อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ 《รูลเบรกเกอร์》 – ตอนที่ 1

ตอนที่ 1 การเชื้อเชิญสู่ต่างโลก

แถวยาวสุดลูหูลูกตา

 พวกนี้เป็นคนที่ตายแล้วทั้งหมดเลยสินะ เห…สุดยอดไปเลยแฮะ ฮิคารุคิด

ตึกสูงระฟ้าที่เรียงรายต่อกัน แต่ไร้ซึ่งวี่แววของมนุษย์ มีเพียงแค่แถวยาวๆของผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ใส่ชุดแบบเดียวกัน ชุดคลุมสีขาว 

มีแค่ความคิดเดียวเท่านั้นในหัวของพวกเขานั่นคือ เดินตามทางไปเรื่อย ๆ เพื่อที่จะได้รับคำตัดสินว่าจะได้ไปนรกหรือสวรรค์

เหมือนกับฮิคารุ ไม่ใช่ทุกคนที่จะยืนอยู่เฉยๆ บางคนก็กรีดร้อง บางคนก็ทำร้ายร่างกายพวกคนที่อยู่ในแถว มีแม้กระทั่งคนขายประกัน(ห๊ะ) ฮิคารุนั้นไม่เหมือนกับผู้ล่วงลับคนอื่น เขาเดินออกมาจากในแถวและเดินไปเข้าไปที่ด้านหลังของสิ่งอาคาร

(ใครจะไปคิดล่ะว่าจะต้องมาตายแบบนี้)

ฮิคารุนั้นเสียชีวิตเมื่ออายุได้สิบห้าปี ชื่อของเขามีความหมายว่า ส่องประกาย เขาถูกตั้งชื่อโดยหวังไว้ว่าเขาจะได้เติบโตขึ้นไปเป็นบุรุษผู้เปล่งประกาย แต่เขาใช้ทั้งชีวิตในการอยู่แต่ในเงา เขาเลือกเอง การที่ไม่ต้องสุงสิงกับใครมันง่ายดี เขาไม่เคยมีเพื่อนเลยในชีวิต

เขาตายด้วยอุบัติเหตุทางจราจร การไปร้านสะดวกซื้อตอนกลางคืนไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไร จะบอกว่าเขาผิดที่มัวแต่เหม่อก็ได้ แต่คนขับก็ผิดเช่นกัน เพราะฮิคารุนั้นข้ามถนนตอนสัญญานไฟคนข้ามเป็นสีเขียวแล้ว

(มัวแต่เสียใจไปก็ไม่ได้อะไร สิ่งเดียวที่ได้มาด้วยก็แค่รู้ว่ามนุษย์นี่ตายได้ง่ายๆเลยสินะ )

แล้วฮิคารุก็เห็น”คน”ที่อยู่หลังอาคารนั้น ไม่สิ “คนตาย” สินะ

“ขยับสิเฮ้ย”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ พวกเราน่ะตายเพราแกคนเดียวเลยนะเว้ย”

“ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย แกเป็นคนทำใช่มั้ยล่ะ เอาล่ะหลังจากนี้พวกเราจะแกล้งแกไปชั่วกัปชั่วกัลป์เลย!”

เด็กผู้ชายสามคนเตะเด็กคนหนึ่งจนปลิวไป รังแกงั้นเหรอ

(รังแกกันแม้แต่ในที่แบบนี้เลยเรอะ หา? ไอ้เด็กพวกนี้นี่มันเกินจะเยียวยาแล้วแฮะ ไม่ค่อยชอบเท่าไรแฮะ แต่ว่ามันก็ไม่ใช่ธุระชองเราล่ะนะ)

ไม่ไปยุ่งน่าจะดีกว่า ฮิคารุคิดที่จะหันหลังกลับไปแต่ก็ได้สบตากับเด็กที่โดนแกล้งอยู่

!

ทันทีที่เด็กชายเห็นฮิคารุ เขาก็ได้เบือนสายตาของฮิคารุไปที่กระเป๋าที่มีแสงริบหรี่ลอดออกมาใบหนึ่งด้านหลังของพวกเด็กชาย

หลังจากที่เขาลองนึกดู ฮิคารุได้เห็นว่าคนตายบางคนจะมีแสงคล้ายๆแบบนั้นเหมือนกัน บางคนก็ถือไว้ บางคนก็เก็บไว้ในกระเป๋า แล้วเขาก็รู้ทันทีว่าสิ่งนั้นต้องสำคัญมากแน่ๆ

เอามันไปสิ 

ฮิคารุคิดว่าเด็กชายที่อยู่บนพื้นบอกเขา เอาไปสิ หรือก็คือ ขโมยมันซะ

“…”

เมินไปอาจจะง่ายกว่า แต่ฮิคารุเป็นคนขี้สงสัย เขาสนใจ “แสง” นั่น แสงที่บางคนมีบางคนก็ไม่มี ฮิคารุเดินไปที่ด้านหลังของเด็กพวกนั้น จะเป็นยังไงกันนะถ้าเขาเอากระเป๋านี่ไป 

(จะให้ฉันแก้แค้นคนที่แกล้งนายสินะ ก็ได้ ยังไงฉันก็สนใจมันอยู่พอดีล่ะ)

ฮิคารุย่องเข้าไปใกล้ๆอย่างช้าๆ เด็กสามคนนั้นยังคงหันหลังให้เขาอยู่ ไม่ได้รู้สึกถึงตัวตนของเขาเลยแม้แต่น้อย

ฮิคารุนั้นมักจะหลีกเลี่ยงการทำอะไรอันตรายอยู่เสมอ แต่ว่าในตอนนี้เขาได้ทำสิ่งที่ตรงข้าม เหตุผลน่ะเหรอ ก็มนุษย์น่ะ ตายได้ง่ายๆ และเขาก็ตายไปแล้วด้วย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ทำไมเขาไม่สนองความสงสัยของเขาไปเลยล่ะ

ฮิคารุใจเย็นอย่างน่าประหลาด เขาค่อยๆเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ ขอแค่ไม่ทำให้พวกนั้นรู้ตัวกพอ 

เด็กพวกนั้นน่าจะอายุแค่สิบต้นๆ ใกล้เคียงกับฮิคารุแต่เด็กกว่า พวกเขาเตะเด็กคนนั้นด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้น

ฮิคารุเอื้อมมือไปที่กระเป๋า อีกนิดเดียว อีกแค่สิบเซนติเมตร เสร็จล่ะ!

(อ๊ะ)

หนึ่งในสามคนนั้นได้หันมาและเห็นฮิคารุเข้าพอดี

“แกทำบ้าอะไรของแกวะ!?”

พอได้กระเป๋าแล้วฮิคารุก็โกยแน่บ

“ไอ้เวรเอ้ย!”

“ถ้าเราไม่มีนั่นเราชิบเป๋งแน่!”

“หยุดนะเห้ย!”

มีปัญหางั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน

“อะไร๊!!!!”

มีบางอย่างปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา เขามองไปทางด้านหลังของเขาและเห็นเด็กที่ถูกรังแกยืนขึ้นมา พุ่งไปที่เด็กสามคนนั้น และหลังจากที่ฮิคารุเลี้ยวเข้าไปที่มุมตึก เขาก็ไม่เห็นวี่แววของคนที่ตามมาแล้ว พวกนั้นถูกเด็กคนนั้นจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว

ฮิคารุ วิ่ง วิ่ง และวิ่งต่อไป วิ่งผ่านตึกสูงมากมายที่เรียงราย

(แฮ่ก….แฮ่ก…..ฮ่าา)

ในที่สุด ขาของเขาก็หมดแรง เขาได้ใช้มือยันกำแพงไว้ หอบ และนั่งลงกับพื้น

(สลัดหลุดรึยังนะ)

ไม่มีแม้แต่เสียงของเท้าที่วิ่งตามมา ในที่สุดเขาก็สลัดเด็กพวกนั้นพ้น

(หืมม.. เวลาที่อะดรีนาลีนสูบฉีดเป็นอย่างนี้เองเรอะไม่เลวเลย แล้ว ไอ้นี่มันคืออะไรกันนะ )

ในมือของเขามีกระเป๋าที่ถูกเย็บจากเศษผ้าใบหนึ่ง และมีแสงเล็ดลอดออกมาจากในนั้น

นี่เป็นของเด็กที่ถูกรังแกงั้นเหรอ หรือของสามคนนั้นกัน เหมือนพวกนั้นจะพูดด้วยว่าถ้าไอ้นี่หายไปจะมีปัญหาด้วยสินะ

“วิ่งราวได้เก่งดีนี่”

“หวา!!!”

ฮิคารุหันไปด้านหลังทันที

“นายเป็นใครน่ะ!”

“ผมไม่มีเวลามากนัก ดังนั้น คุณต้องฟังที่ผมพูด เข้าใจมั้ย”

คนที่พูดอยู่คือเด็กชายที่มีอายุพอๆกันกับฮิคารุ เด็กชายมีตาสีฟ้าและผมสีบลอนด์

ชาวต่างชาติงั้นเหรอ ฮิคารุคิด

เด็กชายสวมเสื้อคลุมกำมะหยี่ที่ดูแพง และมีช่อดอกไม้ตกแต่งอยู่ที่ปกเสื้อ เขาดูเหมือนชนชั้นสูงที่อยู่ภาพวาดสีน้ำมันจากหนังสือศิลปะ

(แปลกชะมัด คิดว่าที่นี่จะมีแต่คนญี่ปุนซะอีก)

พวกคนตายที่อยู่ในแถวมีแต่ผมสีดำและตาสีดำ เหมือนกับพวกเด็กพวกนั้น แล้วก็ชุดนั่น เด็กชายก็ไม่ได้ใส่เสื้อคลุมสีขาวเช่นกัน

“นายน่ะ ผมอยากให้นายมาที่โลกของผม”

“เอ่อ ผมตามไม่ทันแล้วครับ”

“ผมกำลังจะตาย”

เด็กชายเปิดเสื้อขึ้นมา ที่ท้องของเขามีแผลถูกแทงและชุ่มไปด้วยเลือด

“ดูแย่มากเลยนะ”

“ผมถูกลอบสังหารน่ะ ด้วยมีด”

ลอบสังหารเหรอ คงเป็นโลกที่วุ่นวายน่าดู

 “ที่ปากเหวแห่งความตาย ผมได้ส่งวิญญาณของผมออกมา นายคงรู้ใช่มั้ยว่าที่นี่คือไหนน่ะ”

 “สถานที่ที่เชื่อมระหว่างความเป็นและความตาย… ล่ะมั้ง”

“ถูกต้อง นี่คือปากทางสู่สวรรค์ ที่ๆวิญญาณจะได้รับคำพิพากษา ที่โลกของผมก็มีเหมือนกัน ผมน่ะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายของตัวเองได้ ผมเลยค้นคว้าเกี่ยวกับการข้ามโลกแทน แต่โชคไม่ดีที่ผมสามารถข้ามไปที่สวรรค์ของอีกโลกเท่านั้น และก่อนที่ผมจะทำสำเร็จ ผมก็โดนลอบสังหาร และตอนนี้ ผมกำลังจะตาย “

“เร็วเกินไปแล้ว! ไม่เห็นเข้าใจที่นายพูดมาเลยสักนิด”

“ไม่มีเวลามาอธิบายแล้ว ไปที่โลกของผมแล้วสานต่อความปรารถนาของผมซะ แล้วคุณจะได้คืนชีพอีกครั้งนึง หรือถ้าให้เจาะจงลงไปอีกคือ การเกิดใหม่ยังไงล่ะ”

(!!!!)

คืนชีพเหรอ? หมอนี่บอกว่าผมจะคืนชีพงั้นเหรอ

“พอคืนชีพแล้วคุณจะทำอะไรก็ได้ตามใจคุณ ว่ายังไงล่ะ”

“ตะ..ตกลง”

ฮิคารุพยักหน้าเพื่อตกลง เขาจะได้มีชีวิตอีกครั้ง แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว เขาไม่อยากที่จะโดนลบความรู้และความคิดหลังจากที่โดนพิพากษาวิญญาณหรอก 

“ดี… ถ้างั้นผมจะร่ายเวทข้ามโลกล่ะนะ ผมชื่อโรแลนด์ โรแลนด N. ซาราเซีย ผมจะให้คุณใช้ร่างกายของผม”

แสงขีขาวสว่างจ้าทำให้ตาของเขาพร่ามัว และแบบนั้น วิญญาณของฮิคารุก็ได้หายไปจากที่นั่น

____________________________

สวัสดีครับ ผม Nomas นักแปลหน้าใหม่ จุดประสงค์ของการแปลของผมคือ

ป.ลิง = ผมเห็นว่าทางผู้แปลนเก่าเขาไม่ได้อัพต่อมาประมาณสามเดือนแล้ว ผมเลยขออณุญาตหยิบมาแปลนะครับ