู่, “ผมมาตามหาคน, คุณไม่ต้องมาระแวงผมก็ได้ ผมจะรออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวมีคนออกมารับผมเอง”
หลังจากที่ได้ยินที่อู๋ฮ่าวเหรินพูด, รปภ.ก็มองดูการแต่งตัวแปลกๆของอู๋ฮ่าวเหรินอย่างสงสัย, แต่ก็เดินกลับเข้าไปประจำจุดเดิม
หลังจากนั้นสักพัก, ก็มีคนหนุ่มขับรถมาจอดอยู่ตรงหน้าอู๋ฮ่าวเหริน, เขาเปิดกระจกลงมาแล้วถาม, “คุณใช่คนที่มาตามหาคุณปู่ของผมใช่ไหม?”
“ถ้าคุณปู่ของคุณชื่อหลิงหยวนเจี่ย, คนๆนั้นก็คือผมเอง”
“ถ้างั้นก็ขึ้นรถมา, คุณปู่ของผมไม่ได้อยู่ที่”
อู๋ฮ่าวเหรินเปิดประตูและขึ้นไปนั่งบนรถ ซึ่งเขาก็สงสัย เพราะเขาสืบได้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่นี่
“คุณมาจากที่ไหน? แล้วมีธุระอะไรกับปู่ของผม? หวังว่าคงไม่ใช่ญาติห่างๆของผมอีกหรอกนะ!”
“ไม่ๆ, ผมมาจากหลีฉุ่ย ผมมาตามหาคุณปู่ของคุณเพราะผมได้สัญญากับใครบางคนไว้ว่าจะช่วยเหลือเธอยืนยันอะไรบางอย่าง”
“ไม่ใช่ความคิดที่ดีเอาซะเลย, ที่ต้องมาลำบากเพื่อคนอื่นแบบนี้”
อู๋ฮ่าวเหรินรู้สึกว่าคนๆนี้ทำตัวแปลกๆและดูเหมือนคอยระแวงเขาอยู่
“พวกเรากำลังจะไปที่ไหนเหรอ, เหมือนกำลังจะออกจากนอกเมือง?”
“หมางชาน, คุณต้องการที่จะพบกับคุณปู่ไม่ใช่เหรอ, คุณปู่และคุณย่าของผมนั้นตอนนี้อาศัยอยู่ที่หมางชาน”
หมางชาน, อู๋ฮ่าวเหรินรู้สึกตกใจเล็กน้อย, เพราะเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียง ไม่ว่าจะเป็นสุสานโบราณหมางชานกับวัดมหาวิสุทธิ์ของลัทธิเต๋า, ศาสตร์แห่งการเล่นแร่ฯในตำนานของเล่าจื่อ, และอีกมากมาย ซึ่งเป็นอะไรที่แม้แต่เขาก็รู้จัก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา, พวกเขาก็มาถึงเขตหมางฉาน รถขับวิ่งไปตามเส้นทางเขา เพิ่อที่จะขับตรงขึ้นไปบนเขา
หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง รถก็ขับออกนอกเส้นทางหลัก มันเป็นสถานที่ที่เงียบสงบมาก ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะรถกับเสื้อผ้าที่ดูหรูหราแล้ว, อู๋ฮ่าวเหรินคงคิดว่าเขานั้นคงถูกลวงพามาฆ่าเพื่อหวังชิงทรัพย์แน่ๆ
“ถึงแล้วล่ะ, ลงจากรถกัน”
อู๋ฮ่าวเหรินมองดูรอบๆ, และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตาพร่า เขารู้สึกได้ว่าจู่ๆก็โผล่มายังที่โล่งกว้าง
“เป็นที่ที่ดีนะเนี่ย”
“แน่นอน, เป็นที่ที่ดี”
อู๋ฮ่าวเหรินเดินลงมาจากรถแล้วขึ้นไปยืนบนก้อนหินก้อนใหญ่ใกล้ๆเขา เขารู้สึกเหมือนสามารถมองเห็นรอบๆภูเขาได้
มองดูรอบๆ เขาก็พบบ้านโบราณหลังหนึ่ง. ซึ่งด้านหลังเป็นภูเขาหิน, ดูแล้วคล้ายกับพวกวัดเต๋า
“เข้ามาสิ, คุณปู่กำลังรอคุณอยู่ที่นั่น”
อู๋ฮ่าวเหรินเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน เสาประตูสีแดงสด, ทั้งสองฝั่งซึ่งไม่ทราบว่าเป็นรูปสลักหินของตัวอะไร, มันช่างดูแปลกตามาก มีแม้กระทั่งลวดลายที่ประตู, ซึ่งไม่รู้ว่ามีต้นแบบมาจากสัตว์ชนิดไหน
จนเขารู้สึกอยากที่จะเคาะเอารูปสลักหินที่ประตูออกมาแล้วส่งเข้าไปในซองแดงเพื่ออัพเลเวลมาก
“บ้านดูไม่ค่อยใหม่เท่าไรเลยนะครับ”
“คุณดูออกสินะ, บ้านหลังนี้สร้างมาร้อยกว่าปีแล้ว”
ทันที่ที่เข้ามาด้านใน, อู๋ฮ่าวเหรินก็พบชายชราคนหนึ่งในชุดนักพรตเต๋า ซึ่งกำลังเดินมาหาพวกเขา
“มาแล้วรึ เสี่ยวเหยา แล้วคนๆนี้คือ?” ชายชราได้หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาและพูดขึ้น
“ชายคนนี้เขามาหาปู่ของผมครับ แล้วคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ ท่านนักพรต? อาการของน้องสาวของผมเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“ยังเหมือนเดิม, อาการไม่ได้ดีขึ้นเลย”
แล้วในตอนนี้เอง, มีชายชราอีกคนได้เดินออกมาข้างนอกห้อง หน้าของเขามีสีแดงก่ำ ผิวพรรณปกติดี, แต่คิ้วนี่สิขมวดปมแน่นเลย
“คุณปู่ครับ”
“มาแล้วรึเสี่ยวเหยา เจ้าเข้าไปหาน้องสาวของเจ้าก่อนเถอะ” แล้วจากนั้นเขาก็หันหน้าไปหาอู๋ฮ่าวเหริน
“ท่านผู้เฒ่าท่านนี้คงจะเป็นท่านหลิงหยวนเจี่ยสินะครับ
ผมมีชื่อว่าอู๋ฮ่าวเหริน ผมได้ถูกใช้ให้มาหาท่านผู้เฒ่า เพื่อไต่ถามเรื่องบางอย่างจากท่านผู้เฒ่าครับ ผมขอรบกวนด้วย”
อู๋ฮ่าวเหรินเดินตามชายชราทั้งสองคนไปที่ม้านั่งหินใต้ต้นไม้กลางลานกว้างและนั่งลง นักพรตเต๋าหยิบกาน้ำชามาวางไว้ที่โต๊ะหินและเริ่มรินน้ำชา
“ข้านี่แหละคือหลิงหยวนเจี่ย ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าไปได้ข้อมูลของข้ามาจากไหน?”
“เรื่องนี้, ค่อนข้างจะอธิบายให้ท่านผู้เฒ่าเข้าใจได้ยากอยู่, แต่เอาเป็นว่ามีใครบางคนบอกข้อมูลบางอย่างที่เกี่ยวกับครอบครัวของท่านผู้เฒ่าให้ผมฟัง”
หลิงหยวนเจี่ยมองดูอู๋ฮ่าวเหริน, แต่ไม่ถามอะไรกลับ และยังคงจ้องมองเขาเหมือนเดิม
สักพักท่านผู้เฒ่าผงกหัวและพูดขึ้นมาบ้าง: “มีหลายเรื่องที่ข้อมูลของเจ้านั้นถูก แต่ก็มีหลายเรื่องที่ผิด เช่นเรื่องของหลิงเหยา, เขานั้นมีน้องสาว, มีชื่อว่าหลิงเมิ่งเสวี่ย นอกจากนี้, ลูกชายและลูกสะใภ้ของข้า เสียไปตั้งแต่เมื่อ 20 ปีก่อน”
อู๋ฮ่าวเหรินรู้สึกอ้ำอึ้ง ไม่สิ,ข้อมูลมันมีอยู่ชัดเจนว่า หลิงฉีกวง, ลูกชายของหลิงหยวนเจี๋ย และลูกสะใภ้ของเขา, หวังชิ่วหยู่, มีชีวิตอยู่ถึง 93 ปี และ 87 ปี ตามลำดับ และไม่มีคนชื่อหลิงเมิ่งเสวี่ยอยู่เลย
อู๋ฮ่าวเหรินได้คิดถึงเรื่องรูปภาพแปลกๆที่จี้ได้โชว์ให้เขาดู ดูเหมื่อนว่าเธอคนนั้นจะคือคนที่ไม่ได้อยู่ในข้อมูล ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสับสนขึ้นมาก หรือว่าข้อมูลจะผิด?
เขาคิดว่าหลิงหยิ่งนั้นได้ถามเขาเพื่อสืบหาอะไรบางอย่าง ซึ่งตอนนี้สามารถยืนยันได้ว่ามีคนเหล่านี้อยู่จริงๆ แต่ข้อมูลของคนสองคนอายุไม่ตรงกัน และแถมยังมีเรื่องของหลิงเมิ่งเสวี่ยที่หายไป
“ผมขอถามหน่อยนะครับ ข้อมูลพวกนี้ผิด, แต่ข้อมูลเรื่องอื่นถูกต้องใช่มั๊ยครับ?”
“มันถูกต้อง มิฉะนั้นแล้ว ข้าคงไม่ให้เสี่ยวเหยาพาเจ้ามาที่นี่หรอก”
อู๋ฮ่าวเหรินผงกหัว, แล้วหยิบมือถือของเขาขึ้นมา, จากนั้นก็เปิดรูปที่จี้พบให้เขาดู และถาม “รูปนี้คือหลิงเมิ่งเสวี่ย, หลานสาวของคุณใช่หรือไม่ครับ?”
“เจ้าไปได้รูปของเมิ่งเสวี่ยมาได้อย่างไร?” เสียงของหลิงหยวนเจี่ยแผดก้องออกมาและสีหน้าของเขาก็ขึงขังขึ้นมาทันใด
“นี่คือสิ่งที่ผมพบเข้าบนอินเตอร์เนท รูปนี้น่าจะถ่ายโดยครอบครัวของคุณ ไม่ทราบว่าผมขอพบเธอคนนี้ที่ชื่อหลิงเมิ่งเสวี่ยหน่อยได้มั๊ยครับ”
เมื่อได้ยินที่อู๋ฮ่าวเหรินพูด, สีหน้าของท่านผู้เฒ่าก็พอจะสงบลงมาบ้าง
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้โกหก”
ในเวลานี้, นักพรตเต๋าได้พูดขึ้นมาบ้าง, “หนุ่มน้อย, ข้าไม่รู้ว่าเจ้านั้นกำลังทำอะไรอยู่ ถึงได้คิดมาสอบถามเรื่องเช่นนี้”
“ผมสามารถบอกท่านนักพรตให้ได้แค่ว่า มีคนขอร้องให้ผมมา, เพื่อให้ช่วยยืนยันข้อมูลเหล่านี้เท่านั้นเองครับ และตอนนี้ดูเหมือนว่าข้อมูลพวกนี้นั้นจะมีข้อผิดพลาดจากข้อมูลที่เธอให้ผมมา”
“น้องหลิง, คุณช่วยพาเขาไปพบกับเมิ่งเสวี่ยหน่อยเถอะ นี่อาจจะเป็นโอกาสที่เหลือไว้ตามข้อมูลนั้นก็เป็นได้”
“เฮ้อ, นั่นมันก็หลายปีมาแล้วนะครับ, โอกาส, โอกาส, ยังมีโอกาสอะไรอีกล่ะครับ? ไปกันเถอะ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้ามีจุดประสงค์อะไร ข้าก็ได้แต่หวังว่าเจ้าจะไม่ใช้โอกาสนี้กระทำการอะไรบางอย่าง”
อู๋ฮ่าวเหรินไม่เข้าใจว่า พวกเขานั้นกำลังโต้เถียงกันเรื่องปัญหาเชาว์หรืออย่างไร? ดูเหมือนพวกเขาจะมีความลับไปอะไรบางอย่างอยู่
เดินตามหลิงหยวนเจี๋ยไปตามทางลานกว้าง ก็พบกับสวนแบบโบราณที่เต็มไปด้วยดอกไม้มากมายและน้ำตกขนาดย่อม ซึ่งมีน้ำไหลผ่านมาจากภูเขา
มีข้ารับใช้มากมายอยู่ที่นั่น เมื่อดูจากเรื่องราวแล้ว, ตระกูลหลิงนั้นน่าจะรวยมาก
เมื่อเดินผ่านประตูโค้งเข้าไป, เขาก็พบกับหลิงเหยาอีกครั้ง, สีหน้าของเขานั้นไม่ดีเอาเสียเลย
“คุณปู่ครับ, ทำไมคุณปู่ถึงพาเขาเข้ามาเหรอครับ?”
“ข้าอยากให้หลานช่วยไปทำงานแทนข้าและไปหาท่านย่าให้หน่อย และถ้าไม่มีอะไร, ข้าอาจจะลงเขาไวขึ้น”
ในตอนนี้, อู๋ฮ่าวเหรินไม่สนใจแล้วว่าพวกเขาจะพูดคุยอะไรกัน ตอนนี้เขาจ้องมองไปยังหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งกำลังเล่นซุกซนราวกับเป็นเด็กอยู่ไกลๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะแวดล้อมรอบๆ, เขาเกือบจะหลุดปากเรียกหลิงหยิ่งออกไปแล้ว ช่างดูเหมือนกันมาก ราวกับออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน
ถ้าไม่ใช่เพราะหลิงหยวนเจี่ยกระแอมออกมาข้างๆเขา ทำให้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นค่อนข้างไม่สุภาพ
“นั่นคือหลานสาวของข้าชื่อหลิงเมิ่งเสวี่ย เธอค่อนข้างจะมีปัญหา ในตอนนี้, เธอมีสติปัญญาราวกับเด็กอายุแค่ 3 ขวบเท่านั้น”
“ผมเข้าใจแล้ว คุณพอจะช่วยหาห้องเงียบๆให้ผมได้รึเปล่าครับ? ผมต้องการที่จะโทรศัพท์หาใครบางคนหน่อย”
อู๋ฮ่าวเหรินรู้สึกไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้ในตอนนี้ เขาต้องการที่จะคุยกับจี้ เพื่อถามถึงเรื่องวิดีโอเหล่านั้น
———————–
