Chapter 127 – สร้างสัตว์ปีศาจอันเดตสุดแกร่ง
“งั้นก็จำไว้ว่า เจ้ามีเวลาเพียง 10 วันเท่านั้น 10 วันต่อจากนี้หยินซางจะรู้ว่าหยู่ฮั่นตายแล้ว เจ้าต้องกลับมาเพราะมันเป็นโอกาสเดียวที่เจ้าจะได้รับ!”
เวลา 10 วัน!
มันสั้นอย่างมาก มากจนแทบจะทำอะไรไม่ได้.
ลั่วเทียนกำลังยืนอยู่บนยอดเขาเพื่อสำรวจพื้นที่ ดวงตาของเขาเหมือนดั้งนกอินทรีที่กำลังมองหาเหยื่อ.
ในที่สุดเขาก็ออกไป.
เขาออกมาจากเผ่าหลักของโลก.
แต่เขาไม่คิดที่จะวิ่งหนี.
ถ้าเขาต้องการหนี มันก็ไม่ง่ายที่เขาจะทำสำเร็จ.
แต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น.
เขาไม่อยากสร้างผิดหวังกับเผ่าหลักของโลกและเขาก็ไม่ต้องการปล่อยให้ยายเฒ่าล้มลง ส่วนที่สำคัญที่สุด ลั่วเทียนไม่อาจทิ้งโอกาศอัพเลเวลได้ ลึกลงไปในเมืองภูเขาศพทมิฬ ได้มีโรงงานใต้ดินที่รู้จักในชื่อ ทะเลศพ.
สถานที่แห่งนี้ราวกับเป็นสรวงสวรรค์ที่จะได้รับExp.
อีกเหตุผลหนึ่ง.
เมื่อเขาหัวหน้าของหมู่บ้านมือใหม่ ลั่วจินซาน เขาได้รับดาบดื่มโลหิต.
งั้นแล้วบอสอย่างหยินซางจะให้อะไร?
ลั่วเทียนรู้สึกว่าตราบเท่าที่เขาฆ่าหยินซางแน่นอนว่าเขาอาจจะได้รางวัลใหญ่สองอย่างจากระบบ ผลตอบแทนที่เขาได้รับมันน่ากลัวอย่างมาก! ไอ้เทมที่ทรงพลังอย่างดื่มโลหิตที่ได้รับเมื่อฆ่าบอสในหมู้บ้านมือใหม่ ดังนั้นไอเทมที่น่ากลัวที่เขาจะได้รับจากบอสที่นี่?
ด้วยปัจจัยเหล่านี้ลั่วเทียนไม่อาจหนีออกไปได้.
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทิ้งบอสไปได้?
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่มนุษย์จะทิ้งมันไปงั้นรึ?
มีความเป็นไปได้ที่จะต้องตาย แต่แม้ว่าเจ้าจะไม่แข็งแกร่งพอที่จะใช้ แต่ก็ยังคงอยากลองอยู่ดี.
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมืองภูเขาศพทมิฬ เป็นสถานที่ๆลั่วเทียนต้องการที่จะอยู่ต่อ!
“ตูม~…”
“ตูม~…”
ทันใดนั้น…
เสียงที่ดังกึกก้องที่อาจจะได้ยินไปไกลหลายกิโลเมตร แพงโกลิน(ตัวนิ่ม)ที่ดูเหมือนภูเขาขนาดย่อมที่เต็มไปด้วยหนามแหลมๆวิ่งฝ่าหมอกออกมา.
ลั่วเทียนไปด้านนหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่ปากและพูด“ข้าจะเริ่มที่เจ้าก่อน!”
ทันทีหลังจากนั้น…
เขาได้พุ่งออกไปทำให้เวลาที่จะไปถึงตัวมันที่ห่างออกไปสิบนาทีเหลือเพียงหนึ่งนาที เฝ้ามองสัตว์ปีศาจแพงโกลินที่กำลังเล่นอยู่รอบๆ ลั่วเทียนยิ้มเย็นและพูด “เจ้าจะเป็นสัตว์ปีศาจอันเดตตัวแรกของกองทัพของข้า!”
แพงโกลินเงยหน้ามองและจากนั้นก็หันหลังเผยให้เห็นหนามแหลมๆที่ยื่นออกมา จากนั้นมันก็ม้วนตัวและกลิ้งเข้ามาราวกับเครื่องบดสังหาร.
ลั่วเทียนดึงหอกวิญญาณงูออกมา จิตสังหารที่พุ่งขึ้นมาเพื่อสอดรับกับการโจมตีของเขา.
หอกถูกแทงออกไป!
จิตสังหารที่ถ่ายลงไปในหอกทำให้มันสร้างแรงกดดันขึ้น.
เวลานั้นแพงโกลินได้กรีดร้องภายใต้เท้าของลั่วเทียนที่ปกคลุมไปด้วยแม็กม่าอย่างต่อเนื่อง เขาจะไม่ให้สัตว์ปีศาจเหล่านี้มีโอกาสขุดดินลงไปถ้าเปิดโอกาสให้มันทำอย่างนั้นก็ไม่อาจจับมันได้อีกต่อไป.
“ตายซะ!”
พลังโคจรผ่านหัวเข่าลั่วเทียนก็กระแทกมันลงไปที่หัวของแพงโกลินทันที.
“ตูม~!”
ร่างกายของแพงโกลินล้มลงกับพื้นโดยปราศจากสัญญาณชีวิตอีกต่อไป.
มันค่อนข้างง่ายมากในตอนนี้ที่ลั่วเทียนจะจัดการกับสัตว์ปีศาจระดับ 5 ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดของเขา.
ลั่วเทียนกระโดดมาด้านหน้าศพของมันพลางขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็ง้างปากของแพงโกลินอย่างจริงจัง ตาของลั่วเทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยและคิ้วก็ขมวดิอีกครั้งก่อนที่เขาจะใช้เทคนิคกลั่นสกัดกู่.
ทะเลจิตสำนึกของเขากำลังสั่นสะท้าน.
มีคลื่นจำนวนมากที่เกิดจากจิตสังหารขนาดใหญ่.
มันพลุ่งพล่านและควบแน่นในเวลาเดียวกัน.
มันรู้สึกอึดอัดมากราวกับจิตสังหารกำลังจะฉีกทะเลจิตสำนึกของเขา.
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น…
ลั่วเทียนได้ทำตามวิธีปรับแต่งของแมลงพิษกู่ มันตัวเล็กมากขณะที่ปรากฏอยู่ในทะเลจิตสำนึกของลั่วเทียนและมันเริ่มกระดุกกระดิกเล็กน้อย เหงื่อเย็นๆปรากฏบนร่างกายของเขา เพราะในเวลาสั้นเขาได้ใช้พลังปราณไปกว่า 5,000 แต้ม.
ไม่เพียงแค่นั้นในด้านการต่อสู้เขาก็สูญเสียพลังจากทางจิตไปมากมายเช่นกัน.
ถ้าไม่ใช่เพราะพลังงานทางจิตของลั่วเทียนเพิ่มขึ้นหลังจากที่ได้ทักษะหุ่นเชิดมาแล้ว เขาก็คงไม่อาจทำได้.
ด้วยความคิดของลั่วเทียนได้มีแมลงพิษกู่ปรากฏอยู่บนมือของเขา มันมีขนาดเล็กมากจนดูเหมือนว่าจะเป็นหนอนไหนแคระ ที่ไม่อาจมองเห็นได้หากว่าไม่ใส่ใจ.
ลั่วเทียนวางแมลงกู่อย่างระวังไปที่ปากของแพงโกลินจากนั้นก็ปล่อยให้มันคลานเข้าไปช้า.
ในเวลาไม่นาน…
มีเสียงแจ่งเตือนขึ้นมาในใจของลั่วเทียน.
“ติ้ง!”
“การกลั่นสกัดล้มเหลว!”
ร่างกายของลั่วเทียนสั่นขณะที่สถบออกมา“ลุงเจ้ามันบัดซบ!”
เลเวลของเขาต่ำเกิดไปและการล้มเหลวเป็นเรื่องปกติ แต่ความล้มเหลวนี้มันเจ็บปวดเกินไป มันเป็นเหมือนกับเกิดความเจ็บปวดที่มากกว่าเดิมถึง 10,000 เท่าจากแรงกดดันของผู้เชี่ยวชาญ ความเจ็บปวดนี้มันอยู่ในระดับเดียวกับการใช้เทคนิคมังกรทะลวงสวรรค์.
ไม่มีทางเลือกอื่น…
ลั่วเทียนพักก่อนอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มใหม่.
ความเจ็บปวดก็เข้ามาอีกครั้ง!
และเขาก็ได้รับความเจ็บปวดจากความล้มเหลวอีกครั้งอีกครั้ง.
“ติ้ง!”
“การกลั่นสกัดล้มเหลว!”
“ติ้ง!”
“การกลั่นสกัดล้มเหลว!”
ลั่วเทียนล้มเหลวนับไม่ถ้วนพร้อมกับข้อความจำนวนมาก ตอนนี้รูปร่างของเขาดูราวกับแก่ลงไปหลายสิบปีเพราะกระบวนการเหล่านี้มันเหนื่อยเกินไป ตอนนี้เขาแทบไม่เหลือแรงอีกแล้วจากความอ่อนเพลีย ถ้าเขามีทางเลือกอีก เขาจะไม่บ่มเพาะทักษะหมาตดกู่อีก.
ปราณของเขาหมดแล้ว.
ดังนั้นลั่วเทียนจึงเริ่มนำยามาใส่ปาก.
เขายังเริ่มใช้แกนปีศาจในระดับปกติ.
พลังปราณของเขาเริ่มเพิ่มอย่างบ้าคลั่ง.
ลั่วเทียนก็มุ่งเน้นพลังไปที่การบ่มเพาะทักษะกู่.
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น…
เมื่อลั่วเทียนกำลังตกอยู่ในภาวะสิ้นหวังก็มีเสียงจากระบบแจ้งเข้ามา.
“ติ้ง!”
“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นลั่วเทียนในการกลั่นสกัดสำเร็จ.”
“เย็ดเข้!”
ลั่วเทียนกำลังรู้สึกสุดยอด เมื่อเขาคิดสัตว์ปีศาจแพงโกลินก็ลุกขึุ้นยืน ร่างกายของมันเต็มไปด้วยจิตสังหารที่มาจากเส้นทางสังหารของลั่วเทียน – ความตาย “5555….ในที่สุดก็กลั่นสำเร็จสักที ข้าเกือบจะตายหลังจากที่ทำแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่แม่งเอ้ยในที่สุดก็สำเร็จสักที!”
เขารู้สึกตื่นเต้นมาก.
ตื่นเต้นสุดๆ!
จิตสังหารจากแพงโกลินที่แผ่ออกมาก็ค่อนข้างรุนแรงเช่นกัน.
เหล่ายามไม่รู้จักตายของเมืองภูเขาศพทมิฬแตกต่างจากแพงโกลินเล็กน้อย พวกมันมีจิตสังหารที่รุนแรง แต่ก็อาจอธิบายได้ว่ามันแตกต่างจากกลิ่นอายแห่งความตายที่เยือกเย็น.
มรสายสัมพันธ์โดยตรงกับคนที่กลั่นแมลงกู่.
หยินซางได้กลายเป็นบ้าและจิตสำนึกของเขาก็ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงกับกลิ่นอายแห่งความตายของเขา ดังนั้นแมลงกู่ที่เขากลั่นมันจะทำให้สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีกลิ่นอายแห่งความตายของหยินซางด้วยเช่นกัน ลั่วเทียนได้ใช้จิตสังการที่บริสุทธิ์ในการบ่มเพาะแมลงกู่ ดังนั้นแมลงกู่ทุกตัวที่เขากลั่นได้จะมีกลิ่นอายที่แห่งความตายที่เยือกเย็นราวกับกริมริปเปอร์.
ลั่วเทียนรู้สึกยินดีมากที่จิตวิญญาณของเขาถูกยกระดับ เมื่อได้เห็นสมาชิกคนแรกของกองทัพสัตว์ปีศาจของเขา เขาเริ่มหัวเราะอย่างคึกคะนองขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง “หยินซางใช่มั๊ย? รอบิดาหน่อย! เราจะมาดูกันว่า ยามไม่รู้จักตายของเจ้าจะแข็งแกร่งเท่ากับสัตว์ปีศาจสุดแกร่งของข้าหรือไม่? 5555…”
ความคิดแบบนี้จะปรากฏแค่คนที่เป็นเหมือนกับลั่วเทียนเท่านั้น.
เขาไม่เคยคิดที่จะใช้คนตายและใช้เพียงสัตว์ปีศาจเท่านั้น จะเกิดฉากแบบไหนกันหากว่าเขานำสัตว์ปีศาจอันเดตนี้บุกไปยังเมืองภูเขาศพทมิฬ?
แน่นอนมันต้องน่ากลัวเพียงแค่มองเห็น!
แค่คิดมันก็ทำให้เลือดเดือนพล่านได้แล้ว.
“ต่อไปอีกหนึ่ง!”
ลั่วเทียนเก็บสัตว์ปีศาจแพงโกลินไว้ในป้ายมิติของเขาก่อนที่จะพุ่งเข้าหาสัตว์ปีศาจระดับ 5 ต่อ.
———-
เผ่าหลักของโลก.
ในบ้านของยายเฒ่า.
“ยาย ชายคนนั้นจะกลับมาใช่ไหม?
ยายเฒ่าดูอ่อนแรงเนื่องจากจิตวิญญาณที่ต่ำ เธอเงยหน้ามองหลุมที่ลั่วเทียนตกลงมาจนบ้านพังด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและพูด “เขาจะกลับมา…”
“อมตะไม่เคยลืมเรา ไม่นานเขาจะกลับมา.”
หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวด้วยท่าทีที่เชื่อมั่น.
คนอื่นๆก็มีรอยยิ้มน้อยและขณะที่พูดพึมพำ “พรุ่งนี่จะเป็นวันที่สิบแล้ว หยินซางจะมาในที่สุด ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้คนที่ฆ่าหยู่ฮั่นรอดไปได้ ถ้าอมตะไม่มาเราจะตายกันทุกคน.”
“แน่นอนว่าอมตะอย่างเขาต้องกลับมา!”
