Chapter 96 – แสดงพลังของใบมีด
ดาบ ดาบที่โครตใหญ่!
ดาบที่หนักกว่า 1,800 จิน.
ดาบที่มีกลิ่นคาวเลือกและความกระหายฆ่าที่ส่องประกายสีเลือด!
ในขณะที่พื้นที่แถวนั้นเงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงเข็มตก.
ดวงตากว่าพันคู่ต่างมองมาทางลั่วเทียน.
ทุกคนเคยเห็นดาบแบบนี้ แต่ไม่เคยเห็นประเภทนี้มากก่อน มันเป็นเรื่อวน่าตกใจมากที่ใบมีดของมันมีการไหลเลียวของเลือด.
มันเป็นประเภทที่ข่มขวัญผู้คนอย่างมาก ในเวลาเดียวกันก็มีความกลัวที่อธิบายไม่ได้พร้อมๆกัน.
ดาบดื่มโลหิต-ด้วยประโยคที่ว่า มันสามารถฆ่าทุกสิ่งบนโลก!
ทันทีมีมันปรากฏตัวออกมา กลิ่นอายจากการฆ่าของสิ่งมีชีวิตนับล้านก็แผ่ออกมาทันที เจตนาฆ่ามีความเข้มข้นอย่างมาก เพิ่มไปกับเจตนาฆ่าของลั่วเทียน ทำให้มันเปล่งประกายตอบรับจากเจตราฆ่าของดาบให้ถึงขีดสุด.
ลั่วเทียนยกปากยิ้ม.
ดาบดื่มโลหิตเริ่มหัวเราะและพูดว่า“เมื่อปู่คนนี้ปรากฏทุกคนต้องหมอบกราบแทบเท้า!”
ลั่วเทียนพูดในใจ“ทิ้งไอ้คำพูดโออ้วดเหล่านั้นไปและฉีกไอ้เด็กเหี้ยนี่ก่อน.”
ดาบดื่มโลหิตตอบ“แค่เขา? มันเป็นไปได้ชิ้นเค้ก!”
หลังจากนั้น…
ใบดาบก็ส่งเสียงสะท้อน”ฮึ่มมม”และลั่วเทียนก็ลดแขนลง เขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าวและทิ้งรอยเท้าเอาไว้.
การลากใบมีดที่หนักขนาดนี้ทำให้เกิดเสียงเสียดหูจากพื้นดิน.
ทำให้ลั่วเทียนคิดไปถึงตัวละคร League of Legends ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา-Tryndamere!
ใบมีดของไทดาเมียนคล้ายกับใบมีดต้านลมของเขา ลั่วเทียนลากใบมีดไปข้างหลังทำให้มันดูราวกับว่าเขาไม่อาจยกมันขึ้นมาได้.
ความรู้สึกแบบนี้ได้ถูกกระตุ้น!
ซูซางเฟยมีการแสดงออกที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการตกใจใดๆ ขณะที่ดูลั่วเทียนลากใบมีดเดินทีละก้าวๆและเยาะเย้ยอย่างเย็นชาออกมา“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเปิดแปดประตูได้หรือไม่ แต่ข้าจะไม่ให้เจ้ามีชีวิตอีกต่อไป!”
ซูซางเฟยไม่ได้ฆ่าลั่วเทียนก่อนหน้านี้เพราะเขาตั้งใจที่จะมอบให้กับเฉินเทียนเหยา.
แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว.
ซูซางเฟยเริ่มมีท่าทีรุนแรงขณะที่เขาโบกมือท่ามกลางอากาศ พลังปราณที่แข็งแกร่งได้ปั่นป่วนจากกลิ่นอายของเขาและเปลี่ยนแปลงไปอย่างน่าทึ่ง.
เหมือนกับแสงสายฟ้า…
ราวกับว่ามันปรากฏจากช่องว่างมือที่ถูกสร้างขึ้นจากแรงกดดัน.
มันเป็นการโจมตีที่เข้มข้นจากพลังปราณ พร้อมกับความเกรี๊ยวกราดและมันก็สวยบาดตาผู้คน.
ใบมีดต้านลมที่ส่งพลังงานไหลไปทุกซอกทุกมุม.
“พี่…”
ในขณะที่คนในตระกูลลั่วกำลังห่วงความปลอดภัยของลั่วเทียน มันราวกับหัวใจกำลังมาจุกอยู่ที่ลำคอของพวกเขาขณะเฝ้ามองฝ่ามือที่น่ากลัวนี้อยู่เหนือศรีษะของเขา
“ซางเฟยรีบฆ่ามันเร็วเข้า.”
“ฆ่าเขา!”
“ลองดูว่าเขาจะสามารถต้านได้นานเพียงไหน”
ซูเหยาซงสามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายที่เป็นอันตรายจากลั่วเทียน เขารู้สึกว่าหากลั่วเทียนไม่ตายในวันนี้การครอบครองเมืองภูเขาหยกจะไม่อาจทำได้อีกต่อไป.
ลั่วเทียนเป็นเสาหลักของตระกูลลั่ว ตราบเท่าที่เขาตาย ตระกูลลั่วจะหายไปโดยทันที.
มันต้องเป็นเวลานี้ด้วย…
เหล่าสาวกตระกูลลั่ว ดูราวกับเลือดของพวกเขาจะถูกแผดเผา ขณะที่พลังการต่อสู้ของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ตะโกน“ตามมาพี่น้อง ฆ่า!”
“ฆ่า!!!”
ความวุ่นวายคราวนี้กลับเป็นความวุ่นวายของสนามรบ ปัจจุบันเหล่าสาวกตระกูลซูไม่อาจจะเงยหน้าได้อีกเพราะพวกเขาค่อนๆล้มลงทีละคนๆ.
หลี่ซูเอ๋อร์จับชุนชุนไว้และดวงตาของเธอค่อนข้างสงบ ขณะที่เธอจ้องไปที่เวมทีและเริ่มอธิฐานในใจของเธอ“ข้าหวังว่าสวรรค์จะปกป้องพี่ชายลั่วเทียน…”
ชุนชุนได้มองอย่างจริงจังและมีใบหน้าที่เคร่งเครียดขณะที่จับมือและพึมพำในใจ“ปู่โปรดปกป้องพี่ใหญ่ด้วย…”
ท่ามกลางฝูงชน…
หลิงหานซานได้แสดงออกถึงความประหลาดใจบนดวงตาที่เย็นชาของเธอ เนื่อจากเธอไม่ได้คิดถึงเหตุการณ์ตรงหน้า จากนั้นเธอก็พูดกับตัวเอง
“ลั่วเทียน เจ้าจะมีความมหัศจรรย์ได้มากเพียงไหน?”
บนเวที.
ลมและเมฆด้านบนปั่นป่วนและพลังปราณก็บดขยี้ลงมายังหัวลั่วเทียน.
ลั่วเทียนไม่ได้หยุดและก้าวเดินช้าๆเหมือนกับไทดาเมียนร่างทั่งร่างของเขาเรืองแสงกระหายเลือดขณะที่เขาลาดดาบกลืนโลหิตไปยังซูซางเฟย.
“ถูกทำลายซะ!”
ตาของซูซางเฟยเปลี่ยนและฝ่ามือบนอากาศก็เริ่มตกลงมาทันที.
ฝ่ามือขนาดใหญ่เหนือหัวลั่วเทียนกระแทกลงมาทันที.
“บูม~, บูม~, บูม~…”
มีเสียงฟางร้องดังต่อเนื่องพุ่งผ่านสวรรค์ทั้ง 9 มันเหมือนกับมีฝนตกอย่างหนักในใจของลั่วเทียน ทะเลสติและร่างกาย.
แต่…
ลั่วเทียนเมิณเฉยทุกอย่าง เขาไม่ได้รำคาญกับความเจ็บปวดที่กระทบมายังร่างกายของเขาและดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไร
เวลานั้น…
ลั่วเทียนคล้ายกับไทดาเมียนที่เปิดใช้งาน Undying Rage และกลายเป็นอมตะ 5 วินาที เขาจะรู้สึกเจ็บปวดได้ไง
?
ดาบดื่มโลหิตหัวเราะและกล่าวว่า“5555… ได้เด็กน้อย เจ้าไม่สามารถจัดการกับความเจ็บปวดเล็กน้อยเหล่านี้ได้? เข้าจะเดินไปตางเส้นทางสังหารที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกได้อย่างไร?”
ลั่วเทียนตอบ “เส้นทางฆ่าของน้องสาวเจ้า! มีเส้นทางไหนทุกข์ทรมาณขนาดนี้? เจ้าเป็นคนโง่ที่ชอบความทุกเหล่านี้?”
จิตสำนึกของลั่วเทียนได้เจ้ามาอยู่ในโลกสังหารของดาบดื่มโลหิตแล้ว แต่เขายังรู้สึกเจ็บปวด แต่ร่างกายของเขาก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเนื่องจากการก้าวเท้าของเขายังคงมีความเร็วคงเดิม.
เขาเดินหน้าไปทีละก้าวๆ.
ลากใบมีดขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนเลือด ขณะที่ดวงตาของลั่วเทียนก็เปล่งแสงสีแดงเลือดออกมาเหมือนกัน.
เจตนาฆ่านี้ครอบคลุมอย่างสมบูรณ์ที่สุด.
เมื่อลั่วเทียนห่างจากซูซางเฟยแค่สามเมตร เสียงหึ่งๆที่หยิ่งยโสก็ออกมาจากร่างกายของลั่วเทียน“เด้ฏเอ้ย ถึงเวลาตายแล้ว!”
มันคล้ายกับเสียงของยมทูตที่พูดเมื่อตอนคุณใกล้ตาย.
นี่มันกดดันกันเกินไปแล้ว!
การแสดงของซูซางเฟยเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ขณะที่เขายังคงมีความภาคภูมิใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า“ไอ้เศษขยะ เจ้าอาศัยอะไรที่จะฆ่าข้าเพียงคนเดียว…?”
โดยไม่ต้องรอให้พูดเสร็จ…
แขนของลั่วเทียนก็ปูดโปนขึ้นฉับพลัน ในเวลาเดียวกันเขาก็คำรามในใจ“Level 2 Berserk!”
ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 4 เท่า.
ดาบดื่มโลหิตรู้สึกประหลาดใจกับเรื่องนี้และพูดว่า“เห้ยเด็กเหลือขอ ทักษะนี้คืออะไร? แม้กระทั่งอำนาจของข้าก็เพิ่มขึ้น นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว ข้าไม่ได้รู้สึกถึงพลังอย่างนี้มานานแล้ว 5555…”
ขณะที่ดาบดื่มโลหิตกำลังพูดถึงเรื่องนี้…
เส้นเลือดสีเขียวปูดโปนออกมาจากแขนขวาของลั่วเทียน เขาคำรามขึ้นไปบนฟ้าและยกใบมีกหนัก 1,800 จิน เหนือหัวของเขา จากนั้นเขาก็สับลงบนหัวของซูซางเฟย.
“บูม~!”
ดาบได้ลับลงมา.
ดาบที่มีกลิ่นอายแห่งโลกสังหารและความโกรธในหัวใจของลั่วเทียน.
“ไปซะไอ้ยโส!”
“ไปและแสดงท่าทีของดาบต้านลม!”
“เก็บความยโส เก็บความจองหอง เก็บการแสดงออกที่รังเกียจของบิดาคนนี้!”
ดาบหนักได้สับลงมา.
ซูซางเฟยใช้ดาบป้องกันแต่มันก็ถูกหักเป็นสองท่อน.
ขณะที่ใบดาบลับลงมามือของซูซางเฟยก็กระกบดาบเข้าด้วยกัน เพียงแค่สัมผัสใบมีดมันก็ทำให้จิตใจองเขารู้สึกเหมือนถูกโยนเข้าไปในนครที่ไม่มีสิ้นสุด.
ร่างกายของเขาคุกเข่าลงกับพื้น.
สับอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง…
ซูซางเฟยก็ถูกโจมตีตรงๆโดยไม่ได้ใช้กำลังใดๆเพื่อป้องกัน.
ในเวลาเดียวกันลั่วเทียนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมากเรื่อยๆ…
————-
ดาบดื่มโลหิตชื่อเต็มที่ผมแปลคือ ดื่มโลหิตต้านลม นะครับ ^^.
