เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล – ตอนที่ 88 ส่วนเกินจากบ่อเงินบ่อทอง

Sign in Buddha’s palm 88 ส่วนเกินจากบ่อเงินบ่อทอง

 

 

“ลุกขึ้นเถอะ”

 

คําพูดจากปากของซูฉินทําให้เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและหัวหน้าตําหนักกล้ายืดตัวตรงขึ้นมาหน่อย แต่กระนั้นหลายคนก็ยังก้มหน้าอยู่ไม่กล้าที่จะมองไปที่ซูฉินตรงๆ

 

“ผู้ทรงสมณศักดิ์ฯ ข้ามิรู้ว่าหมอกที่ภูเขาด้านหลังนี้คืออะไร”

 

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินจัดระเบียบความคิดของตนด้วยความระมัดระวังก่อนจะถามออกไปอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจนัก

 

ในใจของเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวิน พระหนุ่มที่นั่งขัดสมาธิตรงหน้าไม่ใช่ศิษย์รุ่น “เจิน” แต่เป็นอรหันต์ผู้ทรงอํานาจในยุทธภพและอาจจะเป็นปางอวตารขององค์ยูไล มีชะตากรรมที่จะขีดเขียนชะตาของยุทธภพในอนาคต

 

“หมอก?”

 

“นั่นคือผลพลอยได้จากของที่ข้าสร้างขึ้นมา”

 

ซูฉินไม่ได้สนใจนัก

 

“หมอก” ในมุมมองของเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าการควบแน่นของพลังฟ้าดินจนกลายเป็นรูปเป็นร่าง

 

มันไม่ใช่หมอกจริงๆ

 

“ผลพลอยได้จากของที่สร้างขึ้นมา”

 

หัวหน้าตําหนักต่างมองหน้ากัน พวกเขารู้สึกเหมือนว่าตนกําลังฝันอยู่

 

ขนาดพวกเขาสูดเอาหมอกเข้าไปที่ด้านนอกพื้นที่หวงห้ามภูเขา ด้านหลังก็ยังรู้สึกได้ถึงผลประโยชน์อย่างชัดเจน

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหัวหน้าลานอรหันต์ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการฝึกกําลังภายนอกตั้งแต่ยังเด็ก ทําให้มีอาการบาดเจ็บซ่อนอยู่ในร่างกาย

 

บาดแผลที่ซ่อนอยู่พวกนี้นับว่าเล็กน้อยมากและอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตอนนี้ แต่เมื่อแก่ตัวลงมันอาจแสดงผลออกมา

 

หัวหน้าลานอรหันต์ก็ปวดหัวกับเรื่องนี้เช่นกัน แต่ไม่รู้จะทําเช่นไร

 

บาดแผลเหล่านั้นฝังลึกลงไปในไขกระดูก เว้นแต่เขาจะเข้าสู่ระดับชั้นที่หนึ่งและทําการแปรสภาพกายเนื้อจนสําเร็จ นอกนั้นการจะรักษาให้หายไปมันก็ยาก

 

แต่ตอนนี้ หลังจากสูดดมหมอกจากภูเขาด้านหลังไปไม่กี่ครั้ง หัวหน้าลานอรหันต์ก็รู้สึกได้ว่าอาการบาดเจ็บที่ซ่อนอยู่ภายในกายเริ่มดีขึ้นอย่างช้าๆ

 

แม้ว่ายังห่างไกลจากการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ แต่อย่างน้อยอาการก็ไม่ทรุดลงอีกต่อไป

 

อย่างไรก็ตาม

 

สําหรับเขาหมอกนี่เปรียบได้กับน้ำยาอายุวัฒนะ แต่คําจากปากของซูฉินกลับกล่าวว่าเป็นเพียงผลพลอยได้จากอุปกรณ์ที่สร้างขึ้นมา ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจให้กล่าวถึง

 

สิ่งนี้ทําให้หัวหน้าตําหนักเต็มไปด้วยอารมณ์และพูดอะไรไม่ออก ไปชั่วขณะ

 

พวกเขาล้วนเป็นผู้ฝึกยุทธในขอบเขตสามระดับบน ต้องทนรับการขัดเกลาจากพลังฉีฟ้าดินอยู่ทุกวี่วัน พวกเขาย่อมตระหนักดีว่าหมอกนี้กลั่นตัวมาจากพลังฟ้าดิน

 

ถึงอย่างไรรู้ก็ส่วนรู้ แต่เมื่อมาเห็นจริง สัมผัสจริงสูดลมหายใจเข้าไปจริงๆ มันก็ยังเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก

 

“ในเมื่อพวกเจ้าได้มาอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว ให้ข้าได้บอกอะไรพวกเจ้าสักหน่อย”

 

ซูฉินเหลือบมองไปที่เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและเหล่าหัวหน้าตําหนัก จากนั้นจึงพูดขึ้นเบาๆ ว่า “ในทุกๆ วันจะมีไอหมอกจางๆ แผ่ออกไปนอกพื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลัง พวกเจ้าสามารถคัดสรรศิษย์บางคนด้วยตัวของพวกเจ้าเพื่อมาดูดซับกลุ่มหมอกจางๆ เหล่านี้”

 

เมื่อก่อตั้งค่ายกลพลังฟ้าดินสวรรค์เขตแดนพิสุทธิ์แล้ว มันจะดึงพลังฟ้าดินในรัศมีหลายร้อยลี้โดยรอบอยู่ตลอดเวลา พลังฟ้าดินที่ถูกดึงมานี้จะควบแน่นกลายเป็นรูปเป็นร่าง แต่ก็ยังมีบางส่วนเล็กๆ ที่ล้นออกไปนอกค่ายกลซึ่งเป็นลักษณะเหมือนดังหมอกที่ศิษย์ของวัดเส้าหลินหลายคนได้พบเห็น

 

แน่นอนว่าหมอกเหล่านั้นด้อยกว่าพลังฟ้าดินที่รวบรวมมาโดย “ค่ายกลสวรรค์เขตแดนพิสุทธิ์” มันไม่ได้มีประโยชน์เท่าไหร่ต่อยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งด้วยซ้ํา

 

แต่สําหรับศิษย์ของวัดเส้าหลินที่อยู่ในขอบเขตสามระดับกลาง และแม้แต่หัวหน้าตําหนักที่อยู่ในขอบเขตสามระดับบนล้วนมีผลดีอย่างมาก

 

เพื่อการบํารุงร่างกาย ปรับปรุงการฝึกฝนทางจิตวิญญาณ และประโยชน์อื่นๆ อีกมากมาย

 

ซูฉินเตือนเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและคนอื่นๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้โดยไม่อยากให้ของที่มีต้องเสียเปล่าไป

 

เพราะถึงอย่างไรซูฉินก็ไม่จําเป็นต้องใช้หมอกพวกนั้นอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่บอกกล่าวอะไรออกไป หมอกก็จะกระจายหายไปตามธรรมชาติ แทนที่จะเป็นเช่นนั้นจะเป็นการดีกว่าหรือไม่ที่จะนํามาช่วยเหลือศิษย์วัดเส้าหลิน

 

อย่างไรก็ตามซูฉินไม่ได้คาดคิดว่าคําพูดของเขาจะไปกระทบใจเหล่าหัวหน้าตําหนักและเจ้าอาวาสชุ่ยเหวินเพียงไร

 

รู้หรือไม่ว่าหมอกเหล่านี้ไม่ได้เหมือนกับโอสถเม็ดที่เมื่อบริโภคแล้วจะสูญหายไป

 

จากการคาดเดาของพวกเขา หมอกเหล่านี้น่าจะผลิตได้อย่างต่อเนื่อง ดูดซับในวันนี้พรุ่งนี้ก็จะมีมาใหม่

 

นั่นหมายความเช่นไร?

 

หมายความว่านี่คือขุมสมบัติที่จะไม่หมดไป มันคือพลังงานหมุนเวียน

 

“ขอบพระคุณขอรับท่าน”

 

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและหัวหน้าตําหนักต่างก้มหัวให้กับซูฉินด้วยความซาบซึ้ง

 

นอกจากคําขอบคุณแล้ว ในใจพวกเขายังเปี่ยมไปด้วยความสํานึกรู้คุณ

 

“เอาล่ะ กลับไปได้แล้ว”

 

ซูฉินกล่าว

 

ตอนนี้ ค่ายกลสวรรค์เขตแดนพิสุทธิ์เพิ่งจะก่อตั้งเสร็จ เขายังไม่ทันได้จมสู่ห้วงประสบการณ์ในการใช้มันก็ต้องต้อนรับเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและคนอื่นๆ เสียแล้ว

 

ตอนนี้ซูฉินก็ได้อธิบายในสิ่งที่สมควรอธิบายไปแล้ว เป็นธรรมดาที่จะถึงเวลาไล่แขกกลับไป

 

“ขอรับ”

 

เจ้าอาวาสชุ่ยเหวินและคนอื่นๆ ลาจากไปด้วยความเคารพ

 

“น่าเสียดายจริงๆ”

 

“ค่ายกลขนาดใหญ่ที่ใช้รวบรวมพลังฟ้าดินชนิดนี้ต้องได้รับการปรับปรุงโดยข้าอยู่เนืองๆ มิเช่นนั้นอย่างมากสุดภายในยี่สิบปี ประสิทธิภาพของค่ายกลนี้จะลดลง”

 

“และภายในร้อยปีมันจะสูญเสียประสิทธิภาพไปโดยสมบูรณ์”

 

ซูชิ้นคิดในใจอย่างเงียบๆ

 

ในหมู่ค่ายกลฟ้าดินทั้งหลาย ค่ายกลในการรวบรวมพลังฟ้าดินนี้ไม่เหมือนกับค่ายกลฟ้าดินอื่นๆ ที่ใช้ในการซ่อนเร้นและการสะกดปราบปราม

 

ประเภทหลังนั้นเป็นค่ายกลที่ใช้ในพื้นที่เล็กๆ มีความผันผวนทางพลังงานน้อย ไม่จําเป็นต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเท่าไหร่ ดังมันจึงสามารถดํารงอยู่ได้ยาวนาน

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งค่ายกลฟ้าดินที่ใช้ซ่อนเร้นสามารถคงอยู่ได้นานเป็นพันปี ตัวอย่างเช่นห้องลับที่อรหันต์ถั่วมรณภาพ ถ้าไม่ใช่ซูฉินมันก็ยังไม่ถูกค้นพบต่อไปแม้ผ่านมาเก้าร้อยปีแล้ว

 

และขนาดผ่านมาเก้าร้อยปียังคงความสามารถในการหลีกเลี่ยงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของซูฉินได้

 

แต่’ค่ายกลสวรรค์เขตแดนพิสุทธิ์’นั้นแตกต่างออกไป

 

เมื่อพูดถึงพลังฉีฟ้าดินในรัศมีหลายสิบลี้ พลังฉีปริมาณมหาศาลโดยรอบย่อมเปลี่ยนแปลงไปหลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง

 

เมื่อพลังฉีฟ้าดินโดยรอบเปลี่ยนแปลงไป ค่ายกลขนาดใหญ่ เช่น ค่ายกลสวรรค์เขตแดนพิสุทธิ์จะต้องมีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติ มิฉะนั้นมันจะค่อยๆ เสื่อมสภาพลง

 

ซูฉินหลับตาลงขณะที่ครุ่นคิดเรื่องการบ่มเพาะไปด้วย

 

และในตอนนี้เอง

 

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและเหล่าหัวหน้าตําหนักก็ได้เดินออกจากพื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลัง

 

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินหยุดฝีเท้าแล้วมองกลับไปยังหมอกที่ค่อยๆ กระจายตัวออกมา

 

“แม้หมอกชนิดนี้จะอยู่ได้เพียงห้าสิบปี แต่ก็สามารถรับประกันความเจริญรุ่งเรืองให้วัดเส้าหลินของพวกเราได้ถึงสามร้อยปี!”

 

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินถอนหายใจและกล่าวคําเบาๆ

 

“ห้าสิบปี?”

 

“รุ่งเรืองไปสามร้อยปี?”

 

หัวหน้าตําหนักรูปอื่นๆ ต่างตกใจและมองไปที่เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินด้วยความรู้สึกไม่เชื่อ

 

พวกเขาประเมินค่าของหมอกเหล่านี้ต่อวัดเส้าหลินว่ามากแล้ว แต่สําหรับเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินเหมือนว่าจะให้ความสําคัญกับหมอกนี้มากกว่าที่พวกเขาคิดเสียอีก

 

“พวกเจ้าไม่เชื่อหรือ?”

 

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินเหลือบมองไปที่เหล่าหัวหน้าตําหนัก เขาส่ายหัวแล้วพูดต่อ “ข้าคาดว่าด้วยหมอกเหล่านี้ ภายในสิบปีผู้ฝึกยุทธใน ขอบเขตสามระดับบนจะเพิ่มขึ้นอีกมาก และภายในยี่สิบปียอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งอย่างน้อยก็สองคนจะต้องกําเนิดขึ้นในวัดเส้าหลินเรา”

 

“ห้าสิบปีต่อจากนี้ จํานวนของยอดปรมาจารย์ในวัดของพวกเราจะมีแปดถึงสิบคน”

 

“เมื่อมียอดฝีมือมากมายอยู่ในวัดของพวกเรา กลุ่มคนที่ทรงพลังในวัดก็จะถือกําเนิดมากขึ้นเรื่อยๆ หากยังคงระดับนี้ต่อไปได้ ย่อมนําพาความเจริญต่อไปได้อีกสามร้อยปี..”

 

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินกล่าวคําอย่างช้าๆ

 

หัวหน้าตําหนักคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง

 

โดยเฉพาะยามเมื่อพวกเขาได้ฟังว่าจะมียอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งกําเนิดขึ้นแปดถึงสิบคนในห้าสิบปี ยิ่งน่าเหลือเชื่อเข้าไปใหญ่

 

นั่นมันยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งเชียวนะ!

 

ในปัจจุบันเกรงว่าจะมีแค่ในดินแดนที่ทรงพลังเท่านั้นจึงจะมี ยอดปรมาจารย์จํานวนมาก มิใช่หรือ?

 

เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล

เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล

บทนำ ซูฉินเที่ยวท่องไปในยุทธภพอันกว้างใหญ่ เป็นโลกที่ชาวยุทธครองพิภพ เป็นสถานที่ที่ราชครูแห่งอาณาจักรเหมิ่งหยวนอยู่เหนือใต้หล้า เป็นที่ที่ผู้สืบทอดหมัดเก้าตะวันออกหาประสบการณ์ต่อสู้ไปตามแนวสายธารอันทอดยาวและภูเขาสูงชัน ทั้งยังมีเสียวหลี่ที่ขี่กระบี่โบยบินสู่นภากาศอันเวิ้งว้างว่างเปล่า เนื่องจากซูฉินไม่มีพรสวรรค์ด้านวิชายุทธ เขาจึงเป็นได้เพียงพระกวาดลานแห่งตำหนักลานจิปาถะ ในเวลานั้นเอง ระบบแห่งการลงชื่อเข้าใช้ก็ถูกกระตุ้นเปิดออก! ลงชื่อเข้าใช้ที่หน้าพระประธานสีทองอร่าม ได้รับ [ฝ่ามือยูไล] ลงชื่อเข้าใช้ที่หน้าลานสงฆ์ ได้รับ [กายแกร่งวัชระ] ลงชื่อเข้าใช้ที่ภูเขาหลังวัด ได้รับ [กายาโพธิสัตว์ปีศาจทองคำ] สมบัติแทบจะแทรกอยู่ทุกหย่อมหญ้าในวัดเส้าหลินให้ได้ลงชื่อรับของรางวัลมา ซูฉินจึงไม่คิดลงจากภูเขาอันเป็นที่ตั้งของวัดเส้าหลินไปที่ไหนแน่หากยังไม่ได้ลงชื่อรับของรางวัล และตัวเขาก็ลงชื่อเข้าใช้อยู่แบบนั้นมาตลอดยี่สิบปี ยี่สิบปีผ่านไป เส้าหลินเข้าไปพัวพันกับการต่อสู้ระหว่างธรรมะและอธรรม เหล่ามารเข้าโจมตีวัดเส้าหลินอย่างมิเกรงฟ้าดิน มาทั่วทุกสารทิศมุ่งเข้าสู่ศาลาพระคัมภีร์ อย่างดุร้าย! และทรงพลัง! จนกระทั่งพวกมันเจอเข้ากับศิษย์วัดนามซูฉินกำลังกวาดลาน… แปลจากงานเขียนเรื่อง Sign in Buddha’s palm ผู้แต่ง : หุยเต้าหยวนชู ปล.เนื้อหาภายในเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ผู้แปลเพียงนำเสนอผลงานในรูปแบบที่เข้าใจง่ายขึ้นเท่านั้น

Comment

Options

not work with dark mode
Reset