เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย – ตอนที่ 63 – พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านนี่มันเลวจริงๆ

Chapter 63 – พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านนี่มันเลวจริงๆ

“ดาบดื่มโลหิต?” (*ดาบดื่มหิมะได้ไหงหว่า Blood Devouring Wild Blade ไม่มีหิมะสักตัว )

“นี่ไม่ใช่ดาบของเนี่ยฟงจากเรื่องฟงอวิ๋นขี่พายุทะลุฟ้าหรอ?”

ลั่วเทียนกลายเป็นตะลึง

ลั่วเทียนรู้อยู่แล้วว่าหลังจากเลเวลอัพ เขาอาจจะได้ทักษะจากนวนิยาย แต่การฆ่าบอสเหล่านั้นกลายเป็นได้ไอเทมเหล่านี้?

ไอเทมที่ไดนอกจากทักษะต่อสู้?

ท่าเป็นในกรณีนี้…อนาคตข้างหน้ามันคงน่ากลัวจริงๆ! แน่นอนว่าเขาจะต้องฆ่าบอสอีกสองสามตัวเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด!

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าบอสและได้รางวัลเป็นดาบดื่มโลหิตอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นในอนาคตเขาได้ฆ่าบอสระดับสุดยอดหล่ะ?

มันจะน่าตื่นตาแค่ไหน!

หัวใจของลั่วเทียนบิดม้วนด้วยความสุข และเมื่อมองไปที่ดาบดื่มโลหิตที่เขาครอบครองอยู่เขาต้องการเอามันออกมาลองเล่นด้วย.

เนื่องจากแสงไฟ(ตัวเด่น)ที่ถูกขโมยจากผู้เชี่ยวชาญก่อนหน้านี้…

ถ้าเขาไม่เอาดาบที่โดดเด่นออกมาเพื่อที่จะทำให้เกิดความเกรงขามบางส่วน เขาจะมองหน้าตัวเองได้อย่างไร?

ทันใดนั้น…

แล้วเทียนก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายและคิดว่าจะเอาดาบดื่มโลหิตออกมา.

“ติ้ง!”

“คำเตือน: คุณขาดความแข็งแกร่งทำให้ไม่อาจใช้งานได้!”

“หืม? เหิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเขาพยายามอีกรอบก็มีคำเตือนเพิ่มมาอีกครั้ง.

“คำเตือน: คุณขาดความแข็งแกร่งทำให้ไม่อาจใช้งานได้.”

“เชี่ยเอ้ย บิดาคนนี้พึ่งจะเลเวลอัพ ทำไมถึงบอกว่าขาดความแข็งแกร่ง?” ลั่วเทียนเงยหน้ามองเล็กน้อยก่อนจะมองความต้องการของดาบดื่มโลหิต.

เขาไม่สามารถใส่ใจกับรายละเอียดได้เพราะแค่เห็นน้ำหนักอย่างเดียวเขาก็ตะลึงแล้ว.

“1… 1000… น้ำหนัก..1800จิน? (2394 lbs)

“เชี่ยละ ดาบที่หนักถึง 1800 จิน?” ลั่วเทียนเกือบจะเป็นลมจากความหวาดกลัว ดาบดื่มโลหิต ดูใหญ่กว่าที่เขาเห็นในTV ใบมีดทั้งหมดเป็นสีขาวและสะท้อนสีแดงเลือดที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่า มันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าถูกมันดูดวิญญาณและจิตใจของคนๆหนึ่งที่ถูกโจมตีอย่างร้ายกาจราวกับว่ามันอยากจะดื่มโลหิตของทุกคนในโลกนี้.

พลังงานที่ชั่วร้ายนั่นหนาแน่นมาก!

เจตนาฆ่าก็เช่นกัน!

มันเหมือนกับทหารที่บ้าไปกับการสู้รบ.

ลั่วเทียนมองไปที่ดาบและในใจของเขาก็เกิดอาการแปลกๆ เพียงชั่วครู่เดียวความโกรธก็หายไปจากหัวใจของเขา แต่ความตั้งใจฆ่าและความรุนแรงก็ได้เพิ่มขึ้นก่อนที่จะมุ่งเข้าไปในความคิดของเขา.

มีร่องรอยของเลือดเริ่มไหลออกจากมาสาวกปราณพื้นฐาน…

โดยไม่รู้ตัว กลิ่นอายรอบๆตัวลั่วเทียนก็เริ่มเปลี่ยนไป.

มีกลิ่นอายที่หนาวเย็นที่เข้มข้นที่ถูกปล่อยออกมาจากการฆ่าอย่างหนัก.

เหล่าสาวกที่อยู่เบื้องหน้าของลั่วเทียนได้หอบหายใจหนักๆขึ้นจากความตั้งใจฆ่าของเขา แม้แต่สองผู้อาวุโสที่อยู่ในระดับปราณเชี่ยวชาญที่อยู่ในมุมสุดของห้องโถงใหญ่กำลังพยายามอย่างหนัก เพื่อต่อต้านเจตนาฆ่านี้เนื่องจากใบหน้าของเขายังคงซีดเซียว.

ลั่วเทียนไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้

เขาค่อยๆสูญเสียการควบคุมจิตสำนึกของเขา…

สิ่งที่เลวร้ายเหล่านี้คือมันเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล.

“นายน้อย!”

“นายน้อย…”

เสียงของฟางเล่ยที่เหมือนกับเรียกเขาจากใต้หุบเหวซึ่งเต็มไปด้วยเสียงที่ดังก้องกังวาล ลั่วเทียนส่ายหัวก่อนที่ตาของเขาจะเบลอ

สายตาของลั่วเทียนค่อยๆเบลอและท้องฟ้าก็เริ่มหมุนไปรอบๆ…

ในเวลานั้น…

โลกของลั่วเทียนราวกับถูกย้อมด้วยเลือดที่แดงฉ่ำ.

ตอนนี้เขากำลังอยู่ท่ามกลางสนามรบพร้อมด้วยซากศพที่อยู่รอบๆ เลือดที่ไหลออกมาจากร่างเหล่านั้นและแม้แต่ท้องฟ้าก็ถูกย้อมด้วยสีแดง สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่ไม่สิ้นสุดซึ่งอาจทำให้คนที่เคร่งขริมก็เกิดความกลัวได้.

ไม่ไกลเกินไปนัก…

ภูเขา… ภูเขาที่เต็มไปด้วยศพและเลือดที่ไหลราวกับเป็นลำธาร ที่จุดสูงสุดของภูเขาศพมีดาบใหญ่อยู่ที่ส่องแสงสีแดง.

ดาบใหญ่ที่มีขนาด 1800 จิน!

ดาบกลืนโลหิต!

“5555…”

“ข้า ดาบกลืนโลหิต ได้ปรากฏตัวอีกครั้ง!”

เสียงที่ระทึกและเศร้าศร้อยกำลังหัวเราะ ลั่วเทียนเงยหน้าและพึมพำ: “ไม่ใช่ว่านี่คือ ดาบกลืนโลหิต ของข้า?”

“นี่ เจ้าเด็กน้อย!”

“มาสนุกในโลกของข้า?” ดาบกลืนโลหิตตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

ลั่วเทียนถามด้วยความสงสัย: “เจ้าพูดได้?”

ดาบกลืนโลหิตตอบ: “นี่คือโลกแห่งการสังหารของข้า – ดาบที่ได้สังหารทุกสิ่งทุกอย่าง!”

จากนั้นลั่วเทียนก็ถาม: “ดาบที่ได้สังหารทุกสิ่งทุกอย่าง…คนพวกนี้ถูกฆ่าโดยเจ้า?”

ดาบกลืนโลหิตยิ้มอย่างบ้าคลั่ง“ถูกต้อง เจ้ากลัวหรือไม่?”

ลั่วเทียนตอบ: “เจ้ามันบ้า!”

พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยศพ ไม่สามารถค้นหาศพที่อยู่ในสภาพที่ดีได้ ลั่วเทียนคิดว่ามีคนตายอย่างน้อยก็เกินล้าน นี่มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมดาบดื่มโลหิตถึงได้มีเจตนาฆ่าที่รุนแรง.

มันเป็นเพียงแค่คนบ้าที่ต้องการฆ่าเท่านั้น.

“555… เด็กน้อย เจ้าก็มีเจตนาฆ่าไม่น้อยไปกว่าข้านัก แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ดี หลังจากที่ฆ่าเจ้า เจ้าก็จะเข้าใจถึงเบื้องหลังที่เจตนาฆ่าไม่เพิ่มขึ้น. 555…” ดาบดื่มโลหิตเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง.

ท้องฟ้าสีเลือดเริ่มมืดลง

ลมเริ่มโบกสะพัดอย่างบ้าคลั่งและลั่วเทียนก็เริ่มรู้สึกถึงกลิ่นอายของดาบที่เริ่มกดดันมาทางเขา ในขณะที่เริ่มรู้สึกถึงความตายที่แม้จริงมันก็ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอับจน.

เขาหันไปมองรอบๆและเริ่มวิ่ง.

แต่นี่เป็นโลกของดาบกลืนโลหิตที่ถูกสังหาร มันเป็นการยากที่ลั่วเทียนจะวิ่งหนี แต่ก็ไม่มีทางใดที่จะสามารถหลบหนีไปได้.

“5555…”

“เด็กน้อย เจ้าจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเจนตนาฆ่าของข้า.”

ใบมีดขนาดใหญ่สั่นราวกับสวรรค์ทั้งเก้าถล่มลงมา ปราณดาบที่ใหญ่โตที่แหวกอากาศออกได้ด้วยการแกว่งเพียงครั้งเดียว!

“โอ้ เชี่ย!”

“ข้าจะจบลงจริงๆ!” ลั่วเทียนคิดไม่ออก เมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งที่ทรงพลังราวกับว่าเขากำลังเป็นมด!

แต่เขาไม่ยอมแพ้!

เขากำหมัดและคำรามขึ้นไปบนอากาศ: “Level 2 Berserk!”

“ตูม~!”

พลังที่พุ่งออกมาพร้อมกับหมัดสีแดงของลั่วเทียน และลั่วเทียนก็คำรามอีกรอบ: “แมกม่าไฟ!”

“พรุบ~, ตุบ~”

ความร้อนของแมกม่าเริ่มกระจายไปและเมื่อมันหยดลงพื้นก็ได้ยินเสียง “ซี่~”.

ตาของลั่วเทียนบิวเบี้ยวด้วยความโกรธขณะมองไปยังสัญลักษณ์แปลกๆบนฟ้า จากนั้นเขาก็คำราม: “เจ้าต้องการฆ่าบิดาคนนี้หรอ? มันก็อยู่ที่ความสามารถของเจ้า!”

“พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม…!”

“พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม…!”

“พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม…!”

เขาส่งกำปั้นของเขาที่เหมือนกับปืนใหญ่ไปบนท้องฟ้า.

เมื่อเผชิญหน้ากับกลิ่นอายสีแดงของดาบ กำปั้นของลั่วเทียนก็เหมือนขีปนาวุธที่โจมตีอย่างต่อเนื่อง ปราณดาบเริ่มชะลอตัวและพลังของมันก็เริ่มอ่อนลงทำให้ดาบกลืนโลหิตไม่พอใจ.

ในโลกนี้มันเป็นราชาและเจ้านาย มันจะสามารถทำให้เสียหน้าด้วยคนแบบเขาได้อย่างไร?

ทันใดนั้น…

ดาบดื่มโลหิตยิ้มและเยาะเย้ย: “ดื่มโลหิตฟาดฟัน!”

ด้วยคำสั่งดังกล่าว ปราณดาบก็ถอยกลับและหดลงจนเหลือเพียงพลังที่แท้จริง

มันเร็วเหมือนกับสายฟ้า.

ในเวลานั้นการโจมตีของดาบก็ราวกับทำลายสวรรค์และปฐพี! จิตใต้สำนึกของลั่วเทียนไม่สามารถขยับไปไหนได้.

เกินไป!

มันจะเกินไปแล้ว!

ขณะที่ร่างของปราณดาบเหลือเพียงครึ่งเดียวจากลั่วเทียน ก็มีเสียงร้องไห้อย่างอ่อนโยนดังขึ้นข้างๆหูของเขา. “พี่ใหญ่ลั่วเทียน…”

น่าสะพรึงกลัว!

น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก!

ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงนร้องไห้ของหลี่ซูเอ๋อร์ เขาน่าจะตายไปแล้ว.

เมื่อเขาลืมตามันก็กลายเป็นกลางคืนที่ดึกมากแล้ว.

“พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านรู้สึกตัวแล้ว.” ตาของหลี่ซูเอ๋อร์แดงกล่ำขณะที่เธอกระโจนเข้าไปร้องไห้ที่ไหล่ของเขา. “ซูเอ๋อร์กลัวว่าท่านจะตาย, ฮือออ~…”

ลั่วเทียนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากขณะที่ตบไปที่หลังของเธอเบาๆ: “เด็กโง่ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ข้าสบายดี?”

เขาไม่รู้ว่าทำไมเสียงของหลี่ซูเอ๋อร์จึงสามารถทำให้ดาบกลืนโลหิตตกใจได้ จากนั้นลั่วเทียนก็เปิดระบบเพื่อดูดาบกลืนโลหิต เพียงแค่มองมันก็ทำให้เขากลัวสุดหัวใจ.

หลังจากที่กำหมัดแน่น ลั่วเทียนก็พูดอย่างเหี้ยมโหดในใจ: “สักวันจะมาถึง วันที่ข้าได้จัดการเจ้า.”

ดาบกลืนโลหิตมีเจตนาฆ่าที่น่ากลัวมากเกินไป.

ถ้าเขาไม่สามารถควบคุมโลกแห่งการสังหารได้…

เพียงแค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้เลือดของเขาเดือดพล่านได้แล้ว.

ในเวลานั้น…

เลือดของลั่วเทียนเดือนพล่านและเป็นจุดอ่อนกับมารที่ต้องการแต่สังหาร เจตนาฆ่านี้มันมากกว่าหมื่นเท่าของโลกแห่งการสังหาร.

หน้าอกหลี่ซูเอ๋อร์อยู่ตรงหน้าอกของลั่วเทียน ก้อนนุ่มนิ่มสองก้อนและเด้งขึ้นเรื่อยทำให้ลั่วเทียนรู้สึกทึ่งมาก

เพิ่มกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายหลี่ซูเอ๋อร์ ลั่วเทียนไม่สามารถช่วยได้ ได้แต่สูดกลิ่นลึกๆเข้าไป2-3ครั้ง ร่างกายของเขาร้อนรุ่มและเขาก็กระซิบ: “นี่สาวน้อย ค่ำคืนนี้ยังยาวนาน เรามาทำอะไรที่คนรักกันเขาทำกันไหม?”

“สิ่งที่คนรักกันเขาทำอะไร?” หลี่ซูเอ๋อร์ผละจากอ้อมอกของลั่วเทียนและมองตาของเขาที่กำลังร้อนแรง ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ถึงสิ่งที่ลั่วเทียนหมายถึง ที่คนรักมักจะทำในเวลากลางคืนและใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เธอก้มหัวของเธอลงเนื่องจากกลัวที่จะมองไปในดวงตาของลั่วเทียน และจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น: “พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านนี่มันเลวจริงๆ.”