ณ ด้านนอกประตูห้องพักโรงแรมห้องหนึ่งของโรงแรมเจียหัวเมืองอวิ๋นโจว เย่เฉินในชุดพนักงานส่งอาหารเดลิเวอรี่ ยืนเหม่ออยู่ที่บริเวณประตู
คนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ทว่าด้านหลังของชายคนนั้นกลับมีสตรีรูปร่างเย้ายวนในชุดคลุมอาบน้ำ แต่ที่คิดไม่ถึงคือคนผู้นั้นกลับเป็นหวังเจียเหยาภรรยาของเย่เฉิน!
โครม!
อาหารในมือเย่เฉินร่วงลงพื้นทันที!
เมื่อวินาทีก่อนหน้านี้ เย่เฉินยังสงสัยอยู่ว่าคนที่สั่งอาหารเดลิเวอรี่คือใคร
นั่นเพราะโรงแรมเจียหัวเป็นโรงแรมห้าดาว แล้วคนที่จะพักอาศัยในโรงแรมห้าดาวนั้นไม่สั่งอาหารเดลิเวอรี่กันหรอก
ต่อให้เรียกอาหารมาส่ง อย่างมากโรงแรมก็ยอมให้ส่งแค่ที่ล็อบบี้เท่านั้น
แต่แขกผู้นี้กลับมีวิธีการให้เย่เฉินส่งอาหารถึงที่ห้องพัก
แต่ใครจะคาดคิดว่าการที่เย่เฉินมาส่งอาหารคราวนี้จะเจอภรรยาของตนเองมาเปิดห้องกับชายอื่น!
เมื่อเห็นอาหารที่ร่วงลงพื้น ชายแปลกหน้าคนดังกล่าวก็หัวเสีย
ในตอนที่กำลังจะอ้าปากด่าเย่เฉินนั้น ก็ได้ยินหวังเจียเหยาที่อยู่ในห้องอุทานออกมา
“ที่รัก…นายมาได้ยังไง!”
ชายคนแปลกหน้าตื่นตระหนก มองประเมินเย่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า
เย่เฉินสูง 170 ซม. ใบหน้าหล่อเหลา สวมชุดพนักงานส่งอาหารสีเหลือง
ชายคนแปลกหน้ายิ้มพลางเอ่ย “เจียเหยา ที่แท้สามีขยะที่เธอบอกก็มาส่งอาหารเดลิเวอรี่นี่เอง ฮ่าๆ รู้งี้เรียกรูมเซอร์วิสของโรงแรม ไม่สั่งอาหารเดลิเวอรี่ดีกว่า”
หลับนอนกับภรรยาคนอื่น แถมโดนจับได้คาหนังคาเขา แต่ชายคนนี้กลับไม่มีท่าทีลนลานเลยสักนิด!
นั่นเพราะเขารู้ว่าเย่เฉินแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง!
และสถานะของฝ่ายชายที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงนั้นแย่ยิ่งกว่าสุนัขเสียอีก!
เย่เฉินมองหวังเจียเหยาด้วยแววตาเคียดแค้น
“หวังเจียเหยา ผมอยู่ในบ้านคุณสามปี รับใช้พวกคุณทั้งบ้าน สรรหาอาหารมาเลี้ยงครบทุกมื้อ เก็บฉี่หมาป้อนอาหารแมว ถึงจะไม่เรียกว่าลำบากอะไร แต่ก็ถือได้ว่าไม่ได้ทำผิดต่อคุณ!
“…ตลอดสามปีที่ผ่านมา แค่มือคุณยังไม่ยอมให้ผมจับด้วยซ้ำ ผมน่ะก็คิดว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ยึดถือในขนบธรรมเนียมประเพณี แต่มาวันนี้ คุณกลับไประเริงกับชายอื่น! ทำไมคุณถึงทำแบบนี้!”
หวังเจียเหยาที่มีใบหน้างดงาม ตอนเริ่มแรกยังออกจะหวาดกลัวลนลาน แต่เปลี่ยนเป็นเหยียดหยามอย่างรวดเร็ว
เจ้าหล่อนเดินมาตรงประตูแล้วพูดด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “เหอะ ทำไม? นายส่องกระจกก็น่าจะรู้ตัวไม่ใช่หรือไง? ดูสิว่านายใส่เสื้อผ้าอะไร? ยูนิฟอร์มคนส่งอาหารเดลิเวอรี่! นายมันก็แค่ขยะที่ส่งอาหารเดลิเวอรี่!
นายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? เขาเป็นถึงประธานของบริษัทลงทุน เป็นคนในวงสังคมชั้นสูงของอวิ๋นโจว คุณชายฟางเชาของบ้านตระกูลเชา ทรัพย์สินของตระกูลเขามีเกือบหมื่นล้าน!”
เย่เฉินแค่นเสียง “ที่แท้ก็เรื่องเงิน แค่เพราะผมมีเงินไม่มากพอ”
ฟางเชาเองก็พูดด้วยน้ำเสียงอวดดี “ใช่แล้ว นั่นเพราะนายไม่มีเงินเยอะเท่าฉัน ไอ้หนู อย่ารั้นเลย มีเงินน่ะทำอะไรก็ได้!”
ฟางเชาปรายตามองอาหารเดลิเวอรี่บนพื้นแล้วกล่าว
“ตอนแรกคิดว่าจะร้องเรียนนายแน่ๆ เพราะนายทำกงเป่าจีติงของฉันเละเทะไปหมด แต่เห็นแก่ที่นายเป็นสามีของหวังเจียเหยา ขอแค่นายยอมคุกเข่าขอโทษ ฉันจะประเมินให้นายห้าดาวเลยดีไหม?”
ฟางเชายิ้มเจ้าเล่ห์ พลางดึงหวังเจียเหยาเข้าอ้อมแขนอย่างอุกอาจ!
เดิมคิดว่าหวังเจียเหยาจะขัดขืนการกระทำที่อุกอาจของฟางเชา แต่ใครจะคิดว่าหวังเจียเหยากลับพูดว่า
“ขอโทษคุณชายฟางเถอะ คุณชายฟางไม่ใช่คนที่นายจะล่วงเกินได้”
เย่เฉินโมโห ชายโฉดหญิงชั่ว!
ถูกจับได้ แต่คนพวกนี้ไม่ยอมขอโทษเขา แถมยังให้เขาขอโทษเนี่ยนะ?
แค่เพราะพวกนายมีเงินเหรอ?
ทว่าเย่เฉินกลับก้าวเท้าขึ้นไปด้านหน้า แต่เป็นฟางเชาเองที่ตกใจจนถอยหลังไปสามก้าว
หวังเจียเหยากลับขวางเขาแล้วพูด “คนไร้ประโยชน์! ดูสภาพอนาถาของนาย นายมีสิทธิ์เข้ามาในห้องพักของโรงแรมห้าดาวหรือไง? ไสหัวไป! ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกรปภ.!”
เย่เฉินมองหวังเจียเหยาแล้วคลายมือลงก่อนพูดทิ้งท้าย
“หวัง…เจียเหยา หวังว่าสักวันหนึ่งคุณจะไม่เสียใจภายหลังนะ!”
พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินจากไป
หวังเจียเหยามองแผ่นหลังของอีกฝ่ายแล้วตะโกนไล่หลัง “สิ่งที่ฉันเสียใจทีหลังที่สุดก็คือมีสามีที่ไร้ประโยชน์แบบนาย!”
เสียงไพเราะราวสกุณาของหวังเจียเหยาสะท้อนในทางเดินโรงแรมเบาลงไปเรื่อยๆ แต่กลับดังขึ้นเรื่อยๆ ในใจของเย่เฉิน
เพิ่งจะเดินออกจากโรงแรมและขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์ของบริษัทเดลิเวอรี่ จู่ๆ โทรศัพท์ของเย่เฉินก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล สวัสดีครับ บริษัทเดลิเวอรี่ถวนถวนครับ”
เย่เฉินตอบรับด้วยน้ำเสียงสุขุมอย่างเป็นมืออาชีพ
แต่ในสายกลับมีเสียงชายชราดังขึ้น
“คุณชายสาม คุณผ่านการฝึกฝนจิตใจเป็นลูกเขยที่ดีของบ้านตระกูลหวังมาถึงสามปี ตอนนี้จบลงอย่างเป็นทางการแล้ว การฝึกฝนหน้าคือการฝึกฝนด้านธุรกิจ คุณท่านซื้อบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปแล้ว สั่งให้คุณชายไปรับตำแหน่งประธานบริษัท”
“อ้อ เข้าใจแล้ว” เย่เฉินตอบรับเสียงเรียบ
ถ้าเป็นพนักงานเดลิเวอรี่คนอื่น ได้กลายเป็นประธานบริษัทอย่างรวดเร็วจะต้องดีใจจนเป็นบ้าแน่
แต่ว่าเย่เฉินกลับสงบนิ่งอย่างมาก
เสียงในสายพูดต่อ “นายท่านยังอยากรู้อีกว่าคุณกับนายหญิงน้อยเป็นยังไงบ้าง จะให้จัดงานแต่งงานรับนายหญิงน้อยเข้าบ้านเราอย่างเป็นทางการเพื่อให้หล่อนกลายเป็นหนึ่งในผู้สืบทอดของตระกูลเราหรือเปล่า?”
เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “ให้หวังเจียเหยารับสมบัติหมื่นล้านของตระกูลผมน่ะเหรอ? ฮ่าๆ คงไม่ต้องหรอก หล่อนไม่คู่ควร”
พอพูดจบ เย่เฉินก็วางสายแล้วมือขวาก็บิดคันเร่งพุ่งทะยานไปในถนนที่มีรถขวักไขว่ไปมา
