มีสัตว์ปีศาจอยู่ทุกที่และปากของฟางเล่ยก็เต็มไปด้วยเลือดขณะที่เขายุ่งอยู่กับตัวเอง!
ลั่วเทียนที่นั่งพักอยู่ข้างๆ “เจ้าอ้วน เดินเร็วๆได้ไหม? เจ้าต้องจำเป็นต่องดูดซับแก่นโลหิตทุกตัวหรือไม่? เวลามีค่า เราไม่ต้องการรอเจ้าอยู่ที่นี่ขณะดูดซับแก่นโลหิต.”
ในด้านข้างหลี่ซูเอ๋อร์ที่กำลังนั่งหอบหายใจอย่างหนักและใบหน้าของเธอก็แดงมากยิ่งขึ้น.
ทุกครั้งที่เธอเคลื่อนไหวมันจะทำให้เธอสูญเสียพลังปราณ.และหลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงกับการใช้พลังปราณอย่างหักโหมทำให้ร่างกายของเธอไม่อาจจะทรงตัวได้.
“เอ๋าววว…”
เสือโคร่งตาเขียวที่มีแถบเหลือ-ขาวอยู่ๆก็กระโจนออกมาจากต้นไม้.
ดวงตาของหลี่ซูเอ๋อร์เปลี่ยนไปเมื่อเธอโจมตีมันด้วยดาบ.เธอโกรธและพึมพำออกมาว่า “เจ้ากล้าที่จะโจมตีพี่ลั่วเทียน? ดูเหมือนว่าแกจะเบื่อชีวิตแล้ว.”
“วูซซซซ!”
ผ้าสีขาวพุ้งเข้าไปและดาบของเธอก็ได้สร้างภาพลวงตา.
เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ความเร็วของเธอลดลงเป็นอย่างมากและความเข็มแข็งของตัวดาบของเธอก็อ่อนแอลงเช่นกัน.
พลังปราณเป็นสิ่งที่สำคัญมาก.เมื่อมรการใช้มากเกินไปความเร็วและความแรงก็จะลดลงเป็นอย่างมาก.ตอนนี้หลี่ซูเอ๋อร์เหนื่อยเป็นอย่างมาก.
นี่คือปัญหาที่ร้ายแรงที่สุด!
มันเหมือนกับเวทมนตร์ที่ไม่มีมานา มันจะกลายเป็นไร้ประโยชน์โดยสิ้งเชิงแม้ว่าจะมีพลัง.
แม้ว่าหลี่ซูเอ๋อร์จะเป็นคนแรกที่รู้การเคลื่อนไหวของการโจมตีเสือโคร่งตาเขียว แต่ความเร็วของเธอไม่สามารถตอบสนองได้ทันและความแรงของเธอก็ดูลดลง ดาบของเธอไม่สามารถทำอะไรได้แม่แต่อากาศ.
หลักจาหนั้น…
หลี่ซูเอ๋อร์ตะโกนออกมาว่า “พี่ใหญ่ลั่วเทียน ระวัง!”
ลั่วเทียนขมวดคิ้วเมื่อมีบางอย่างมาข้างหลัง.หัวใจของเขาบีบรัดก่อนที่เขาจะกำหมัดไว้และหันหลังกลับไป.จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมาว่า “พยัคสายฟ้าจู่โจม!”
ร่างกายของเขาคล้ายกับธนูและหมัดของเขาก็เป็นลูกธนู.
“ปัง!”
กำปั้นของเขาเข้าไปที่หน้าของเสือโคร่งตาเขียว หัวของมันแตกและมีเลือดไหลออกมา
ฆ่าฉับพลัน!
ขณะเดียวกันก็มีเสียงแจ้งเตือนจากระบบ
“ติ้ง!”
“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้สังหารเสือโคร่งตาเขียว.ได้รับค่าประสบการณ์ 210 แต้มและพลังปราณ 20…”
“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้รับแก่นโลหิต 1 อันจากเสือโคร่งตาเขียว…”
“ข้าได้แก่นโลหิตอีกครั้ง… ทุกครั้งที่ข้าฆ่ามันได้ข้าจะได้รับแก่นโลหิต. ข้าจะเอาไปทำอะไรได้บ้าง?”
ทุกครั้งที่เขาฆ่าสัตว์ปีศาจใหม่ๆได้ เขาจะได้รับแก่นโลหิต นี่เป็นเรื่องแปลกมากสำหรับลั่วเทียน
ลั่วเทียนรู้สึกอยากจะรู้เกี่ยวกับแก่นโลหิตที่เขาได้จึงเข้าไปดูเกี่ยวกับมันในระบบ.มีแก่นโลหิตกว่า30ชนิดลอยอยู่ภายในจิตใจเขาขณะที่เปิดระบบเพื่อค้นหา.
“เอ๋?”
“ลายชื่อแก่นสัตว์ร้ายนับหมื่น?”
“หลังจากที่ได้แก่นโลหิตสัตว์ร้ายนับหมื่นแตกต่างกันจะสามารถได้รับความสามารถสัตว์ร้ายนับหมื่นที่อยู่ในรายชื่อนี้และได้รับความแข็งแกร่งของสัตว์ร้าย 10,000ตัว!”
“พลังจากสัตว์ปีศาจจะยิ่งมีพลังมากขึ้นตามที่คุณเก็บ และพลังมันจะยิ่งดีขึ้นหลังจากที่ผสานแก่นโลหิต10,00เข้าด้วยกัน. ด้วย…”
เรื่องนี้ดูปกติเอามากๆ.
เชื้อสายของสัตว์นับหมื่นจะยิ่งมีพลังมากขึ้นหลังจากที่สร้างเชื้อสายจากสัตว์ 10,000 ตนที่แตกต่างกัน ไม่มีขอสงสัยเกี่ยวกับพลังอำนาจของมัน.แต่เมื่อลั่วเทียนอ่ายลงมาข้างล่างกล้ามเนื้อของเขาก็แกร่งเนื่องจากอาการช็อค “ความสามารถของเชื้อสายสัตว์ร้ายนับหมื่นสามารถผสมรวมเข้ากันได้ มันสามารถรวมได้กับสายเลือดอื่นๆ นี่… นี่… นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!”
เมื่อหลอมรวมกับสายเลือดมันก็จะไม่มีมีทางหลอมกับอันอื่นได้อีก
ในดินแดนเทียนหยวนไม่มีสายเลือดไหนที่รวมกับคนอื่นได้.แต่เชื่อสายหมื่นสัตว์ร้ายมันสามารถหลอมรวมเข้ากับสายเลือดอื่นๆได้ นั่นหมายความว่ามีความสามารถของสายเลือดสองอย่างอยู่ข้างใน.
สายเลือดเดียวก็แข็งแกร่งแค่ไหนแล้ว? นี่ยังมีสองสายเลือด?
ลูเทียนรู้สึกตื่นเต้นมากและเขาพูดไม่ออก
คะแนนไร้พ่ายสามารถแลกสายเลือดไร้พ่ายได้.ทุกอันมีพลังไม่น้อยกว่าเชื้อสายหมื่นสัตว์ร้าย.เมื่อรวบรวมเสร็จสิ้นแล้วสายเลือดสัตว์ร้ายก็จะหลบเข้าไปอยู่ในตัวของเขา?
ลั่วเทียนไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสายเลือดไน้พ่าย เนื่องจากเขาเพิ่มมันทีหลังได้.
“นายน้อยมีพลังมาก ดังนั้นนายน้อยจึงโดดเด่น 55…” ฟางเล่ยที่ยืนงงอยู่ข้างๆ เพราะมันน่ากลัวเป็นอย่างมากในการที่จะฆ่าสัตว์ปีศาจระดับ 1 ได้ในครั้งเดียว.
หลี่ซูเอ๋อร์มองด้วยความตกใจ.ครึ่งวินาทีต่อมารอยยิ้มก็ปรากฏของมาน้อยๆที่ใบหน้าของเธอก่อนที่จะพูดว่า “พี่ใหญ่ลั่วเทียนมีฝีมือมาก.ตระกูลลั่วกล่าวว่า ลั่วเทียนเป็นดังขยะ ข้าคิดจริงๆว่าพวกเขานั่นแหละขยะ หืม!”
ลั่วเทียนเก็บความคิดและยิ้มออกมา.จากนั้นเขาก็มองขึ้นฟ้าและหันกลับไปมองสภาพของหลี่ซูเอ๋อ. “มันกลายเป็นมืดแล้ว ยิ่งมืดเท่าไรสัตว์ปีศาจที่ออกหากินกลางคืนก็จะมากขึ้น.เราควรจะหาสถานที่ปลอดภัยที่ไหนสักแห่งเพื่อเข้าไปอยู่ในช่วงกลางคืน.”
เวลากลางคืนเป็นเวลาที่ดีที่สุดของสัตว์ปีศาจ
นี่คือเวลาที่มันจะออกจากสถานที่เพื่อหากินหรือการซ่อนตัวอื่นๆ มันจะเป็นอันตรายอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา.
หลี่ซูเอ๋อร์เหลือบไปมองที่ลั่วเทียนและสังเกตเห็นว่าที่เขาพูดแบบนี้เพราะเธอ.เธอไม่สามารถหยุดหัวใจที่อุ่นขึ้นและเต็มไปด้วยอารมณ์ได้.
ไม่ไกลออกไป…
มีเงามืดสองเงาที่ซุ่มอยู่ในพุ่มไม้.เฉพาะลั่วเทียนและกลุ่มของเขาวิ่งออกไปในทิศทางนั้นแล้วพวกเขาก็ค่อยปรากฏออกมา.
วังชางและลั่วฉิงเป็นสาวกตระกูลลั่วซึ่งถือว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด.พวกเขาทั้งสองอยู่ระดับ 6 พื้นฐาน.
“วังชาง นายรีบไปแจ้งนายน้อยลั่วหลินขณะที่ข้ายังติดตามพวกเขาต่อไป.”ลั่วฉิงกระซิบขณะที่เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่ลั่วเทียนจากไป.
วังชางหันกลับมายังพื้นๆที่เขาเพิ่งจะออกไปและจากนั้นก็ขมวดคิ้วและมีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนริมฝีปากของเขา.เขาพูดว่า “ถ้าเราจับตัวลั่วเทียนได้ ข้าเชื่อว่านายน้อยลั่วหลินจะให้รางวัลเราอย่างงาม.”
“เจ้าไม่ได้เห็นทักษะดาบของผู้หญิงชึดขาวนั่น? เราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางแน่นอน.”ลั่วฉิงพูดตรงๆ.
การโจมตีด้วยดาบเพียงครั้งเดียวก็สยบสัตว์ปีศาจ.เพิ่มลั่วเทียนที่อยู่ขึ้น 5 ไปด้วย ทั้งสองคนก็ไม่ใช่คู้ต่อสู้ของพวกเขา.
วังชางยิ้งเบาๆก่อนจะพูดว่า “เจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่าหญิงชุึดขาวมีพลังปราณมากแค่ไหน? เธอต้องการเวลาในการฟื้นพลังอย่างน้อยก็หนึ่งคืนในการฟื้นตัว แม้ว่าเธอจะมีพลังมากแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์สำหรับพวกเรา.พวกเราทั้งสองจะไม่มีโอกาสที่จะได้สัมผัสขยะลั่วเทียน?”
มันเป็นเรื่องง่ายที่ใครบางคนที่อยู่พื้นฐานระดับ6ในการจัดการระดับ 5. โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขามีสองคนดังนั้นโอกาสสำเร็จยิ่งมีมากขึ้น.
ลั่วฉิงหลับตาลงเพราะหัวใจของเขาสั่นเนื่องจากคำพูดนั้น.
เขารู้เป้าหมายอย่างชัดแจ้ว่าลั่วหลินต้องการอะไร เพราะฉะนั้นถ้าเขาจับลั่วเทียนได้จริงๆเขาจะได้รางวัลใหญ่
แม้ว่าจะไม่ได้ผลตอบแทนอะไรแต่ก็สามารถทำสิ่งต่างๆให้กับนายน้อยตระกูลลั่วได้ในอนาคต แน่นอนว่าอนาคตย่อมมีประโยชน์ต่อไป
นอกจากนี้พวกเขายังมองไปที่แผ่นไม้โลหะเก็บของ ของฟางเล่ยอีก. ในนั้นมีหัวของสัตว์ปีศาจมากกว่าโหลอยู่ในนั้น ดังนั้นถ้าพวกมันสามาถเป็นของพวกเขาได้ทั้งหมด…
อ่าา “อึก” เมื่อได้ยินลั่วฉิงกลืนน้ำลายทันที และมีการแสดงออกถึงความโลภปรากฎอยู่บนใบหน้าของเขา“เอาหล่ะ เราจะติดตามเขาไปและหาโอกาสจับลั่วเทียน”
————–
ท้องห้าค่อยๆมืดและไม่สามารถเห็นแม้แต่นิ้วมือได้ในป่า.มีเสียงกู่ร้องของสัตว์ปีศาจอย่างต่อเนื่องมากพอที่จะให้หัวใจหยุดเต้นเพราะความกลัว.เสียงคำรามอย่างต่อเนื่องคล้ายกับการเตือนของสัตว์ปีศาจที่ราวกับจะบอกว่าที่นี่คือโลกของพวกเขา.
ครึ่งของทางเดินขึ้นเขามีถ้ำซ่อนอยู่
หลี่ซูเอ๋อร์นั่งสมาธิอยู่ในถ้ำเพื่อฟื้นฟูพลังปราณของเธอ.ลมหายใจเข้าออกที่เป็นจังหวะบ่องบอกว่าเธอกำลังฟื้นพลังปราณของเธออย่างต่อเนื่อง.พลังปราณที่เข้าไปในตัวเธอทำให้เธอค่อยๆฟื้นตัว…
ที่ปากถ้ำ.
ฟางเล่ยที่ยืนอยู่ที่นั้นเหมือนคิงคอง ตาของเขาเหมือนกับไฟฉายขณะที่เขามองไปยังพื้นที่รอบๆ.
“เจ้าอ้วนเล่ย เจ้าต้องปกป้องนางเพราะนางเป็นนายหญิงของเจ้าในอนาคต.” ลั่วเทียนยิ้ม เมื่อคิดถึงการกระทำที่น่ารักของหลี่ซูเอ๋อร์มันทำให้หัวใจของเขาเริ่มร้อนแรง.
ฟางเล่ยพยักหน้าอย่างจริงจังก่อนจะกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลนายน้อยแม้ว่าข้าจะตายก็จะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายเธอได้แม้แต่ปอยผม.”
ลั่วเทียนยิ้มอย่างพอใจก่อนทีี่จะกระโจนเข้าไปในความมืด
