เคลียร์นะเฮีย! เป็น’เมีย’ผมนะ – ตอนที่ 50

เช้าวันต่อมา

09:20นาที

“ ขอบใจมากเมที่โทรมาบอก ยังไงเรื่องนี้ต้องให้คนของคุณแม่ช่วย “ กุนบอกปลายสายเสียงเครียด

“ ( อย่าพึ่งดีกว่าครับ เดี๋ยวจะพากันตกใจไปเสียเปล่าๆ ) “ เมฆาบอกด้วยความกังวล

“ งั้นนายก็จัดการด้วยแล้วกัน ได้เรื่องยังไงก็ค่อยมาบอกฉันอีกที “ กุนพูดขึ้น

“ ( ผมจะให้ลูกน้องผมคอยช่วยอีกแรง ) “

“ เอาคนของฉันไปด้วยก็แล้วกัน “ กุนบอก เพราะลูกน้องของเขากับลูกน้องของเมฆาถ้าทำงานด้วยกันน่าจะได้เรื่องเร็วกว่า ความจริงลูกน้องของเมฆาเองก็เป็นลูกน้องของเขาด้วยเช่นกัน แต่นั่นมันแต่ก่อน เพราะเขายกคนจำนวนนึงมอบให้นิชาและเมฆาไปแล้ว ซึ่งคนที่เป็นคนอนุญาตเขาให้ทำแบบนี้ก็คือพ่อกับแม่ของเขานั่นเอง

“ ( ได้ครับ ) “ เมฆาพูดจบก็วางสายไป

กุนหน้าเครียดเล็กน้อย เพราะคนของเขาคนนี้ไม่เคยทำงานพลาด แล้วก็ไม่เคยหายตัวไปแบบไร้ร่องลอยแบบนี้ด้วย

“ มีอะไรรึเปล่า “ ปีขาลที่เดินเข้าห้องมา ถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะเขาเห็นใบหน้าของคนรักมีสีหน้าที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด

“ ไม่มีอะไรครับปี แค่คนของกุนมีปัญหานิดหน่อยครับ “ กุนรีบพูดเปลี่ยนเรื่อง เพราะเขาไม่อยากให้ร่างบางรับรู้เรื่องอะไรแบบนี้มากนัก เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเครียดไปด้วยแล้วอีกอย่างก็คือ เรื่องนี้มันมีระกาเข้ามาเกี่ยวด้วย นั่นยิ่งทำให้เขาไม่อยากดึงปีขาลเข้ามายุ่ง

“ แน่ใจนะ “ ปีขาลเดินเข้าไปใกล้ๆกุนแล้วถามเพื่อความแน่ใจ กุนดึงเอวเล็กเข้ามากอดไว้หลวมๆ

“ แน่ใจสิครับ ปีไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ถ้ามันเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นจริงๆเดี๋ยวกุนจะเป็นคนบอกกับปีเอง “ กุนยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน

“ อื้อ “ ปีขาลพยักหน้าน้อยๆ

“ แล้วนี่วันนี้ปีมีเรียนมั้ยครับ “ กุนถามแล้วดันให้ร่างบางนั่งลงที่ตักเขา ปีขาลคล้องแขนไปที่คอของร่างสูงแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ

“ มี “

“ เรียนกี่โมงครับ กุนจะได้ไปส่ง “ กุนพูดยิ้มๆ

“ บ่ายโมง “ ปีขาลตอบยิ้มๆ กุนดูนาฬิกาแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ

“ เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง “

“ หาอะไรทำกันดีมั้ย แบบ..สนุกๆ “ ปีขาลมองกุนยิ้มๆ ดวงตาหวานมองไปที่ริมฝีปากของคนรักนิ่ง

“ ทำ…? “ กุนเลิกคิ้วมองปีขาลด้วยความสงสัย พลางกลืนน้ำลายลงคอนิดๆ

ปีขาลมองไล่ไปทั่วใบหน้าคมของกุน พร้อมกับใช้นิ้วค่อยๆไล่ไปที่ใบหน้าคมเบาๆ

“ ทำอะไรกันดี.. “ ปีขาลเงยหน้าสบตาคมอย่างสื่อความหมาย ปลายจมูกเล็กเข้าไปใกล้กับแก้มสากของกุนนิดๆ

“ ทำ..อะไรแบบที่คนรัก..เขาทำกัน “ เสียงแผ่วของปีขาลกระซิบไปที่ใบหูของกุน

“ ปะ..ปี “ กุนเอ่ยชื่อคนรักเสียงสั่น จู่ๆเขาก็ต้องเกร็งตัวขึ้นอัตโนมัติ เมื่อบั้นท้ายของร่างบางกดมาที่แกนกายของเขา

“ เรามา… “

“ ………… “ กุนหยุดหายใจด้วยความตื่นเต้น

“ ทำความสะอาดห้องกันเถอะ “ ปีขาลยิ้มกว้างจนตาปิด

“ ห๊ะ!? “ กุนร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ ตกใจไรเนี้ย ปะ เปลี่ยนผ้าปูกับกวาดห้องถูกห้อง เห็นมั้ยว่าห้องมันรกแล้ว “ ปีขาลพูดจบก็ลุกขึ้นและเดินไปหยิบไม้กวาดที่อยู่นอกห้อง ทิ้งให้กุนได้แต่กระพริบตามองตามไปอย่างงงๆ เพราะยังปรับอารมณ์ตามอีกฝ่ายไม่ทันเท่าไหร่นัก

“ กุน! ออกมาเอาไม้กวาดไปกวาดห้องด้วย!! “ เสียงตะโกนของปีขาลที่อยู่นอกห้องดังขึ้น ทำให้กุนที่กำลังนั่งอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่อยู่

“ คะ..ครับ! “ กุนรีบตอบรับคนรักด้วยความเร็วพร้อมกับรีบเดินออกไปนอกห้องเพื่อหยิบไม้กวาดมากวาดห้อง

ปีขาลยื่นไม้กวาดส่งไปให้กุนที่ยืนมองเขางงๆอยู่

“ เป็นอะไร “ ปีขาลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ เปล่าครับปี “ กุนยิ้มกว้างเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ในใจ

“ ถ้าเปล่าก็ไปกวาดห้องไป “ ปีขาลบอก พร้อมกับหันไปแยกเสื้อผ้าเพื่อที่จะซัก ทั้งของเขาและของร่างสูงด้วย

“ ครับๆ “ กุนหยิบไม้กวาดจากมือของร่างบางและเดินเข้าห้องไปเพื่อทำความสะอาดห้องตามที่อีกคนบอก

ปีขาลหันไปมองแผ่นหลังกว้างยิ้มๆ ความจริงเขาเองก็รู้แหละว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกยังไง เพราะเขาเป็นคนแกล้งให้ร่างสูงรู้สึกแบบนั้นเอง จะเรียกว่าอ่อยก็คงได้หรือจะเรียกว่ายั่วก็คงถูก

“ รอให้พร้อมกว่านี้อีกนิดแล้วกันนะ “ ปีขาลได้แต่บอกคนในห้องยิ้มๆและหันไปแยกผ้าต่อ

———————

“ เลิกกี่โมงครับ “ กุนถาม เพราะว่าเขานั้นไม่ได้มีเรียนในวันนี้

“ เลิกสามโมง “ ปีขาลตอบยิ้มๆ

“ งั้นเดี๋ยวกุนรอนะ “

ปีขาลพยักหน้าน้อยๆ

“ ไปละนะ “ ปีขาลโบกมือและทำท่าจะเปิดประตูรถลงไปแต่มือหนาของกุนจับเอาไว้ก่อน

“ มีอะไรรึเปล่า “ ปีขาลหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ อยากให้กำลังใจครับ “ กุนพูดยิ้มๆ ปีขาลขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

กุนยิ้มกว้างส่งไปให้คนตรงหน้าและจับแก้มของอีกคนเข้ามาใกล้ๆแล้วกดปลายจมูกฝังลงไปที่แก้มนุ่ม

ฟอดดด

“ ตั้งใจเรียนนะครับ “ กุนลูบแก้มนิ่มเบาๆ ปีขาลเม้มปากด้วยความเขิน

“ อื้อ “ พยักหน้าน้อยๆแล้วเปิดประตูรถด้วยท่าทีนิ่งๆทั้งๆที่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความเขินที่แทบจะทะลุออกมาข้างนอก

กุนที่เห็นใบหน้าที่แดงซ่านของร่างบางก็หลุดยิ้มออกมาและขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี

.

.

.

“ นี่มึงเหนื่อยอะไรของมึงเนี้ยไอขาล “ ป้องหันไปถามปีขาลด้วยความสงสัย เพราะเพื่อนเขาตั้งแต่เข้ามาที่ห้องเรียนก็เอาแต่นั่งหน้าแดงไม่ยอมพูดยอมจากับใครเลย

“ เหนื่อย? เหนื่อยอะไรวะ “ ปีขาลหันมองหน้าป้องด้วยความสงสัย

“ ก็หน้ามึงมันแดงๆเหมือนเหนื่อยอ่ะ ไปทำไรมาวะ “ ป้องชี้ไปที่แก้มที่แดงกล่ำของปีขาล ปีขาลเบิกตากว้านิดๆพร้อมกับจับไปที่แก้มตัวเอง

“ กู…กูร้อนนิดหน่อยว่ะ เลยแบบ..หน้าแดงไรงี้ไง “ ปีขาลอธิบาย นุกับฟิวหันมองหน้ากันนิดๆ

“ แต่กูว่าไม่ใช่หรอกมั้งงง “ ฟิวยิ้มกรุ้มกริ่ม ปีขาลหันไปมองขวางเพื่อนนิดๆ

“ ไม่ใช่ก็เชี้ยละ เลิกจับผิดกูแล้วหันไปสนใจจาร์ยต่อเลยมึง “ ปีขาลส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับแกล้งทำหน้าขรึมเหมือนจริงจัง

“ มึงกับไอน้องนั่น..ได้กันยังวะ “ ฟิวยื่นหน้าไปกระซิบถามปีขาลด้วยความอยากรู้

“ ไอฟิว.. “ ปีขาลเรียกฟิวเสียงนิ่ง

“ หื้ม?? “ ฟิวเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ ดูปากกูนะ “ ปีขาลชี้ไปที่ปากตัวเองนิดๆ ฟิวพยักหน้าพร้อมกับจ้องไปที่ปากของปีขาลนิ่ง

“ เสือก “ ปีขาลยักคิ้วอย่างกวนๆเมื่อพูดจบ

“ กูว่าละ “ ฟิวถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

“ ยุ่งเรื่องของมันมาก ทำไมไม่เอาเวลาไปหาเมียวะ “ พอสที่นั่งอยู่ทางด้านหลังพูดขึ้นยิ้มๆ ฟิวหันไปมองขวางพอสนิดๆ

“ ของดีมันต้องเก็บรักษาเอาไว้เว้ย รอคนที่ใช่เพื่อให้เขาได้เข้ามาใช้ของดีดี “ ฟิวยักคิ้วอย่างกวนๆ

“ ถุย!!! “ ทั้งหมดพร้อมใจกันถุยใส่ฟิวด้วยความหมั่นไส้

“ อะแฮ่ม! นักศึกษาทางด้านหลัง เบาเสียงหน่อยครับ “ อาจาร์ยที่อยู่ทางด้านหน้าพูดปรามกลุ่มของปีขาลเสียงนิ่ง และมองด้วยสายตาดุดุ ทำให้ทั้งกลุ่มพร้อมใจกันนั่งหลังตรงและหันไปตั้งใจฟังที่อาจาร์จพูดต่อ

ทางด้านกุน

“ กุน “ เสียงที่เรียกกุนทางด้านหลัง ทำให้กุนที่นั่งอยู่เก้าอี้ม้าหินตรงหน้าคณะตัวเองหันไปมองทันที และก็พบว่าเป็นเมฆาทีเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่นิ่งตามเดิม

“ ได้เรื่องว่าไงบ้าง “ กุนถามทันที เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามานั่งตรงข้ามเขา

“ ได้ข้อมูลมาว่า นิหายตัวไปเมื่อสามวันก่อนครับ..สถานที่ล่าสุดที่นิไปก็คือคลับของเพื่อนนายระกาที่อยู่ติดกับคอนโดของนิเอง ซึ่งช่วงเวลาที่นิเข้าไปเป็นเวลาสองทุ่มกว่า “ เมฆาอธิบายเสียงนิ่ง แต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

“ นิเป็นคนมีความสามารถ ยิ่งเรื่องการต่อสู้ระยะประชิดนิไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง.. “ กุนขมวดคิ้วมองหน้าเมฆาเพื่อสื่อความหมาย

“ กุนกำลังบอกเราว่า..นิชา ตั้งใจอย่างนั้นหรอ “ เมฆาเอียงคอถามกุนเพื่อความแน่ใจ

“ ใช่ “ กุนพยักหน้านิดๆ

“ แล้วทำไมนิต้องเอาตัวไปเสี่ยงขนาดนั้นด้วยครับ ในเมื่อ..นิสามารถใช้ความสามารถนำตัวของนายระกาออกมาได้ง่ายๆโดยไม่ต้องลงทุนอะไรขนาดนี้ “ เมฆาถามกุนด้วยความไม่เข้าใจ

“ หรือว่า..นายระกานั่นจะมีอะไรที่เรายังไม่รู้อีก “ เมฆาพูดต่อเมื่อสัมผัสถึงอะไรบางอย่างได้

“ ฉันว่าใช่ และนิเองก็คงสืบรู้แล้วว่านายระกามีเบื้องหลังอะไร แต่เพียงแค่ยังไม่สามารถหาหลักฐานอะไรมาเอาผิดได้ จนนิต้องเข้าไปหาหลักฐานด้วยตัวเอง “ กุนพูดขึ้น

“ แต่นิน่าจะบอกพวกเราก่อน “ เมฆาพูดเสียงเครียด

“ ฉันว่านิคงมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ “

“ นายเองก็ระวังตัวด้วย เพราะถ้าฝั่งนั้นจับได้ว่านายกับฉันรู้จักกับนิและเกี่ยวข้องกับปี มันอาจจะทำร้ายพวกเราด้วย “ กุนพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเขาไม่ได้เป็นห่วงตัวเองเลยสักนิด แต่เป็นห่วงเมฆา นิชาและปีขาลมากกว่า

“ เราไม่เป็นอะไรหรอก กุนเองก็รู้ดี “ เมฆายกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ ฉันรู้ว่านายมันร้ายแค่ไหนเมแต่อย่าประมาท ยังไงมันก็อยู่ในมุมมืดส่วนเราอยู่ในที่สว่าง การระวังตัวมันต่างกัน “ กุนเอ่ยเตือน

“ ครับ “

“ แต่ไม่ว่ายังไงเราสัญญาว่าจะหาตัวมันให้เจอ ก่อนที่มันจะทำอะไรเลวๆลงไป “ เมฆาให้คำมั่น

“ ขอบใจมาก ยังไงฉันก็ขอฝากปีไว้ให้นายดูแลด้วย ยังไงปีก็เป็นแฟนฉัน “ กุนพูดฝาก เพราะเขาเองก็รู้ดีว่าไม่สามารถดูแลคนรักได้24ชั่วโมง

“ กุนไม่ต้องเป็นห่วง เราให้คนคอยดูแลคุณปีขาลอยู่ห่างๆแล้ว ไม่มีใครทำอันตรายคนของกุนได้แน่นอน “ เมฆาส่งยิ้มให้กุนด้วยความมั่นใจ

“ ขอบใจนะ แล้วนี่..จะไปไหนรึเปล่า “ กุนถาม

“ เราว่า..จะไปหาอะไรกินหน่อยอ่ะ “ เมฆาพูดขึ้น ถึงเขาจะมีหน้าที่ดูแลกุน แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องตามติด24ชั่วโมงแบบนั้น และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ใกลักับกุนแต่เขาก็มีลูกน้องที่คอยดูแลกุนอยู่ห่างๆตลอดเวลา ซึ่งลูกน้องแต่ละคนของกุนที่มอบให้เขานั้นถูกฝึกกันมาอย่างดี และไม่มีทางที่จะผิดพลาดอย่างแน่นอนเพราะถ้าใครพลาด..คนคนนั้นคงไม่ได้ทำงานที่นี่และไม่ได้ออกไปจากที่นี่ในสภาพที่ดีอย่างแน่นอน

“ ไปกับใคร “ กุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ ก็คนเดียวสิ จะให้เราไปกับใครละ “ เมฆาพูดยิ้มๆ

“ ให้พาไปมั้ย “ กุนถาม แต่เมฆาส่ายหน้าปฎิเสธ

“ ไม่เป็นไร เราไปคนเดียวจนชินแล้ว กุนนั่นแหละอยู่คอยพี่เขาไปเถอะ “ เมฆาบอก

“ แน่ใจนะว่าไปคนเดียวได้ “กุนถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเพื่อนของเขาคนนี้ไม่ค่อยคบใครมากนัก นอกจากคนที่ทำงานด้วยกัน ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นคนที่อายุมากกว่ากันทั้งนั้น ทำให้กุน นิชาและเมฆารู้สึกสนิทกันมากกว่าคนอื่นๆเพราะอายุเท่ากัน

“ ไปได้สิ เมไปคนเดียวชินแล้ว เวลากุนกับนิไม่ว่าง “ เมฆาส่งยิ้มบางๆให้กับคนข้างหน้า แต่กุนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ เดี๋ยวรอไปพร้อมปี รอก่อน “ กุนบอก

“ ไม่เอาอ่ะ ไปกับแฟนแล้วจะเอาเราไปทำไมเล่า! หมดสนุกพอดีสิ “ เมฆายิ้มให้กุนจนตาหยี

“ แต่ฉันก็ไม่อยากให้นายไปคนเดียว มันอันตรายนะ “ กุนพูดเสียงเครียด

“ เราเก่งจะตาย ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกน่า อย่าเครียดสิ “ เมฆาดึงคิ้วที่ขมวดเป็นปมของกุนให้คลายออก

“ เม.. “ กุนเรียกเมฆาเสียงนิ่ง

“ เราไปก่อนนะ เอาไว้ถ้าถึงห้องแล้วจะโทรหา “ เมฆาลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า

“ แน่ใจนะ “ กุนถามอีกครั้ง

“ อื้อ ไปละนะ “ เมฆาโบกมือลากุนนิดๆและหันหลังเดินออกไปทันที

กุนได้แต่มองตามเมฆาไปด้วยความเป็นห่วง เพราถึงแม้เมฆาจะดูแลตัวเองได้แต่ด้วยใบหน้าที่สวยเกินชายของเมฆาทำให้อีกฝ่ายเกือบโดนล่อลวงอยู่บ่อยๆ มันเลยทำให้เขาอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายก็เหมือนเพื่อนและน้องชายของเขา

เป็นเมียผมนะ

เป็นเมียผมนะ

ปวดหัวกับหน้าที่ที่โดนยัดเยียดไม่พอยังต้องมาปวดหัวกับไอเด็กปีหนึ่งที่ชอบแหกกฎอีกงานนี้เขาจะรับมือกับไอเด็กตัวแสบไหวมั้ยนะหรือว่าจะต้องทำโทษให้มันตายไปข้างนึงดีแต่ทำไมยิ่งอยู่ใกล้ใจเขามันถึงเต้นแปลกๆนะ

Comment

Options

not work with dark mode
Reset