“ และตอนนี้..ผมพูดได้รึยังครับว่าขาลต้องมองผมมากกว่าพี่และพี่…ไม่มีวันชนะผม “
“ ปากดีนักนะมึง “ ธนาพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของกุนอย่างแรงด้วยความโมโห
พลั่ก!
“ เชี้ย!!! “ ทั้งหมดร้องออกมาพร้อมมกับด้วยความตกใจ ปิติและออยเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเพื่อนเขาจะพุ่งเข้าไปหาหนุ่มรุ่นน้องแบบนี้ กุนหน้าหันไปนิดจึงทำให้หลุดจากการเกาะกุมของพนา
“ หยุดนะ!! “ เสียงหวานของปีขาลดังขึ้น ทำให้ธนาที่กำลังจะต่อ่ยซ้ำไปที่กุนหยุดชะงักด้วยความตกใจและหันมามองใบหน้าหวานของปีขาลที่มาพร้อมกับเพื่อน
“ มึงเป็นอะไรมั้ย “ ปีขาลวิ่งเข้าไปประคอกกุนที่ใช้มือเช็ดมุมปากของตัวเองอยู่
“ ขาล.. “ ธนาขมวดคิ้วเรียกชื่อปีขาลเสียงเครียด ปีขาลที่เห็นว่ากุนไม่เป็นอะไรมากแล้วก็หันหน้าไปทางธนาด้วยความโมโห
“ ทำไมพี่ต้องต่อยกุนด้วย เขาไปทำอะไรให้พี่! “
“ คือกู.. “ ธนาอึกอัก
“ ขาล..ไม่เป็นไร “ กุนจับข้อมือของปีขาลนิ่ง ปีขาลหันไปมองกุนด้วยความเป็นห่วง
“ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย “ เขาถามร่างสูงเสียงแผ่ว ซึ่งเป็นคนละเสียงที่ปีขาลใช้คุยกับธนา
“ แค่เรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอกครับ “ กุนยิ้มให้กับร่างเล็กเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ ถ้าไม่มีอะไรทำไมพี่ธนาต้องต่อยปากกุนละ “ ปีขาลถามกุนแต่ใบหน้าหันไปมองทางธนาด้วยความโกรธ
“ มึงจะห่วงอะไรมันหนักหนา ลับหลังมึงมันพูดว่าอะไรบ้างมึงรู้บ้างมั้ย! “ ธนาตะคอกใส่ปีขาลด้วยความโมโห ปีขาลดันร่างสูงของกุนไปทางด้านหลังตนเองซึ่งมีเพื่อนของเขาอยู่ และเขาก็เดินเข้าไปหาธนานิ่งๆ
“ งั้นก็พูดมาสิว่าลับหลังผม เขาพูดว่าอะไร “
“ มันพูดว่า…มันได้กอดมึง นอนกับมึง จูบมึง มีอะไรกับมึง! ทำไมมึงแม่งง่ายให้มันขนาดนี้วะ!! “ ธนาตะคอกใส่หน้าปีขาลด้วยความโกรธ
เพี๊ยะ!!!
ปีขาลตบหน้าของธนาความโกรธเช่นกัน เขาจ้องหน้าธนาด้วยความโมโหปนเสียใจและผิดหวังเป็นอย่างมาก
“ ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่จะดูถูกผมมากขนาดนี้..ถามจริงเหอะว่ะ ถ้าผมจะมีอะไรกับมันแล้วพี่เสือกเหี้ยไรด้วยวะ! “
“ ก็กูชอบมึงไง!!! “
สิ้นสุดเสียงธนาที่โต้ตอบกลับมาทำให้ปีขาลชะงักไปทันทีด้วยความตกใจและไม่คาดคิด ทั้งหมดต่างนิ่งเงียบไปด้วยความอึ้งไม่แพ้กัน ถึงแม้ว่าทุกคนในที่นี่จะรู้อยู่แล้วว่าธนารู้สึกยังไงกับปีขาล แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าอีกฝ่ายจะสารภาพออกมาเร็วขนาดนี้ แล้วยิ่งสถานการณ์แบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีใครคาดคิด
“ พี่…พี่ว่าอะไรนะ? “ ปีขาลอ้าปากค้างและถามอย่างอึ้งๆ
“ กู ชอบ มึง ทีนี้กูมีสิทธิ์ที่จะโกรธได้รึยัง เวลากูได้ยินเรื่องที่มันทำร้ายความรู้สึกกูแบบนี้! “ ธนาตะคอกใส่ปีขาลอีกครั้ง
“ กูโคตรเกลียดเลยเวลาที่มีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับมึง มันมายุ่งกับคนของกูโดยที่กูทำเหี้ยไรไม่ได้สักอย่าง กูได้แค่ยืนกำหมัดมองมึงกับไอเหี้ยพวกนั้นอยู่ห่างๆทั้งๆที่ใจจริงๆกูแทบอยากจะตะบันหน้าพวกแม่งเลยด้วยซ้ำ! กูแม่งโคตรเกลียดเลยเวลาที่กูแสดงออกว่าชอบมึงแต่มึงแม่งก็ไม่รู้เหี้ยไรสักอย่าง! โคตรเกลียดที่มึงแม่งชอบทำตัวน่ารักเวลาเจอกู เป็นเด็กดีเชื่อฟังกูทุกอย่างแบบนี้ กูโคตรเกลียดเลยแม่ง!! “ ธนาลูบผมตัวเองอย่างหัวเสีย ปีขาลที่ได้ฟังร่างสูงของธนาพูดจนจบก็จ้องมองธนานิ่งๆพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ แต่ผม…ไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้น “
“ กูรู้ และเพราะกูรู้ไงกูถึงได้เกลียด…เกลียดที่กูยังเลิกชอบมึงไม่ได้สักที “ ธนาหลับตาลงแล้วกลืนก้อนสะอึกที่มันจุกอยู่ที่คอ
“ ผมขอโทษ “ ปีขาลก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด
กุนที่เห็นร่างเล็กกำลังรู้สึกแย่จึงสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของรุ่นพี่แล้วเดินมายืนข้างๆปีขาล ปีขาลเงยหน้ามองร่างสูงนิดๆ
“ ผมดูแลเขาได้ “ กุนหันไปพูดกับธนาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ แต่กูอยากดูแลมันเอง “ ธนาตอบกลับกุนอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“ พี่ธนา “ ปีขาลมองหน้าธนานิ่ง
“ ขอบคุณที่พี่ชอบผม ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอดหลายปีนะพี่แต่…ผมคงคิดกับพี่มากกว่าพี่น้องไม่ได้จริงๆ “
“ เพราะมึงชอบมันใช่มั้ย “ ธนาพูดสวนขึ้นทันทีที่ปีขาลพูดจบ ทำให้ปีขาลมีแววตาที่ฉายความลังเลออกมาไม่น้อย
“ ถ้ามึงไม่เจอมัน..คนนั้นจะเป็นกูมั้ย “ ธนาถามร่างบางด้วยความอยากรู้
“ ละครสัสๆ “ ป้องกระซิบบอกกับฟิวเสียงเบา ฟิวกระทุ้งศอกใส่เพื่อนนิดๆเพื่อให้ป้องได้เงียบลงก่อน
“ ต่อให้ผมจะไม่เจอใครเลยก็ตาม ผมก็คิดกับพี่แค่รุ่นพี่จริงๆว่ะ “
“ พี่แพ้แล้วละ “ กุนพูดแทรกพร้อมกับจับมือของปีขาลมากุมไว้
“ มึงแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าไม่เลือกกู “ ธนาเมินคำของกุนแล้วหันไปถามปีขาลอีกครั้ง
“ ครับ “ เขาพยักหน้าตอบอีกฝ่ายด้วยความมั่นใจ
“ โอเค กูยอม..แต่ใช่ว่ากูจะถอยหรอกนะ กูแค่รู้ว่ามันคิดยังไงกับกูแต่กูไม่ถอยให้มึงหรอกไอเด็กเวร “ ธนาพูดจบก็หันหลังเดินจากไปทันที กุนทำท่าจะเข้าไปหาธนาแต่ปีขาลดึงแขนอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน ปิติและออยก็รีบเดินตามเพื่อนสนิทไปทันที
“ เดี๋ยวก็ปากแตกอีกหรอก “
“ ก็ทำแผลให้หน่อยสิ “ กุนพูดอ้อน
ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณรอบๆได้แต่กรอกตามองบนให้กับความอ้อนของกุน
“ หึ “ ปีขาลย่นจมูกใส่กุนด้วยความหมั่นไส้
