Chapter 120 –ดินแดนแห่งความตาย?
จิตสังหาร จิตสังหารที่หนาแน่นและน่ากลัว
จิตสังหารประเภทนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายและมีเพียงแค่บางอย่างที่เหมือนกับศพเท่านั้นที่จะปล่อยออกมา.
ดาบยาวชี้ไปที่หน้าของลั่วเทียน ขณะที่ชายคนนั้นสถบออกมา “สุนัขสารเลวนี่เป็นใครกัน?!”
“นี่มันสมบูรณ์แบบ!”
“แม่มด เจ้าบอกกับลอร์ดผู้บัญชาการว่าพวกเจ้ากำลังทำพิธีบางอย่างอยู่ ข้าไม่คิดเลยว่าผู้ชายจะเป็นส่วนหนึ่งของมัน บิดาคิดว่าเจ้าต้องเหนื่อยกับการมีชีวิตแน่ๆ!”
หลังจากที่พูดอย่างนั้น…
ชายกำยำอีกคนก็จ้องมองและตะโกนด้วยความโกรธ“แม่มด สิ่งที่อัศวินทมิฬแห่งเมืองซากศพต้องการคือพรมจรรย์ เจ้าคิดว่าการที่มีชายคนหนึ่งเปิดซิงพวกนางแล้วจะช่วยให้พวกนางหลบหนีไปจากชะตากรรมของพวกนางได้?”
“เปาซาน ก่อนอื่นเราจะตรวจสอบหญิงสาวเหล่านี้เพื่อดูว่าพวกนางยังซิงอยู่หรือไม่ จากนั้นเราค่อยดูและพวกนางทั้งหมดทีเดียวในภายหลัง.”
“ความคิดดี.”
ชายกำยำมองหน้ากันและกันและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง.
หนึ้งในนั้นจับไปที่ผมของหญิงสาวคนหนึ่งและลากเธอไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็เริ่มคลึงเต้าของพวกนางและค้างไว้พักหนึ่ง การกระทำของเขาหยายคายอย่างมากน้ำลายของเขาไหลลงจากคางและการกระทำของเขาก็แสดงออกให้เห็นถึงความหื่น ภาพของชายกำยำคนนี้มันเป็นภาำที่น่าขยะแขยงอย่างไม่อาจจินตนาการได้.
ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่นางขออภัยชายกำยำที่กำลังข่มขู่นาง แต่เขาไม่ยอมให้อภัย.
น่าสงสารอย่างมาก.
ความน่าสงสารนี้มันเกิดกว่าที่จะออกมาเป็นคำพูด.
ชายกำยำนี้ไม่หยุดที่จะจับไปทั่วร่างกายของนางเขาตบมือและก้นของนางด้วยเสียงดัง “ป๊าบ” จากนั้นก็หัวเราะร่าออกมา “ตูดน้อยๆของเจ้าเด้งกระชับอย่างมาก.”
“แม่งเอ้ย อ้าขาของเจ้าให้บิดาดู บิดาต้องการตรวจสอบอย่างรอบคอบ.”
หลังจากที่พูดอย่างนั้น…
ชายกำยำคว้าไปที่ต้นขาของนางก่อนที่จะดึงออกอย่างแรง การจับองเขาทำให้เกิดรอยช้ำที่ต้นขาของหญิงสาวคนนั้นก่อนที่ดวงตาของเขาจ้องไปที่พื้นที่สงวนของนาง.
หญิงสาวนางนั้นพยายามที่จะหุบขาขณะที่ร่างกายของนางกำลังสั่นสะท้าน นางกัดริมฝีปากของนางณะที่ส่ายหัวอย่างปลิดปลง จากนั้นนางก็หันหน้าไปมองลั่วเทียนด้วยสายตาที่อ้อนวอน.
หญิงสาวอีกห้าคนก็หน้าซึด ไม่มีใครกล้าที่จะออกไปช่วย.
มันสามารถจิตนาการถึงฉากเหล่านี้ได้เพราะนี้เป็นสิ่งที่พวกนางเคยเจอมาตลอดชีวิตของนาง.
สถานที่เหี้ยๆนี่คืออะไร?!
ลั่วเทียนได้สูญเสียความปรารถนาที่ผิดเพี้ยนในใจไปหมดแล้ว เขาลุกขึ้นเดินไปหาหญิงสาวนางนั้น มองไปที่ชายกำยำที่ยังคงหัวเราะอย่างดุเดือด จิตสังหารในกายของเขากำลังเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมา!
ชายกำยำอีกคนก็ตะโกนอย่างโกรธๆ“ไอ้หมาชั่ว เจ้าพยายามจะทำอะไร?”
ลั่วเทียนเผยรอยยิ้มที่เคร่งขรึม จากนั้นเขาก็ตอบอย่างเย็นชา“ไม่มีอะไรมาก ข้าต้องการให้เจ้าทั้งสองตาย!”
เมื่อได้ยินคำว่าตาย…
ทันใดนั้นลั่วเทียนก็ได้ระเบิดพลัง เขากำหมัดและตะโกน“Level 2 Berserk!”
“วู่มมม~…”
ลั่วเทียนเงยหน้ามองด้วยแววตาที่ต้องการฆ่าพร้อมกับจิตสังหาร หมัดของเขาเรืองแสงสีแดงขณะที่เขาตะโกน “ไฟแม็กม่า!”
กำปั้นของเขากลายเป็นสีแดงขุ่นและแม็กม่าเริ่มหยุดดัง “ผลุบๆ”
จากนั้นหมัดของเขาก็พุ่งออกไป!
การแสดงออกของชายกำยำมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากเขาวาดดาบออกมา จากนั้นเขาก็สถบออกมา “บิดาคิดว่าเจ้าต้องเหนื่อยที่จะใช้ชีวิตแล้วแน่ๆ!”
ลั่วเทียนไม่ลังเลเลยที่จะกระแทกหมัดของเขาเข้ากับดาบยาว.
“แช่~…”
ดาบยาวพุ่งเข้าหากำปั้นของลั่วเทียน ดาบยาวไม่อาจขยับไปไหนได้หลังจากที่ถูกกำปั้นและในเวลาไม่นานก็มีควันสีขาวๆลอยออกมาจางๆ.
ดาบถูกละลาย!
ชายกำยำตะลึงและขาของเขาก็สั่น จากนั้นเขาก็ตะโกน “เจ้าใช้ทักษะปีศาจอะไน?!”
“บิดาจะทำร้ายน้องสาวเจ้า!”
“ตายซะ!”
การโจมตีด้วยความแข็งแกร่งอย่างเต็มที่ทำให้หมัดทะลุหน้าอกของชายกำยำ เกิดรูขนาดเท่ากำปั้น ทำให้เกิดภาพที่น่าสะพรึงเป็นอย่างมาก.
แต่…
ระบบไม่ได้แจ้งเตือนใดๆซึ่งหมายความว่าชายตรงหน้ายังไม่ตาย!
กำปั้นทะอกของเขาแล้ว แต่ไม่ตาย?
หรือว่าเขาจะไม่ใช่มนุษย์?
ไม่เพียงเขายังมีชีวิตอยู่ได้ แต่ชายกำยำยังมีชีวิตชีวาและแม้กระทั่งเตะปี๊บได้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บแผลสักนิด เป็นไปได้อย่างไรที่เลือดไม่ออกจากแผล?
แม้กระทั่งพระเจ้าก็ไม่อาจทำอย่างนี้ได้ใช่ไหม?
เขายังหันกลับมาด่าบิดาคนนี้ว่าได้ใช้ทักษะปีศาจอันใด? เจ้าน่ะสิที่ใช้ทักษะปีศาจ!
ในเวลาไม่กี่นาที ชายกำยำก็เริ่มที่จะหัวเราะก่อนที่จะซัดหมัดใส่อกลั่วเทียน “อัศวินทมิฬได้มอบร่างอมตะให้กับข้า! เป็นเพียงมนุษย์เท่านั้น เจ้าต้องการที่จะฆ่าข้า? 555…”
หมัดของเขาที่ซัดออกมาของขายกำยำไม่อาจฆ่าเขาได้.
ลั่วเทียนแทบจะสำลักจากการออกหมัดของชายกำยำ.
พลังที่เป็นเบื้องหลังของเขาไม่แข็งแกร่งเท่าไร แต่ขณะที่ถูกกำปั้นนั้นลั่วเทียนรู้สึกถึงความโหดเหี้ยมอย่างแรงกล้าที่มากับมัน มันเหมือนกับช่วงเวลาที่เขาได้กับราชาผีดิบพันปีในเทือกเขาวิญญาณ.
ยกเว้น…
กลิ่ยอายแห่งความตายของชายกำยำไม่อาจเทียบได้กับราชาผีดิบพันปี.
“ปัง~!”
หน้าอกของลั่วเทียนยุบเข้าไป แต่แสงสีดำแห่งความตายเริ่มแพร่กระจาย มันเหมือนกับสสารสีดำที่กำลังคืบคลานปกคลุมผิวของเขา.
“เวรแล้ว!”
จิตใจของลั่วเทียนเปลี่ยนไปเป็นสยดสยองและแก่นปีศาจในทะเลจิตของเขาเริ่มที่จะตื่นขึ้นมา มันเริ่มต่อต้านกลิ่นอายแห่งความตายที่รุกล้ำเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง.
ในทันที…
เหงื่อเย็นๆเริ่มปรากฏออกมาเต็มหลังของลั่วเทียน ตอนแรกเขาคิดว่าระดับการบ่อเพาะของชายกำยำไม่เท่าไรนัก ดังนั้นเขาจึงละการระวังลง ลั่วเทียนไม่คิดเลยว่าการโจมตีของเขาจะมีพลังมากขนาดนี้.
จิตสังหารได้จัดการกลิ่นอายแห่งความตายอย่างสิ้นเชิง
คิ้วของลั่วเทียนขมวดแน่น ขณะที่เขาหัวเราะเยาะ“บิดาอยากจะรู้ว่าเจ้าเป็นอมตะจริงหรือไม่!”
“Level 2 Berserk!”
“ไฟแม็กม่า!”
กำปั้นของเขาวางลงและไอน้ำที่ออกมาจากกำปั้นของเขาเริ่มปกคลุมแม็กม่าของเขา ลั่วเทียนตะโกน“ย่างก้าวเงาวายุ!”
“วูซวว~”
ร่างของเขาเคลื่อนไหวราวกับฟ้าผ่าและเกือบจะมาปรากฏด้านหน้าของชายกำยำแทบจะในทันที.
แสงพร่ามัวปรากฏขึ้นในสายตาของชายกำยำขณะที่เขาหัวเราะเสียงดัง “เจ้าไม่อาจฆ่าบิดาได้ เพราะบิดาเป็นอมตะ 555…”
“หัวเรามารดาเจ้าเถอะ!”
หมัดของเขาเข้าไปอุดปากของชายกำยำ.
และทะลุออกไปด้านข้าง!
หัวของเขาแหว่งไปข้างหนึ่งขณะที่ชายกำยำยังคงยืนอยู่อย่างมั่นคง ตาของเขากระพริบและปากที่เหลืออีกครึ่งองเขายังสั่นไหวจากการหัวเราะอยู่.
ทันใดนั้น…
ความโกรธเกรี๊ยวเริ่มลุกลามอยู่ในหัวใจของลั่วเทียน จากนั้นเขาก็เตะไปยังส่วนอื่นๆของหัวของชายกำยำและพูด“เจ้าตายหรือยัง?”
ส่วนที่เหลือของหัวระเบิดหายไปและล้มลง.
ในเวลานั้น…
“ติ้ง!”
“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นลั่วเทียน สำหรับการสังหาร เปาซาน. ท่านจะได้EXP 2000 และพลังปราณ 200…”
“ถุย~!”
ลั่วเทียนถ่มน้ำลายใส่ศพของเปาซานขณะที่พูดอย่างรังเกียจว่า“ไอ้เศษขยะราคาถูก อมตะงั้นรึ? มาดูดันว่าตอนนี้เจ้ายังไม่ตายต่อหน้าบิดาคนนี้.”
ตรวจสอบข้อความของระบบ…
ลั่วเทียนคิดในใจ “ไอ้เชี่ย ดูค่าExpนี่สิ ถ้าพวกอ่อนพวกนี้มีค่าExp 2000 ในแต่ละคน มันจะดีมากที่มีเยอะๆ…”
“เอ๋?”
“ทำไมไม่มีค่าไร้พ่าย?”
ลั่วเทียนรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้ ตามกฏปกติของระบบทุกคนที่เขาฆ่าจะมีค่าไร้พ่ายหนึ่งแต้ม แต่เปาซานถูกฆ่าตายมันก็ไม่ปรากฏค่าไร้พ่ายที่เพิ่มขึ้นแต่อย่างใด มันเป็นไปได้ไหมว่าชายคนนี้ไม่ใช่มนุษย์จริงๆ?
ขณะที่ลั่วเทียนกำลังหาคำตอบ…
ชายกำยำอีกคนก็โกรธและฟันดาบลงมา.
ลั่วเทียนหัวเราะและแค่นเสียงอย่างเย็นชา“หาที่ตาย!”
ร่างกายของเขาขยับไปด้านหน้าเล็กน้อย.
หลังจากหลบดายแล้ว ลั่วเทียนก็พลิกฝ่ามือของเขาและกระแทกเข้าไปที่หว่างคิ้วของชายกำยำทันที.
“ปัง~!”
ชายกำยำกระเด็นออกไปและมีเพียงเสียงกระทบหินให้ได้ยิน จากนั้น…ไม่มีอะไรอีกแล้ว.
มีเสียง “ติ้ง” ดังขึ้นมาในใจของลั่วเทียน.
ลั่วเทียนพูดกับตัวเอง “คนพวกนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างอยู่ในหัวของพวกมัน ส่วนใหญ่เป็นพวกที่ตายไปแล้ว งั้นหากเป็นแบบนี้ละก็ งั้น…”
“แม่ง นี่เป็นโลกแบบไหนกันวะ?”
“มันคือดินแดนแห่งความตาย?”
