“ แกต้องการอะไร จับฉันมาทำไม “ นิชาจ้องไปที่ใบหน้าของผู้ชายที่ใส่หน้ากากอยู่ตรงหน้า ในขณะที่ตัวของเธอนั้นถูกมัดไว้อยู่ในห้องๆนึงซึ่งเธอเดาว่าน่าจะเป็นห้องของคนที่พาตัวเธอมา
“ ผมต้องถามคุณมากกว่า ว่าคุณมาที่นี่ทำไม…ใครส่งคุณมา “ เสียงทุ้มพูดขึ้น
ย้อนกลับไปในวันที่นิชาเข้ามาที่คลับ
เธอแต่งตัวเหมือนนักท่องราตรีทั่วไปเข้ามาที่คลับREE ซึ่งเป็นคลับลับเฉพาะลูกค้าวีไอพีเท่านั้นที่จะเข้าได้ และทุกคนที่จะเข้ามาก็จะต้องมีบัตรสำหรับวีไอพีเท่านั้น ซึ่งนั่นมันก็ไม่ได้เกินความสามารถของนิชาเท่าไหร่นักในการที่จะปลอมแปลงบัตรวีไอพีใบนี้ เพื่อที่จะเข้าไปที่นั่นได้อย่างง่ายดาย เมื่อเธอเข้าไปถึงได้สักพักก็เริ่มเหมือนมีคนจับตามองเธออยู่ทางด้านซ้าย พอเธอหันไปมองก็พบกับความว่างเปล่า ในใจของเธอนั้นคิดว่าคงคิดมากไปแต่ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างของเธอมันบอกได้ว่า..ที่นี่เริ่มไม่ปลอดภัยแล้ว
นิชาเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่บาร์ด้วยท่าทีนิ่งๆ เมื่อได้เครื่องดื่มแล้วเธอก็นั่งมองไปรอบๆเพื่อสังเกต จนมีคนเดินเข้ามาชนเธออย่างแรงและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องพบกับผู้ชายที่ใส่หน้ากากเพียงแค่ครึ้งเดียวกำลังมองเธออยู่ เธอตกตะลึกไปสักพักจนเมื่อชายคนนั้นเอ่ยคำขอโทษเธอ เธอจึงตั้งสติและพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเธอไม่เป็นไร หลังจากนั้นผู้ชายใส่หน้ากากก็เริ่มชวนเธอคุยและนั่งลงข้างๆเธอ เมื่อคุยได้สักพักเธอก็เริ่มถามว่าคนตรงหน้าชื่ออะไร เขานิ่งไปสักพักและพูดกับเธอออกมาคำนึงว่า..”และเธอกำลังตามหาใครอยู่ละ”
หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองหน้ามืดและหมดสติไปทันที เมื่อฟื้นขึ้นมาเธอก็พบว่าตัวเองถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้โดยมีชายใส่หน้ากากนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ
“ ผมจะขอถามคุณอีกสักครั้งนะครับ ว่าคุณ..มาทำอะไรที่นี่ และใคร..เป็นคนใช้ให้คุณมา “ ชายหนุ่มตรงหน้าจ้องไปที่ใบหน้าของนิชานิ่ง นิชาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพยายามที่จะมองใบหน้าของคนตรงหน้าให้ได้ ถึงแม้ว่าจะต้องเพ่งมองเพื่อทะลุหน้ากากบ้าๆนั่นก็ตาม
“ ฉันมาเที่ยว ไม่ได้มาทำอะไรและก็ไม่มีใครใช้ฉันมา “ นิชายังคงปากแข็ง
“ หึ มาเที่ยวเฉยๆงั้นหรอ..น่าแปลกนะ ทำไมคนที่มาเที่ยวอย่างคุณ..ถึงได้ดูไม่ตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้าเลยละ หรือว่า..เป็นสถานการณ์ที่คุ้นเคยอยู่แล้ว “ มุมปากของชายตรงหน้ากระตุกขึ้น เสมือนว่าคนตรงหน้าได้รู้เรื่องของนิชาอยู่แล้ว
“ ก็ฉันมึนยาที่คุณวางไว้ไง แล้วอีกอย่างนะ..ฉันเองก็ไม่เคยมีศัตรูที่ไหนเลย แล้วทำไมฉันต้องตกใจด้วย “ นิชามองหน้าคนตรงหน้านิ่ง
“ หรอ..? “ ชายใส่หน้ากากเดินเข้ามาใกล้กับนิชา
“ ผู้ร้ายปากแข็ง..ต้องโดนลงโทษ “ น้ำเสียงเย็นยะเยือกของอีกฝ่ายพูดขึ้น ก่อนที่สติของนิชาจะดับลงอีกครั้งนึง
————–
ครืดดด ครืดดดดด
เสียงโทรศัพท์ของกุนสั่นขึ้น ทำให้กุนที่กำลังนั่งทำรายงานอยู่ข้างๆปีขาลนั้นหันไปมองโทรศัพท์ของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะทันที เมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของเมฆา กุนก็กดรับสายทันที
“ ว่าไงเม “
“ ( คุณกุนครับ…ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ยครับ ) “ เสียงเครียดของเมฆาดังขึ้น ทำให้กุนที่นั่งอยู่ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ มีอะไรรึเปล่า “ เขาถามด้วยความอยากรู้ เพราปกติเมฆาจะไม่ค่อยทำเสียงที่ซีเรียสกับเขามากนัก ยกเว้นจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงจริงๆ
“ ( เรื่องของนิครับ ทางผมได้รับเบาะแสมาแล้วว่านิไปที่คลับของนายระกาเป็นเวลาเท่าไหร่และอยู่ที่นั่นจนถึงกี่โมง ) “ เมฆาพูดขึ้น สีหน้าของเมฆานั้นเต็มไปด้วยความเครียด
“ โอเคได้ เดี๋ยวฉันจะไปที่ห้องนาย “ กุนพูดจบก็กดวางสายไปทันที และลุกขึ้นยืน จนปีขาลที่นั่งอยู่ข้างๆหันไปมองด้วยความตกใจ
“ มีอะไรรึเปล่ากุน “ เขาถามร่างสูงด้วยความสงสัย
“ ..…ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยวกุนมานะ กุนขอไปหาเมแป๊ปเดียว เดี๋ยวรีบกลับครับ “ กุนลูบหัวเล็กของปีขาลด้วยความอ่อนโยน
“ แปลกๆนะกุน “ ปีขาลหรี่ตามองกุนด้วยความสงสัย กุนส่งยิ้มไปให้ร่างบางนิดๆและนั่งลงข้างๆพร้อมกับลูบหัวเล็กอีกครั้งด้วยความอ่อนโยน
“ ไม่มีอะไรจริงๆครับปี เป็นเด็กดีรอกุนอยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวกุนรีบไปรีบมา “
“ อืม “ ปีขาลพยักหน้าน้อยๆแต่ดวงตาหวานยังฉายความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน เพียงแค่เขาไมได้เอ่ยปากถามอะไรร่างสูงออกไป
“ ครับ “ กุนยิ้มให้ปีขาลนิดๆและลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกไปทันที
ปีขาลได้แต่มองตามกุนด้วยความสงสัย
“ ทำไมต้องไปหานายเมฆาอะไรนี่ด้วยนะ “ เขากัดปากล่างตัวเองอย่างใช้ความคิด
“ หวังว่าคงไม่มีอะไรกันหรอกนะ “ ปีขาลขมวดคิ้วพูดกับตัวเองเสียงเครียด
