Chapter 106 -คราวนี้เป็นตาของบิดาคนนี้บ้างแล้ว
เขาเสียสติไปแล้ว?
เขาพ่นคำด่าออกมาในเวลานี้ได้อย่างไง…ลั่วเทียนมันโง่ไปแล้ว?
เขาไม่มีความคิดแล้วใช่ไหม?
เขาบ้าไปจริงๆแล้วสินะ!
ทุกคนคิดว่าเขากลายเป็นคนโง่ไปแล้ว
ตระกูลลั่วถูกล้อมกรอบจนกระทั่งมดก็ไม่อาจผ่านไปได้ แต่ลั่วเทียนยังมีอารมณ์โมโห? เขาคงไม่ได้บ้าไปแล้วนะ?
เมื่อลั่วเทียนพูดเสร็จการแสดงออกของท่าทางของเขาก็เป็นยโสสุดๆ เขาไม่ได้สนใจว่านิกายเมฆครามเป็นตัวอะไร!
สิ่งนี้ทำให้สาวกนิกายทุกคนอยากจะพุ่งเข้าใส่เขา!
ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความรังเกียจ ขณะที่พวกเขากระพริบตามองลั่วเทียน ราวกับพวกเขาต้องการที่จะกลืนกินลั่วเทียนทั้งเป็น.
เขาดูถูกสาวกนิกายเมฆครามจนถึงจุดที่ว่ามันไม่มีค่าอะไร.
นี่เป็นการดูหมิ่นที่มากที่สุดอย่างที่ไม่เคยมี.
ทันใดนั้น…
สาวกของนิกายที่อยู่ในขั้นปราณเชียวชาญระดับ 8 ก็พุ่งเข้าหาลั่วเทียนพร้อมกับตะโกน “ไอ้สุนักบัดซบ! นิกายเมฆครามไม่ใช่สถานที่ๆเจ้าจะมาด่าว่าได้…”
หลังจากที่เขาพูดเสร็จ…
ลั่วเทียนก็หัวเราะและตะโกนในใจ“Level 2 Berserk!”
พลังสี่เท่าก็ระเบิดออกมา
เขากระโจนเข้าไปข้างหน้า ปล่อยหมัดทั้งคู่ของเขาพร้อมกับรำพึงอย่างเย็นชา“ตายซะ!”
“ปัง~!”
สาวกนิกายไม่อาจรับการโจมตีของลั่วเทียนได้ การเคลื่อนไหวของลั่วเทียนเหมือนกับเฉินเทียนเหยาดั่งที่ผ่านมา.
นอกจาก…
ลั่วเทียนรอด แต่สาวก ตาย!
ไม่มีการออมมือใดๆแม้แต่น้อยในหมัดนั้น สาวกถูกฆ่าในหมัดเดียว!
“ติ้ง!”
มีเสียงเตือนในใจของเขา.
สาวกร่วงลงกับพื้นและมีแอ่งเลือดเจิ่งนองออกมา หน้าอกของเขายุบและตาของเขาก็กระจายหลุดออกมา การแสดงออกบนใบหน้าของเขาบอกว่าเขาไม่เชื่อว่าเขาจะตายได้.
ด้วยหมัดนี้เพียงหมัดเดียวก็สามารถฆ่าสาวกนิกายทันที มันเหมือนกับการตบหน้านิกาย การตบนี้มันทำให้พวกเขารู้สึกแสบร้อนเป็นอย่างมาก.
นี่ทำให้พวกเขามีความโกรธไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้า!
ลั่วเทียนยืนอยู่บนพื้นอย่างยโสและสถบออกมา“เวรเอ้ย มีใครไม่พอใจอีกไหม? มานี่ มาหาบิดานี่ถ้าเจ้ามีความกล้า!”
กลิ่นอายของพวกเขาทะลุไปถึงสวรรค์!
จิตสังหารที่ไหลออกมาจากลั่วเทียนได้ทะลุไปถึงขอบฟ้าขณะที่คนรอบๆเต็มไปด้วยความกลัว.
ในเวลานั้น อาจจะเป็นช่วงสั้นๆประมาณวินาทีหรือสองวินาที ทุกคนจากนิกายก็ถูกลั่วเทียนโอ้อวด แม้กระทั่งสองอาวุโสที่อยู่ด้านบนก็มองไปที่ลั่วเทียนด้วยความเหยียดหยามและรังเกียจเล็กน้อยในใจพวกเขา.
บ้าคลั่ง!
เขาบ้าคลั่งโดยไม่สนใจคนอื่น!
ทุกคนในตระกูลลั่วก็ตกตะลึง หัวใจของพวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความเดือดพล่าน.
พวกเขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้เห็นสาวกนิกายตายโดยหมัดเดียว แนวโน้มของพวกเขาจึงมีความหวัง.
“บ้าและเสียสติอย่างสมบูรณ์!”
“บองดูว่ามันจะกัดได้อีกนานแค่ไหน” มีคนเดินออกมาจากฝูงชนของนิกาย.
ฝูงชนเริ่มก้าวร้าว
“พี่ชายอาวุโส หวังหยวนไคว่!”
“หวังหยวนไคว่ คือคนที่ใกล้จะบรรลุระดับปราณสุดยอดเชียวชาญมากที่สุด ไม่ว่าเด็กน้อยลั่วเทียนนั่นจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็มีเพียงชะตากรรมเดียว คือความตาย เมื่อพี่ชายอาวุโสออกมา.”
“พี่ชายอาวุโสหวัง ฆ่าเขา!”
หวังหยวนไคว่ เขามีอายุเพียง 18 ปีและเป็นศิษย์สายในของนิกายเมฆคราม หลังจากที่เขาเข้าร่วมนิกายเพียงสองวัน.
เขาทรงพลังอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งทักษะการต่อสู้ที่เขามีความเข้าใจอย่างมาก.
เขาเป็นคนที่อยู่ในระดับไร้พ่ายในขั้นเดียวกัน.
แม้แต่คนที่อยู่ในระดับปราณเชียวชาญขั้นต้นเขาก็สามารถเผชิญหน้าได้.
เขาเป็นอัจฉริยะที่สมบูรณ์แบบของนิกายเมฆครามและเป็นส่วนบนสุดในบรรดานั้น
ในขณะที่เขาก้าวออกมา คนที่รายล้อมเขาก็ตะโกนกันอย่างก้าวร้าว
“แต่…”
“เจ้าควรจะคิดว่าเจ้านั้นโชคดีที่เจ้าสามารถตายด้วยมือของข้า หวังหยวนไคว่ได้ มันเป็นเกรียติต่อเจ้าอย่างมาก.”
เสียงของเขาไม่ดัง แต่เต็มไปด้วยความดุร้าย นี่เป็นการดูถูกที่ไม่ต้องแสดงออกของเขา แต่การดูถูกนี้สำหรับลั่วเทียน มันราวกับว่าจะออกมาจากกระดูกของเขา.
ลั่วเทียนกำหมัดแน่นพร้อมกับขดริมฝีปากและพูดอย่างเยือกเย็น “เลิกพูดพร่ำได้แล้ว และมาสู้กัน มาเล่นข้าให้ตายถ้าเจ้ามีความสามารถ หยุดโอ้อวดต่อหน้าบิดาคนนี้เมื่อเจ้าไม่อาจฆ่าข้าได้ เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติที่จะโอ้อวดต่อหน้าบิดาคนนี้!”
ท่าทีที่ป่าเถื่อน?
บิดาคนนี้จะแสดงท่าทีเหล่านั้นยิ่งกว่าเจ้า!
การแสดงออกของหวังหยวนไคว่ก็เปลี่ยนไปพร้อมกับตะโกนอย่างเย็นชา“เจ้า! รนหาที่ตาย!”
ทันทีหลังจากนั้น…
ฝ่ามือของเขาก็เคลื่อนไหวและมีกลิ่นอายออกมาจากร่างกายของเขา พลังปราณที่พลุ่งพล่านออกมาจากฝ่ามือและเคลื่อนที่เร็วกว่าสายฟ้า.
“แปดฝ่ามือรกร้าง!”
“ตายซะ!”
ราวกับว่าเสียงของเขาก็พังทลายลงจากความต่างของแรงกดดันของหวังหยวนไคว่ พลังปราณของเขาก็ปะทุไหลบ่าออกมา.
ลั่วเทียนรู้สึกอึดอัดอย่างมากราวกับว่าตอนนี้มีภูเขากดทับเข้ามาในจิตใจของเขา.
ลั่วเทียนยืนอยู่นิ่งๆและการยิ้มเยาะของเขาก็ไม่ได้หายไป แต่กลับยิ่งมีรอยยิ้มที่กว้างขึ้นก่อนที่เงยหน้าหัวเราะออกมา.
ท่าทีที่เขาหัวเราะราวกับคนป่าเถือนที่ไม่มีอะไรให้ต้องพะวง!
ฝูงชนเหล่านั้นไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น.
ไม่มีใครรู้ว่าลั่วเทียนกำลังทำอะไรเมื่อเขายืนอยู่ที่นั่น.
ไม่มีใคนที่สามารถคิดออกว่าเขาคิดอะไรอยู่
เขากลัวจนเอ๋อไปแล้ว?
รอความตายของเขาเอง?
หรือไม่ก็เขาเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ?
หวังหยวนไคว่ยังไม่รู้ว่าลั่วเทียนจะทำอะไร แต่เขาก็รู้สึกแย่กับเสียงหัวเราะของเขา ด้วยความแข็งแกร่งของแปนฝ่ามือรกร้าง มันแข็งแกร่งมากในระดับเดียวกัน ลั่วเทียนหากไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะหลบมัน เขาก็เหลือหนทางเดียว ตาย!
สาวกนิกายก็ยิ้มออกมาและยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ.
แปดฝ่ามือรกร้างเป็นทักษะการต่อสู้ที่พี่ชายอาวุโสหวังฝึกฝนมาหลายปี การแสวงหาความก้าวหน้าของเขาเกี่ยวกับฝ่ามือ ยิ่งกว่าอาวุโสในนิกายก็ไม่อาจมีความเข้าใจเท่ากับเขาได้
“เด็กนี่ยังมีหน้าหัวเราะอีก เขากลัวจนโง่ไปแล้วมั้ง?.”
“เขาไม่ใช่พวกชาวเขางั้นรึ? อย่างมากเขาก็แค่เดินไปมาในเมืองเล็กๆอย่างนี้ ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนเขาก็ไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้กับพี่ชายอาวุโสได้!”
ฝ่ามือทั้งสองที่ออกมามีพลังจากแปดฝ่ามือรกร้างต่างกระบวนท่ากันเนื่องจากความเพรียรของเขา ซึ่งมันทำให้แม้กระทั่งผู้ที่อยู่ในระดับ ปราณเชี่ยวชาญ ขั้น 9 ก็ต้องกลายเป็นกองเนื้อเมื่อเขาโดนอันนี้.
แต่…
ลัวเทียนก็หยุดหัวเราะและพูดอย่างตื่นเต้นว่า“ทักษะฝ่ามือนี่ไม่เลว พี่ใหญ่คนนี้ต้องการมันอย่างมาก!”
“Level 2 Berserk!”
พลังปราณ 3000 ถูกใช้ทันทีและพลัง 4 เท่าก็ระเบิดออกมา.
อย่างไรก็ตาม…
ลั่วเทียนยังคงยืนอยู่ที่นั่นและไม่เคลื่อนไหวใดๆบนร่างกายของเขา เขาโคจรพลังปราณไปยังแขนของเขา แต่แขนของเขาก็ไม่ได้ขยายตัวขึ้น แต่เส้นเลือกของเขาเริ่มปูดโปน หลอดเลือดดำเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวและหลอดเลือดแดงเริ่มเปล่งปลั่งราวกับกำลังเผาไหม้.
ไม่เคลื่อนไหวดั่งภูเขา.
แม้ว่าความกดดันจากหวังหยวนโคว่จะทำให้เขารู้สึกกดดันและอึดอัดในหัวใจจนเริ่มตื่นตระหนก ตอนนี้เขาไม่ต่างจากคนบ้า.
มีบางคนในตระกูลลั่วไม่อาจทนเฝ้ามองอีกต่อไปได้.
หัวใจของทุกคนราวกับจะหยุดเต้นจากความวิตก เนื่องจากไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ มันทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดหัวใจ.
“นรกเถอะ มันคงจะดีกว่านี้หากว่าข้าอยู่ในขั้นปราณราชันย์ แน่นอนว่าข้าจะฆ่าคนเหล่านี้ทั้งหมด.”
“คนจากนิกายเมฆครามเหล่านี้น่ารังเกียจจริงๆ.”
“บรรพบุรุษระยำ…”
ทุกคนในตระกูลลั่วกำหมัดแน่น พวกเขาต่างตำหนิที่ไม่อาจแบ่งเบาภาระของลั่วเทียนได้ ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็เตือนสติตัวเองว่า หากพวกเขารอดออกไปได้ พวกเขาจะเริ่มบ่มเพาะอย่างบ้าคลั่ง.
“ตูมม~…”
หวังหยวนโคว่โจมตีด้วยแปดฝ่ามือรกร้าง.
มันกระแทกเข้ากับหน้าอกของลั่วเทียนเข้าอย่างจัง.
หน้าของลั่วเทียนจมเข้ากับพื้นดินทันทีจากที่เขายืนอยู่โดยไม่หลบ เนื่องจากมีเกราะเลือดปีศาจที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร มันมีการป้องกันระเดียวกับสมบัติจิตวิญญาณ นั่นเป็นเหตุผลที่ลั่วเทียนรับฝ่ามือนี้ของเฉินเทียนเหยาได้.
ในเวลาเดียวกันฝ่ามือคู่ของหวังเทียนเหยาเข้ามา ลั่วเทียนคำรามอย่างดุร้ายและพูดอย่างรังเกียจว่า“แรงของเจ้ามีเท่านี้? ทำไมมันอ่อนแอนัก มันไม่ต่างจากการเกาหลังให้ข้า.”
“หลานชาย ถึงตาข้าแล้ว!”
“บิดาคนนี้จะบอกให้เจ้ารู้ถึงความรู้สึกที่แข็งแกร่งเอง!”
ทั้งสองแขนของลั่วเทียนสะบัดลง…
ก่อนที่จะพุ่งออกไปราวกับจรวด!(TL:ตอนท้ายไม่ต้องสงสัยนะเป็นการเปรียบเปรยว่าเร็วมากๆเท่านั้นเอง)
